Eu xa estaba eiquí. Levaba cincocentos vintesete anos sen compañeiros. Viña ás veces unha luz divina, e apañaba catro noces e un canastro de castañas. Os días catro de cada mes viña máis xente con gando, e facían unha feira. Foi daquela cando me naceu o ollo. E foi así como mirei a malladadacimapolapaladosalbard eiros dar pinotes contra outro castiñeiro que xogaba de defensa. Mancouse e... que negro tiña aquel pé! Logo houbo tamén unha brigada de traballadores facendo unha zanxa moi profunda na que...