Cábeme a honra de ter ido a tocar a gaita coa banda "Redegaita" aos dous últimos partidos do Celta en Balaídos, convidados polo clube para estes partidos de "A nosa Reconquista". E remontounos, tanto ao Villarreal, coma a Real Sociedad.
Seremos Redegaita o seu talismán?
Aposto a que no. O talismán ven sendo un rapaz que se chama Iago e ten moitas Aspas!
No tengo duda de que todos los que nos gusta el fútbol, nos sentimos muy honrados de su ayuda, creo que el sonido de su gaita traerá éxitos.
Un abrazo
No seu "queridín Ovieu" xoga un rapaz de Aciveiros, un dos pobos de Lubián. El naceu en Barcelona, pero pai e nai son de Aciveiros. Formouse no Español, marchou para o Chelsea con 16 anos, e logo ten xogado na Gimnástica e agora no Oviedo.
Cando vaia ver un partido délle unha aperta de parte miña.
Chámase Tejera.
Apreciadu D. INDA CHO SEI, efectivamente esti xugador lo conozu mucho se llama Sergiu Tejera y Xoga de centrocampista y ye muy buenu, vive en un chalet en la Subida al Naranco muy buen guaje, pero en el club lo consideran catalan.
Le daré recuerdos de parte suya, ye muy admiradu por la afición y muy aplaudido en el Carlos Tartiere.
Un saludin para usted y todu el Conceju de Lubian.
O falar vai dos queixos, que din por eiquí...
Pero agora a Unión Europea vai poñer un imposto aos peidos das vacas!
Din que cada día unha vaca bota fóra 300 litros de metano, que é máis nocivo ca o dióxido de carbono dos vehículos...
Empézase coas vacas..., Verás tí se logo non veñen detrás de min, das burras peideiras, das novicias e de todo quisque...
Bueno que pongan impuestos a los más ricos, pero a las vacas por sus pedos,. Lo mejor sería un filtro en la salida del culo. Cómo están haciendo como los coches Diesel. Lo único que el olor no lo quita nadie.
Saludos foreros.
A ver, prenda: que eu non che son o padriño do bautizo. Eu son o oficiante, meu rei.
Mándalle a petición ao APALPADOR. e que Deus che dea sorte, porque con ese nome, ben poidera ser que non che apalpe a barriga, non sendo que se prenda o quinqué!
Non faga caso padriño. Este é o burracastrada de meu irmán que aínda vai por o mundo sen padriño e fala pola noxenta envexa que me ten.
Agora quere unha gaita coma súa. Ten un careto de escornabois duro coma un penedo.
Eu so lle pido o aguinaldo por reis, non sexa tan cotroso. Anda na dianteira para escollerme o nome e logo quere desfacerse das responsabilidades. O Apalpador se ven polo Nadal que se entenda meu irmán que a min xa me chega con terlle o quinqué a bo recaudo.
Boa noite.
Can Cun Quinqué No Cu ... (ver texto completo)
Alá no século pasado viviu en Lubián, como criado dun gandeiro, un home que apareceu polo lugar cando acabou a campaña da División Azul. El era de Aspariegos, pobo preto da cidade de Zamora. Chamábase León Reguilón Pérez, e tiña paxariños dentro da testa.
Agora, cando vexo xogar a ese rapaz do Madrid que se chama Reguilón, fillo de Zamoranos, non poido deixar de pensar que debe ser sobriño bisneto do noso León.
Para min, que son do Deportivo, Reguilón está a ser o mellor xogador do Madrid. Que ... (ver texto completo)
Puede que sean de una misma familia. Hoy el Madrid tiene una joya. Vinicius también es otra joya, habrá que poner a todo el equipo a imitarlos.
Saludos foreros
COMO MATEMÁTICO, IMOS INTENTAR DESPEXAR A INCOGNITA
Nunha das aldeas das Portelas vivía daquela unha mociña linda coma unha camelia.
Inda que levaba as vacas da casa aos prados e faceiras, ela sempre tiña a cara lavada e a roupiña inmaculada. Cheiraba á herba das pallaregas, de tantos mollos que tiña atado para acomodar a facenda. E as súas meixelas viñan sendo dous caraveliños da China.
Era a rapaza máis pescudada polos mozos da contorna. Pero o que máis a acaroaba era sen dúbida un do alto ... (ver texto completo)
Moitísimas grazas padriño. Por certo, púxome un nome que me vai como anelo ao dedo. Agora non se esqueza de darme o aguinaldo cada día de reis.
A súa explicación excelente coma sempre, sin carencia de pelos nin sinais.
Pero o tema da incógnita non cheira a metafórico. As metáforas son boas para adornar os pensamentos, mentras que o cu ríxese polas leis fisiolóxicas. E cando apretan, como vostede ben sabe, apretan sen distinción de rangos.
O asunto rezuma un non sei que, así como un coñecimento de primeira mau. Pero fai vostede moi ben en guardarse para si a sua sabedoría.
Boa noite.
Can Cun Quinqué No Cu ... (ver texto completo)
COMO MATEMÁTICO, IMOS INTENTAR DESPEXAR A INCOGNITA
Nunha das aldeas das Portelas vivía daquela unha mociña linda coma unha camelia.
Inda que levaba as vacas da casa aos prados e faceiras, ela sempre tiña a cara lavada e a roupiña inmaculada. Cheiraba á herba das pallaregas, de tantos mollos que tiña atado para acomodar a facenda. E as súas meixelas viñan sendo dous caraveliños da China.
Era a rapaza máis pescudada polos mozos da contorna. Pero o que máis a acaroaba era sen dúbida un do alto ... (ver texto completo)
Solo puedo decir, que historia más bonita y que si sigue me meo de risa.
Gracias por dar vida a este foro.
Un saludo para Camba y para todos los foreros.
Falta 2525 para deleitarnos con su jefe.
Non o había de contar.
O que pasa é que non quero calarme, por pudor, e que logo apareza por eiquí o amigo Telesforo índose da lingua... Que el tamen foi testigo.
Hai hoxe quince días levei pasar a ITV ao meu compañeiro de camiños e cortafogos: un SANTANA 300 ao que case nunca tiven que levartarlle o capó.
Despois de mirarlle os fumes, o técnico --persoa moi educada-- mandoume parar o motor e abrir o capó. Pero eu quedei paralizado, sorprendido de non lembrar onde carallo estaba o demo do tirador.
Decatouse ... (ver texto completo)
Bo relato, moi ben detallado! En canto á comparación co tímido escape de monxa novicia, déixanos coa incógnita de cal é a fonte de tal coñecimento.
Non o había de contar.
O que pasa é que non quero calarme, por pudor, e que logo apareza por eiquí o amigo Telesforo índose da lingua... Que el tamen foi testigo.
Hai hoxe quince días levei pasar a ITV ao meu compañeiro de camiños e cortafogos: un SANTANA 300 ao que case nunca tiven que levartarlle o capó.
Despois de mirarlle os fumes, o técnico --persoa moi educada-- mandoume parar o motor e abrir o capó. Pero eu quedei paralizado, sorprendido de non lembrar onde carallo estaba o demo do tirador.
Decatouse ... (ver texto completo)
Quiero desde esti foru felicitar a D. Inda Cho Sei por los suos contus, que tantu nus fan reir... la. verdai nun sei si son. ciertus porque si nun lo son parecen anécdotas verdaderas.
Un saludo muy afectuoso para D. Inda Cho Sei y tambien para suo vecinu Comandante Telesforo Romerales.
Non o había de contar.
O que pasa é que non quero calarme, por pudor, e que logo apareza por eiquí o amigo Telesforo índose da lingua... Que el tamen foi testigo.
Hai hoxe quince días levei pasar a ITV ao meu compañeiro de camiños e cortafogos: un SANTANA 300 ao que case nunca tiven que levartarlle o capó.
Despois de mirarlle os fumes, o técnico --persoa moi educada-- mandoume parar o motor e abrir o capó. Pero eu quedei paralizado, sorprendido de non lembrar onde carallo estaba o demo do tirador.
Decatouse ... (ver texto completo)
Indachosei tiene que regalarnos más historias cómo está. El foro está encantado con personas como usted
Sus relatos en perfecto Gallego es una pasada.
CADEAS?
Vivindo en Sanabria, levo eu tamén cuarenta anos sen usar cadeas. Hai unhas rodas de inverno que son moito máis efectivas.
Nos anos oitenta tivemos eiquí un enfermeiro de Marín, e comentounos que anos atrás foran convidados a unha voda preto do Cebreiro. Como os informativos do tempo falaban de neve, seu pai (que era oficial na Escola Naval co apelido Río) mercou unhas cadeas en Marín. E púxollas ao seu R-8 alí mesmo, no garaxe da casa. Cando ía pola rúa cara ao Cebreiro mandouno parar ... (ver texto completo)
No iba mal encaminado el Sr. Rio, teniendo en cuenta que en el ámbito marinero, las cadenas que se conocen son las de fondear y levar anclas
CADEAS?
Vivindo en Sanabria, levo eu tamén cuarenta anos sen usar cadeas. Hai unhas rodas de inverno que son moito máis efectivas.
Nos anos oitenta tivemos eiquí un enfermeiro de Marín, e comentounos que anos atrás foran convidados a unha voda preto do Cebreiro. Como os informativos do tempo falaban de neve, seu pai (que era oficial na Escola Naval co apelido Río) mercou unhas cadeas en Marín. E púxollas ao seu R-8 alí mesmo, no garaxe da casa. Cando ía pola rúa cara ao Cebreiro mandouno parar ... (ver texto completo)
Aún recuerdo aquellos viajes a la aventura y de repente la nieve. Apartado a un lado de la carretera con mi 850 recién estrenado y ni idea de poner unas cadenas. Pero todo se aprende y manos a la obra. Después de pasarlas putas y las manos congeladas.
El coche en marcha por aquellas curvas y contra curvas, fuimos coronando la Canda. Y ya muy cerca a Vilavella. Paramos en el Bar de mi tío Azaña y también echamos gasolina con la manga que había frente a la Purita.
Después nos fuimos a presumir que ... (ver texto completo)
Non se preocupe polo frío, que andamos no inverno.
Xa imos fartos do xeito de informar que teñen os medios. Parecen andar á competencia.
Cando xea polas noites, fai sol polo día. A noite pasada a mínima en Lubián foi de 0 graos. Nin frío, nin calor. E hoxe polo día eu andiven sen abrigo, tanto en Lubián, como en Aciveiros, onde fun facer un recadiño. Os traballadores que visitei alí andaban en camiseta de manga corta.
As cervexas seguimos a tomalas ben frías.
Agardamos que o motivo da súa pasada ... (ver texto completo)
Na Gudiña o graxo non voa baixo…, vai arrastrándose. E axente non anda encamisa de manga corta nin o pe da lareira.
O viaxe e de ida e volta. Gracias
Non se preocupe polo frío, que andamos no inverno.
Xa imos fartos do xeito de informar que teñen os medios. Parecen andar á competencia.
Cando xea polas noites, fai sol polo día. A noite pasada a mínima en Lubián foi de 0 graos. Nin frío, nin calor. E hoxe polo día eu andiven sen abrigo, tanto en Lubián, como en Aciveiros, onde fun facer un recadiño. Os traballadores que visitei alí andaban en camiseta de manga corta.
As cervexas seguimos a tomalas ben frías.
Agardamos que o motivo da súa pasada ... (ver texto completo)
En Lubian no hace tanto frío, por su ubicación geográfica cercada por montañas y el calor de su Alcalde.
No muy lejos Puebla de Sanabria que está dando las temperaturas más bajas.
Ahora la Gudiña es otro cantar. El frío es casi igual todo el invierno.
Hay alguien que le llama la Siberia.
Espero que el amigo Camba valla bien abrigado y sea un viaje sin problemas. Un abrazo para los dos.
Y muchas gracias por saber sacarnos una sonrisa.
CLÍNICA NOVA
Correuse como a pólvora entre os máis vellos do lugar que en Verín abrírase unha clínica nova para arranxar as mingas preguizosas e fóra de servicio, cunha nova técnica de transplante.
Había na aldea un solteirón que gustaba moito do trínguli-trínguli, pero que xa lle morrera a paxariña anos atrás, a pesares de seren os dous da mesma quinta. E alá que se foi a Verín para buscar un diagnóstico do seu problema.
Efectivamente, aquela ferramenta foi diagnosticada como fóra de servicio ... (ver texto completo)
Siempre tan ocurrente, a la hora de levantar una sonrisa allí donde la languidez se empieza a sentir.
Y por una necesidad familiar, el domingo estaré en A Gudiña. Ya he visto que precisamente calor no voy a pasar.
Un saludo
Hai uns quince días estiven de acompañante, por razóns que non veñen ao caso, en Urxencias do Hospital de Verín máis de vintecatro horas.
A iso das catro da tarde saín comer un bocadillo ao Mesón Castelo, ao lado mesmo do Hospital. Levaba no hospital desde as catro da mañá, e inda non probara bocado desde a cea do día anterior.
No bar so había un cliente, a ler o xornal cos cóbados espetados no mostrador.
Despois entrou unha mulleriña pequerrecha e vivaracha, que xa vira tamén de acompañante dun ... (ver texto completo)
Qué risa Sr Inda cho sei, pensé que me meaba por las piernas.
Una vez más, un aplauso por su humor.
Saludos
Pois cando non había tecnoloxías, daquela, contábanse contos nas lareiras nas longas noites de invernía.
Non coma agora, que cada un anda pasmado nas pantalliñas, en silencio, cos dedos a teclear sen descanso onde xa ni teclas hai.
Nunha daquelas noites así falaba o tío Rodosindo para toda a familia:
Ía un home coa aixada ao lombo por un carreiro, e ao pasar fronte unha corte, ollou por unha buraca e viu un carneiro dentro dela. Pensou de roubalo, que boa falta lle facía para ter algo de carne ... (ver texto completo)
Tiene razón en lo que a tecnología se refiere.
Yo sigo con mi teléfono al cual le recargo la batería cada 15 días, y la factura oscila entre 24 y 60 ¡céntimos! al mes. Y nadie me puede mandar Wasaps desde dudosa procedencia, por ejemplo desde el WC mientras ponen el huevo.
Pois cando non había tecnoloxías, daquela, contábanse contos nas lareiras nas longas noites de invernía.
Non coma agora, que cada un anda pasmado nas pantalliñas, en silencio, cos dedos a teclear sen descanso onde xa ni teclas hai.
Nunha daquelas noites así falaba o tío Rodosindo para toda a familia:
Ía un home coa aixada ao lombo por un carreiro, e ao pasar fronte unha corte, ollou por unha buraca e viu un carneiro dentro dela. Pensou de roubalo, que boa falta lle facía para ter algo de carne ... (ver texto completo)
Qué bueno comenzar el año con un bonito cuento. Me estado riendo un buen rato. Contado en Gallego es precioso y aumenta el humor en cualquiera.
Había na aldea unha moza naqueles tempos nos que os mozos e mozas marcharan todos para Alemania.
Ela quería saír tamén, pero os pais tiñan moito capital e viña sendo unha deshonra que a filla marchara fóra a traballar. E tamén a querían para eles, que non querían marchar da aldea, e o día de mañá precisarían da filla máis do que hoxe.
Daquela regresou ao pobo un indiano xa maior, co peto cheo de prata aforrada ao longo de toda unha vida alá por Argentina e Chile. Érache un home ... (ver texto completo)
De dónde vienes? Pensé que lo sabías! Del funeral de mi suegra. Y vienes con la cara arañada y lleno de mierda.
Es que puso mucha resistencia.
MOZA CASADEIRA
Había na aldea unha moza naqueles tempos nos que os mozos e mozas marcharan todos para Alemania.
Ela quería saír tamén, pero os pais tiñan moito capital e viña sendo unha deshonra que a filla marchara fóra a traballar. E tamén a querían para eles, que non querían marchar da aldea, e o día de mañá precisarían da filla máis do que hoxe.
Daquela regresou ao pobo un indiano xa maior, co peto cheo de prata aforrada ao longo de toda unha vida alá por Argentina e Chile. Érache un home ... (ver texto completo)
Gracias a usted y más cuando los tiempos que corren. Y usted sí que sabe apañar bonitos cobros.
Unha aperta amigo
Ai, amigo Camba! Barrunto en vostede unha infancia como a miña. Aqueles nenos que medramos picando a leña, apañando a auga, escaldeirando e apalleirando os prados, apañando o estrume, esparexendo o esterco... Co nariz afeito a todos os cheiros. Ai, o cheiro a sabugueiro! Era o primeiro que sentía ao saír do túnel de Padornelo naquel tren fumador empedernido, cando viña coas vacacións de verán... para fartarme a traballar.
As maias son tamén unha lembranza desta cachola miña. Non é que houbera dabondo. ... (ver texto completo)
Graciñas por a foto. Esa é a planta da que non me acordaba. Mais pequena que a xara. Sí que disfroitaba con elas. Era como encontrar un tesouro.
Eu, antes de pasar a fumar un Peninsular, fumaba Dianas e Cuarterón. Nin punto de comparación co Kruger, Este sí que rompía os pulmóns.
DAQUELA AMÁBAMOS AOS NOSOS POLÍTiCOS. ERAN OUTROS TEMPOS.
Na rúa Fernanflor hai unha porta pola que entran ao Congreso dos Deputados os periodistas acreditados. Un día de outobro de 1977 estaban nesa porta falando o deputado Ernest Lluch e o xornalista Josep María Sanmartí, que era corresponsal en Madrid do diario Avui. Entón pasa unha parella cunha nena duns dez anos, e a nena vólvese a eles:
-- ¿Son ustedes diputados?
--Yo no, bonita. Este señor sí--contestoulle o periodista.
Daquela ela ... (ver texto completo)
Ernest era un buen profesional. Está incluida en las 858 victimas, pero nadie cuenta las victimas indirectas que afectan a cada una de ellas. Familias, compañeros, amigos... Parece que han emprendido el sueño del olvido. Y de eso, por desgracia, sé algo.
As vosas festas e as nosas eran os mesmos días: 8 e 9 de setembro. E se o 7 ou o 10 caían en domingo, un día máis. Polo que vexo, Varela, eres un lambón, sen ánimo de ofender. Tamén eiquí se facían os roscóns e uns pratos de arroz doce (con leite) que se quedaban en estado sólido, que estaban tamén de carallo.
En Lubián vivía un tal Abelardo que tiña un biscuter e vendía larpeiradas na festa, e tamén uns espelliños que valían unha peseta. Os rapaces comprábamos aqueles espellos para atalos no empeine ... (ver texto completo)
Siempre fun un lambon e sigo igual.
O tempo fuxe e cada día mas vello.
Hoy en un día tan triste
por lo del niño muerto (Gabriel)
Usted logra sacarme una sonrisa.
Gracias
La arruga es bella.
Adolfo Domínguez
Tamén é vella.
AQUEL RAPAZ
Entre outras moitas cousas, meu pai era un muiñeiro fillo de muiñeiro. Muiñeiro de maquila: por cada mina que moía, un cuartillo de fariña para casa.
No muiño había que picar a pedra de cuando en cuando, para que fixera bo labor, sacando farelos e unha fariña fina. Para min o día que meu pai picaba o muiño era un día moi feliz. Esborxábamos a preseira na madre, e mentras o muiñeiro picaba a pedra, o rapaz limpaba a caldeira de cabo a rabo. Enchía un garabito de troitas no que o demo ... (ver texto completo)
Eu tamén fun un daqueles que pasou o examen para acceder a unha beca solo que ya deron a quen non se examinou nin por formación ya iban a dar tomando parte do asunto e a mi deixándome tirado,
Tuven que buscarme a vida e ahora din que son adepto de aquel xeneral, e quen o iba a decir, os descendentes de aquees caciques son che todos necionalistas e os que por aquí che estou Eu foxose de Podemos.
Al quen non se de conta que haiche moito figurante e por non dicir cousa peor réplicas de aquel Torquemada
O ARRIEIRO E AS BRUXAS
Naqueles tempos do demo, no seu camiño, foi parar un arrieiro co seu burro nun mesón rexido por unhas bruxas.
Cando dormía, sempre cun ollo pechado e o outro a medio abrir, viu como as bruxas trouxeron un cacharro cunha beberaxe que non beberon, pero untáronse co ela, e unha vez untadas saíron como foguetes polo burato da cheminea para riba.
--Cara onde irán estas fandangas? --pensou el naquel intre. E para saír de dúbidas, pensou: "Se unto o burro, igual fuxe pola cheminea, ... (ver texto completo)
Felicidades D. INDA CHO SEI por el bonito cuento... con el cual nos hemos reido toda la familia un buen rato.
O ARRIEIRO E AS BRUXAS
Naqueles tempos do demo, no seu camiño, foi parar un arrieiro co seu burro nun mesón rexido por unhas bruxas.
Cando dormía, sempre cun ollo pechado e o outro a medio abrir, viu como as bruxas trouxeron un cacharro cunha beberaxe que non beberon, pero untáronse co ela, e unha vez untadas saíron como foguetes polo burato da cheminea para riba.
--Cara onde irán estas fandangas? --pensou el naquel intre. E para saír de dúbidas, pensou: "Se unto o burro, igual fuxe pola cheminea, ... (ver texto completo)
Solo puedo decir que me encanto. Que cuento mas cachondo.
Saludos
Saúdos, amigo.
Pero mire: Para levar a cabo esa tarefa do artigo 130.2 xa se promulgou en 1982 a "Ley de Agricultura de Montaña".
Coa chegada das Autonomías, cada Comunidade adquiriu a competencia para a súa aplicación.
E nesta nosa Comunidade, cada vez que aparece un Programa Especial, presupostan unhas cantidades nel. E dices: qué ben!. Logo vas aos orzamentos ordinarios e encontras as mesmas partidas esparexidas. O Programa Especial nunca é outra cousa que un compendio do que xa se contempla ... (ver texto completo)
La gran ventaja de partir el bacalao, es para algunos quedarse con una gran parte. No mencionare partido alguno, porque todos tienen algo que ocultar. Deseo que todo marche mejor para los más humildes y el bacalao se haga bien sabroso para todos. y el reparto sea igual, aunque alguno le toque algún trozo más.
Reciba un saludo, señor INDA CHO SEI
A nosa Constitución ten moitos artigos.
Eu gustaría moito da aplicación tamén do artº 130.2. Sempre a vin reclamando en todas as institucións nas que tiven circunstancialmente escano.
"1- Los poderes públicos atenderán a la modernización y desarrollo de todos los sectores económicos y, en particular, de la agricultura, de la ganadería, de la pesca y de la artesanía, a fin de equiparar el nivel de vida de todos los españoles.
Tenga paciencia todo llega y ahora más que el Partido Socialista será el más votado. Y lo que le digo es asi. No soy ningun brujo, pero veo agotado a mi partido y bastante ha hecho con lo que tiene encima.
tiene que salir otro con ideas más frescas.
Ai, señor AZADÓN! Ao único aixadón que coñecín na miña vida foi a un que tiña meu pai para arrancar os torgos nas arroxas. Non andará sendo vostede dos Servicios Secretos?!
No ano 1.970 eu non tiña máis que dezaoito primaveras, e moitas ganas de xoldra ao empardecer aqueles longos días de sega da herba, de seitura, de acarrexa, de mallas e de sementeira... Tomara o meu primeiro curso de cultura musical, e xa viña aplicando esas primeriras leccións no Coro Parroquial.
Pero ... (ver texto completo)
Aun recuerdo mis primeros días en la escuela. Mi padre quería a toda costa que fuera un gallo de bien. Me mando a Ourense a la Universidad "Coren" allí aprendí la carrera de no caer en un asado o parrilla.
Al final saqué la Licenciatura de gallo multiplicador. Esta carrera consiste en tener mas de 20 gallinas por gallinero.
Y lograr pisar las que mas puedas sin desfallecer.
Es una carrera poco vista, pero te inflas a f........
No crean que es fácil., tiene su dificultad, muchas gallinas lo quieren ... (ver texto completo)
Celebro a casualidade, señor Camba. Non sabía quen era don Laureano. Apareceume nun libriño da editorial "O Moucho" que leva na casa 47 anos: "O Libro da Caza", "recollido do Pobo".
Alégrome de que o coñecera e fose alumno del. Tampouco sabía do seu maxisterio. Quizáis leva o seu nome o Colexio da Gudiña, agora que o penso. Convidáronme o ano pasado a dar unha conferencia na Casa da Viuva para os alumnos dese centro. Tratáronme moi ben.
Faime tamén ilusión que fose un mestre.
Imos ter que coñecernos ... (ver texto completo)
En primer lugar, según un forero acaba de jubilarse. Enhorabuena, y recuerde que ese estado es posible que se derive de júbilo. A disfrutarlo.
Como continuación del tema de Don Laureano, me permito ampliar ciertos hechos suyos.
Era una persona que transmitía sus conocimientos, no solo a nosotros como alumnos; también a los vecinos.
Allá por lo años 50/60, construyó un vivero de castaños y árboles frutales. Cuando estuvieron en condiciones de ser trasplantados, le dio uno de cada especie a todos ... (ver texto completo)
O UNTO DA VELLA
Unha vez foron uns cuantos cazadores a cazar a unha serra e perdéronse, e foron dar a un lugar moi pobriño, onde buscaron pousada, sen achala ata que deron cunha velliña que vivía sola, que se compadeceu deles e que lles dixo que os deixaba durmir alí; pero que non tiña nada que lles dar de cear.
--Ben --dixeron os cazadores--; traemos nós caza bastante. Só nos fai falla unha pouca grasa para gobernala.
--Sí..., grasiña! Xa non acordo a probala.
--E logo vostede de qué vive? ... (ver texto completo)
Como alumno de Don Laureano, "el cual tenía una hábil forma de enseñar" gran maestro y amante de la naturaleza, tengo grades anécdotas de su persona.
Nacido en Carracedo da Serra, se dedicó a recopilar cuentos, fábulas y vivencias de nuestra tierra, contadas por los vecinos de cada pueblo.
Un recuerdo a su persona.
Houbo un tempo, alá no século pasado, no que me tocou dirixir un centro de ensino coas aulas esparexidas polos pobos.
Un dos días de cada semana xuntabamonos todos os docentes do centro, despois das clases, nunha reunión de traballo no Centro de Recursos e, ao acabarmos, íamos de cea polos restaurantes da bisbarra.
Entre os mestres había unha parelliña de rulos que andaban daquela con moitas garatuxas, como cando se quere empezar a facer o niño.
Nunha daquelas ceas sentamos nunha mesa longa da ... (ver texto completo)
Nunca olvidaré nuestra coincidencia en cierto Instituto, así como tu retranca gallega cuando callabas y sonreías.
Recuerdo a tu jefa de departamento (solterona empedernida como yo) reclamándote en la sala de profesores la Memoria de una evaluación. Tú la miraste fijamente, y ella te sostuvo la mirada durante unos segundos interminables. Entonces le dijiste:
--Aún estoy en plazo. ¿Tanta prisa tienes?
Y ella contestó a bote pronto, sin pensárselo:
--No. Ni tengo prisa, ni quien me la meta.
Fue entonces cuando vimos tu amplia sonrisa silenciosa con los labios apretados... Y estallamos todos, menos la jefa de tu departamento, en una compartida carcajada. Ella se marchó dando un portazo. Menos mal que los malos humores se le pasaban en un periquete. ... (ver texto completo)
TRANSLACIÓN DE INCHAZÓN
Había daquela na miña aldea un carpinteiro moi maior que, cando deixou de facer e arranxar carros, e de subir aos louxados para amañar as ripias, viña entreténdose na súa xubilación en facer badalos para os chocallos. Era o tío Farruco.
Tantos eran os badalos que daba feito, que xa non había chocallos para tantos; pero el seguía a facelos, sobre todo badalos grandes para zumbos, que así lle chamábamos nós aos máis mores dos chocallos.
El pensaba que non, pero era un segredo ... (ver texto completo)
A todo le sacas punta, mal amigo en este caso. Sólo te contestaré con una adivinanza:
¿Sabes cuál es el animal que pone los huevos más gordos?
Sí, señor. La misma. Esa que se me metió a mí entre las gasas de mi falda.
Ojalá te acontezca a tí y te los ponga como calabazas.
Un cordial saludo de tu buena amiga, pillín.
Eu tamén vin cousas como docente que ben que me fixeron rir, señor Romerales. Claro que non na Universidade. Xa me chegou ben con Secundaria.
Cando entrei unha mañá, despois de dúas clases, no Departamento de Matemáticas, alí estaba unha compañeira cabreada coa resposta dun alumno nunha proba de matemáticas de primeiro da ESO.
-- ¿Qué te parece?
Collín aquel exame e boteille unha ollada á primeira pregunta, que ela viña de correxir poñéndolle un cero no exercicio.
Despois dunha gargallada, contesteille ... (ver texto completo)
Tú, amigo Inda, cuentas las aventuras de tu Jefa de Departamento hace unos poco años; pero también podrías contar alguna anécdota de los exámenes de matemáticas que te dio por poner en formato test para que aprendieran algo de teoría los alumnos. Recuerdo que decías que había que inculcar hábitos de estudio también en tus materias, que no todo iba a ser resolver ecuaciones, integrales y derivadas. Que también tenían que adquirir cultura lingüística en tus clases, familiarizándose con la terminología ... (ver texto completo)
O PESO EXACTO
Nuns tempos nos que o diñeiro era escaso, xurdíu o troco.
Naqueles tempos era tamén costume intercambiar activos entre os dous principais partidos políticos do Estado. Tiñan un contrato, e había que cumprilo. Cada ano cambiábase ao peso un burro socialista por unha eminencia popular. Pero o peso tiña que ser exacto.
Houbo un ano no que a eminencia popular pesaba máis ca o burro socialista. Entón, para arranxar a cousa e compensar a diferencia de peso, cortáronlle o nariz a eminencia ... (ver texto completo)
Teño que felicitalo Dn. Inda Cho Sei por darlle humor o foro... pero tamen por dar humor con sentido.
Jajajajajajajaja.
Unha grandisima aperta.
UNHA PEQUENA XIRA POLAS RÍAS
--Bo día, señor. Eiquí pon Combarro, pero non vexo por onde baixar á beira do mar.
O da moto que viña de parar onda o meu coche, botoume unha ollada de arriba a abaixo antes de me contestar.
--Coñece vostede a zona.
--Traballei en Pontevedra hai xa cuarenta e tres anos, pero acho isto moi desconocido.
--E en que traballou, se se pode saber?
--Fun mestre no Colexio Atlántico.
--Daquela vostede é falanxista.
--Como di? ... (ver texto completo)
Ouvin decir por as Rias Baixas, que vostede tiña un gran amigo por Cangas do Morrazo... enton conviña se vostede o considera oportuno, que lle dera unha visita e depaso visitar e compartir cun par de duceas de ostras con outro viciño da Vilavella que o convidará mui gustosamente a ese molusco cun alvariño "terras gauda" perto da saida da estación marítima de Vigo.
Unha aperta de Carballo...!
Onte saíu no BOE publicado o proxecto da estación de Sanabria. Terá un orzamento de 4.2 millóns de euros, e vai estar no pobo de Otero, no concello de Palacios de Sanabria.
Muy agradecido por su información señor Inda con relación a la estación del Ave entonces ahora va en serio.
Un cordial saludo
Ben certo é que o que non foi acólito de garoto acaba sendo sancristán de ancián.
Nos concellos ben administrados hai unha partida que se chama 0,7 %, e se o segador de centeos cumpridos consulta o asunto en Intermon Oxfam, verá que hai algún concelliño desta bisbarra que ten cooperado na construcción dunha escola que facía falta nunha aldea do Ecuador, sen precisarmos da Igrexa.
O Papa Francisco, meu amigo, defende sacar a relixión do eido público: "El Estado debe ser laico..." son as súas verbas, ... (ver texto completo)
Apreciado Inda quién dicta es el padre y desde luego yo no pongo en duda sus palabras ni su buena intención y colaboración con la Iglesia ahora bien usted se ve un hombre de izquierdas y por su forma de manifestarse parece que tiene algo de Rintintín contra la misma, sobre lo que dice usted de la televisión que menciona es posible que tenga razón ahora bien ya sabe usted que los medios de comunicación pues intentan manipularnos pero ahí estamos nosotros para creer aquello que debemos o no, yo como ... (ver texto completo)
Ben certo é que o que non foi acólito de garoto acaba sendo sancristán de ancián.
Nos concellos ben administrados hai unha partida que se chama 0,7 %, e se o segador de centeos cumpridos consulta o asunto en Intermon Oxfam, verá que hai algún concelliño desta bisbarra que ten cooperado na construcción dunha escola que facía falta nunha aldea do Ecuador, sen precisarmos da Igrexa.
O Papa Francisco, meu amigo, defende sacar a relixión do eido público: "El Estado debe ser laico..." son as súas verbas, ... (ver texto completo)
Amigo Inda, acabo me mirar en internet i efectivamente aparece un concello que linda con nós que aportoú un bon puño de area para facer dita escola.
Creo que o amigo 25 vaise cos da feira e vense cos do mercado...
Parabens amigo Inda Cho Sei.
Ai, Zé das Carvalhas! Cada vez me decato máis das chatolas coas que che cravou os perendengues ao reclinatorio o Padre ése das túas entretelas.
Se poidéramos darlle para atrás ao tempo para irmos ao século XVIII, faríache eu esta pregunta: Qué opinas, por exemplo, da tirapuxa sobre as petrinas nos calzóns? De veras cres que un clérigo teña algo que dicir sobre o traballo dun xastre?
Daquela a moda francesa da petrina única e centrada para os calzóns do home, difundida polas gacetas estranxeiras ... (ver texto completo)
Apreciado Inda, me cae bien usted por varias cosas entre ellas por ser un hombre de izquierdas como yo, pero en este caso sobre lo que dice de clavarme los clavos a los perendengues no puede ser es una falacia, además al padre que usted se refiere es un santo y merece el máximo respeto pues en su día fue engañado como yo, entiendo que puede usted tener sus razones ya que la Iglesia no ha sido infalible puesto que ha cometido errores como toda institución y como todo ser humano pero por ello se pidió ... (ver texto completo)
Eu sonche máis de viacrucis.
Unha noite na taberna
Unha noite non é nada
Unha semaniña enteira
esa sí que é tabernada!
GALIZA
Galiza docemente
está ollando o mar:
tes vales e montañas
e terras pra labrar!
Ten portos, mariñeiros
cidades e labregos
cargados de traballos
cargados de trafegos ... (ver texto completo)
Ai, Zé das Carvalhas! Cada vez me decato máis das chatolas coas que che cravou os perendengues ao reclinatorio o Padre ése das túas entretelas.
Se poidéramos darlle para atrás ao tempo para irmos ao século XVIII, faríache eu esta pregunta: Qué opinas, por exemplo, da tirapuxa sobre as petrinas nos calzóns? De veras cres que un clérigo teña algo que dicir sobre o traballo dun xastre?
Daquela a moda francesa da petrina única e centrada para os calzóns do home, difundida polas gacetas estranxeiras ... (ver texto completo)
Perdon pola pregunta, ¿De que Varela era parente o do pemento... de Rouco Varela ou do Varela da Vilavella?.
Agardando a sua resposta... antecipadamente muitas gracias.
O CUBA FLOÏD
Chamábanlle "bolingas" aos lexionarios borrachos, que había ben deles no meu Tercio.
Farto de tantos peneques, o coronel decidiu concentralos nun lugar aislado do interior do Sahara, famoso polo seu pozo profundo e cristalino de abundante auga: Bir Enzaram. Quería facer deles persoas sobrias e lexionarios exemplares.
Ao frente do Destacamento puxeron ao daquela teniente Telesforo Romerales, home reflexivo, introvertido, con reberetes de poeta, dado a meditación transcendental e ... (ver texto completo)
Bueno, bueno, bueno... El hecho es cierto, pero este servidor de la Patria no fue su protagonista. Aquel teniente no era Romerales. Se apellidaba Acón, don Inda. Y el remate de la historia es una más de sus ocurrencias, puesto que Acón fue incapaz de recuperar aquellas piltrafas humanas alistadas al Tercio, sí, pero jamás dejó de ser abstemio.
Señor Barxés: Onte deume por visitar o foro do meu pobo, e foi cando me decatei, comparando meticulosamente as dúas mans, que teño a dereita moi gastadiña. Así é que veño pedirlle por favor que deiquí en adiante imos ter que despedirnos sempre ca esquerda para compensarmos ese desgaste, e igualarmos unha coa outra.
Dn. INDA CHO SEI agradezolle muito que vaia compesar o desgaste da man dereita, pos a min pasoume tamen igual teño a dereita mui desgastada, así que non soio nos despediremos coa esquerda, senon que tamen nos saudaremos con ela ó encontrarnos.
Unha grande aperta.
Así mesmo é, apreciado Xé.
Sendo mozo, decidimos ir arrancar un carro de torgos a unha arroxa o enfermeiro do pobo e mais eu. Na miña casa había un aixadón deses, e para o practicante arranxei o dun veciño.
Cando nos cravamos na arroxa, por cada torgo que arrancaba aquel mozo de Marín, arrancaba eu unha ducia deles. Eu aproveitaba a configuración da torgueira para meterlle o aixadón polo sitio máis a xeito, e o torgo saía case sen esforzo.
El cravaba o aixadón, e quedáballe trabado, sen xeito ... (ver texto completo)
Muchas gracias por la aclaración de mi seudónimo. He llorado de risa cun lo del practicante. Aquí en Asturies Azadón ye una azada grande y una pequeña se le llama sachu, mis abuelos en Vilavella tenian azadones para arrancar las raices del brezo, que en Galicia le llaman torgos. En tiempus se hacía carbón vejetal cun ellas y lo vendian a buen precio segun me contaban mis abuelos, que para el fuego no había cosa mejor.
Un saludin desde Turón.
A arrancar un carro de torgos te puña eu!
Apreciados todos/as, no me tomen a mal mis palabras, pero creo que hay cosas que no se deben decir en un foro, entiendo que cosas íntimas nunca se deben divulgar, porque aquí debemos ser todos amigos, respetándonos con nuestras virtudes y nuestros defectos, como dice el padre todos somos hermanos, aunque algún hagamos de primos a veces, por eso le ruego que piensen las cosas antes de decirlas, pues hay personas que se pueden sentir heridas, porque verdaderamente aunque creamos que tengamos la razón ... (ver texto completo)
Pueblos de España non é un grupo, señora. Vostede e máis eu parece que nunca estaríamos no mesmo magote.
En España hai catro linguas recoñecidas como oficiais pola nosa Constitución. Dentro de www. pueblos-espana. org, ésta é a páxina de EDROSO, do concello de Lubián, onde se falou galego toda a vida, e non imos deixar de falalo porque lle pete a vostede.
Por outra banda, o certo é que a lingua galega é tan española coma o castelán. Foi nela na que Alfonso X (un sabio) escribiu os seus cantares. ... (ver texto completo)
Respecto a este mensaje que acabo de leer, entiendo el dialecto que se habla ahí perfectamente (que no es gallego) y lo hablo casi perfectamente. Me gusta y no quiero que se pierda, pero si vuelves a leer detenidamente lo que has escrito eso no es para nada como se habla en esos pueblos. "porque lle pete a vostede" no se ha dicho jamás en Chanos, Lubian, Hedroso, Aciberos, Padornelo..... ni lingua, ni castelan, ni preto, ni libertade, ni llionés, ni sexa, ni engadir, así que no saquemos las cosas ... (ver texto completo)
Unha nena tiña unha mazá en cada man. Entrou súa nai, e con voz doce e un sorriso, díxolle:
"Nena: podes darlle unha desas dúas mázás a túa nai?"
A pequena levanta os seus ollos para súa nai ao longo duns segundos, e despois morde unha mazá primeiro e logo a outra.
A nai perde o sorriso, mostrando a súa decepción, cando a nena vai e dálle unha das súas mazás mordidas, cun sorriso de anxo, ao mesmo tempo que lle dice:
"Toma, ésta é a máis doce."
Pouco importa quen tí sexas, os coñecimentos que ... (ver texto completo)
Cuidado coa vella.
¿Conque estás aquí?-lle dixo entonces a vella ó vello-; pois voume adonde está Dios, xa que ti estás onde o demo-.
E sin saberse por ónde colleu direitiña ó ceo; mais topou fechada a porta, que lla fechara San Pedro.
Daquela as bostas aproveitábanse para facer as airas.
D. Inda, parece mentira que usted como caredrático y estudioso de las costumbres del rural no recuerde que las airas se hacian con escrementos de vaca y no con los de gente, y mucho menos aprobechar los de gastroenteritis en un andén de estación.
