Había hai tempo no foro de Lubián un tal PINGADELO, que fora alumno meu no ciclo superior da EXB e máis tarde compañeiro actor en Matamoura Teatro, alá pola década dos oitenta. Os seus relatos naquel foro foron os mellores, sen dúbida. Pero agora leva máis dun ano tan mudo coma o irmán mudo de Groucho.
Pingadelo falábanos unha vez da inxeniosa técnica que se viu obrigado a utilizar cun home vello e moi devoto que lle viña birlando tódalas noites a auga nos prados de Carnatiño.
Pensaba Pingadelo que a auga durmira no seu lameiro, porque a deixara guiada pola media noite. Mais cando ía pola mañán cedo, decatábase de que esa auga andera toda a noite no prado do piadoso vello.
Así é que unha noite deulle por agarvarse, empoleirado nas ponlas do carballo que medraba ao pe do cobradeiro da auga.
A iso das dúas da madrugada viu acercarse un farol, daqueles de aceite que protexían a chama con cristais, e moi de vagar o vello veu acercándose ao tapadeiro, rezando a media voz o quinto misterio gozoso do Santo Rosario, coa pucha calada e a aixada ao lombo.
E no mesmo intre no que dobraba a soá para quitarlle-la auga ao noso Pingadelo, co farol pousado no cabalete, este grande amigo meu, que subira con el a súa cana de pescar armada dun carrete Segarra, prendeulle-la boina ao vello cos anzós da cucharilla polo pirulo, e comezou a recoller coa manibela.
O piadoso labrego mirou para riba, e aqueles ollos botándose fóra das cuncas non podían comprender cómo o raio da pucha ascendía pouco a pouco deica as gallas do carballo.
--Arrenegado sexa o demo!--berrou ao tempo de escagaleirarse, botando man ao farol esquecéndose da aixada, e pernas para qué vos quero, fuxiu como alma que leva o demoño, cuspindo á voces un Padre Nuestro.
Creo que hoxe, trinta anos máis tarde, alí permanece aquela aixada ferruxenta co mango apodrecido. E a auga segue a regar o prado sen vacas de Pingadelo.
O vello hai tempo que se foi para non voltar, pero mentras vivíu, os seus pes negáronse a conduci-los zamancos cara os prados de Carnatiño.
Pingadelo falábanos unha vez da inxeniosa técnica que se viu obrigado a utilizar cun home vello e moi devoto que lle viña birlando tódalas noites a auga nos prados de Carnatiño.
Pensaba Pingadelo que a auga durmira no seu lameiro, porque a deixara guiada pola media noite. Mais cando ía pola mañán cedo, decatábase de que esa auga andera toda a noite no prado do piadoso vello.
Así é que unha noite deulle por agarvarse, empoleirado nas ponlas do carballo que medraba ao pe do cobradeiro da auga.
A iso das dúas da madrugada viu acercarse un farol, daqueles de aceite que protexían a chama con cristais, e moi de vagar o vello veu acercándose ao tapadeiro, rezando a media voz o quinto misterio gozoso do Santo Rosario, coa pucha calada e a aixada ao lombo.
E no mesmo intre no que dobraba a soá para quitarlle-la auga ao noso Pingadelo, co farol pousado no cabalete, este grande amigo meu, que subira con el a súa cana de pescar armada dun carrete Segarra, prendeulle-la boina ao vello cos anzós da cucharilla polo pirulo, e comezou a recoller coa manibela.
O piadoso labrego mirou para riba, e aqueles ollos botándose fóra das cuncas non podían comprender cómo o raio da pucha ascendía pouco a pouco deica as gallas do carballo.
--Arrenegado sexa o demo!--berrou ao tempo de escagaleirarse, botando man ao farol esquecéndose da aixada, e pernas para qué vos quero, fuxiu como alma que leva o demoño, cuspindo á voces un Padre Nuestro.
Creo que hoxe, trinta anos máis tarde, alí permanece aquela aixada ferruxenta co mango apodrecido. E a auga segue a regar o prado sen vacas de Pingadelo.
O vello hai tempo que se foi para non voltar, pero mentras vivíu, os seus pes negáronse a conduci-los zamancos cara os prados de Carnatiño.
