Teño bos recordos de el
Mensajes enviados por pablopousacarrera:
Tienes razón pablo, espero continuar como hace años y recuperar los amigos de este foro. Un abrazo
Como dice la cancion "amigo querido del alma"
Haraganear menos y a trabajar
Haraganear menos y a trabajar
escultura de muller nun solpor
donde esta el pueblo de mos en galicia
A PEQUENA GRANXA E A VACA
Un filósofo paseaba por un bosque cun discípulo conversando sobre a importancia dos encontros inesperados. Segundo o mestre, todo o que está diante de nós ofrécenos unha oportunidade de aprender ou ensinar.
Neste momento cruzaban o portal dunha granxa que, aínda que moi ben situada nunha fermosa paraxe, tiña unha aparencia miserable.
Chamaron á porta e foron recibidos polos moradores: un matrimonio e tres fillos, coas roupas sucias e rotas.
Vostede está no medio deste ... (ver texto completo)
Un filósofo paseaba por un bosque cun discípulo conversando sobre a importancia dos encontros inesperados. Segundo o mestre, todo o que está diante de nós ofrécenos unha oportunidade de aprender ou ensinar.
Neste momento cruzaban o portal dunha granxa que, aínda que moi ben situada nunha fermosa paraxe, tiña unha aparencia miserable.
Chamaron á porta e foron recibidos polos moradores: un matrimonio e tres fillos, coas roupas sucias e rotas.
Vostede está no medio deste ... (ver texto completo)
FALANDO DE SARDIÑAS
In ilo tempore secundun Lucas:
Falando das comidas de fai mais de dous mil anos.
No sermón de San Lucas di, hoxe preséntase ante nos, Xesús, no e un fantasma:
Xesús toma a comida que lle ofrecen, e esta consistía en sardiñas asadas sobre restos de
podar as viñas, o viño non chegou a nada, e Pedro vai oda el e dille Mestre, o viño acabouse:
¡que facemos!
E o Mestre dille trae uns odres cheos de auga, e uns cantos la foron por eles.
Pousáronos a seu pes, e levantado ... (ver texto completo)
In ilo tempore secundun Lucas:
Falando das comidas de fai mais de dous mil anos.
No sermón de San Lucas di, hoxe preséntase ante nos, Xesús, no e un fantasma:
Xesús toma a comida que lle ofrecen, e esta consistía en sardiñas asadas sobre restos de
podar as viñas, o viño non chegou a nada, e Pedro vai oda el e dille Mestre, o viño acabouse:
¡que facemos!
E o Mestre dille trae uns odres cheos de auga, e uns cantos la foron por eles.
Pousáronos a seu pes, e levantado ... (ver texto completo)
UN CONTO, COIDADO CON O QUE SE ATOPA
Un día unha moza que camiñaba por o camiño vello concretamente por detrás das escolas de Dña. Orosia, nunha casa vella media en ruínas propiedade da Nanda do Correo chamada o “Tacheiro” donde a xente a veces acostumaba a ciscar o lixo, atopou unha lámpada vella toda ferruxenta e chea de po, desas que lle dicían un quinqué de aceite, con catro mechas e púñanse no medio da mes para alumar, fregouna con as mans pra limpala e de dentro saíu un mago, a moza asustouse ... (ver texto completo)
Un día unha moza que camiñaba por o camiño vello concretamente por detrás das escolas de Dña. Orosia, nunha casa vella media en ruínas propiedade da Nanda do Correo chamada o “Tacheiro” donde a xente a veces acostumaba a ciscar o lixo, atopou unha lámpada vella toda ferruxenta e chea de po, desas que lle dicían un quinqué de aceite, con catro mechas e púñanse no medio da mes para alumar, fregouna con as mans pra limpala e de dentro saíu un mago, a moza asustouse ... (ver texto completo)
O ALBOIO COMO DICIMOS POR AQUÍ, TAMÉN LLE CHAMAN ALPENDRE, CABANÓN OU PALLEIRA.
A modo de prologo.
Antigamente había grandes invernías, e a rapazada tiñan poucas cousa pra entreterse antes de iren para cama, hoxe que teñen ordenadores e outras trangalladas, no teñen aqueles grandes invernos. Veño do País da chuvia eterna. Veño do fin do mundo. Son de onde a auga muda a eternidade en melancolía e a melancolía se torna en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, na súa eternidade, puido parir. Veño da pedra e o vento do norde, xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Galicia. Son da terra que os deuses quixeron chamar ETERNIA - WALTER STARKIE
O alboio é unha das construcións das casas de labranza que mais usos ten. Normalmente están construídas con seu portón mirando o norte ou este por ser se donde as choivas azoutan menos. Nun lado da parede a súa man esquerda esta unha parteleira donde se poñen as ferramentas pequenas, e o lado ai un travesaño adonde se finca, eixadas, cavóns e as espalladoiras, no fundo do alboio enganchado a parede un serrón curvo pra tronzar a palla do trigo e mesturar con a herba verde pra facer as empalladas pra darlle de comer o gando. Un pouco retirado o cortello do porco, pois por moito que o lavases sempre cheiraba mal, por alí preto o galiñeiro os coellos e mais lugar adonde se
gardaba a leña.
De parede a parede uns rebrotes de castiñeiro e encima deles uns travesos de salgueiro pra por a herba seca enriba, a maioría era chamada de serra, encima dela os gatos ían a durmir pois así estaban mais quentes, cando ías por unha pouca as veces cheiraba o mexo deles. Na parte dianteira do mesmo a eira, a estas dedicáronselle moitas cancións (1) algunhas cubertas de lousas, e outras seu chan era de xabre, este era mais traballoso pois sempre había que darlle un repaso co pisón. Se non fora por a chuvia a eira tería mais usos co alboio, nela estendíanse as espigas do millo despois de esfolladas pra que enxugaran un pouco a de as meter no canizo, tamén se estiraban os feixóns pra que secasen ben antes de mallalos, o trigo, centeo, e outros cereais facíase mesmo co eles pra que o mallalos soltara, ben o gran, (2) hoxe en día xa esa labor non se fai a man pois hai malladoras mecánicas. Estaba eu sentado na portón do alboio nunha banqueta, que tamén se usa pra cando se vai muxir a vaca, debullando unhas espigas pra darlle de comer as galiñas, e estas andaba de roda miña por si caia algún gran aproveitalo, o galo que era o xefe da banda pasaba por o lado de algunha e rascáballe a asa e botáballe unha cantada por si tiña ganas de boreo. O tempo ameazaba choiva, e os nubrados corrían cara a o Norte haber quen chegaba primeiro a non sei donde, o pasaren algúns descargaban parte da auga pra non iren con tanta carga, esta o caer enriba do tellado azoutada polo vento filtraba por as rendijas das tellas e despois de por veces caíanme pola cara, o vento con seu mal humor, escorreu unha tella e por o burato caia unha pingueira, e pra que no mollase moito o chan, púxenlle unha lata bacía pra recollela, e esta o caer facía un hap, chap acompasado que parecía un relo de marcara o tempo.
Uns grandes eucaliptos que no lugar da Barbiella, hai la fondo do eido o vento facía dobrar as súas copas que case bicaban o chan. Do vento oíase o seu fungar e das arbores algunha queixa que outra cando este lles botaba unha galla abaixo. Todo era un pelexar contra o mal tempo.
Os paxaros todos desacougados voaban buscando unha arbore pra durmiren abrigados, os pardellos que son os mais espavilados metíanse no canizo pois ademais de refuxio tiñan que comer, E como ía dicindo debaixo del o can tendo coidado que non foran a roubar as espigas, e de ai ven o dito de cando unha casa era de labranza era forte, dicíanlle que era e casa de can e canizo, cando un rapas andaba procurando noiva, o consello que lle daba era busca unha que teña can e canizo na casa ou sexa sobriña de cura. o día remataba e a min entrábame unha modorra que facía dar cabezadas, miña nai asomou na porta da casa e chamou, Manuel e ora de cear vai na adega e trae o viño, o meu lado tiña unha xerra desas de pedra branca, moi barriguda e con un bico pra verter o viño sen ciscar na mesa, cando entrei había nunha travesa, unha papeira de porco adobada en zorza e cocida con uns cachelos, e pan de centeo ou millo pra acompañar, esta había sobrado do cocido do mediodía. ... (ver texto completo)
A modo de prologo.
Antigamente había grandes invernías, e a rapazada tiñan poucas cousa pra entreterse antes de iren para cama, hoxe que teñen ordenadores e outras trangalladas, no teñen aqueles grandes invernos. Veño do País da chuvia eterna. Veño do fin do mundo. Son de onde a auga muda a eternidade en melancolía e a melancolía se torna en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, na súa eternidade, puido parir. Veño da pedra e o vento do norde, xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Galicia. Son da terra que os deuses quixeron chamar ETERNIA - WALTER STARKIE
O alboio é unha das construcións das casas de labranza que mais usos ten. Normalmente están construídas con seu portón mirando o norte ou este por ser se donde as choivas azoutan menos. Nun lado da parede a súa man esquerda esta unha parteleira donde se poñen as ferramentas pequenas, e o lado ai un travesaño adonde se finca, eixadas, cavóns e as espalladoiras, no fundo do alboio enganchado a parede un serrón curvo pra tronzar a palla do trigo e mesturar con a herba verde pra facer as empalladas pra darlle de comer o gando. Un pouco retirado o cortello do porco, pois por moito que o lavases sempre cheiraba mal, por alí preto o galiñeiro os coellos e mais lugar adonde se
gardaba a leña.
De parede a parede uns rebrotes de castiñeiro e encima deles uns travesos de salgueiro pra por a herba seca enriba, a maioría era chamada de serra, encima dela os gatos ían a durmir pois así estaban mais quentes, cando ías por unha pouca as veces cheiraba o mexo deles. Na parte dianteira do mesmo a eira, a estas dedicáronselle moitas cancións (1) algunhas cubertas de lousas, e outras seu chan era de xabre, este era mais traballoso pois sempre había que darlle un repaso co pisón. Se non fora por a chuvia a eira tería mais usos co alboio, nela estendíanse as espigas do millo despois de esfolladas pra que enxugaran un pouco a de as meter no canizo, tamén se estiraban os feixóns pra que secasen ben antes de mallalos, o trigo, centeo, e outros cereais facíase mesmo co eles pra que o mallalos soltara, ben o gran, (2) hoxe en día xa esa labor non se fai a man pois hai malladoras mecánicas. Estaba eu sentado na portón do alboio nunha banqueta, que tamén se usa pra cando se vai muxir a vaca, debullando unhas espigas pra darlle de comer as galiñas, e estas andaba de roda miña por si caia algún gran aproveitalo, o galo que era o xefe da banda pasaba por o lado de algunha e rascáballe a asa e botáballe unha cantada por si tiña ganas de boreo. O tempo ameazaba choiva, e os nubrados corrían cara a o Norte haber quen chegaba primeiro a non sei donde, o pasaren algúns descargaban parte da auga pra non iren con tanta carga, esta o caer enriba do tellado azoutada polo vento filtraba por as rendijas das tellas e despois de por veces caíanme pola cara, o vento con seu mal humor, escorreu unha tella e por o burato caia unha pingueira, e pra que no mollase moito o chan, púxenlle unha lata bacía pra recollela, e esta o caer facía un hap, chap acompasado que parecía un relo de marcara o tempo.
Uns grandes eucaliptos que no lugar da Barbiella, hai la fondo do eido o vento facía dobrar as súas copas que case bicaban o chan. Do vento oíase o seu fungar e das arbores algunha queixa que outra cando este lles botaba unha galla abaixo. Todo era un pelexar contra o mal tempo.
Os paxaros todos desacougados voaban buscando unha arbore pra durmiren abrigados, os pardellos que son os mais espavilados metíanse no canizo pois ademais de refuxio tiñan que comer, E como ía dicindo debaixo del o can tendo coidado que non foran a roubar as espigas, e de ai ven o dito de cando unha casa era de labranza era forte, dicíanlle que era e casa de can e canizo, cando un rapas andaba procurando noiva, o consello que lle daba era busca unha que teña can e canizo na casa ou sexa sobriña de cura. o día remataba e a min entrábame unha modorra que facía dar cabezadas, miña nai asomou na porta da casa e chamou, Manuel e ora de cear vai na adega e trae o viño, o meu lado tiña unha xerra desas de pedra branca, moi barriguda e con un bico pra verter o viño sen ciscar na mesa, cando entrei había nunha travesa, unha papeira de porco adobada en zorza e cocida con uns cachelos, e pan de centeo ou millo pra acompañar, esta había sobrado do cocido do mediodía. ... (ver texto completo)
FIGOS PASOS
Unha vez viña un camión dá empresa de transportes Moure, encargado de traer a mercadoría para vos comercios do Baixo Miño dende Vigo, cando ou chegar en Areas e coller para Sobrada, caeulle abaixo unha caixa con figos pasos por diante do cemiterio de Areas, e ao virar na curva cara a Sobrada caeulle abaixo unha caixa. Dous rapaces que viñan dás mozas comentaron: viron a caixa dous figos, e un deles dei:
Ai home, e habemos deixar quedar aí a caixa? Encheron a gorra que traia un deles ... (ver texto completo)
Unha vez viña un camión dá empresa de transportes Moure, encargado de traer a mercadoría para vos comercios do Baixo Miño dende Vigo, cando ou chegar en Areas e coller para Sobrada, caeulle abaixo unha caixa con figos pasos por diante do cemiterio de Areas, e ao virar na curva cara a Sobrada caeulle abaixo unha caixa. Dous rapaces que viñan dás mozas comentaron: viron a caixa dous figos, e un deles dei:
Ai home, e habemos deixar quedar aí a caixa? Encheron a gorra que traia un deles ... (ver texto completo)
Há um site: http://www. catedraldetui. com/.
At. Salvaterra
At. Salvaterra
Os libros de nacimentos, casamentos e defuncions, das parroquias da Doicesi de Tui, estan no aquivo catedralicio, ou sexa en Tui
SOBRE O MOSTEIRO DE TEN TUDIA
Coroando a próxima serra de Tentudía, como a súa creación máis representativo e fito inseparable de Calera, álzase o nobre mole do Mosteiro de Santa María de Tentudía. (1) A obra orixinaria do século XIII foi obxecto de diversas modificacións e adicións, polo que podemos dicir que se foi recreando no tempo. O templo é a parte máis antiga e nel podemos apreciar vestixios da súa primitiva construción en arranques de arcadas que nos dan idea da planta de tipo basilical ... (ver texto completo)
Coroando a próxima serra de Tentudía, como a súa creación máis representativo e fito inseparable de Calera, álzase o nobre mole do Mosteiro de Santa María de Tentudía. (1) A obra orixinaria do século XIII foi obxecto de diversas modificacións e adicións, polo que podemos dicir que se foi recreando no tempo. O templo é a parte máis antiga e nel podemos apreciar vestixios da súa primitiva construción en arranques de arcadas que nos dan idea da planta de tipo basilical ... (ver texto completo)
el apellido troncoso de que region de españa es?
O apelido ou sobrenome troncoso e de orixen safardi (hunha das ramas dos xudeus espulsados da españa) na actualidade estan considerados siubditos epañois
Goián a noite máxica de San Xoán
No resto de España a noite de San Xoán e diferente o resto da Galiza, en Goián trátase doutro ciclo, doutra relixión doutro planeta, entra con forza nel (Goián (Santiago de Tollo) descrición: a carón da figueira das “margaritas” (1) case no alto dela con a bandeira republicana izaban o maio, unha vara alta coma de uns vinte metros revestida de buxo e flores. As noticias recollidas polo xeógrafo grecorromano proveñen de Posidonio, que á súa vez saqueara os testos ... (ver texto completo)
No resto de España a noite de San Xoán e diferente o resto da Galiza, en Goián trátase doutro ciclo, doutra relixión doutro planeta, entra con forza nel (Goián (Santiago de Tollo) descrición: a carón da figueira das “margaritas” (1) case no alto dela con a bandeira republicana izaban o maio, unha vara alta coma de uns vinte metros revestida de buxo e flores. As noticias recollidas polo xeógrafo grecorromano proveñen de Posidonio, que á súa vez saqueara os testos ... (ver texto completo)
Hola desde Uruguay. Estoy buscando familiares de Vicente Novoa y Alvarez nacido en Tui en 1867. Vicente se recibió de bachiller en 1881 en el Colegio Aposotlo Santiago de Pasaxe y de abogado en Santiago de Compostela. Sus hermanos eran Antonia (creo que casada con Rodriguez), Adriana, Luisa, Francisco (medico), Luis y otros. Sabemos que Antonia vivía en La Guardia y la flia tenía panadería en 1951 que supongo es la llamada viuda de Recaredo Rodriguez. Si alguien nos puede dar datos para conectarnos ... (ver texto completo)
Goianeses ilustres:
Novoa y Alvarez (D, Francisco),
D. Francisco Novoa médico en Goián
Casado con Dña. Antonia Alvarez
Hijos del matrimonio: entre ellos,
Francisco nacido en Goián en 1865
Falleció en Goián el día 21- 7- 1932 ... (ver texto completo)
Novoa y Alvarez (D, Francisco),
D. Francisco Novoa médico en Goián
Casado con Dña. Antonia Alvarez
Hijos del matrimonio: entre ellos,
Francisco nacido en Goián en 1865
Falleció en Goián el día 21- 7- 1932 ... (ver texto completo)
Quere saber se entre anciáns ou comerciantes locais, tería algún primo de María Emilia Gómez que se casou con Paulino González. Alguén permaneceu en Tomiño? Estou en Brasil e son bisneta deles.
En Tomiño hay muchos apellidados pousa los cuales no tien afinidad unos con otro, concrete algo más
Estimados, estoy por viajar a estas tierras de mis Abuelos y Padre ellos eran nacidos en Tomiño y vivieron muchos años hasta que migraron a la Argentina, mi abuelo se llamaba Manuel Pousa y su hijo (mi padre) Eracio Pousa quisiera saber si hay algún descendiente que este viviendo en Tomiño?
Cando eramos mozos de 20 anos rexentaba a cantina do Centro Goianes o Ricardo da tie Justa de mote chamado o “Bastida” este señor tiña dous fillos unha moza e un mozo chamado Leandro “ O Leandriño”
Este era moi medroso, e os amigos sempre lle estaban facendo putadas. Un día pola noite estabamos apostando de que era capaz de entrar so no cemiterio, un señor maior chamado o Raul do Cañoto, di el
si pagades os viños de todos entro eu.
Sae a cuadrilla do centro cara o cemiterio, o chegar diante do ... (ver texto completo)
Este era moi medroso, e os amigos sempre lle estaban facendo putadas. Un día pola noite estabamos apostando de que era capaz de entrar so no cemiterio, un señor maior chamado o Raul do Cañoto, di el
si pagades os viños de todos entro eu.
Sae a cuadrilla do centro cara o cemiterio, o chegar diante do ... (ver texto completo)
O AMOR
Mirar.
Sonrrir.
Calar.
Suspirar.
Por o teu escote entreaberto
miro o asomo dous teus seos
a descifrar non acerto.
Serán brancos, serán morenos?
Nas túas mans unha flor, ... (ver texto completo)
Mirar.
Sonrrir.
Calar.
Suspirar.
Por o teu escote entreaberto
miro o asomo dous teus seos
a descifrar non acerto.
Serán brancos, serán morenos?
Nas túas mans unha flor, ... (ver texto completo)
UN CONTO DE NADAL
DepóIs da guerra do trinta e seis, nunha casa vella mais tarde chamada “Vila Pacita” que había preto da capela de San Lourenzo, vivía unha familia coñecida por o alcume dos “Quicos”, era un casal, creo que portugueses, tiñan once fillos e o maior non tiña catorce anos, o matrimonio traballaban de xornaleiros cando os chamaban, a verdade e que vivían nunha pura miseria, os cativos andaban case que sempre sen roupa e descalzos ata nos días de xeada, e por ende, todos emborrallados ... (ver texto completo)
DepóIs da guerra do trinta e seis, nunha casa vella mais tarde chamada “Vila Pacita” que había preto da capela de San Lourenzo, vivía unha familia coñecida por o alcume dos “Quicos”, era un casal, creo que portugueses, tiñan once fillos e o maior non tiña catorce anos, o matrimonio traballaban de xornaleiros cando os chamaban, a verdade e que vivían nunha pura miseria, os cativos andaban case que sempre sen roupa e descalzos ata nos días de xeada, e por ende, todos emborrallados ... (ver texto completo)
donde comer en cortegada orense
SOBRE MINERAIS EN LA SIERRA ARGALLO
Goián, Pontevedra
Ademais do estaño xa esplotado por o romanos, ainda non fai muitos anos que esitian minas subterraneas as cales fooro tapadas despois da guerra civil por orden do gobero de Franco, pra que os do maquis non tiveran donde agocharse.
La banda del complejo metamórfico Monteferro-El Rosal está formada por gneises y esquitos cuyas estructuras principales siguen directrices NS y separa los granitos de dos micas con textura orientada de los granitos ... (ver texto completo)
Goián, Pontevedra
Ademais do estaño xa esplotado por o romanos, ainda non fai muitos anos que esitian minas subterraneas as cales fooro tapadas despois da guerra civil por orden do gobero de Franco, pra que os do maquis non tiveran donde agocharse.
La banda del complejo metamórfico Monteferro-El Rosal está formada por gneises y esquitos cuyas estructuras principales siguen directrices NS y separa los granitos de dos micas con textura orientada de los granitos ... (ver texto completo)
Gracias por los datos, Judith.
Pero nuevamente insisto en que si exite alguna persona que tiene fotos o datos de A lama- Pontevedra, favor de comunicarnos.
Pero nuevamente insisto en que si exite alguna persona que tiene fotos o datos de A lama- Pontevedra, favor de comunicarnos.
PUEBLOS DE ESPAÑA https://es. wikipedia. org/wiki/La_Lama
UN PASAJE DE LA HISTORIA DE GOIÁN
Relaciones con Portugal.
En el siglo XV la fería que se celebraba en la villa de Camiña, próxima a la desembocadura del río Miño, se nutría a base del contrabando que a élla llegaba; pero cuando los fiscais comenzaron a reprimir el abuso, los gallegos dejaron de acudir a élla, por lo que se produjo en la misma la crisi correspondiente. Siendo así, los hombres buenos de Camiña se dirigieron al rei D. Alfonso V de Portugal, quien entre otras cosas, concedió el libre ... (ver texto completo)
Relaciones con Portugal.
En el siglo XV la fería que se celebraba en la villa de Camiña, próxima a la desembocadura del río Miño, se nutría a base del contrabando que a élla llegaba; pero cuando los fiscais comenzaron a reprimir el abuso, los gallegos dejaron de acudir a élla, por lo que se produjo en la misma la crisi correspondiente. Siendo así, los hombres buenos de Camiña se dirigieron al rei D. Alfonso V de Portugal, quien entre otras cosas, concedió el libre ... (ver texto completo)
DICIONARIO ENCICLOPÉDICO MADOZ
Censo histórico de pobos, cidades, vilas e aldeas de España. Datos económicos, artísticos e demográficos. Patrimonio histórico. Produción. Costumes e tradicións. Pobos de España. Coñecer España. Folclore, cultura, patrimonio artístico, natureza e economía
Todos os pobos en Galicia co nome de Goián:
GOYAN.
Lugar na provincia de Lugo, concello de Guntin e feligresia de San Román de Retorta. Poboación. 4 veciños, 20 almas
Pobos en Galicia co nome de Goyán
GOYÁN
Antiga ... (ver texto completo)
Censo histórico de pobos, cidades, vilas e aldeas de España. Datos económicos, artísticos e demográficos. Patrimonio histórico. Produción. Costumes e tradicións. Pobos de España. Coñecer España. Folclore, cultura, patrimonio artístico, natureza e economía
Todos os pobos en Galicia co nome de Goián:
GOYAN.
Lugar na provincia de Lugo, concello de Guntin e feligresia de San Román de Retorta. Poboación. 4 veciños, 20 almas
Pobos en Galicia co nome de Goyán
GOYÁN
Antiga ... (ver texto completo)
Es Magdalena Dominguez, esa gran poetisa que lleva en su entraña, todo el arte de nuestra tierra para mostrar en su poesía la belleza y el encanto que en Galicia tenemos.
abrazos de Anselmo Prado León
abrazos de Anselmo Prado León
Amigo Anselmo, trato de amigo indas quenon nos coñecemos, coñecin a Sra. Magdalena, pois eu taballei muitos anos na srreria que Tiña Moure en Sanguiñeda, de por aueles psgos tamen son o grupo de cantareiras chamadas "As Malvelas"
MUIÑEIRA DO SANTO AMARO (
Señor cura, señor cura,
a doutrina non lla sei,
pidame unhas cantiguiñas
que eu llas repinicarei!
Moza bonita no mundo
non debera de nacer,
porque fai como a mazá,
todos a queren comer.
Ser solteiro é boa cousa, ... (ver texto completo)
Señor cura, señor cura,
a doutrina non lla sei,
pidame unhas cantiguiñas
que eu llas repinicarei!
Moza bonita no mundo
non debera de nacer,
porque fai como a mazá,
todos a queren comer.
Ser solteiro é boa cousa, ... (ver texto completo)
WALTER STARKIE
Veño do País da chuvia eterna. Veño do fin do mundo. Son de onde a auga muda a eternidade en melancolía e a melancolía se torna en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, na súa eternidade, puido parir. Veño da pedra e o vento do norde, xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Galicia. Son da terra que os deuses quixeron chamar ETERNIA.
Starkie creó en el British Institute de Madrid una atmósfera propicia para las relaciones hispano-británicas, ... (ver texto completo)
Veño do País da chuvia eterna. Veño do fin do mundo. Son de onde a auga muda a eternidade en melancolía e a melancolía se torna en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, na súa eternidade, puido parir. Veño da pedra e o vento do norde, xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Galicia. Son da terra que os deuses quixeron chamar ETERNIA.
Starkie creó en el British Institute de Madrid una atmósfera propicia para las relaciones hispano-británicas, ... (ver texto completo)
el ferri que cruza de Cangas a Vigo..... que mar esta cruzando
O COUTO (Barrio)
(seus lindes eran: Por o Norte con o barrio do Pazo, Sur barrio de Fontela. Este Río Miño, Oeste Barrio da Centinela e mais Fontela).
Este barrio leva o nome do Couto por pertencer o couto de Goian, da familia Correa os cales eran os seu señores. Dentro do barrio queda a casa-pazo dos Correa, que é coñecida como casa da torre de Goián, construción señorial do século XVII. Esta construción nos últimos anos sufriu varios cambios arquitectónicos na súa estrutura. Ten unha extensión ... (ver texto completo)
(seus lindes eran: Por o Norte con o barrio do Pazo, Sur barrio de Fontela. Este Río Miño, Oeste Barrio da Centinela e mais Fontela).
Este barrio leva o nome do Couto por pertencer o couto de Goian, da familia Correa os cales eran os seu señores. Dentro do barrio queda a casa-pazo dos Correa, que é coñecida como casa da torre de Goián, construción señorial do século XVII. Esta construción nos últimos anos sufriu varios cambios arquitectónicos na súa estrutura. Ten unha extensión ... (ver texto completo)
UUNHA CANCIÓN EN BABLE PRO ASTURIANO
¡Tanto cura tanto cura
¡Tanto cura tanto fraile
¡Tata nuyer sin maridu
Tantu rapacin sin padre!
A los curas los capen iste añu
Quiera Díos non capen al miu amu
Que me tien prometido une medies
Y, si lo capan
Me quedu sin ellas ... (ver texto completo)
¡Tanto cura tanto cura
¡Tanto cura tanto fraile
¡Tata nuyer sin maridu
Tantu rapacin sin padre!
A los curas los capen iste añu
Quiera Díos non capen al miu amu
Que me tien prometido une medies
Y, si lo capan
Me quedu sin ellas ... (ver texto completo)
CONTINUEMOS CAMIÑANDO, LEVAMOS POUCAS LEGUAS;
Daqueles rituais tamén provén o entruido, nome que se lle dá ao carnaval en Goián. Esta festa moi arraigada desde antigo, a súa orixe pérdese na noite dos tempos. Meu defunto avó, o Ti Serafín, que nacera no ano 1877, xa nos contaba do entruido de cando el era rapás.
Antes da guerra civil había unha gran rivalidade entre as sociedades de Obreiros Agricultores e O Centro Goianes, para ver á cal das dúas concorrían os mellores disfraces. Durante o réxime ... (ver texto completo)
Daqueles rituais tamén provén o entruido, nome que se lle dá ao carnaval en Goián. Esta festa moi arraigada desde antigo, a súa orixe pérdese na noite dos tempos. Meu defunto avó, o Ti Serafín, que nacera no ano 1877, xa nos contaba do entruido de cando el era rapás.
Antes da guerra civil había unha gran rivalidade entre as sociedades de Obreiros Agricultores e O Centro Goianes, para ver á cal das dúas concorrían os mellores disfraces. Durante o réxime ... (ver texto completo)
O CRIME DO RABIÑO
En la villa del Rabiño,
provincia de Cortejada,
habitaba un matremonio
modelo de fe cristiana.
El se llamaba Don Joaquín i
Su esposa Doña I-ana
y tenían los aforros
metidos en una i-arca.
A iso de la media noche
cuando el jallo no cantaba
llejaron los creminales
por la porta de la entrada.
Y al can que a la porta
y que la jardaba,
le pejaron un puntapé que
y le esmendrellaron las entrañas.
Y en el piso principale
la criada daba jritos
sin que nadie la acodiera
ni los mesmos angelitos.
La arrastaron por los pelos
roubándolle dos pesetas que tiña aforradas
chimpandola por la véntama
indo caer na estercada
y alí la probe entrejo
su alma a Díos entre malos fedores
Cogieron a D. Joaquin y su esposa Doña Iana
y le metíeron en la boca catro cobertores y una almohada,
y con una vasoira de mirto
le fretaron la espaldas.
Padres que tenéis hijos,
hijos que van a la escuela,
no olvideis que es necesario
tener en casa a la suejra
Porque aunque a veces os rife
o os peche en la artesa
jardará mellor la casa
que un buen perro de presa. ... (ver texto completo)
En la villa del Rabiño,
provincia de Cortejada,
habitaba un matremonio
modelo de fe cristiana.
El se llamaba Don Joaquín i
Su esposa Doña I-ana
y tenían los aforros
metidos en una i-arca.
A iso de la media noche
cuando el jallo no cantaba
llejaron los creminales
por la porta de la entrada.
Y al can que a la porta
y que la jardaba,
le pejaron un puntapé que
y le esmendrellaron las entrañas.
Y en el piso principale
la criada daba jritos
sin que nadie la acodiera
ni los mesmos angelitos.
La arrastaron por los pelos
roubándolle dos pesetas que tiña aforradas
chimpandola por la véntama
indo caer na estercada
y alí la probe entrejo
su alma a Díos entre malos fedores
Cogieron a D. Joaquin y su esposa Doña Iana
y le metíeron en la boca catro cobertores y una almohada,
y con una vasoira de mirto
le fretaron la espaldas.
Padres que tenéis hijos,
hijos que van a la escuela,
no olvideis que es necesario
tener en casa a la suejra
Porque aunque a veces os rife
o os peche en la artesa
jardará mellor la casa
que un buen perro de presa. ... (ver texto completo)
Iste ceguiño que vedes cantando
de entrambos ollos da cara cegou
mais por agora vaise gobernando
co outro ollo que inda lle quedou.
Esto que vos digo contáronmo a min
volvendo da feira de Portomarín
con outras cousiñas que vos contarei,
se son ou non certas eu non volo sei.
Como son vello e fáltame a vista,
cando unha moza me vén a falar
pra me dar conta se é grosa ou é fraca
teño por forza que ás maos apelar
e teño observado que as hai que se rin
e outras moi pouquiñas que foxen de min,
e a mor parte delas chaman polas nais,
pro chaman baixiño e arrímanse máis.
Ana Marica quedouse soliña
porque o seu home pra Cuba marchou
e tal desgosto colleu a rapaza
que gravemente a coitada enfermou
e soio quería que a fora coidar
un primo que tiña no mesmo lugar
e dispois dicía cando xa sanou:
gracias ás frequiñas que Manuel me deu. ... (ver texto completo)
de entrambos ollos da cara cegou
mais por agora vaise gobernando
co outro ollo que inda lle quedou.
Esto que vos digo contáronmo a min
volvendo da feira de Portomarín
con outras cousiñas que vos contarei,
se son ou non certas eu non volo sei.
Como son vello e fáltame a vista,
cando unha moza me vén a falar
pra me dar conta se é grosa ou é fraca
teño por forza que ás maos apelar
e teño observado que as hai que se rin
e outras moi pouquiñas que foxen de min,
e a mor parte delas chaman polas nais,
pro chaman baixiño e arrímanse máis.
Ana Marica quedouse soliña
porque o seu home pra Cuba marchou
e tal desgosto colleu a rapaza
que gravemente a coitada enfermou
e soio quería que a fora coidar
un primo que tiña no mesmo lugar
e dispois dicía cando xa sanou:
gracias ás frequiñas que Manuel me deu. ... (ver texto completo)
Hola J. M., que agradable sorpresa encontrar en "primo nuevo", ¿vives en Cristiñade?. mi padre se fue de alli cuando tenia 9 años y recuerda vagamente sobre la gente del pueblo y sus familias, te paso mi correo para que estemos en contacto
danielpg66@gmail. com
gracias por responder
danielpg66@gmail. com
gracias por responder
CONCELLO DE PONTEAREAS
Supericie 125,6 Km/2
Habitantes: 22.750
Parroquias: Angoares, (San Pedro) Arcos, (San Breixo) Areas, (Santa María) Arnoso, (San Lourenzo)
Bugarín, (Santa Cristina) Celeiros, (San Fins) Cristiñade, (San Salvador) Cumiar, (Santo Estevo) Fontenla, (San Mamede) Fozara, (San Bartolomeu) Guillade, (San Miguel) Guláns, (San Xulián)
Moreira, (San Martiño) Nogueira, (San Salvador) Oliveira, (Santiago) Padróns, (San Salvador)
Paredes, (San Cibrán) Pías, (Santa Mariña) Ponteareas, ... (ver texto completo)
Supericie 125,6 Km/2
Habitantes: 22.750
Parroquias: Angoares, (San Pedro) Arcos, (San Breixo) Areas, (Santa María) Arnoso, (San Lourenzo)
Bugarín, (Santa Cristina) Celeiros, (San Fins) Cristiñade, (San Salvador) Cumiar, (Santo Estevo) Fontenla, (San Mamede) Fozara, (San Bartolomeu) Guillade, (San Miguel) Guláns, (San Xulián)
Moreira, (San Martiño) Nogueira, (San Salvador) Oliveira, (Santiago) Padróns, (San Salvador)
Paredes, (San Cibrán) Pías, (Santa Mariña) Ponteareas, ... (ver texto completo)
Amiga Elvira, falando de roubos anda por aqui unha tropa de rumanos pedindo esmola que estan afincados en Portugal, no utro día chegaon pidindo a miña casa, e antes de abrir mirei quen eran sendo xente descoñecida, botei man dun rifle que teño por a casa e salin con el na mán, e dixenlles
se un dia algun o atopa do portal pra dentro mándolle un tiro, e dispareille o aire, parece ser que lle fixo efecto pois no volveron mais, pois
o mismo tempo andan vendo o que hai pra poderen levar.
se un dia algun o atopa do portal pra dentro mándolle un tiro, e dispareille o aire, parece ser que lle fixo efecto pois no volveron mais, pois
o mismo tempo andan vendo o que hai pra poderen levar.
O único parasito capaz de substituír un órgano
(é bastante comun na alosa, sábalo (sable no río Miño)
O parasito en cuestión chámase Cymothoa exigua, e é un pequeno crustáceo duns tres ou catro centímetros de longo. O seu parente máis coñecido é Anilocra physoides, coñecido como piollo de mar, e que é un dos parasitos máis comúns que nos podemos encontrar nos peixes. Nas nosas saídas submarinas vemos numerosos peixes portando estes oportunistas pasaxeiros.
Como fai para chegar a substituír a ... (ver texto completo)
(é bastante comun na alosa, sábalo (sable no río Miño)
O parasito en cuestión chámase Cymothoa exigua, e é un pequeno crustáceo duns tres ou catro centímetros de longo. O seu parente máis coñecido é Anilocra physoides, coñecido como piollo de mar, e que é un dos parasitos máis comúns que nos podemos encontrar nos peixes. Nas nosas saídas submarinas vemos numerosos peixes portando estes oportunistas pasaxeiros.
Como fai para chegar a substituír a ... (ver texto completo)
este foro parece que esta en cuarentena, ou e que hai muito "vagoneta"
Atardecer na serra en Goián
De un pálido amarelo
as cumes dos montes tintadas,
por un solpor sinxelo
como acuarelas augadas.
A espesa néboa,
as súas follas,
os sobreiros ... (ver texto completo)
De un pálido amarelo
as cumes dos montes tintadas,
por un solpor sinxelo
como acuarelas augadas.
A espesa néboa,
as súas follas,
os sobreiros ... (ver texto completo)
A Lenda da Espada do Mouro
Di unha antiga historia que en certas encrucilladas de algúns camiños de Goián (ala polo barrio do Pazo), cando chegaba o anoitecer, aparecíase unha alma do outro mundo en forma de rapaza, moi fermosa, cuns cabelos longos ata a cintura e moi louros, cun falar tan feiticeiro que ó mozo que se atopaba con ela engaiolaba de tal maneira que o faia andar toda a noite ata o amencer acompañándoa na súa peregrinación por este mundo. Ós rapaces ós que isto lles acontecía, comezaban ... (ver texto completo)
Di unha antiga historia que en certas encrucilladas de algúns camiños de Goián (ala polo barrio do Pazo), cando chegaba o anoitecer, aparecíase unha alma do outro mundo en forma de rapaza, moi fermosa, cuns cabelos longos ata a cintura e moi louros, cun falar tan feiticeiro que ó mozo que se atopaba con ela engaiolaba de tal maneira que o faia andar toda a noite ata o amencer acompañándoa na súa peregrinación por este mundo. Ós rapaces ós que isto lles acontecía, comezaban ... (ver texto completo)
(Esta historia que bou contar)
UNHA DE OVNIS
Esta historia que bou a contar aconteceume a min fai un tres anos, nunca lla contei a ninguén
pensando que a resposta sería, outra mais das túas, non sei de donde as sacas.
Como os bou a relatar, un daqueles días que lle apetece a un dar unha camiñada e contemplar as leiras cheas de pampullos e vivoreras moradas, senteime enriba da fonte, do "ollo no cú" e alí do outro lado do camiño nun plano mais alto queda o campo chamado "a fragosa", supoño ... (ver texto completo)
UNHA DE OVNIS
Esta historia que bou a contar aconteceume a min fai un tres anos, nunca lla contei a ninguén
pensando que a resposta sería, outra mais das túas, non sei de donde as sacas.
Como os bou a relatar, un daqueles días que lle apetece a un dar unha camiñada e contemplar as leiras cheas de pampullos e vivoreras moradas, senteime enriba da fonte, do "ollo no cú" e alí do outro lado do camiño nun plano mais alto queda o campo chamado "a fragosa", supoño ... (ver texto completo)
Foro de GOIAN (Pontevedra)
cruceiros
Para un asturiano que de por veces mora al lado dO cruceiro da Soidade en Tollo, Goián
Poemas os cruceiros
“Canta pedra, durmida e acochada
da terra nai no agarimoso seo,
esperta do seu sono milenario
e quer ser oración e pensamento
frorece nun baral, estende os brazos, ... (ver texto completo)
cruceiros
Para un asturiano que de por veces mora al lado dO cruceiro da Soidade en Tollo, Goián
Poemas os cruceiros
“Canta pedra, durmida e acochada
da terra nai no agarimoso seo,
esperta do seu sono milenario
e quer ser oración e pensamento
frorece nun baral, estende os brazos, ... (ver texto completo)
Contos o carón da lareira
A cor do tardo (trasno)
(un conto do imán de ti Prudencio)
Un día un rapazolas preguntoulle a seu tío que era irmán do Ti Prudencio e vivian no fundo da Barbiella, de que cor era o tardo.
E seu tío respondeulle do burro o fuxir. E cal e a cor do burro fuxindo
e seu tío dille............. Pardo, e como sabe que e pardo, porque eu vin un pola noite fuxindo, e pareceume pardo, pois a xente di, que polas noite todos os burros son pardos.
O rapas rascou cas uñas na cabeza, e foise pensando naquelo preguntoulle seus compañeiros por a cousa e ningún lle supo contestar. Unha noite indo pra casa do serán que facían na casa do Ti Matieus por o camiño da Barbiella sentiu pasos detrás del, parou e os pasos pararon e así dúas ou tres veces, o home xa ía medio mosqueado como se di, e parou para abrir o portal, e os pasos que escoitaba pararon, encheuse de coraxe e deu volta pra trás para ver que raio era aquilo e atopase con media ducia de ovellas que andaban perdidas e estas ían detrás del.
Continuo o camiño, e ía pensando se isto lle acontece e a outro con medo, xa iria dicindo que lle aparecera o tardo, e el dicindo o que é a inorancia
Cantinflas decía lo que es la falta de ignorancia. ... (ver texto completo)
A cor do tardo (trasno)
(un conto do imán de ti Prudencio)
Un día un rapazolas preguntoulle a seu tío que era irmán do Ti Prudencio e vivian no fundo da Barbiella, de que cor era o tardo.
E seu tío respondeulle do burro o fuxir. E cal e a cor do burro fuxindo
e seu tío dille............. Pardo, e como sabe que e pardo, porque eu vin un pola noite fuxindo, e pareceume pardo, pois a xente di, que polas noite todos os burros son pardos.
O rapas rascou cas uñas na cabeza, e foise pensando naquelo preguntoulle seus compañeiros por a cousa e ningún lle supo contestar. Unha noite indo pra casa do serán que facían na casa do Ti Matieus por o camiño da Barbiella sentiu pasos detrás del, parou e os pasos pararon e así dúas ou tres veces, o home xa ía medio mosqueado como se di, e parou para abrir o portal, e os pasos que escoitaba pararon, encheuse de coraxe e deu volta pra trás para ver que raio era aquilo e atopase con media ducia de ovellas que andaban perdidas e estas ían detrás del.
Continuo o camiño, e ía pensando se isto lle acontece e a outro con medo, xa iria dicindo que lle aparecera o tardo, e el dicindo o que é a inorancia
Cantinflas decía lo que es la falta de ignorancia. ... (ver texto completo)