AQUEL RAPAZ
Entre outras moitas cousas, meu pai era un muiñeiro fillo de muiñeiro. Muiñeiro de maquila: por cada mina que moía, un cuartillo de fariña para casa.
No muiño había que picar a pedra de cuando en cuando, para que fixera bo labor, sacando farelos e unha fariña fina. Para min o día que meu pai picaba o muiño era un día moi feliz. Esborxábamos a preseira na madre, e mentras o muiñeiro picaba a pedra, o rapaz limpaba a caldeira de cabo a rabo. Enchía un garabito de troitas no que o demo frega un ollo. Habíaas moi pelexonas, nas puchancas que quedaban na caldeira, polo que o rapaz non aprendeu nunca a picar a pedra, pero sí conseguíu o máis mór dos xeitos para apañar troitas á man, primeiro na preseira do muiño, e logo debaixo das pedras do Tuela.
Aquel rapaz, ao cumplir os once anos, foi a Zamora para facer un examen para unha beca daquelas do Mariscalísimo, por empeño do mestre da escola, que convenceu ao labrego muiñeiro para que o rapaz aprendera máis cousas que na escola xa non podía aprender. O pai non as tiña todas con el, que se mandaba o fillo mór ao estudio, logo detrás había outros catro cativos, e nin o capital, nin o muiño, nin a carpintería daban para tanto.
O caso foi que aquel mesmo ano o rapaz acabou interno no mellor colexio de Zamora, e ao longo de nove anos só viña polo pobo no Nadal, Semana Santa e no verán para a sega da herba, a seitura, a carrexa, as mallas, a sementeira, os ramallos e... volta para os estudios.
Xa no primeiro ano levaron a súa clase de excursión a Segovia, alá polo mes de maio. E despois de quedar pasmados coas vistas do Alcázar, da Catedral e do Acueducto, visitaron tamén unha fábrica en Palazuelo de Eresma: a fábrica do whisky DYC.
Comendo o bocadillo naquel bosque, a pandilla do fillo do muiñeiro asomouse á beira do río, e o rapaz logo lle botou un ollo a unha troita cuarterona que se meteu debaixo dunha pedra. Dixo que el era quen de collela, e os compañeiros pensaron que iso era imposible. Así que botou toda a roupa fóra, e alá se cravou en pelotas, deitado na auga coas dúas mans furgando debaixo da pedra, mentres os outros berraban divertidos.
Nun intre douse a volta cara a eles coa troita nas mans, cando viu de fronte a un home cun uniforme raro, unha cincha con escudo que lle atravesaba o peito, e un chapeu de pano verde. E xa viña correndo un dos curas profesores, asustado coa escena: alí estaba o Indiña espido, coas pernas metidas no río e unha troita nas mans, coma un neno indíxena dunha reserva india.
Non pasou nada. Pousei outra vez a troita no río, acariñándolle o lombo, mentras o garda e máis o crego coleaban con certa admiración.
Xa en Zamora, no colexio, aquel profesor chamoume a parte, e díxome que tiña que quitarme da testa todas as mañas que traía do pobo, e ir adquirindo unhas pautas de comportamento máis acordes coa miña formación.
Pero esas mañas non hai xeito de sacalas...
Entre outras moitas cousas, meu pai era un muiñeiro fillo de muiñeiro. Muiñeiro de maquila: por cada mina que moía, un cuartillo de fariña para casa.
No muiño había que picar a pedra de cuando en cuando, para que fixera bo labor, sacando farelos e unha fariña fina. Para min o día que meu pai picaba o muiño era un día moi feliz. Esborxábamos a preseira na madre, e mentras o muiñeiro picaba a pedra, o rapaz limpaba a caldeira de cabo a rabo. Enchía un garabito de troitas no que o demo frega un ollo. Habíaas moi pelexonas, nas puchancas que quedaban na caldeira, polo que o rapaz non aprendeu nunca a picar a pedra, pero sí conseguíu o máis mór dos xeitos para apañar troitas á man, primeiro na preseira do muiño, e logo debaixo das pedras do Tuela.
Aquel rapaz, ao cumplir os once anos, foi a Zamora para facer un examen para unha beca daquelas do Mariscalísimo, por empeño do mestre da escola, que convenceu ao labrego muiñeiro para que o rapaz aprendera máis cousas que na escola xa non podía aprender. O pai non as tiña todas con el, que se mandaba o fillo mór ao estudio, logo detrás había outros catro cativos, e nin o capital, nin o muiño, nin a carpintería daban para tanto.
O caso foi que aquel mesmo ano o rapaz acabou interno no mellor colexio de Zamora, e ao longo de nove anos só viña polo pobo no Nadal, Semana Santa e no verán para a sega da herba, a seitura, a carrexa, as mallas, a sementeira, os ramallos e... volta para os estudios.
Xa no primeiro ano levaron a súa clase de excursión a Segovia, alá polo mes de maio. E despois de quedar pasmados coas vistas do Alcázar, da Catedral e do Acueducto, visitaron tamén unha fábrica en Palazuelo de Eresma: a fábrica do whisky DYC.
Comendo o bocadillo naquel bosque, a pandilla do fillo do muiñeiro asomouse á beira do río, e o rapaz logo lle botou un ollo a unha troita cuarterona que se meteu debaixo dunha pedra. Dixo que el era quen de collela, e os compañeiros pensaron que iso era imposible. Así que botou toda a roupa fóra, e alá se cravou en pelotas, deitado na auga coas dúas mans furgando debaixo da pedra, mentres os outros berraban divertidos.
Nun intre douse a volta cara a eles coa troita nas mans, cando viu de fronte a un home cun uniforme raro, unha cincha con escudo que lle atravesaba o peito, e un chapeu de pano verde. E xa viña correndo un dos curas profesores, asustado coa escena: alí estaba o Indiña espido, coas pernas metidas no río e unha troita nas mans, coma un neno indíxena dunha reserva india.
Non pasou nada. Pousei outra vez a troita no río, acariñándolle o lombo, mentras o garda e máis o crego coleaban con certa admiración.
Xa en Zamora, no colexio, aquel profesor chamoume a parte, e díxome que tiña que quitarme da testa todas as mañas que traía do pobo, e ir adquirindo unhas pautas de comportamento máis acordes coa miña formación.
Pero esas mañas non hai xeito de sacalas...
Eu tamén fun un daqueles que pasou o examen para acceder a unha beca solo que ya deron a quen non se examinou nin por formación ya iban a dar tomando parte do asunto e a mi deixándome tirado,
Tuven que buscarme a vida e ahora din que son adepto de aquel xeneral, e quen o iba a decir, os descendentes de aquees caciques son che todos necionalistas e os que por aquí che estou Eu foxose de Podemos.
Al quen non se de conta que haiche moito figurante e por non dicir cousa peor réplicas de aquel Torquemada
Tuven que buscarme a vida e ahora din que son adepto de aquel xeneral, e quen o iba a decir, os descendentes de aquees caciques son che todos necionalistas e os que por aquí che estou Eu foxose de Podemos.
Al quen non se de conta que haiche moito figurante e por non dicir cousa peor réplicas de aquel Torquemada