De mozo, el andaba un día a gardar as vacas nun prado perto do río Asureira.
A Garbosa érache unha novela mansiña, cunha mirada limpa e penetrante. El ollaba pra ela, garimoso; e ela mantíñalle a ollada, mentras andaba a remoer as herbas frescas daquela fresca riveira.
--Garbosa, carallo: que boa estás!
Ela, veña remoer, allea aos pensamentos xa casi lascivos do seminarista.
--Carallo, Garbosiña, que xeitosiña eres!
Botoulle man aos cornos, colocouna de cu contra a parede do prado, e el encaramouse na parede coas nádegas ao regaño.
Pero ao levantarlle o rabo, a Garbosa avanzou dous pasos...
--Garbosa, carallo, co mansiña que eres... porque non che estás queda? Mira que che vai polo fociño!
E foi. Como volo digo. Por un dos buracos do fociño. Abrazado aos cornos como pra xunxila, pero sen xugo nin cornáis, apretando rítmicamente aquel cu branquiño...
Ela sacou unha enorme lingua, e pasoulle unha amorosa lambedela polos colgadallos.
--Carallo, Garbosa, se soubeses cociñar!
A Garbosa érache unha novela mansiña, cunha mirada limpa e penetrante. El ollaba pra ela, garimoso; e ela mantíñalle a ollada, mentras andaba a remoer as herbas frescas daquela fresca riveira.
--Garbosa, carallo: que boa estás!
Ela, veña remoer, allea aos pensamentos xa casi lascivos do seminarista.
--Carallo, Garbosiña, que xeitosiña eres!
Botoulle man aos cornos, colocouna de cu contra a parede do prado, e el encaramouse na parede coas nádegas ao regaño.
Pero ao levantarlle o rabo, a Garbosa avanzou dous pasos...
--Garbosa, carallo, co mansiña que eres... porque non che estás queda? Mira que che vai polo fociño!
E foi. Como volo digo. Por un dos buracos do fociño. Abrazado aos cornos como pra xunxila, pero sen xugo nin cornáis, apretando rítmicamente aquel cu branquiño...
Ela sacou unha enorme lingua, e pasoulle unha amorosa lambedela polos colgadallos.
--Carallo, Garbosa, se soubeses cociñar!
