Daquela era Don Telesforo un recio mozo, máis ruzo que preto, que só levaba os galóns de sarxento na guerreira, mentras aquela cachola súa ía amoblada con moi superiores coñecementos universitarios para tan pouca divisa.
E todo por ter clavado un orelludo a un carballo cos rebolgóns das ferraduras dun cabalo...
O tempo aquel pasou coma un lóstrego, mais non podo sacar da testa o día que me suplicou que lle botara unha man para irmos pedir a da súa primeira muller: a filla do capitán da nosa compañía.
El sempre foi tan erudito como apoucado nas artes amorosas e todos os seus prolegómenos.
Como eu viña sendo, inda que lexionario raso pola quinta, o oficinista da compañía e persona de confianza daquel capitán chusqueiro ás portas do seu pase á situación de reserva, considerou Romerales que a miña presenza era imprescindible naquela cea familiar para a pedida da moza.
Así foi como puiden vivir a situación que paso a relatar.
O noivo, tan falador el, quedouse totalmente mudo durante toda a cea. Nin palabra. De todo se falou. Ata das doenzas do xeneralísimo. Pero daquela boca que fora a pedir a man da moza non acababa de saír nin un monosílabo.
Pasaron os postres, bebimos os cafés e outras beberaxes, e nada: Romerales tan calado como aquel galgo que dormía, alleo ao que alí se cocía, estirangado xunto ao sofá.
Eu aceneille dándolle un cobadazo nos cuadrís, porque o reloxo seguía a andar, xa íamos nas dúas da madrugada, e o capitán De las Heras ía estourar en calquer intre, farto xa do apoucamento do seu futuro xenro.
Entón foi cando, ao sentire o cóbado nas costelas, recobrou Telesforo a súa facultade da palabra:
--Hablando de todo un poco... --dixo-- hay que ver los cojones que tiene el coño del galgo.
Daquela foi cando estourou o capitán:
-- ¡La madre que te parió! ¡El perro tiene los cojones que tiene que tener: ésos que te faltan a tí, mariconazo! Canta de una puta vez lo que nos tienes que decir, y deja en paz los perendengues del perro!
O pretendente, sen ser quen de apartar a mirada daqueles cataplines, nin desembarazarse de tanto apoucamento, falou dunha vez deste xeito:
--Realmente hemos venido, con todo respeto, mi capitán, a pedirle la mano de su hija, aquí presente..
-- ¿La mano, cabronazo? ¡¿Nos vienes a pedir la mano?! ¿Y para qué coño quieres la mano de mi hija, si ya has cogido sin permiso los pies, las pantorrillas, las rodillas...?
Houbo que interrumpilo para que non seguira desmenuzando a marabillosa anatomía daquela noiva:
--Mi capitán --dixen eu--, pedimos permiso para retirarnos, una vez cumplida la misión.
--Permiso concedido, legionario. Y dígale de mi parte al maricón ése que lo acompaña que la fecha de la boda es el treinta de febrero, y que si no aparece a las doce en punto enfundado en el traje de gala ante el altar, lo mando fusilar.
Telesforo casou o trinta de febreiro daquel tan afastado ano, pero o matrimonio morreu o mesmo día que De las Heras pasou á reserva e voou acompañado da filla para a península: dous meses e quince días.
E todo por ter clavado un orelludo a un carballo cos rebolgóns das ferraduras dun cabalo...
O tempo aquel pasou coma un lóstrego, mais non podo sacar da testa o día que me suplicou que lle botara unha man para irmos pedir a da súa primeira muller: a filla do capitán da nosa compañía.
El sempre foi tan erudito como apoucado nas artes amorosas e todos os seus prolegómenos.
Como eu viña sendo, inda que lexionario raso pola quinta, o oficinista da compañía e persona de confianza daquel capitán chusqueiro ás portas do seu pase á situación de reserva, considerou Romerales que a miña presenza era imprescindible naquela cea familiar para a pedida da moza.
Así foi como puiden vivir a situación que paso a relatar.
O noivo, tan falador el, quedouse totalmente mudo durante toda a cea. Nin palabra. De todo se falou. Ata das doenzas do xeneralísimo. Pero daquela boca que fora a pedir a man da moza non acababa de saír nin un monosílabo.
Pasaron os postres, bebimos os cafés e outras beberaxes, e nada: Romerales tan calado como aquel galgo que dormía, alleo ao que alí se cocía, estirangado xunto ao sofá.
Eu aceneille dándolle un cobadazo nos cuadrís, porque o reloxo seguía a andar, xa íamos nas dúas da madrugada, e o capitán De las Heras ía estourar en calquer intre, farto xa do apoucamento do seu futuro xenro.
Entón foi cando, ao sentire o cóbado nas costelas, recobrou Telesforo a súa facultade da palabra:
--Hablando de todo un poco... --dixo-- hay que ver los cojones que tiene el coño del galgo.
Daquela foi cando estourou o capitán:
-- ¡La madre que te parió! ¡El perro tiene los cojones que tiene que tener: ésos que te faltan a tí, mariconazo! Canta de una puta vez lo que nos tienes que decir, y deja en paz los perendengues del perro!
O pretendente, sen ser quen de apartar a mirada daqueles cataplines, nin desembarazarse de tanto apoucamento, falou dunha vez deste xeito:
--Realmente hemos venido, con todo respeto, mi capitán, a pedirle la mano de su hija, aquí presente..
-- ¿La mano, cabronazo? ¡¿Nos vienes a pedir la mano?! ¿Y para qué coño quieres la mano de mi hija, si ya has cogido sin permiso los pies, las pantorrillas, las rodillas...?
Houbo que interrumpilo para que non seguira desmenuzando a marabillosa anatomía daquela noiva:
--Mi capitán --dixen eu--, pedimos permiso para retirarnos, una vez cumplida la misión.
--Permiso concedido, legionario. Y dígale de mi parte al maricón ése que lo acompaña que la fecha de la boda es el treinta de febrero, y que si no aparece a las doce en punto enfundado en el traje de gala ante el altar, lo mando fusilar.
Telesforo casou o trinta de febreiro daquel tan afastado ano, pero o matrimonio morreu o mesmo día que De las Heras pasou á reserva e voou acompañado da filla para a península: dous meses e quince días.
