Houbo un tempo, alá no século pasado, no que me tocou dirixir un centro de ensino coas aulas esparexidas polos pobos.
Un dos días de cada semana xuntabamonos todos os docentes do centro, despois das clases, nunha reunión de traballo no Centro de Recursos e, ao acabarmos, íamos de cea polos restaurantes da bisbarra.
Entre os mestres había unha parelliña de rulos que andaban daquela con moitas garatuxas, como cando se quere empezar a facer o niño.
Nunha daquelas ceas sentamos nunha mesa longa da Madrileña, preto da estación da Gudiña. O ruliño acomodouse á miña beira por un lado da mesa, e pola outra banda a ruliña fronte del.
Ela era unha mociña alta, moi ben feita e parecida, cunhas pernas longas, desas que che sacan o impo cando as ves camiñar.
Na mesa éramos unha ducia, e mentras comiamos había máis dunha conversa. O ruliño andábame a falar dun problema de falta de material na súa aula, cando comecei a sentir bulir unha cousa que me andaba a furgar primeiro entre os xeonllos, pero logo máis adiante...
Mirei de esgallo para o fronte, e puiden decatarme de que a ruliña parecía tantiño máis baixa na súa cadeira do que sempre aparentaba, con aqueles ollos coma perlas cravados no seu roliño.
Daquela boiteille a man polas costas ao ruliño e dixen mirando para ela cun sorriso nos beizos:
--Hai veces, meu rei, que se pode compartir o material das aulas. Ben pode o mesmo pé descalzo camiñar polo teu prado como polo meu.
Ela pegou un brinco, medrando case medio metro na súa cadeira, coas meixelas tinxidas de vermello.
Do seu erro só sabiamos ela e mais eu. Agora xa o sabedes vós tamén. Quede entre nós o segredo, inda que aquel rulo non facía máis que rirse, no sucesivo, sempre que me miraba.
Un dos días de cada semana xuntabamonos todos os docentes do centro, despois das clases, nunha reunión de traballo no Centro de Recursos e, ao acabarmos, íamos de cea polos restaurantes da bisbarra.
Entre os mestres había unha parelliña de rulos que andaban daquela con moitas garatuxas, como cando se quere empezar a facer o niño.
Nunha daquelas ceas sentamos nunha mesa longa da Madrileña, preto da estación da Gudiña. O ruliño acomodouse á miña beira por un lado da mesa, e pola outra banda a ruliña fronte del.
Ela era unha mociña alta, moi ben feita e parecida, cunhas pernas longas, desas que che sacan o impo cando as ves camiñar.
Na mesa éramos unha ducia, e mentras comiamos había máis dunha conversa. O ruliño andábame a falar dun problema de falta de material na súa aula, cando comecei a sentir bulir unha cousa que me andaba a furgar primeiro entre os xeonllos, pero logo máis adiante...
Mirei de esgallo para o fronte, e puiden decatarme de que a ruliña parecía tantiño máis baixa na súa cadeira do que sempre aparentaba, con aqueles ollos coma perlas cravados no seu roliño.
Daquela boiteille a man polas costas ao ruliño e dixen mirando para ela cun sorriso nos beizos:
--Hai veces, meu rei, que se pode compartir o material das aulas. Ben pode o mesmo pé descalzo camiñar polo teu prado como polo meu.
Ela pegou un brinco, medrando case medio metro na súa cadeira, coas meixelas tinxidas de vermello.
Do seu erro só sabiamos ela e mais eu. Agora xa o sabedes vós tamén. Quede entre nós o segredo, inda que aquel rulo non facía máis que rirse, no sucesivo, sempre que me miraba.
