PEREIRO O SAN PEDRO: Cádavos son o que en castellano se chaman renacuajos....

Aquí está reunido un grupo de persoas do Pereiro, seguro que todos as conoceis. Para min da primeria a última moi queridas e apreciadas. De todo o grupo, hoxe só hay duas en vida: o Paco e o meu irmán (unha cabeciña que se ve entre o Paco e o meu pai). Desexo que tódolos que xa nos diexaron estén en bo lugar mirando para nos. A foto está feita na escaleira das Marujas, duas irmás ben conocidas e lembradas por todos no pobo, a Maruja e a Antonia. A Antonia foi muto tempo a costureira. Estas escaleiras eran un famoso lugar de tertulia no cima da aldea polas tardes despois da sesta, á sombra do porche e dunha colcha que poñían no frente a modo de cortina para protexerse do sol, que nos meses de verán inda queimaba á tardiña. Alí tratábanse tódolos temas de actualidade no pobo, dende as doenzas das dúas irmás, que dito se a de paso eran de tódalas índoles, ata os últimos rumores e novas que se divulgaban de boca en boca. Tamén se levaba conta dos que pasaban pola calle, cando ían para o campo nos carros uns e a pé os outros con aparellos ó lombo como espalladoiras ou engazos. Cando volvían en xeral eran convidados a descansar un anaquiño, invitación que casi sempre era aceptada con pracer, o que enriquecía a diversidade dos temas de corversa. Os recordos que teño destas escenas son entrañables, anque as novas que se comentaban interesábanme daquela menos co montón de revistas da prensa rosa que me daban asiduamente cando elas xa as tiñan lidas, ou as revistas de modelos da Antonia, que ela lle chamaba figurís, nas que xa escollía meses antes da festa o vestido novo que me ía a facer e que tanta ilusión me facía estrear.
A cadela que ten o tío Francicso dediante que apenas se ve (neste intre, por muto que revolucione o cerebro non logro acordarme do nome) era convidada habitual na casa. Pero un bo día saíu dalí escafecendo e inda tardou un tempiño en atreverse a volver. Foi o día que lle matou un ratiño que a Maruja tiña adoptado. O bichiño saía dun buraco na parede da cociña para comer os cachiños de comida que ela lle deixaba a diario no vertedoiro. ¡Qué cabreo colleu ca pobre cadela! “ ¡Sinvergonza, eso no se fai!”, lle decía mentras ela escapaba á carreira cara a casa dos seus donos, a tía Maria e o tío Francisco
Hoxe hai xa pouca xente no pobo, pero estas lembranzas para min son tesouros que cada vez que as evoco fanme recordar que grande é o noso querido Pereiro.

Hola Gel. Esa foto faime recordar que a casa das Marujas neste intre esta a ser derrumbada. Estabase caendo e o meu primo Paco (que a comprara, xa sabes) pagoulle a un construtor para derribada y que quedase aquelo liso. Seguro que cando volvas non reconoces o sitio.

de la casa de las marujas ya solo queda la explanada.. pero gel cuando vengas a pereiro podras tomar un cafe en el escano de las marujas,,, q ya esta reformado despues de mucho trabajo en nuestra casa.... o sea q animate,,,
un bico

Xa teño ganas de tomar ese café no escano das Marujas e recordar tempos bonitos todos xuntos. Unha aperta.

pois animate, o cafe esta sempre quente
si eu non esto a chabe la ten o nino para q os la mostre
QUE MAL LO HAGO
? por donde anda nuestro cartagenero?
perdonar pero un bico
muxu bat bitzetikan

Estoy por aquí, lo que pasa es que estais todos disparados, y no puedo meter baza. Un abrazo a tod@s. Xose.

Vaia, xa me andaba preguntando eu tamén qué sería do fillo da señora Carmen. Alegróme que estés ben, en que non te olvidaras de nos. Saúdos.

gel lo teniamos acongojado...

eh.. cuidadin con Jose tratazlo bien k yo fui la k lo incorporo al foro jejeje, un abrazo.

teresa si le gusta la mar brava--- caña en el mediterraneo...

Pero Lito: Mar brava temola na costa da morte, en Fisterra e Muxia, en Cabo Vilan, ainda que has olas de cabo Silleiro entre Baiona e a Guarda non desmelloran as da costa da morte. Dende logo no Mediterraneo que eu coñezo Mazarron, Roquetas e torremolinos, de mar brava nada de nada. Ademais nestas cousas quen nos pode dar as clases e Xose como bon Marino que foi. A Xose lle digo que soio pescamos o Lucho e mais eu 12 rinchas e 8 fanecas, pero as fanecas estaban riquisimas fritas recien chegadas do mar, cunha botelliña de alvariño que nos zampamos.
Non quero facervos a boca auga, algundia faremos unha festa xuntos.
Unha aperta pra tod@s

BARXES el q anda por estos lares soy yo Mikel.. a Lito no le va el "forerismo"?
O fillo da Carmen seguro q ha sido mas marino de despacho jeeeeee pero seguro q de mares conoce mucho mas q yo... y las fanecas estaran riquisimas pero yo soy mas de niscalos y boletus,, aunque tampoco diria q no para mezclar el alvariño con unos percebes o unas angulas como las q se comieron ayer en Donosti celebrando las fiestas de San sebastian

Gracias Barxes por el piropo, y en cuanto a Mikel, tengo que decirte chaval, que de mis 48 años de servicio en la Armada, 32 me los he pasado navegando ¿vale?. Así que de despacho mas bien poco, solo en el remate final, cuando ya no tenia edad legal para navegar. Y para general conocimiento, el Atlántico en cuanto a temporales es grandioso, pero cuando el Mediterráneo se cabrea hay que dejarlo aparte. Los peores temporales los he cogido navegando hacia y desde Baleares. Como en el Mediterraneo no hay mareas, y las olas son mas cortas, los temporales mueven los barcos que no veais. Pero en fin como dice el refrán eso es agua pasada... Mikel cualquier día me coges en plan periodístico y te cuento mi "currículum" marinero, aunque te suene a historietas del abuelo (que lo soy). Un abrazo a tod@s. Xosé.

bueno abuelete yo tb hace años llevo canas... pero tu eres unb abueleta encantador con esos nietos tan preciosos y deseados... lo del temporal pues yo he embarcado 4 veces,, bcn -- baleares.. en el barquito de mi hermano (sirauna) q salimos de getaria y en media hora en puerto otra vez con nun mareo q el cemento del puerto lo veia por la cabeza.. y otra vez con un marinel jubilado de mutriku q fuimas a txipirones (yo no persaque ninguno) pero nos entro una galerna y menos mal q el era un veterano marinero porque a mi se me pusieron los.... en la boca.. lo del plan periodistico pues avanti,,, nos abrimos un blog de anecdotas... y te cuento mis aventuras en sanidad desde los 17 años q comenze en la facultad en madrid... mi primer parto,, mi primer fiambre... y jolin ya son 40 años en el gremio.. venga un abrazo y hasta mañana

Venga, venga, a animarse e contar anécdotas! Mikel, tu a primeira que tes que contar é a do teu primer parto, que me diexache moi intrigada... apertas

pues si gel mi primer parto fue en el hospital santa cristiana en madrid, yo 18 añitos de hace 40 me encuentro en un paritorio con una sra despendolada y afeitada (entonces se afeitaban) y me dice el ginecologo (dr. caballero) junta el 2º y3 dedo y dime plano.... ufff yo en aquella epoca excarceos con la novia.. pero de dedos naaaa.. y claro le dije mal la situacion del feto... de ahi llega el parto y mikel redondo al suelo... pero lo pase.. esta es la primera pero hay mass un bico

Mikel, despois de 40 anos ben seguro que xa tes todo baixo control en non haberá parto que se te resista.
Xosé, ¿cómo te foi a parar o anzuelo na cabeza? ¿Ficecheo tu soíño ou metiche a cabeza onde non debías? Saúdos para os dous.

De todas formas Gel, aunque dejé la pesca por esos y otros motivos, yo seguía llegando a casa los dias salientes de guardía con mi quiñón de pescado, con lo que me hice pescador famoso entre la familia, y famoso cliente entre las pescantinas de la lonja. Claro que puesto que a rizar el rizo un dia llegué a casa con un par de rodaballos "recien pescados" y no les quité la etiqueta de "made in Galicia" que llevaban colgando. No sirvieron las explicaciones de que habian cruzado el Estrecho, y llevaban el carnet de identidad encima... Total que me acordé (pero tarde) de la canción que dice: "a la mar fuí por naranjas, cosa que la mar no tiene...". Y ahí terminó mi hermosa fama de pescador que tantos duros me costó.... Hoy día cuando pasa por mi lado algún pescador con su caña y su bolsa de pescado le espeto con sorna... ¡chaval ¿le has quitado la etiqueta?... Un abrazo. Xosé.

Non entendo moito de pesca, pero teño oído que é un recurso usado con frecuencia eso de pasar pola lonxa, pero... non quitarlle o DNI os rodaballos, Xosé, eso xa é un despiste que non se pode facer dúas veces...
Miña nai ía as veces a lavar o regueiro da Ponte do Charro. Eu adicábame a facer pozas na area e a "pescar" cádavos. Un día tive sorte e enchín a poza. Fumos a comer á casa ao mediodía e cando volvimos a auga da poza filtrárase pola area e os bichiños estaban todos panza arriba. ¡Coitadiños, qué daño me farían! Eu aprendín unha boa lección de física: a permeabilidade da area é moi, pero que moi, alta.

Boa lección Gel; Eu tamén aprendin a non presumir do que non somos. A propósito aunque o sospecho ¿que son os cádavos?. Saudos. Xosé.

Cádavos son o que en castellano se chaman renacuajos. Así é como lle chamamos no Pereiro, pero en cada pobo téñenlle distinto nome. Eu iba de pequena moito pola Vilavella e os meus primos chamábanlle doutra maneira, que neste intre non chego a lembrar. Saúdos.
Respuestas ya existentes para el anterior mensaje:
Lo sospechaba Gel, aunque el Traductor de la Xunta no lo contempla. Unos traductores le llaman "cágados" y otros "girinos". Pobriños, metelos non buraco de area, e despois todos mortiños. Pero en fin aprendeche unha boa lección de física, e eso e moi bo, ¿non che parece?. Te fijas que moi mal, pero de vez en cando escribo en galego?. Un bico. Xosé.
En Lubián tamén lle chamamos CÁDAVOS aos "renacuajos".
En Vilavella chamábanse LUMIACOS, por certo, sempre había mutos no pozo que estaba cerca da casa de teus primos (e da miña),ó pé do forno.
Un saludo.
¡Do que se entera unha! Así que "Cádavos" significa "renacuajos"; entonces, ¿qué significa "Manzalvos"?


Llama al 654 409 325, ofertas especiales para Pueblos de España