Mikel, gracias por todo, pero voy a darle la razón a Gel, y cierro capítulo. Os seguiré leyendo a diario, y entraré de vez en cuando aunque solo sea por darte "caña". Un fuerte abrazo. José. (Como ultima postdata, te diré que las velas creemos que han dado resultado. Lo sabremos el 28. Fin del capitulo).

Xosé, faille caso a Mikel e non cerres capítulo. Eu alégrome que polo menos tu entenderas a intención da miña mensaxe, xa te dixen que me parecías unha persoa razonable e pola túa reacción vexo que non me equivoquei. Saúdos.

Hola Mikel, hoy se ha celebrado parte del juicio, a la que asistió la interfecta, declarando que era una madre ejemplar (?), y que no probaba el alcohol desde hace año y medio (?) Claro que no dijo porqué ha estado ingresada en un hospital cuatro semanas en estos dos ultimos meses, y concretamente el lunes la encontró un vecino tirada en una plaza de Cartagena y tuvieron que ingresarla de urgencia. En fin a la salida la estaba esperando la policia para ir a comisaria para un juicio de faltas. Como ... (ver texto completo)

Xosé, espero que todo se solucione da mellor forma. Reconozo a túa preocupación como pai. Eu non te conozco de nada pero pareces unha persoa razonable, por eso, sin ningunha intención de correxirte, te direi que sendo este foro unha ventana aberta ó mundo, escrito por poucos pero lido por moitos, non debería de utilizarse para sacar os trapos sucios de ninguén. Saúdos.

Hola Gel, sinto que este ano non podais ir de vacacios o Pereiro, votaremosvos de menos ne todo momento.
Eu estou esperando a fecha da convocatoria haber si podo coincidir, e si non hay, algo faremos os que estemos.
Biquiños

Juan, depende das noticias que nos den o xoves. De todos modos as vacacions ahora finales de xullo tal como tiñamos proxectado, non podemos. Con muta dosis de suerte, poderíamos facer unha escapada no outono, pero xa non me atrevo a facer planes. Xa me está agobiando a morriña. Apertiñas.

gracias gel a miña meniña dios mio non hay dolor mais grande sabes chamabase manuela como a miña may outra nela ca misma suerte perdin as duas pero algun dia estaremos xuntas pra sempre non teño ninguna duda e ese dia xa non terey este dolor no corazon teño un os fillos maravillosos teño o lito o mikel o meu compañeiro q sempre estan hay q non me deixan caer son o q mais quero no mundo bueno xa non te dou mais a chapa un bico muy fuerte

chamabase
gel gracias ya miña meniña o meu gran dolor sabes

Creocho ben, Carmen, non pode haber dor máis grande no mundo, pero tamén temos a capaidade de levar sempre no corazón ós seres queridos coma si estiveran con nos. Amosas ser moi boa persoa pola maneira en qué valoras o que tes e agradeces os coidados das persoas que te queren. Biquiños.

Pili mais Teresa, para vos e ó resto da vosa familia, muto ánimo o día do cabo de ano da vosa querida nai (DEP). Nun día así vólvense a revivir momentos moi tristes, síntese como nunca o vacío que nos deixaron. Pensade nos recordos felices que tendes deles, que é o que máis axuda a superar a pena. Apertiñas.

Gel, deste verán non pasa que nos vexamos, inda co Piño non fixo a convocatoria da quedada dos foreiros pra agosto...

¡Hola Candil! O Piño muto falar e despois ná de ná... Xa quixera eu poder vernos este verán, pero está a cousa difícil por imprevistos que se presentan sin facer falta ningunha. Respecto a convocatoria, se non é este verán, por a miña, para o que ven facemos outra. O Juan mais Lito se apuntan e seguro que o Barxés tamén. Se vai adiante pasadeo ben en facei ben de fotos. Apertiñas

¡Vaya, por poco no vamos a coincidir en Pereiro, Teresa y Lito!, yo llegaré el domingo por la tarde... ¡para quedarme 4 semanas! Disfrutadlo.

Felices vacacións a todos. Os que estades facendo ás maletas para ir a O Pereiro
¡qué envexa me dades! Nos tiñamos pensado ir a semana vindeira, pero torcéronsenos os planes. Apertas

Feliz día, Carmen. Eu tampouco sabía o da túa querida meniña. Sintoo de verdade. Apertas.

Hola Carmen, e un placer poder contar contigo neste foro do noso querido Pereiro.
Aproveito pra darte a benvida.
Un abrazo.

¡Menos mal, Juan, que te asomas á ventana! Xa me tiñas preocupada. Seguro que os preparativos para o San Fermín te deixaron exhausto e sin enerxía. Pois non te queda nada, que xa estalou o chupinazo....

Hola Carmen, soy Jose, un gallego de Marin, perdido por tierras de Cartagena, y bastante conocido en este foro, por lo mucho que doy el follón. Bienvenida a esta casa y que te diviertas con nosotros. Al vasco no le hagas mucho caso que le gustan mucho las "birras" y bañarse en el arroyo (¡toma ya Mikel!) Un biquiño. Xosé.

¿Fíxaste, Mikel", que o fillo da señora Carmen acaba de chamarlle o noso río "arroyo'? Pois nada, ademais de pagar birras, si algunn día aparece polo Pereiro vai de cabeza ó "arroyo", verás como lle colle respecto. Jaja.

nueva en el foro, soy hija de nela y nieta de xefa, nueva en el foro y claro del pereiro ahhhh tb hermana de manel y lito y el que escribe es..... mikel
bueno seguire dando la lata

Benvida ó foro Carmen. Chámote polo teu nome sin medo a equivocarme porque só hai unha filla da Nela. Fai moito tempo que non te vexo, ben seguro que se te atopo por ahí nin te reconocería, como te pasará a ti comigo. Alégrome de que participes no foro. Apertas

lito la hija de Ambrosio se llama Mary y es la mediana luis es el mayor fuimos juntos en clase es muy buena persona bueno lo son todos y a Mary le deseo lo mejor que sea muy feliz.

Pili, a Mary mais a Valeria son a misma persoa. Zorionak, felicitacións, felicidades e felicitats para a Valeria mais o afortunado.
Tamén para a Teresa, anque un pouco tarde, que pasaras feliz día o 29. Escolliche un día moi bonito para nacer. Apertas

pues gel este año segun nos dijeron el domingo habian llamado a gente para sacar el santo. y la verdad yo lo hubiese retrasado hasta el sabado q hay boda y hubiese sido muy bonito tanto para los novios como para san pedro.... + flores+ gente... pero bueno nosotros esperaremos al loreto si Dios quiere

¡Vaia, boda no pobo! ¿Logo quen se casa, que ainda non me chegou esa nova?

Hoxe é o día de San Pedro. Outrora era o día grande de O Pereiro, o día da festa. Cando miro para atrás, sempre recordo este día soleado e caloroso. A misa das doce cantada, todos enfeitados cas mellores roupas, o calor dentro da igrexa. Casi ainda cheiro o recendo penetrante do incenso.
Despois a comida en familia… ¡que gozada!
Ben seguro que a maioría de nós fizo este día a primeira comunión e recorda a ilusión que acompañaba tan sinalado acontecemento. Para min poñer un vestido largo branco ... (ver texto completo)

pues no me emujaron,,, estabamos a 35º juan la figura no me he fijado pero el animal con bañador rojo tiene dos orejas,, dos ojos....
fillo da carmen en el mar menor lo que puedo enganchar es una salmonela.. o una picadura de medusa.... aqui se me puso la carne de gallina y llegue al "verano " de mezquita y la birra q ya debes estaba mas helada

Jaja, pois é verdade, na foto veinse dous animais, si vos fixades o que aparece nas sombras, parece asustadiño... Qué envexa, Mikel, esa auga xélida e moi boa para fortalecer ós músculos e aclarar ás ideas.

Hola, Gel, creo que te alegrará saber que meu hirmao pequeno, ó Mingo, xa foi operado e, tras séis días no hospital, xa está en casa pra continuar alí a recuperación. Biquiños e gracias polos vosos bois desexos.

Claro que me alegro que todo salira ben e deséxolle unha pronta recuperación. Como tu espero que se anime a acompañarnos no foro, e si participa moito millor.
Apertas para tod@s.

efectivamente preseira do carballo pasmos muchos ratos alli al lado de tu casa el año pasado no estaba en mal estado... no estaria mal q el concello limpiara como limpia en veigadallas... esperemos q lea esto alguien que este en el pereiro y se anime a trasladar la idea mas ahora que comienza la nueva legislatura en el concello y que sea como sea la composicion tendremos un concejal do pereiro

Como ben dice Teresa a preseira estaba limpia, non porque o concello empleara tempo en tales menesteres, eramos os rapaces que nos dedicabamos a arrancar as herbas da auga, e nas veiras a herba xa non crecía de tanto pisala. Cantas veces o tío Cachorro tiña que votar fora os que se puñan a xogar ó futbol no medio do seu prado. O concello o que tiña que haber feito, non ahora, pero xa hay mutos anos, sería comprar a terra (que, por certo, aunque a usamos todos como se fora pública, ten dono) e facer ... (ver texto completo)

yo hace veintitantos años solia ir al lado del pueblo despues del puente puede ser ¿a pedra? habia una roca y desde alli nos tirabamos. el año pasado tambien estube y la verdad estaba bastante descuidado pero como decia poe ahi arriba el mayor problema es que estoy siempre mirando si hay alguna culebra

A preseira que hay ó pasar a ponte é a preseira do carballo. Alí reuníase a xuventude de todo o concello cando nos eramos rapaces. Había de todo: familias de merenda os domingos, rapaciños aprendendo a nadar, competicións de quén se tiraba da pedra máis alta, pandillas de amigos pasando ratos inolvidables, contando chistes, escoitando música mentras non se vaciaban as pilas da radio, facendo planes de transporte para a próxima festa... en fin eu teño casi os mellores recordos daqueles veráns dourados ... (ver texto completo)

Vei-ga-da-llas... (o eso recuerdo yo;-))

Lembras ben Candil, o nome é Veigadallas e por alí había (ou hay inda) unha preseira moi tranquila que invitaba o baño. Eu acórdome de ir algunha vez de merenda coa miña familia cando era pequena, e menudos berros pegaba o Leo cando meu pai o metía na auga.
O Mikel vaino facendo moi ben, nótaselle que disfruta cada vez que vai o pobo, dentro de pouco falará galego coma nos. Apertiñas

jope gel hablando de barxa.. ayer por la mañana como no teniamos nada que hacer, nos dedicamos al turismo.. despues de desayunar en el don pepe vimos el horno de arriba que esta quedando impresionante, nos fuimos por vegadallas hacia esculqueira y como llevabamos un todo terreno se nos ocurrio en la carretera que va de esculqueira hacia piñeiro coger una pista forestal para pasar el rato.... tira q te tira por el camino forestal y por el otro lado del monte de tameiron con un paisaje de miedo,,, ... (ver texto completo)

Mikel/Lito, ¡Como disfrutades da paisaxe do noso contorno! Indo pola Esculqueira cara Portugal está a Ruta da Pana, que é a que seguían antaño os contrabandistas para pasar as mercancías. Seguro que a coñecedes.
Xa teño eu ganas de darme tamén unhos paseos por esos lugares... Apertas

Juan, ¡qué bonito estaba o carro enfeitado!
Parece se que nun río por Barxa hay un R8 abandonado, non sería mala idea, sobretodo para o medio ambiente, sacalo e polo tan "mono" coma esta xoia túa.
Apertiñas

Graciñas, Gel. É o Manolo. E, por desgracia, tamén o Mingo; levan uns anos que non levantan cabeza (aunque non me vou a poñer aiquí a contar as suas intimidades, claro, basta decir que os dous están pendientes de operacións, por temas distintos). Biquiños.

Pois ánimos para os dous, e que se poñan pronto ben. Apertiñas

Candil, non sabía que teu irmán estivese mal. ¿E o Luis ou o Manolo?. Dende aiquí os meus desexos de melloría. Saúdos.

bueno jose antonio... yo tendre q ir con el coche lleno de rioja alavesa,, aunque tb me gusta el albariño y hasta el don simon si esta frio...
lo de las rapazas en una foto es dificil verlas... espero q saluden en el pereiro... es verdad q las vi en el tanatorio... pero no es el ambiente mas agradable para reconocerlas y mas q el año 2010 ha sido duro en pereiro (cada vez q ibamos se iba alguien y tb en agosto mi madre y este año no lleva tampoco con buen camino en quince dias el suegro de manel ... (ver texto completo)

Mikel, estas couas as veces veñen todas xuntas. Hay que darlle tempo, que aunque non se olvidan, fainse máis levadeiras. O feito de que te afecte a falta da túa ex-muller, solo amosa a boa persoa que eres. Ánimo.

Lobonocortello, o teu galego de entrasportelas é tan galego como o de máis acá. Xa amosei en anteriores ocasións a miña admiración polo voso galego tan ben falado e o voso aprecio por ista lingua, que non a deixais morrer en terras de máis alá das portelas. Eso é mérito e oxalá moitos galegos que se valoran como tal e desprecian a lingua copiaran de vos. Saúdos

bueno eu creo que o importante do galego e falalo mais ben ou mas mal cada un que o faga o millor que poida. Un saudo.

Douche toda a razón Pili, o importante é falalo e, aínda máis importante, seguilo falando. Mostra desto é o feito de que o galego sobrevivíu gracias a que nas aldeas se falou sempre, en cada lugar da súa maneira, e cada un debería de sentirse orgulloso do galego que lle ensinaron os seus pais, en non calificalo de un "castellano mal falado". A variedade de dialectos dentro do galego, o único que fai é enriquecelo, e anque hoxe haxa unhas directivas a seguir, o galego que se fala nas Rías Baixas e tan auténtico como o do interior. Ninguén debería sentir vergoña de non saber algo que nunca lle ensinaron, como foi o aprender a escribir e falar ben a nosa lingua.
Non creo que hoxe os "riquillos" falen máis galego, a maioría aínda siguen pensando que son "máis grandes" falando castelán. O que está a pasar é que canto máis alto é o nivel cultural das persoas, máis se está a valorar a riqueza da lingua, e xa non é só "cousa de aldeáns". Benestar e cultura non medran paralelos.
Dito sea de paso, hai anos o galego non era considerado como idioma oficial, non se falaba en institucións públicas e non se ensinaba nas escolas, pero tampouco había unha lei que prohibira falalo nas casas ou na calle. Por tanto, a maioría dos "ricos" e a maioría dos "da capital" non o falaban porque non querían, prácticamente igual que hoxe.
O outro día ensináronme unhas expresións en galego que non coñecía:
O galego non di que ten diarrea, di: "teño o cu que vota lume".
Non di que está cansado, di: "estou feito unha merda".
E que digan que non é fantástica a NOSA lingua. ... (ver texto completo)

Gel, por curiosidad, he leido tus mensajes en el Foro de Lubian, y me he divertido mucho con tus historias. ¿porqué no se hace algo así en O Pereiro? Creo que un pueblo así debe tener un amplio anecdotario de personajes y hechos ¿no? Animo y a ver si lo inicias. Te prometo que te seguiré la corriente. Un saludo. Xose. (Despues de ver lo bien que te manejas con el gallego, me invade un cierto pudor mal escribirlo yo)

Xosé, xa intentei animar a xente de O Pereiro a contar anécdotas e historias da nosa xente. Estou segura que todos temos vivencias personais mais as oídas ós nosos vellos que serían merecentes de ser contadas neste foro, pero a xente non se anima. Eu vou facendo o que podo de cando en vez, tamén nos foros veciños.
En canto ó galego, o mérito é usalo cada cual como saiba, si o escribimos como sabemos e podemos, con faltas ou sin elas, estamos a facerlle honor a nosa lingua, que o fin é do que se ... (ver texto completo)

Eramos poucos e... Agora vai Teresa e fala tamén das "bicas" (doce típico de Ourense), para rematar co postre. ¡Vale! e agora a votar a sesta ¿non?. Porque despois das empanadas, o viño, e o postre, xa me diredes. ¡Que maliños sodes! ¿Non vos da pena esta alma cándida que de lonxe que está, non cheira nadiña? Biquiños. Xose.

Aclaración: as bicas ás que se refiere Teresa nos son os típicos doces da provincia de Ourense, son outras bicas de masa de pan aplastada delgadiña que se metían no forno máis ben para tantear a temperatura e comprobar si estaba ben roxo antes de meter o pan. Estas bicas recién sacadas do formo, quentiñas e, como ben dice Teresa, con mel, ou con aceite e azúcar eran unha delicia. Os rapaces o día de cocer non marchabamos do forno hasta que salira a bica e nos deran a proba. Esto forma parte da historia ... (ver texto completo)

Gracias juan por mandarnos esa foto de tua nai e da Clarisaque guapa esta a Clarisa que boa persona era gran amiga de miña nai cantas noites de risas nos pasamos na sua casa todas as noites despois de cenar nos ivamos o fiadeiro eu ainda os coñocin pouco tempo pero o menos me queda ese recordo o ver esa foto me veu a memoria todas aquelas vivencias gracias un abrazo.

Hola Pepita, sempre é un pracer ler os teus amenos comentarios, será porque coñecemos tanta xente do noso bonito contorno e compartimos moitos recordos. Para min a Clarisa é tamén unha persoa entrañable. Teño tamén gratos recordos dos seua pais, de cando iba a matanza mais a festa da Vilavella á súa casa ca Tía María. A dozura do Tío Xeixas herdáronlla os seus fillos, que son moi boa xente. Bueno, en teño en xeral bonitas lembranzas de toda a xente da Vilavella, e sempre fai ben de cando en vez recordar ... (ver texto completo)

mirando o puente como quedou ahora conparado como era antes acordome q nun veran un matrimonio q viñan de barcelona de vacacios me parece q eran de choguazoso ya señora era a q conducia o coche ye en vez de frenar acelerou e marcharon o rio traian botes de pintura xa ves como quedou o rio todo blanco desto xa fai moitos anos espero. ua aperta a todos.

Esta ponte é máis acorde co tráfico de hoxe, pero non ten nin por asomo o encanto da ponte vella. É unha lástima o estado lamentable no que se encontra, que xa hay anos que está a pobre mutilada. Uns polos outros naide se molesta en arreglala. É competencia de Obras Públicas, sí, pero o Concello debería facer as debidas reclamacións. Ó largo do tempo foron moitos os vehículos que lle mediron a altura, creo que nunca houbo que lamentar víctimas, pero sustos unha chea deles. Eu lembro tamén cando o Luis do tío Abel e o Toño o Pita (¿ou foi o Forito?) caeron abaixo co tractor, un deles quedou bastante esmendrellado, xa hay tanto tempo que neste intre non sei cal deles foi. Nas pedras da ponte acostumbraban a sentarse as mozas (mais as menos mozas) os domingos o dar o acostumbrado paseo pola carretera, ¡Se as pedras falaran! O parecer o que iba conducindo, por miralas, esqueceuse de que había curva e colleuna ó dereito. ... (ver texto completo)

Candil, que ben que compartas no foro esos bonitos recordos da infancia como o do vestidiño azul, en ben seguro que ainda tes máis. A min gústanme mouto que se conten aiquí as lembranzas que temos de pequenos, é como darlle máis vida ó pobo. Anque todos evocamos os momentos da nosa nenez moitas veces, compartilas neste foro faino máis entrañable. ¡Ánimo foreir@s! Apertas

gel aunque no al lado cerca tendras un sitio para el cafe.... ahhh y todos los foreros... mi intencion fue dejar la escalera de la casa da xefa pero no pudo ser... o seaq aunque sin escaleras tendreis - tendremos cafecito.. mikel

Mikel, con escaleiras ou sin elas, a invitación para tomarnos o cafeciño está aceptada. Ademais, si levas tanto tempo indo polo pobo, non acabo de enteder porque ainda nunca te vin, pois eu paseime por alí todolos anos no verán e en vida dos meus queridos pais, duas ou tres veces no ano. Xa falaremos. Besarkada.

Gel, mentras miro esa foto donde está teu pai ven-me a memoria o novo que se fui, o recordo moito cando iva a Vilavella que vo ome era sempre tiña unha palabra graciosa que decirte na vilavella falaba con toda a xente, como se notu a sua ausencia cando se marchou pra sempre, cando as boas personas se van deixan un gran vacio aqui abaixo. un saudo a todos

Gracias Pepita polas palabras agarimosas o referirte o meu pai. É verdade que facía amigos por todolos sitios onde ía e (casi) sempre estaba de bromas. O vinteseis deste mes fizo xa sete anos que se foi e a pesar do vacio que deixou, eu inda casi non o creo. Será polos recordos tan bonitos que teño del, como tu os teis do teu pai, que eu temén recordo como un señor moi tranquilo e de sorriso xentil cada vez que o via cando estaba na Vilavella. Apertas

Hola Gel. Esa foto faime recordar que a casa das Marujas neste intre esta a ser derrumbada. Estabase caendo e o meu primo Paco (que a comprara, xa sabes) pagoulle a un construtor para derribada y que quedase aquelo liso. Seguro que cando volvas non reconoces o sitio.

Pura, é unha pena cantos recordos se van cas casas o ser derrumbadas, menos mal que tamén os levamos dentro de nos. Para min este barrio é o meu berce, onde pasei os anos da nenez e dame pena que xa non estén as casas de antes. Unha delas e e miña propia, hoxe houbera feito as cousas de outra maneira.. Apertas

Aquí está reunido un grupo de persoas do Pereiro, seguro que todos as conoceis. Para min da primeria a última moi queridas e apreciadas. De todo o grupo, hoxe só hay duas en vida: o Paco e o meu irmán (unha cabeciña que se ve entre o Paco e o meu pai). Desexo que tódolos que xa nos diexaron estén en bo lugar mirando para nos. A foto está feita na escaleira das Marujas, duas irmás ben conocidas e lembradas por todos no pobo, a Maruja e a Antonia. A Antonia foi muto tempo a costureira. Estas escaleiras ... (ver texto completo)

pías=país

Pura, Pili, gracias por esa visita a paxina, os que estamos metidos neste mundillo dos coches clasicos sentimonos moy orgullosos dos nosos coches e agradecemos o reconocimento que nos fan os demais. Seguro que o home da Pili esta de acordo conmigo.
Un abrazo

Juan, maio acércase e pronto nos veremos, asique voume a reservar unha voltiña nunha desas dúas xoias que tes, seguro que será máis confortable que aquela volta na famosa bicicleta sin neumáticos... polo menos para compensar. Bicos

Na fecha desta foto eu inda andaría gateando, por eso cada vez que a miro paréceme un enigma, só reconozo a Belsita, ó seu lado imaxino que é seu irmán Paco, outra é a Milucha e a Mercedes. ¿Quen reconoce mais? Tamén pode que esté a miña irmá..

Bonito o poema, Piño. A verdade é que a maioría das mulleres de hoxe temos sorte, traballamos, pero non estamos soas ó fronte das labors do fogar nin para educar os fillos e reconócese a nosa contribución a economía familiar. Non sempre foi así, por eso viva a democrácia e vivan os tempos modernos, que son ben diferentes ós de antes e, nostalxia ó lado, na maioría dos aspectos cambiaron para mellor. Tamén penso en tantas mulleres que ainda viven en situación de sumisión, que se lle priva da liberdade, que non son tratadas como persoas humanas. Nenas que se lle impide ir a escoa, só por ser mulleres… e tantas coitas que ainda están pasando día a día en mutos lugares do mundo mundial. Que pronto veñan tempos mellores para todas elas.
Mikel, gracias pola "besarkada", eso soa a moito ¿non? e tamén gracias polo galego, fa-lo moi ben. ... (ver texto completo)

Gracias polo poema. A cosecha propia de Piño tamén amosa o ben que se lle dá a rima. É máxico o poder da poesía. A par de ser unha maneira moi bonita de expresar os pensamentos, algunhas levan tanto sentimento envolto que ó lelas parece que foron escritas só para nos. Eu limítome ó pracer de lelas, e para todolos foreir@s que disfrutan do galego, aiquí unhas líneas de Curros Enríquez, adicadas á nosa prezada lingua:

Fala de miña nai, fala harmoniosa
en que o rogo dos tristes sube ó ceo
i en que descende a plácida esperanza
ós afogados e doridos peitos;
...
Idioma en que garulan os paxaros,
en que falan os ánxeles ós nenos,
en que as fontes saloucan e murmuran
entre as follosas árbores os ventos… ... (ver texto completo)

Con toda a súa inocencia e mansedumbre das ovellas, a veces tamén dan sorpresas é sacan o xenio.
Non se me olvida a robada que me dou un carneiro, pilloume descuidado, ven correndo por detrás, e doume un golpe tan fuerte que me tirou o suelo ¡e con que forza! deixoume como un Nazareno, coa cara e maus todas ensangrentadas, máis un fuerte dolor nas nalgas do golpe, (ainda era un rapaz)
O carneiro era enorme, tiña unhos cornos de impresión, parece que o estou vendo... Esto era en Castromil, con deciros ... (ver texto completo)

Claro, no mundo ovino pasa como en todalas especies, eles mais elas son da mesma raza, pero ben diferentes: elas doces e tranquilas e eles e bravos e ásperos, jajaja, bueno, sin ánimo de xeneraralizar, que tamén hay excepcións. A min único recordo semitraumático que me quedou das ovellas foi a pena que me daban os cordeiriños cando eran moi pequenos para ir pro monte co rabaño e quedaban soiños todo o día no curral berrando pola nai. ¡Qué angustiada me puñan! E para colmo en casa ríanse de min. Menos ... (ver texto completo)

Es una foto preciosa, en blanco y negro, la nieve amontonada, la moto desafiante, el chico con su flequillo al viento y jersey de cuello alto pero sin abrigo (señal de inconsciencia y juventud), las casas antiguas..., en fin, una foto de poster. Y algo entenderé de fotos, ¿no?;-)

Ja, ja ¡qué gracioso o teu comentario! Cuesa indumentaria non creo que fora moi lexos en moto, anque mirando o montón de neve... nin con abrigo nin casco, pero conocendo como o conozo ben seguro que por intentalo non quedou.

¡Qué guapo o meu primo e qué melena! ¿Cadenas? Daquela non lle facían falta, votaba fume polos catro recantos él mais a moto. Dende aiquí unha aperta.

Sinceiramente non o vexo de alcade por varias razós, política, económica, social e personalmente. Non vexo, a quen pretendía ser o presidente do Goberno de España, de alcalde do concello mais importante para nos, pero hay que recoñecer que tamén é un dos mais cativos. Non vou desarrollar ahora as outras razós, pero, o Sr. gomina non contaría co meu aprovo.
Unha aperta.

Espero se sexan moitos os que non lle den aprobación a tal idea, porque segundo lin hai unhas semanas en La voz de Galicia, ó señor Baltar parece ser que non lle desgustaría....

Chega o home a casa e encontra a sua muller facendo as maletas.
- ¿Que fas cariño?
-As maletas porque marchome, dixeronme que en Madrid pagan 400 Euros por facer o que eu fago contigo gratis
-pois eu vou contigo... por nada do mundo qerome perder ver como vas vivir con 800 Euros todo ano

Juan, ese non será o mesmo que lle dí á muller cando ela está a seguir atentamente un programa de cociña na televisión:
- ¿Por qué miras eso? O fin io cabo non aprendes a cociñar.
- ¿E ti, por qué miras películas eróticas?

Hoy fallecio Toña (a garrafona) que en paz descanse.

Pura, recibide o noso mais sincero pésame polo falecimento da vosa tía. Non sabes canto o sinto, pois sempre tiveron unha boa amistade cos meus pais, e o Manolo sempre os aprecio muto tanto a ela como ó tiu Garrafón. Que descansen en paz e que estén en bo sitio alá todos xuntos. Un abrazo para toda a túa familia.

Moi boa a proposta de Piño, unha xuntanza de foreros de ambolos lados das Portelas, por suposto que me apunto. Saúdos para tod@s.

Gel, a ver se podemos vernos no verão, porque non te poño cara, non sei se cheguei a conocerte en persona. Cuando eu era pequena, recordo que iba con meus irmáns a bañarme o río do Pereiro e, as veces, oía chamar por Gel e Leo, pero non vos poño cara, tal vez sodes máis vellos ca mín ou non viviáis sempre no Pereiro. ¿Teis algún irmán que se chame Leo? ¿Podéis ser vos eses dos meus recordos de pequena? ¿Tú conócesme a mín, vícheme alguna vez, de pequena ou de maior?

Candil, menos mal que saiche do anonimato. ¡Fíxate a de cousas que tiñas no tinteiro! En canto a tuas preguntas, sendo do mesmo pobo, imaxino que nos vimos algunhas veces, aunque hoxe non sei si te recoñecería. Eu son mais vella, pero tu ben podias ser da edade do meu irmán Leo. Nos fai mutos anos que non vivimos no Pereiro, pero sempre fumos nas vacacións e os nosos pais (Leonardo mais Clementina) volveron o pobo hasta que faleceron, él no 2004 e ela recentemente no 2009. Eu conozco a todala xente do Pereiro, anque os mais novos sacos mais ben pola pinta, si os vexo o lado de algún vello. De vos recordome millor dos teus irmáns Luis e Manolo, o que non recordo e si sodes só tres ou mais. Saúdos e espero vernos. ... (ver texto completo)

Bo ano tamén para ti Piño, alégrame saudarte neste foro.

Vaia, vaia, ¡menos mal que se resolveu o dilema do Candil! eu xa sabía que esa foto faría falar as pedras. En cuanto o Luis fotógrafo (DEP) todos o recordaremos como boa persoa que era e a paciencia que tiña sobretodo cos rapaces pequenos para facer as fotos. ¡Quén non terá en casa aquelas típicas fotos anuales do día da festa! Eu teño unha colección delas co meu irmán cando éramos pequenos, unha de cada ano, e algunha mais de algún día de feira. Son recordos moi bonitos que nos axudan a non esquecernos ... (ver texto completo)