Señor Barxés: Onte deume por visitar o foro do meu pobo, e foi cando me decatei, comparando meticulosamente as dúas mans, que teño a dereita moi gastadiña. Así é que veño pedirlle por favor que deiquí en adiante imos ter que despedirnos sempre ca esquerda para compensarmos ese desgaste, e igualarmos unha coa outra.

A nai tende a roupa mentres o fillo, de cinco anos, xoga cun guizo no chan.
--Mamá, mamá: por alí lonxe ven o papá. e trae con el esa muller pola que nos deixou a nós...
Ela botou unha ollada de esguello...
--Corre, fillo, corre... Imos escondernos, non sexa que esa muller veña a devolvérnolo!

Aprezado Barxés, parece mentira que voce diga que eu era un non sei qué de gateiras, penso que o sinor confundió el ruido del trueno con un estruendo en la mina, a mi siempre me gustó axudar a xente a tapar as goteiras pero de ahí a lo otro a munta diferencia.
Unha aperta.

Amigo Zé das Carvalhas: Cheiragateiras sería a palabra. Agora ben, eu non digo nada, que despois todo se sabe.

Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun novelo criado nas malladas da serra de Porto. E logo quedou Telesforo prendado da moza; el, que tiña desbravado a centos de reclutas das máis afastadas devesas.
Tiven que acompañalo á cantina unha ducia de veces, sempre aproveitando calculadamente os intres nos que ela andaba soa, cando os clientes andaban ocupados nas pallaregas e cortes, acomodando a facenda.
Daquela quentábase a cantina cunha cociña de ferro desas que chamaban económicas. En realidade o establecimento viña sendo coma unha cociña-salón cunha mesa das matanzas no medio e tres escanos ao redor.
Ela deixábase querer.
Eu sentaba nun escano deses aos que se lle baixa unha táboa a modo de mesa, e lía un xornal que mercaba na Gudiña, ao irmos de camiño. E el sentaba con ela mesmo no forno da cociña, a quecerse ámbolos dous.
Eu facía que lía, pero ás veces tiña o xornal diante de min, mesmo do revés...
El atacaba con xeito, a modiño, como bon estratega.
Ela deixábase querer.
Telesforo exploraba con disimulo. A man chegou despacio ao xeonllo, acariñou o muslo morno e suave, apartou con delicadeza a máis íntima das prendas...
Ela deixábase querer.
A berberechiña agradecía aqueles dedos expertos, húmida de ledicia...
Ela levantou de súpeto, agarrada á barra da cociña, coa racha da saia cara atrás... El tamén se levantou, pero de vagar, abrazándoa desde atrás pola cintura con biquiños no pescozo.
Ela deixábase querer.
Unha man abaixo, pola rachadela da saia, seguía na procura da paxariña. E cando máis calor había nos corpos que na chapa da económica, Romerales, coa dereita tocando a fanfona, usou a esquerda para botar fóra o ciringallo a modo de misil...
Ela deixábase querer, ata que aquel pulo a espantou!
E ao fuxir repentinamente a un lado, o meu sarxento foi clavar o piringallo naquela porta roxa do forno, crepitante coma unha alleira na tixola!
Houbo que curalo. Metímoslle aquela mioquiña ferida nunha cunca de fariña. Ela fixo unhas vendas, esgazando as bragas que andaban polo chan; lavou aquel paxariño con auga fresca dun cántaro de cobre e envolveuno naquelas tiras de seda como se dun agasallo se tratase.
Perdeu parte do seu sabre na batalla, e nunca foi quen Telesfora de gañar aquela guerra.
Bó día, dona Pita. Non se me enfade vostede, que estas son augas pasadas. ... (ver texto completo)

Daquela era Don Telesforo un recio mozo, máis ruzo que preto, que só levaba os galóns de sarxento na guerreira, mentras aquela cachola súa ía amoblada con moi superiores coñecementos universitarios para tan pouca divisa.
E todo por ter clavado un orelludo a un carballo cos rebolgóns das ferraduras dun cabalo...
O tempo aquel pasou coma un lóstrego, mais non podo sacar da testa o día que me suplicou que lle botara unha man para irmos pedir a da súa primeira muller: a filla do capitán da nosa compañía.
El sempre foi tan erudito como apoucado nas artes amorosas e todos os seus prolegómenos.
Como eu viña sendo, inda que lexionario raso pola quinta, o oficinista da compañía e persona de confianza daquel capitán chusqueiro ás portas do seu pase á situación de reserva, considerou Romerales que a miña presenza era imprescindible naquela cea familiar para a pedida da moza.
Así foi como puiden vivir a situación que paso a relatar.
O noivo, tan falador el, quedouse totalmente mudo durante toda a cea. Nin palabra. De todo se falou. Ata das doenzas do xeneralísimo. Pero daquela boca que fora a pedir a man da moza non acababa de saír nin un monosílabo.
Pasaron os postres, bebimos os cafés e outras beberaxes, e nada: Romerales tan calado como aquel galgo que dormía, alleo ao que alí se cocía, estirangado xunto ao sofá.
Eu aceneille dándolle un cobadazo nos cuadrís, porque o reloxo seguía a andar, xa íamos nas dúas da madrugada, e o capitán De las Heras ía estourar en calquer intre, farto xa do apoucamento do seu futuro xenro.
Entón foi cando, ao sentire o cóbado nas costelas, recobrou Telesforo a súa facultade da palabra:
--Hablando de todo un poco... --dixo-- hay que ver los cojones que tiene el coño del galgo.
Daquela foi cando estourou o capitán:
-- ¡La madre que te parió! ¡El perro tiene los cojones que tiene que tener: ésos que te faltan a tí, mariconazo! Canta de una puta vez lo que nos tienes que decir, y deja en paz los perendengues del perro!
O pretendente, sen ser quen de apartar a mirada daqueles cataplines, nin desembarazarse de tanto apoucamento, falou dunha vez deste xeito:
--Realmente hemos venido, con todo respeto, mi capitán, a pedirle la mano de su hija, aquí presente..
-- ¿La mano, cabronazo? ¡¿Nos vienes a pedir la mano?! ¿Y para qué coño quieres la mano de mi hija, si ya has cogido sin permiso los pies, las pantorrillas, las rodillas...?
Houbo que interrumpilo para que non seguira desmenuzando a marabillosa anatomía daquela noiva:
--Mi capitán --dixen eu--, pedimos permiso para retirarnos, una vez cumplida la misión.
--Permiso concedido, legionario. Y dígale de mi parte al maricón ése que lo acompaña que la fecha de la boda es el treinta de febrero, y que si no aparece a las doce en punto enfundado en el traje de gala ante el altar, lo mando fusilar.
Telesforo casou o trinta de febreiro daquel tan afastado ano, pero o matrimonio morreu o mesmo día que De las Heras pasou á reserva e voou acompañado da filla para a península: dous meses e quince días. ... (ver texto completo)

Distinguida Dñ. Pita Muñuda: Muchas gracias por informarnos de esas noticias tan buenas para nuestra economia, pero sobre todo para los registradores de la propiedad, se nota que tienen familias en ese colectivo de profesionales los governantes y el Sñr. ministro de justicia en particular.
Está claro que la crisis solo es para unos, los mas pobres... y gracias a las mareas no las de estos dias en la costa, sino la marea blanca de Madrid puede frenar en cierto modo la apetencia privatizadora de los ... (ver texto completo)

En España vai ser así, se non somos quen de porlle un remedio. Porque en toda Europa os Rexistradores son asalariados do Estado e non cobran aos usuarios polo seu servizo, xa que son funcionarios.
Tamén nos podería decir a señora Pita, de sabelo, que a lexislación hipotecaria que aprobou o propio Mariano Rajoy lexitimou a posibilidade de que un deputado ou un ministro poida seguir sendo titular do Rexistro da Propiedade, se ten un compañeiro que "lle leva" ese Rexistro, compartindo os beneficios, ... (ver texto completo)

Non sei. Nunca fun especialista nesta materia. Eu limítome a reproducir o que teño ouvido por aí: "A augardente é mellor, canto peor é o seu irmán viño."
Unha noite de verán, alá pola unha da madrugada, deulle por cantar ao meu teléfono. Do outro lado estaba unha irmá miña, que traballaba nunha Casa Rural do pobo, e quería saber como se prendía unha queimada.
--E porque me chamas a min para unha cousa coma esa? --díxenlle todo pasmado.
Pois chamárame, manda carallo, porque me vira de mestre de ... (ver texto completo)

Munto bueno Camba, me fixo recordar os tempos da miña adolescencia, muntas uvas pisé.

Uno que va por la calle, de pronto se da conta que tahún pronto istá a izquerda como a dereita, totale que dice ora o vento nahún tira el are nahún urra ¿Qué é ísto que a min me impurra? Fodase como ia o gaxo.

Un abrazo.

Ese era precisamente, amigo Vintecinco, o menciñeiro que che racionou o viño, cando saía da consulta.

Coma un lóstrego pasou polo meu pobo Telesforo. Baixou da súa limusina, entregou as conclusións sobre a observación polo miúdo da mazacuca, deixando moi crariño que unha mazacuca non é unha bullaca, e saíu como alma que leva o demoño, camiño de Barxa, onde dixo que ía facer un estudo sobre a MAZAPERA. Este inda acaba por inxertar todos os carballos de cerdeiras.

Mientras mi adorada Pitita tomaba el sol en Panjón, un servidor, camuflado bajo el sombrero de paja, mucho más cómodo que la gorra de quepis, se dio una vuelta por las calles aledañas a la playa.
Subí hasta un templo cercano que pretende remedar el arte de Gaudí y, una vez en la puerta, observé al diácono Pachi, mientras impedía a una jovenzuela muy bien parecida, ataviada con un escaso bikini y un vaporoso pareo, el acceso al sagrado recinto.
La joven protestó con el ímpetu propio de la edad:
-- ... (ver texto completo)

Así que..., camarada Romerales, o Templo Votivo do Mar de Panxón paréceche un pretendido remedo de Gaudí...
Ben sei que lle adicas máis tempo á literatura que á arquitectura, pero inda así o asunto ben merece un tirón de orellas, de esas orellas que levas aí, ao carón desa estreliña de comandante lexionario.
Nada de Gaudí. Ese templo, dedicado a San Xoan Bautista, éche unha obra do prestixioso arquitecto galego Antonio Palacios, que nada ten que envexarlle ao catalán. Se Gaudí era de Reus, Palacios, ... (ver texto completo)

Ben sei que a cousa nada ten que ver co Padre José, nin co Mosén Pachi. Pero nun pobo da bisbarra, hai xa bastantes anos, apareceu grávida a máis beata das viuvas da parroquia.
Falábase de que o sancristán, cando tiña que té-los ollos pechados, viu como aquela pecadora, para confesárese, penetrara dentro do confesionario.
Como chegase o ruxe-ruxe ao pazo episcopal, o bispo mandou vir ao sacristán para abrire un expediente informativo co aquel primeiro interrogatorio.
--Y dígame usted, señor sacristán. ... (ver texto completo)

Este das Carvalhas nunca dá puntada sen fío. "Os ruinseñores xa se fartaron de facer o páxaro".
No. Eses non se dan atalagados xamáis de seren uns páxaros de coidado. Eses sonche todos da familia dos córvidos.
Ben sabe vostede que o camarada Romerales non quixera comparanzas entre a Pitiña e os corvos.
Ao páxaro cantor de trinos tan agradables ao que se refería Telesforo chamámoslle en Lubián rixinol. Así lle chamaba, polo menos, meu avó. Noutros eidos dícese reiseñor, e tamén rousinol.
Que siga ... (ver texto completo)

Había hai tempo no foro de Lubián un tal PINGADELO, que fora alumno meu no ciclo superior da EXB e máis tarde compañeiro actor en Matamoura Teatro, alá pola década dos oitenta. Os seus relatos naquel foro foron os mellores, sen dúbida. Pero agora leva máis dun ano tan mudo coma o irmán mudo de Groucho.
Pingadelo falábanos unha vez da inxeniosa técnica que se viu obrigado a utilizar cun home vello e moi devoto que lle viña birlando tódalas noites a auga nos prados de Carnatiño.
Pensaba Pingadelo ... (ver texto completo)

Contáronmo o outro día. Dixéronme que o contaran nun concurso de O Luar, na TVG. Non ganou o concurso, claro.
Inda que eu son bastante irreverente, o contiño este inda o é máis. Por iso pido perdón por anticipado. Aqueles que sexan moi piadosos, que recen un "Señor mío, pecador..." antes de ler o que imos escribir, dándose tres labazadas no peito.

Despois dunha noite de sábado de borracheira, chegou ao medio da praza da aldea o lacazán aquel. A xente estaba na Misa de doce e, como era agosto, as portas grandes da igrexa estaban abertas de par en par cara á praza. O señor crego oficiante alzaba naquel mesmo intre o Cáliz. Entón o lacazán chimpabocois asomou o fociño pola porta e rompeu aquel sagrado recollimento, berrando deste xeito:
--Estou en ronda. Esa copa que levantas, págocha eu.
Preto da porta había outro cura dentro dun confesonario e, alporizado pola interrupción do borrachín, sacou a cachola apartando a cortina, cun dedo no nariz:
--Chsssss!
--Se eu só digo que vou paga-la copa que vai tomar o de adiante...
--Chsssss! Faga o favor de calar!
--Cala tí, carallo, que a tí tamén che pago outra cando acabes de cagar! ... (ver texto completo)

Aprezado amigo Camba: Assín, assín me gosta con sultura, que se digan as coisas como as sentas, aunque a veces téñamos que contar o do páxaro cos huevos grandes, qué nahún pasa nada, fai tempos fui a prai cun amigo y o xegar dice éste, axo que xa xegou o meu amigo, nahún facia más que mirar pra area, coisa que eu le digo y como lo sabes mirando pro chán, nahún veis que aquí pasou unha coisa como sí pasara o tamón dun arado, claro o xegar o lado da auga había un negro co pantalon posto,é cuando dice ... (ver texto completo)

Eiquí, en Lubián, temos un veciño que se puxo un día a tirar de pantalón debaixo dun castañeiro, e despois de decir varias veces iso de "ui, ui,...", berrou con voz de barítono:
--Nuncas máis, carallo!

Houbo un tempo na Escola de Lubián no que un mestre prohibiu falar galego aos rapaces,
Daquela cantou o cuco, e dixo: "cu - cu".
O mestre considerou que aquel cuco era un mao exemplo para os nenos, un revolucionario, e mandou escurrizalo desta bisbarra por cantare en galego fora do territorio de Galicia e usare verbas pornográficas.
Cursou unha solicitude á Consellería de Educación "de la Junta", e as autoridades expulsaron aquel cuco mamón de Castela e León para Galicia ou Portugal; e déronlle-la ... (ver texto completo)

Por incargo del padre, debemos felicitar a la Igrexa, a tudos/as los creyentes, no creyentes indifinitiva a tuda xente, parece ser que según el padre, que nahún me canso de dicirlo que debían facerlo santo, más ahora por istar un gran amigo del representando a Deus na terra, temos de dar gracias a Deus por iluminar al Cardilalicio pra que salira elixido un home defensor del más necisitado, xa sabemos que cualquer que salir que o faría béin, más íste Francisco 1, es único el mellor.
Enhorabuena, ... (ver texto completo)

Como jesuíta, deberá conocer a vida e obras de ROQUE LUBIÁN, de Lubián.

Había algúns en Lubián, polos oitenta, que lle daban aos porros de carallo. Había ata unha plantación de maría a uns cen metros do cuartel. Aquel mozo apañábase ben para secala, para face-los porros e para fumalos.
Na festa das Candelas, en Acibeiros, un paisano xa maior de alí convidou a un parente, mozo de Lubián, e aos seus colegas, á súa casa para merendar uns chourizos cocidos en viño.
Mentras cocían os chourizos, prenderon un porro que andaba á volta. Cando chegou ao paisano da casa, dixo:
--E ... (ver texto completo)

CONFIDENCIAS NAS ALTAS ESFERAS
--Mira, So Rayita, hay que estudiar a ver si nos querellamos con el Bar Cenas.
--Espera, Jefe. Hay que consultar con las arenas que todo lo lavan.
--Sí, sí. Cautela, mucha cautela. Y si no dan resultado las arenas, a ver qué puede hacer media villa.

El non é máis que o centrocampista que repartía... o xogo, con balóns en profundidade. Pero non nos engañemos, porque non foi nunca o capitán, nin o entrenador, nin o presidente. Cada quen ha ser responsable do que lle toque na derrota deste partido.

Distinguido Sr. Romerales: Me deja usted anonadado con la fiesta que se montaron en casa de Zoila en la despedida de nuestro común amigo Inda, que poquito dinero valían en aquella época los espectáculos, lo recuerdo yo también. Me pareció todo maravilloso menos esa última parte de la sesión donde usted ha salido perfumado sin poder evitarlo y de la estampida de todos los demás, me hubiese gustado ver correr a Inda que según informaciones recibidas de buenas fuentes, era el mejor corredor de fondo ... (ver texto completo)

Don Telesforo contou moi ben case todo o que alí aconteceu. Pero non estou de acordo co remate.
O que realmente fixo Romerales foi aplicar unha das técnicas de autodefensa, como se se tratase do enemigo, levantando aquela muller uns centímetros, e caendo enriba dela cun xeonllo nos peitos, quedando totalmente inmovilizada.
Saíron todos en estampida, a non ser Madriles e máis eu, que tivemos que parar a un lexionario cunha cicatriz a modo de cortafogos nas barbas da meixela esquerda, que saíu do interior da casa para defende-la Zolia, cunha faca na súa man.
Menos mal que aquel individuo me conoceu a min, polo destino que eu tiña, e gardou sen máis a navalla no peto. Logo díxonos que o normal daquel espectáculo era que o elexido por Zoila acabase conseguindo uns movimentos orgásmicos na danzarina, coincidindo co remate apropiado da música e os xemidos da Zoila, tan reais como aquela vida nosa.
Así que o señor Romerales, daquela, non deu a talla. ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Creo que se istá a pasar con Tilisforo Romerías, de maneira que usted agora pon al tal Suero por culto, intilixente, incapaz de pegar a ninguéin, qué quere decer sendo culto xa nahún pegaban, pobre Romerales, claro colleu a fama desde que fixo de negro no xogo da bola, logo a tal Conchi puños a tudos de mala maneira, era debido a sua constituzahún, que nahún tiña nada que ver cua que istán a vulnerear en algunha parte da Ispaña.

Unha aperta.

Ola, Vintecinco! Do señor Suero gardo lembranzas moi boas. Viaxei un día con el nun aparello militar, polo ar, de Villacisneros ata As Palmas. Faloume coma un irmán, e as súas verbas ían moi cargadas de sabiduría. Falamos naquel infernal avión e máis no aeroporto de Gando, agardando outro vóo para Barajas. Despóis xa non, porque eu continuei en clase turista. El non.
O señor Romero tamén é un home moi culto, con máis estudos do que eu. Aquela hostia tan ben dada, como no caso dos consellos de Suero, ... (ver texto completo)

Romerales, a cousa está ben contada, salvo un par de minucias nas que mintes coma un vellaco. Se se chega a enterar Suero, que terá agora sesenta e seis anos e sabe Deus qué graduación...
Tí non eras oficinista, nin o recadeiro ocasional do teniente. Ese era eu. E tí era-lo causante da miña escolleita por Suero para a SOE e para algunhas maniobras. Suero era un oficial de academia pouco maior ca os reclutas, culto, e totalmente incapaz de dar unha labazada a ninguén que non fose o enemigo. Viñera de Jaca, dun corpo de Alta Montaña, paréceme lembrar.
Tí, daquela Sarxento Romerales, que ías guiando o jeep, fuche o do puñazo nos fociños de Conchi, que así lle chamabamos, e non Conchita como dices tí.
Un día destes vou contar eu aquela aventura túa da que fun tamén testemuña na casa da Zoila. Lembras aquelo? ... (ver texto completo)

Aí, en Barxa, estades nas entretelas dun profundo val. Non sabedes o que é unha bonita nevarada. Aí vos vai unha taciña de neve do alto da serra de Lubián.
Moi lindas as vosas camelias, que se non andan froridas, pouco lles ha faltar. Pero nos 1.600 metros desta panorámica, despois de milleiros de folerpas, a estampa tamén é bonita e refrescante.
Eiquí tamén estarán froridas as carqueixas e mailas queirugas nun abrir e pecha-los ollos.

Aprezado sinor Telesforo: Que buen documento de unha buena choirizada, me fixo recordar a miña infacia, adolescencia etc., pois gracias al leitahún, sacaba eu la barriga de misería, que Deus me perdone como diría el padre que tudo lo sabe,ístes parecen chorizos naturales coñecidos como algo de lo mellor del porco, que nahún teñen nada que ver con los chorizos, marranos, penso que o sinor me intende béin, además a buenos entendedores pocas verdades, agora nahún me recordo había outra coisa que aquí ... (ver texto completo)

Esas cousas caen polo seu propio peso?
Certo.
Había en Castrelos un home, chamado Mauricio, con quen lle metían medo aos meniños das Portelas na miña infancia. Era coma o noso home do saco, sempre coa súa burra como medio de transporte. Seguro que o asunto de se-lo noso home do saco non sería pola súa cara bonita precisamente.
Un día chegou á carnicería de Lubián, e atou a burra a un balaústre da escaleira do tío Xico. Éste, non moi conforme coa atadela, queixouse:
--Mauricio: Xa cho teño dito outras veces. Non ate-la burra nese balaústre, que chocaldrea, e vaino arrancar...
--Bueno, carallo, Xico. Tamén os meus cataplines levan para setenta anos chocaldreando, e inda non caeron. ... (ver texto completo)

Na soidade dun serán colonial en Dajla, hai xa varios anos, entrei no cabaré. No cabo da barra deserta, un pianista interpretaba unha melancólica habanera. Un macaco pequerrecho daba brincos. Tan pronto estaba no mostrador, como enriba do ombro do pianista, xogando co seu rabo.
Pedín un chivas con carouxo. O camareiro, con cara de aborrecemento, melancólico como a canción, púxome diante, na outra punta da barra lonxe do pianista, onde eu estaba acomodado, un vaso ancho e baixo cunhas pedras de xeo e un groliño de wiskhy.
Antes de o probar, veu aquel moniño correndo polo mostrador adiante, empoleirouse encima do meu vaso, agarrado coas dúas mans ás bordas, e fixo cinco ou seis flexións, mollando os seus collóns diminutos sin ningún disimulo no meu licor, fuxindo logo cara ao piano.
Quedéi abraiado, pero veu de contado o observador camareta, e púxome outro vaso sin rechistar.
Inda non lle dera o primeiro sorbo, cando alá volveu aquel macaquiño, coma un lóstrego, e repetiu as súas flexións cataplinares.
Daquela encamiñeime ao pianista, toqueille nas costas, interrumpindo tanta melancolía, e pregunteille en castelán:
--Oiga. ¿Usted sabe por qué el mono mete sus cataplines en mi vaso de wiskhy?
-- ¿Cómo dice? --contestoume fruncindo o ceño, sorprendido.
-- ¿Que si sabe usted por qué el mono mete sus cataplines en mi vaso de Wiskhy?
--No... Pero si me la tararea...! ... (ver texto completo)

Tienes razón, la loca del tango, la pita moñuda o la desplumada, todas son la misma persona, las usa para hacer reir, pero sería más ético, que no usase ninguna.
Saludos

Velo. Aí está o Multivarela en acción.

Creo coñecer aos tres irmáns.
Pero o saúdo que nos dá o pequerrecho ten o seu aquel. Valía para saúdo militar a un mal sarxento que tiven eu en seu día.
Que non cunda o pánico.

Pois a única cousa que non se pode facer en galego é un francés.

Vexo noutro foro da contorna que andan a falar de Pontevedra. Eu vivín alí no curso académico 1.972-73. Traballaba de educador no Colexio Atlático, na rúa Padre Fernando Olmedo.
Unha tarde festiva tropecei na plaza da Estrela cun conocido que xa non lembro de que pobo era. Mais casi me atrevo a decir que ben poidera ser deste pobo de Barxa.
El andaba en Figueiredo de recluta e conseguira daquela un pase pernocta.
Fomos celebra-lo encontro aos bares e tabernas da rúa San Sebastián e alrededores. ... (ver texto completo)

O tío Horacio era un home de peso, de moitas terras e moi traballador. As terras foron de sempre a súa mor paixón. Eran ó que máis quería. Ahora xa de vello, cada vez que se paseaba agarrado ó caxato polo que ainda era seu, puña a man a modo de visera para mirar ao derredor e caíalle a alma ós pes o velas de monte e sin ter a ninguén que botara man delas.
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; ... (ver texto completo)

A min paréceme que as becerriñas estaban mal destetadas. Menos mal que non levaban "betillo" no "calamón".
Olliño con estes contos marabillosos, que hai quen che excomulga polo valor dunha palla.
Gracias.

ORIXE DA MALICIA FEMININA

Unha vez eran Xesucristo e San Pedro, que tiñan unha burra, e se lles desferrou.
Foron e leváronlla a un ferreiro que lla ferrase.
E cando ían polo camiño, acharon unha fonte, e nela había moitas mulleres lavando. E todas estaban rifando, unhas coas outras, e non podía haber paz entre elas.
E díxolle Xesucristo a San Pedro:
--Vaite alá, a ver o que fan esas mulleres que non paran de rifar.
San Pedro foi alá, e cortoulle-la cabeza a todas.
E díxolle Xesucristo:
--Pero ... (ver texto completo)

Graciñas e nome meu e das frores que lle fas as aloubanzas. A min gustanme todas as frores pero tamen me gustan os cinco acebos que temos non sendo un que din os entendidos que e o macho, por que bota frores pero nunca pasan a ser bolas, e os outros botan frores e se convirten en bolas que este ano tiñan mais bolas que follas. Ata estes dias dende primeiros de outubro estiveron roxas pero estes dias de friu, as merlas e as tordas cuaseque lle dan cabo delas.
Un saudo

Se os machos non dan froitos, paciencia, non os cortes, que tamén temos dereito á vida.

Se esta foto fose do meu pobo, sería capaz de decir:
-- Eiquí vos presento ao alcalde, á secretaria e ao administrativo do concello. Pero tratándose doutro concello que non é o meu, a ver se vai traer rabo o conto!

Unha tarde de pesca no Mente.
Levaba unha hora, lanza que te lanza, e non saía unha troita de 17 cm nin por encargo. Daquela eran 17 cm a talla dese río.
Cando xa levaba devoltas á iauga cinco ou seis pequeniñas, cheguei á cachoeira que caía dunha presa, debaixo mesmo do actual viaducto da autovía. Onde antes estaba a presa, agora hai uns tubos moi grandes e xa non hai cachoeira.
Sempre me gustou lanzar varias veces neses pociños que hai por debaixo das presas autóctonas, trazando diferentes itinerarios ... (ver texto completo)

Alá nun pobo chamado Canameirón, agochado entre as máis arrepiantes serras do Poñente, tiña a súa parroquia Don Inocencio, un crego piadoso e inocente coma ningún outroa
Cando andaba polos trinta, ao crego, que era de bó comer, foille crecendo o bandullo. Ao principio, como a tódo-los homes de bó comer. Pero con Don Inocencio chegou un intre no que tanto lle medrou aquela panza, que Don Salvador, o doutor, colleuno un día polos colares, meteuno á forza no consultorio, fíxolle un volante e mandouno ... (ver texto completo)

21 metros, e crecendo. Vou de pesca, e veña soltar e deixar na auga troitas e troitas... De 21 cm, de medio metro, de metro e medio...
O río do Pereiro ven sendo o mesmo que o de Barxa. ¿Ou non?

Xa sei que en Barxa non hai lampreas, pero vexo que falades moito delas.
Eu tamén teño un amigo poeta perto de Padrón que sempre me anda a convidar para irmos a Manselle no tempo delas, pero nen arre nen xo. Cando el pode, eu non podo, e cado podo eu non pode el.
Algún día será.

Barxes: Algún día será, pero si botas unha ollada en "eventos" na web deste concello de Lubián, verás que vai ser imposible. Ademáis hai outras tarefas que non aparecen aí, como algún casamento que hai que facer, algunha actuación cultural no castelo de Puebla, acompañando coa gaita a lectura dun escritor de San Ciprián de Hermisende, máis outras obrigas que me condicionan.
Aparece ti por eiquí se podes, que unha adega non ha faltar.
Unha aperta de buxo.

E logo que pintan as ruinas dun 4 L azul no medio do río?
E nas poldras, paréceme que falta unha. E hai alí unha pedra de xeixo moi resbalona, tramposa ela, que che pode botar a remollo.
Parabéns a Barxa, que aínda é quen de conservar unhas señoras poldras feitas e postas á conciencia.
Recibiume unha egua preta, pequena e regordeta, atada á borda do regueiro Ribeiriña. Ollou moito pra min; pero xuro que non son eu o culpable do seu estado.

De mozo, el andaba un día a gardar as vacas nun prado perto do río Asureira.
A Garbosa érache unha novela mansiña, cunha mirada limpa e penetrante. El ollaba pra ela, garimoso; e ela mantíñalle a ollada, mentras andaba a remoer as herbas frescas daquela fresca riveira.
--Garbosa, carallo: que boa estás!
Ela, veña remoer, allea aos pensamentos xa casi lascivos do seminarista.
--Carallo, Garbosiña, que xeitosiña eres!
Botoulle man aos cornos, colocouna de cu contra a parede do prado, e el encaramouse ... (ver texto completo)

Se se trata do mesmo crego que eu penso, habería que engadir o que sigue:

Aquel mociño, unha vez cura, nunca precisou da "bacinilla". El enchía o depósito, sin derramar unha pinga, directamente coa súa mangueira, que che foi sempre moi milagreira.

Unha vez era unha raposa, e fíxose a morta.
Pasaba por alí un carreteiro, e tirouna para o carro.
O carreteiro levaba no carro unha cesta de sardiñas, e a raposa foi tirándoas para tras, e cando acabou de tiralas, tirou a cesta tamén.
Despois apañounas todas e foi lavalas a un pozo do río. Cando andaba nestes traballos, apareceu por alí o lobo:
--Ai, comadre, onde carallo colliche esa cesta de troitas?
--Pois mira: tireime a este pozo coa cesta atada ó rabo, e encheuseme de troitas.
--Me cago ... (ver texto completo)

Amigo Barxes: Aí che vai un anaquiño dun CANTAR DE REIS a modo de felicitación:
"... I eu tamén digo que vivan
i eu tamén digo que vivan
os señores desta casa
e mai-la súa familia."

Que o novo ano veña cunha boa carrada de boas novas, que boa falta que fan.

Como vexo o teu gusto polos contos tradicionais, envíoche unha páxina onde podes disfrutar dunha carrada deles, casi todos dun tal Portospiño:
"www. ayuntamientolubian. es"
E despois picas en "foro"
Saúdos deste amigo virtual

Eu son pescador de troitas, inda que cada vez menos.
E como pescador, son moitas as tardes que teño pasado en Barxa. Inda existía aquela pasarela de grosos arames cun piso quizáis de bidóns recortados, que viña a ser unha temeridade pasala, alí preto dun muiño, onde sai a auga por un buraco que fixeron para desviar o río.
Aquela tarde deixara o meu Horizon diesel na estrada, por non baixar polo camiño, que andaba un pouco estragado polas choivas.
Ao chegar onde se xuntan os ríos do Tameirón e ... (ver texto completo)