Una tarde bajó a la playa una mujer extraordinariamente bella, seguida por un chiquillo de unos ocho años, calculo, y por una mujer vestida de negro: la sirvienta. Llevaban bolsas de bocadillos del Hotel Imperator, y supuse que el chico pasaba la mayor parte de su vida en hoteles. Era digno de lástima.
La criada sacó algunos juguetes del montón que llevaba en un macuto. Todos parecían poco apropiados para la edad del niño: un cubo de playa, una pala, algunos moldes, un balón hinchable y unas arcaicas ... (ver texto completo)

Tenga usted paciencia, Sr. Romerales; quizá esa bella mujer se digne en, breve, a comprobar si ese castillo, que con tanto interés ha construido, se mantiene en pie. Ese será el momento de entrar en acción y poner en práctica su consabida y eficiente táctica militar.
Sin embargo, con todo mi respeto y pidiéndole perdón por tal osadía, tengo que reprocharle que, como militar, ha pecado de falta de vigilancia; pues ha dejado su espalda denuda e indefensa a un posible ataque por mar, quizá, desde un ... (ver texto completo)

Sinor Ballesteros: Más que coisas tamhún bonitas armastes co carallo das falepas, pode ser o que voçe dice, sólo que eu penso que forin pra Italia y o ver o que istaba a contecer xuntánronse encima do de branco, comenzaron a puñetazos, ficeron fogo y por iso caeron encima da colmena, dirán voçes ¿Por qué na colmena? Pois munto sencillo, recordando el tópico ano de neves, ano de bienes.

Unha aperta pra tuda malta.

Señor 25, póñase a resguardo da caida de obxetos interestelares, (2012-D14) non vaia a ser que teñamos algunha desgraza. Fai algo mais de un ano tivemos unha ben gorda, e xa sabe o dito: "cando ven unha non ven sola". Cuídese muito.
Unha grande aperta

O problema da parella de falepas foi namorarse. Xa na primeira aperta parecían chorar de amor. Pero non eran bágoas, non. Derreteron, e deviñeron en dúas pingas de auga cristalina perdidas no Atlántico. Se aínda deran chegado á Illa do Tesouro como falepas, ben podíamos facer un contiño. Pero misturadas coa inmensidade do océano...

(...) misturadas coa inmensidade do océano..., certamente, duas pingas de agua son pouca cousa, pero se nos guiamos polas palabras de Mateo Aleman " De pequeños inicios resultan grandes fines", podemos navegar a través do tempo e situarnos fai, aproximadamente, 3.500 mlla. cuando a condensación do vapor, producido polas explosións que acontecían na recén formada Terra, formou unhas pingas de agua.
¿Cuantas?, seguramente foron algunhas mais de moitísimas, dando lugar a formación dos océanos e, xunto ... (ver texto completo)

Pois ten razón o noso amigo Ballesteros, estando eu o luns no peirao en Cangas vin pasar as falepas, o que nunca pensei é que a súa orixe eran as serras de Lubian. Chamoume muito atención porque debian ser macho e femia eran mui branquiñas.
Unha aperta pros dous.

Pois seguramente que, se eran macho e femia, e coa dirección que levaban, nestes momentos deben andar collidas do brazo alá por América do Sur, buscando un remanso de paz,... alonxadas daqueles incómodos xigantes das portelas que non paraban de abanear os seus brancos e longos brazos.....
¡Xesus!
Saludos pra todos.

Nevar, o que se dice nevar, neva algo de cando en vez. Isto, con permiso de Niní, non foi unha nevada; foi unha pequena nevarada, que dicen os galegos.
É nun dos parques eólicos.
Por certo, dicen os máis entendidos ecoloxistas que desde que se instalaron os eólicos, xa non neva coma antes. Manda carallo.

Os entendidos teñen toda a razón: Xa non neva coma antes nos altos. Pois claro; á velocidade que andan as aspas dos muiños mandan as falepas pras partes baixas; inda onte ví pasar duas, camiño de Cangas.
Pois manda/n.

Chegou o noso grupo de Teatro Matamoura a Rionegro del Puente, convidado pola Asociación Diego de Losada de aquel lugar, e comezou por buscar o mellor recuncho para a súa representación.
--Aquí mismo, en el pórtico del Santuario. Éste es un escenario ideal --opinou o noso director plenamente convencido.
--Voy a buscar al señor cura, para pedirle autorización --contestou un tal Eusebio, daquela Asociación.
O señor crego meneou a testa, engurrou o fociño, e case xemendo preguntoume:
--Oiga usted: ... (ver texto completo)

Con relación ó Santiago, de Vilavella, é mui posible que sí o conozas. Posiblemente
bailaras mais de unha rumba, ou pasodoble, no salón de baile que él mais seus pais
rexentaban en Vilavella, ademáis do bar "Pidal".
Como decía seu primo Manolo, formaba parte do paisaxe do pueblo. Será dificil facerse a idea de entrar na Vilavella e non ver ó Parriña no alto da "rampla"; disposto a saludar con unha das suas bromas. D. E. P.
Un abrazo, amigo Inda.

Ballesteros. Me alegro un montón o volver a verte en este foro, eu pensaba, que xa pasabas olímpicamente de todos nos, facia moito que non dabas señales de vida, tú cuando teñas algún rato libre, non deixes de visitarnos, sabéis de sobra, que siempre seréis ben recibidos.
Pepita tamén se fizo algo perezosa en escribir, de vez en cuando, que nos cunte algunha cousiña de como te vai por Madrid, fai unhos días te vi en unha foto, algún familiar, intentou animar aquel foro coa tua presencia, estabas ... (ver texto completo)

Hola Piño, solo pra saludarte, e que sepas que non paso alímpicamente da xente boa, como é o teu caso. Pero as circunstancias mandan.
Ahora hai que ir a dormir que xa é mui tarde.
Un abrazo.

Sinor Ballesteros: Hombre correcto como el que más, usted le pasa como el Guadiana, aparece desaparece cuando le véin en gana, más ahí donde pon usted lo del lixo nahún querría decer outra coisa que sona parecido, sinor Ballesteros por favor participe más, que o sinor daba gosto nunca ofendía a niguéin, aunque a min me ignoraba munto, claro o mellor era culpa miña por nahún explicarme no seu idioma. De tudas maneiras deume alegría ver que istá béin, que en iste caso é o principal.

Unha aperta.

Boas noites, señor 252525. Non, eu nunca o ignorei; e gustaríame conocelo, de paso podería decirlle que eu solo quixe decir o que finalmente dixe. Xa sabe
que hai certas cousas que o movelas... nótase.
Saludos.

Non me extraña, Ballesteros, non me extraña...; pasar de galiña a cura sin perder a chaveta era misión imposible. E discúlpame por non haberte nombrado expresamente, aunque non me cabe duda de que sabrás de sobra que tamén a tí te teño incluído entre ese elevado porcentaje de boa xente que existe, por suposto.
Un abrazo grande e quedo a espera de que te animes a volver a alegrarnos algún día con algunha poesía que te guste especialmente, sin desmerecer o noso poeta oficial, o querido Piño que, como ... (ver texto completo)

O camdil, non teis que pedir disculpas por nada, nin xiquera teis por qué nombrarme, ademáis, entendo perfectamente, ó non participar.
Non te preocupes, nin teñas dudas, o sentimento é recíproco.

En cuanto a participar...,
meu pai sempre me dixo,
antes de porse a sembrar
hai que apartar o lixo.

(Sei que me entendes)
Un abrazo. (eu tamén saludo a toda a xente boa)

Eu tampouco pude evitar unha boa carcajada (unha mais)
Un saludo.

Non sei por donde ven o tmea do rio, pero, vou levar un pouco a contraria: Todos temos na vida un rio diante de nos e a posibilidade de cruzar o outro lado. O rio representa un obstaculo. Que ben se esta todos xuntiños diluindo os medos, a incertidumbre e incluso a propia personalidade no grupo!.
Cruzar o rio equivale a sair o encontro, non solo da natura, se non da nosa propia naturaleza, enfrentarte tu solo a ti mismo e o teu interior, poder pensar e decidir por ti mismo.
Poda que te sigan moitos, ... (ver texto completo)

Como ben dice o amigo INDA, non paga a pena que perdas mais tempo. Solo te comento esto desde a duda de saber a quen pertenece o teu psedónimo. Se eres quen eu penso non fai falta decir nada mais; se non é así, estou seguro de que encontrarás quen to explique personalmente.
Saludos.

Perdoai que me inmescuia no caudal do rio, eu tamen estou deste lado do rio, pois do outro hay muita broza ruin.
Aporveito pra decirvos que bou estar caladiño ata o dia 15, por mor da auga quente e o sol.
Un grande abrazo pra todos foreir@s de ben.

Amigo Barxés: Non creo que teñas que pedir perdón por nada, todo ó contrario, ó menos eu agradezo a tua presencia, que estes días atrás non participache muto.
Deseo que pases unhos inmellorables días de descanso, igualmente pra Nieves.
Disfrutai de todo o bon que vos pode ofrecer o Mediterraneo.
Un abrazo, amigo.

Teis razón, Ballesteros. ¡Qué ben se está deste lado do río! Por eso un día decidín deixar de oir os berros dese...
Saludos a tod@s os foreir@s deste lado do río.

Hola, O candil; Xa sabía que estabas deste lado do río; non merece a pena cruzar pro outro lado ahora que empeza a estar a auga fría, encima sabendo que solo toparías maleza, silbas, toxos...
Cambiando un pouco o dito..."a berros estridentes oídos xordos".
Un abrazo.

Bonita parábola, Ballesteros, Así me parece tamén a min, inda que o remanso teña tamén o son da cachoeira que cae da preseira. Así é máis bucólico.
A min cóntame do teu lado do río, sexa cal sexa ese río. Poidera ser ata un lombeiro cibernético. Líbrenos Dios da borda trabucada.

Amigo INDA, estou totalmente de acordo co añadido que fas: co son da cachoeira.
"O SON DA CACHOEIRA". ¡Qué frase tan bonita! ¡Qué expresión mais insinuante! ben podía ser o título de unha película; dun libro; un relato; ou mesmo, motivo de inspiración para unha bonita poesía.! O son da cachoeira! ¡Qué ben soa...!
-Ah, tú xa estabas deste lado.
Unha aperta.

Eu tamén animo a xente dese contorno a que vaia a ver a orquesta Panorama; estuvo o lunes en Porriño: é un auténtico espectáculo. (non levo comisión, ja, ja)
Disfrutadea a tope.
Saudos.

... un grupo de amigos decide xuntarse para pasar un rato agradable, contar anécdotas da sua vida, recordar episodios da infancia; que levan asociados tamén recordos dos seus antepasados, ven sexan familiares, amigos, ou simplemente coñecidos.
O lugar escollido é un remanso de paz; poñamos que se trata dunha pradeira á veira do río, onde, nin xiquera a auga interrumpe o cantar dos paxariños, por estar detida aló ó fondo pol-a preseira recén arranxada.
Vai chegando xente de outros lugares, o que ... (ver texto completo)

Observando esta foto, non temos moita cara de susto, tendo en conta que a poucos metros estaba o lobo tratando de devorar a ovella, gracias a pastoriña que hábil como ela sola, (ainda sendo mui nova) dando garrotazos no lombo do lobo salvou a vida da cordeira.
Sin embargo, si que deben de ter medo os lobos tanto Ballesteros como 2525, prueba evidente, que non asoman por aiquí. Si nos damos de conta que vivos están, polo cual o celebramos.
Barxes, o da xuntanza temos que pensar que tamén chegará, ... (ver texto completo)

A ver Piño: ¡pero home de Dios...! ¿cómo se te ocurre decir que o 25 e mais eu non fumos a xuntanza por terlle medo ó lobo?. Non home, non, eu non lle teño medo, pero ando mui liado.
Como ben dixestes no foro estes días atrás, xa se acabou a sementeira, as patatas están casi todas arrancadas, solo queda meter unha pouca folla (vos, creo que chamáis ramallos) pero eu xa ando arranxando o muiño pra moer a cosecha deste ano. Esto dá algo de traballo, sobre todo pra levantar a pedra pra podela picar, ... (ver texto completo)

Xa non son as cousas como andamos a lembrar ao falarmos da sementeira. Eiquí xa non hai unha vaca, nin xiquera unha burra peideira.
Os "reformados", que diría O Zé das Carvalhas, cavan as cortiñas á gavia para botar unhas pataquiñas, unhas fabas, algún tomate que ven madurar por este tempo, cando xa andamos fartos dos que vende o Delfín, unhas leitugas que non damos comido antes de saírense e uns pementiños...
Certo é que hai quen ten unha mula mecánica, máis perigosa ca o demo, e tamén que o ... (ver texto completo)

Amigo Inda, polo que vexo (leo) estás estrenando a "reforma", e felicítote por chegar a ela, a ver se todos temos a misma suerte, xa que non se pode perder a "esperanza" pra sempre.
Espero que ó dispor de mais tempo nos acompañes mais seguido nos foros da contorna.
Saludos.

Ballesteros, ¡nin te imaginas a quen conocín este fin de semana na Vilavella! As tuas irmás, Pepita e Quinita, máis a teu primo, Peteretiño. As tuas irmás son guapísimas, rubísimas, simpatiquísimas e jovencísimas, eu pensaba que eran maiores, non sei por quéi. E teu primo moi simpático tamén, un señor, hasta fotos nos ficemos xuntos. Dixéronme que tú non estabas, foi unha pena.
Tamén esta vez me equivoquei de irmá, je, je, pois acerqueime a Quinita a preguntarlle si por un casual ela era a Pepita. ... (ver texto completo)

Eu tamén me alegro de que vos conoceráis; sobre todo a Pepita tamén tiña gana de conocerte, estate mui agradecida por o favor que lle ficeche no seu momento.
Tranquila, que nós xa nos conoceremos; estarei pendiente, no foro, e cuando sepa que estás por a nosa terra xa procurarei verte (co resto da familia), incluso na Vilavella, en casa do teu irmao. Faime gracia a anécdota da confusión de irmaos, na misma famlia, aunque esta vez fora coas irmás.
Son pouco de ir a misa, e xa fai unhos anos que ... (ver texto completo)

A bubela da casa da maria do marcial. Que maravilla, como describe perfectamente todas e cada unha das tareas da sementeira, xunxir as vacas e apor o carro, as molidas, o garapio, esparexer o esterco, feixe da palla pra facer as embelgas, leira arada co arado romano, o rapaz "tente arriba, tente abaixo"... así o lembro nin mais nin menos
Unha forte aperta Bubela, por refrescarnos a memoria con tantas realidades de fai tempo.

Buenos días Barxés; ¡cómo te gusta recordar estas vivencias!. Cada ano se repetían as mismas faenas, as mismas voltas de arada, cada unha no seu tempo pra chegar as leiras ó tempo da sementeira sin unha herba, pra facer boa laboura, e que o "pan" nacera forte, e libre de cualquera impedimento.
Un forte abrazo, amigo.

Hola, Ballesteros, non teño nada que correxirte porque é así como dices: desde ben pequeniña sempre axudei a meus pais no que tocase, no bar, nas fotos, no campo, cos animales, a conducir, a levar a casa..., o que ficese falta. Os rapaces de ahora non tein nin idea de como traballábamos os de antes. E inda así, non creo que sean mais felices do que fun eu cos meus queridos pais e irmaos.
En cuanto as loubanzas que fais sobre a miña persona, non son eu quen debe aseguralas. Sí te direi que son feliz ... (ver texto completo)

Hola, O candil; como tú ben dices, tampouco son eu quén pra calificarme; eu, simplemente,... son. Que sean os demáis os que me valoren; eso sí, se pode ser, con argumentos e criterio, pra ben ou pra mal. O que sí podo asegurarte é que me sinto satisfeito cuando lle fago ben a alguén; e pido perdón cuando poda facer daño, aunque sea inconscientemente. Ademáis, alguén inteligente no seu día dixo algo así: "Un individuo no es como él quiere ser; sino que, será, como el otro quiera que sea".
Cuando ecribiche o mensaxe, xa eu estaba na Vilavella, por tanto non lle pude dar recuerdos a teu irmao, inda que alí estuve os dous días a xogar a partida. Pero non te preocupes que llos daréi na próxima vez.
Un forte abrazo ... (ver texto completo)

Son as cinco da mañan, hai que levntarse cediño, ir sacando as vacas da corte, xunxilas, e apor o carro. Xa onte a tarde, arrancando co garapio, recebendo as salpicadelas e botando o carro ca espalladeira, deixamos cargado o carro de esterco. O pai saca unha vaca e deixa o rapaz, que solo ten seis anos, pegando dela hasta que saca a outra, unha vez xuntas, colle o xugo cunha mau e ponho encima das molidas, xunxen a parexa e repiten a operacion ca segunda parexa. Ahora ai que apor os carros e guiar ... (ver texto completo)

Certo, bubela: todo correcto e ben contado. Eu, se me permites, agregaríalle un pequeno detalle: se se levantan as cinco da mañá pra xunxir, quere decir que non "acomodaron" as vacas antes. Indo o carro cargado e levando encima o arado, a semente e mais a palla pra embelgar, non viña mal levar tamén un feixe de millos, ou un par de mañuzos de herba, pra que, cuando o gañán faga un alto na sua xornada (entre 9 e 10) pra mandarlle unhas magras de xamón e unhos chourizos, todo ben regado con viño de ... (ver texto completo)

Tere. Si, ayer pola tarde nos fixeron unha visita en Lubián, Pepita, a súa filla, é súa irmá gemela, muy majas as tres! pasamos un rato mui agradable, quedei mui contento por conocelas, Ballesteros será pra próxima vez, supoño, Pepita, si preguntou por ti, xa lle dixen que estabáis pra Madrid, querían verte. Lle enseñéi a vosa casa.
Me alegro que volváis pras festas de septiembre, nos si estaremos en Lubián, seguramente, que hasta que vexamos a neve non nos iremos.
Un abrazo.

Hola, Piño. Non te parezca mal que non te teña contestado, pero, por alguha razón, non participo muto.
Sinto non poder ir a conocerte, pero foime imposible. Non sei se te comentarían algo miñas irmás; apenas pude estar con elas, a non ser o día do seu cumpleanos que comí en sua casa. Non tuve tempo pra nada; sempre hai algo que remendar. Pra este fin de semana tamén levo faena.
Alégrome que foran a verte as gemelas, i a miña sobriña.
Un abrazo.

Ballesteros, pregúntanme a ver si eres o da Marité que estás no Porriño...

Hola O candil; efectivamente, son o Mingo "da" Marité, e desde fai unhos anos vivo no Porriño.
Seguramente, tú non me conoces, en cambio eu sí te conocí cuando eras unha cativa, entre oito e dez anos, e xa lle qerías axudar a teus pais a despachar no bar, (ou tienda, non recordo ben) que tiñan no baixo da casa. (Se non é así espero que me corrixas, antes de que saia o "sabetudo".
Sei que,ó menos físicamente, non quedará nada daquela rapaza, polo tanto non te reconocería; pero, leendo os teus comentarios, ... (ver texto completo)

Ballesteros, gracias por os teus bos desexos que se cumpliron, pois paseino francamente ben na festa do Loreto, fizo boa noite e había moita xente, como era a nosa festa hai anos... Incluso aterrizou alí un autobús de una despedida de solteiros da Esculqueira, todos animados.
Non puden darlle os teus recuerdos a meu irmao por non saber a cual dos tres te refieres, ¿José Luis, Manolo ou Mingo?:-)
Verás, este vrao, estando un día no bar de meu irmao Manolo na Vilavella, fun saludar a teu irmao pensando ... (ver texto completo)

Hola, O candil: Non fai falta que me des as gracias; os meus deseos eran sinceros, e si se cumpliron inda mellor: alégrome. É un dos mutos defectos que teño: sempre deseo o ben pra os demáis.
A confusión con meu irmao estubo graciosa, inda que eu pensei que sería co mais vello, polo gran parecido que temos.
En cuanto os recuerdos pra teu irmao, ben podían ser pra cualquera deles, pois sempre me levei, e me levo, ben cos tres; aunque neste caso referíame ó meu tocayo "Mingo", por pensar que sería o que asistiría a xuntanza.
Un forte abrazo. ... (ver texto completo)

Pasámolo moi ben, o home-orquesta é moi divertido, contáronse chistes pra todas as edades, recitáronse poesías, tres meniños sorprendéronnos cunha representación de pastores, ovella e lobo incluidos, o cordeiro estaba delicioso, a compañía inmellorable, a temperatura alí arriba invitaba a quedarse toda a noite contemplando as estrellas, a organización impecable, coma sempre; por o que te podo decir que, desde o máis pequeno hasta o maior, pasámolo fenomenal.
¡O LOBO NO CORTELLOOOOOO!
Saludos.

Alégrome que o pasaráis tan ben, de corazón. Tamén é importante que a xente quede contenta pra que non se perda a tradición.
Que pases boas festas do Loreto, xunto coa tua familia. Saludos ó meu tocayo (teu irmau).
Bueno, marcho pro mismo sitio de onte.
Saludos.

Asistiremos, sí. ¿E tú e a Pepita non vindes?

Perdona por non contestar antes, pero cuando rematei de escribir, xa estaba a Marité esperando para marchar a praia, a Cesantes; por certo, corría unha lixeira "brisa", pero a temperatura moi agradable.
Hoxe non falei con miña irmá, non sei se iría.
Supoño que étas horas inda cuntinua a festa, por tanto, pasadeo ben ata o remate da noite.
Estou seguro de que nos porás algunhas fotos.
Un forte abrazo.

Deséxolle a todos os participantes desta xuntanza, que sexa unha noite máxica, divertida, alegre..., que reforce os nos de unión entre toda a xente; dentro de ese recinto con tanta Historia.
Saudos a todos, en especial a sua cabeza mais visible, o amigo Felipe.
Creo que tamén asistirán, Ocandil, Piño e o amigo Barxés; para todos eles un forte abrazo.
¡A pasalo ben!

Felipe, tanto a miña muller como eu, querémoste acompañar neste sentimento de tristeza, polo fallecimento de un ser tan querido.
Mandámoste un abrazo mui fuerte; tamén pra toda a familia.

Un señor toma un tren en Orense con billete de tercera a Madrid y se sienta en un departamento de primera.
Cuando llega el revisor le pregunta:
- ¿Como va usted aquí?-
Y el señor le responde:
-De puta madre.-
Saludos.

Que paz y tranquilidad reina en el foro, ¡estupendo..!
Digo que un día de alegría, porque xa chove en Valladolid, ahora mismo vou a salir a calle sin paraguas, quero coller unha boa molladura.

¡Buenísimas tardes, Piño! Digo esto polo contento que estarás por estar chovendo.
Se non levache paraguas estarás coma unha sopa; pois mui mal feito, xa sabes o que es dice cuando hai tanta sequía e empeza a chover:"solo se perde a que nos cai encima". Negocia ahí algo, a ver se podes mandar unha pouca presta zona; inda que eu ben me afago sin ela, pero bueno, sei que fai falta. Cuídate, e non te molles.
Un abrazo.

Nunca o penséi que esto terminaría así, este home non merecía ésto, confiemos que con tanta presión na calle, ainda se poda suavizar a condena.

Hola Piño; do tema que estàis tratando xa nin quero falar porque se me moven as entrañas vendo o que está facendo,é fará, esta nova Inquisición.
Quero preguntarte por un comentario teu no foro de Barxa, o día dous, referente a que te borraron un mensaxe no foro da Vilavella, debido a "censura".
Eu non domino esta cuestiòn, pero teño entendido que os mensaxes solo os pode borrar o autor do mismo, ou Pueblos de España; a non ser que ese mensaxe sea sobre unha foto posta pola persona que, supuestamente, ... (ver texto completo)

Cando era rapaz os laregos miña aboa Maria chamaballe "os vacoriños". Unha vez en Verin reironse de min por decir esta palabara pero polo que se pode ver non ha inventera miña aboa.
"Y no entendiendo el idioma
de gallegos desaliños, vi acercarse en escuadrones,
gruñendo, suegras lechones,
que aquí llaman vacoriños.
No supe yo que juntaban
los cochinos de este modo en Galicia. Temblé todo
pensando que me agarraban;
quise huír; no supo el miedo;
desmayéme, y tú piadosa, ... (ver texto completo)

Estes episodios degraciados suceden, maiormente, por duas razós:
A primeira; por ignorncia, ou, pra ser mais suave, por descoñecemento de outras palabras que dicen o mesmo (sinónimos).
A segunda;é unha flagrante falta de educación. Aquelas personas que se reíron de tí, tiñan tres problemas: a mais do dous reseñados, perderon unha boa oportunidade de "aprender"algunha palabra mais, tan nosa como outra cualquera; eu, toda a vida oí chamarlle vacoriños (ou vacuriños) a os porcos recién nacidos.

Cambiando de tema (aunque algo relacionado, por o de porcos) tamén me gustaría encontrar algunha palabra pra definir o esperpento de xuizo que empezou hoxe: ¿inxustiza, indecencia, atropello, burla, mofa, intereses políticos, revancha personal, etc., etc., etc.; claro está que estou falando do xuizo-farsa a Baltasar Garzón.
Deixoo pra outro momento, ahora non teño tempo.
Ánimo Garzón, estamos contigo. (Perdonai, perdoade o meu galego.
Unha aperta a todos. ... (ver texto completo)

Mis deseos para que el año 2012 llegue cargado de cosas buenas para todos los foreros de Lubián, en especial para Piño y Epilef Naibul.
¡Feliz Año 2012!.

¡Vaya! me alegra que tu contestación sea en este tono tan conciliador, si lo mantienes, seguro que nos econtraremos mas veces, incluso en el foro de Vilavella, al fin y al cabo, tu otra "media vida" vida la encontraste allí. Quedas invitado.
Saludos.

Si antes tenía reparos para entrar en otros foros, al leer lo que escribes aquí me reafirmo en mi postura. Pero, por una vez y sin que sirva de precedente, te contesto, y al mismo tiempo pido disculpas a los amigos de Lubián. Perdón por mis posibles faltas de ortografía, y también por no saber expresarme; sé que lo comprenderás (tú, tan ilustrado) cuando sepas que soy SOCIALISTA, (a mucha honra) por tanto, de izquierdas, y, según la derecha rancia a la que perteneces por tus comentarios, si derecho ... (ver texto completo)

Tengo cierto reparo a entrar en otros foros, por eso no lo hago con mucha frecuencia, y menos para hablar de política; tampoco lo voy a hacer hoy, por razones obvias. Pero al ver tu comentario no pude reprimir mi deseo de felicitarte por decir tanto en ta poco espacio. Felicidades y gracias, amigo.
Un fuerte abrazo.

Si tuviera que examinarte en el final de curso, puedes estar seguro que te llevarías matrícula de honor, y no precisamente en "matemáticas", sino por la "lógica", que en tu escrito gana claramente la partida.
Está muy bién, tanto en la literalidad como en lo filosófico.
Un saludo, amigo.

Algunas nubes ya se ven en esa gran mancha azul, sin enbargo no nos dejan ver los nubarrones tormentosos que se están formando. Hemos de ponernos a cubierto para evitar, en lo posible, las cunsecuencias.
Un saludo.