Prezado Piño, xa quixera eu atoparme pola terriña, coa melena ao vento e a mente ao ralentí! Pero non, de momento hai que aguantarse onde as circunstancias nos amarran.
Gracias por estas bonitas palabras que me adicas, son recibidas como auga de maio despois de un inverno escuro e frío en tódolos sentidos. Eso que dis de abandono son só apariencias, pese a que teña a inspiración un chisco aletargada non me olvido dos amigos.
Hoxe o mirar un diario invadiume a nostalxia o ler o titular: "Últimos ... (ver texto completo)
Como abanza o progreso tamén os anos, Gel. No vai tantos anos de cuando tu ibas no tren a Ourense, é xa quedou todo desfasado, os trenes de ahora son moito máis rápidos, tanto que Xa o TER, o Talgo lle parecen lentos, hai Que poñer o AVE o antes posible pra chegar ben cediño a Madrid, como decía o do chiste, pra que eu quero chegar a Madrid as cuatro da maña, qué fago eu ali a esas horas? Encima co friu que fai... Total que son obras faraónicas é coa crisis que estamos atravesando non sei no que ... (ver texto completo)
"olla o can"......
Pin... pin... comecei a oír entre soños. Pin... pin... vaia, chove!
Espreguiceime. E, sen pensalo moito saquei o naris polo buraco da porta, e pin! Unha pingota no medio e medio do naris. Medio susto, medio risa.
Pasei o que quedaba de noite co naris no buraco. Uliscando a choiva, uliscando a herba, e o millo, e os toxos. Oíndo as bágoas do ceo, oíndo o meu respirar, oíndo os silencio da noite.
Entre soños atopeime ó carón da lareira onde ue me criei. Nacín entre pallas, e ... (ver texto completo)
¿Sargento Chamorro?
"olla o can"......
Pin... pin... comecei a oír entre soños. Pin... pin... vaia, chove!
Espreguiceime. E, sen pensalo moito saquei o naris polo buraco da porta, e pin! Unha pingota no medio e medio do naris. Medio susto, medio risa.
Pasei o que quedaba de noite co naris no buraco. Uliscando a choiva, uliscando a herba, e o millo, e os toxos. Oíndo as bágoas do ceo, oíndo o meu respirar, oíndo os silencio da noite.
Entre soños atopeime ó carón da lareira onde ue me criei. Nacín entre pallas, e fun medrando entre neneos, e nenas, e vellos con chapeu, e vellas con pano.
Nesta parte da miña vida lembro o lume da lareira, o calor, o arrecendo do caldo do pote, e dos chorizos, os chíos dos nenos e das nenas, e dos carros das vacas, as pedras dasa casas, dos valos, e do chan das casas, e do chan dos camiños.
E lembro a man da vella da casa, no meu lombo. Era cega, sempre sentada preto lo lume, de vestir escuro, pelos sen color, pero chea de amor. Nunca se me esquece o día que marchou. Só sei que quedou a durmir e oín chorar, e oín as bágoas do ceo.

Graciñas Vir. ... (ver texto completo)
ZZZz
Ai o tempo! Vaia ración de auga. Non deixa de chover. E por riba, botas unha ollada á ventana para ver se deloura un intre, e o que ves é pasar un enorme camión con este letreiro inmenso: CABREIROÁ!
Ai o tempo! Tes razón Inda, que palabras tan sinxelas como deloura, intre, utilizas, como gran mestre que eres a pesares desa xubilación, sempre seguiremos aprender de ti tantas cousas.
Polas Rias Baixas hoxe non delourou nin un nin dous nin tres intres, haber se estes dias deloura uns intres polas terras de Barxa e o amigo Inda fai un anaco de tempo pra tomar un grolo de viño e unhas frevas de xamón.
Unha grande aperta amigo.
Como anda o tempo por ahi maña me vou pra laaaa
Ai o tempo! Vaia ración de auga. Non deixa de chover. E por riba, botas unha ollada á ventana para ver se deloura un intre, e o que ves é pasar un enorme camión con este letreiro inmenso: CABREIROÁ!
Como anda o tempo por ahi maña me vou pra laaaa
¿Como no me va a gustar leerle?... Un salud para todos los Pepes del mundo, nombre que nos habla de la sencilled del hombre trabajador, responsable ante la vida y sus deberes.

Felicitaciones por su relato
Blas
Bienvenido, Blas. Que pueda usted leerme muchos años. Y yo escribir. A fin de cuentas, yo me limito a monologar frente al teclado, como lo hago otras veces frente al río, la montaña, los pájaros,... Con los amigos es mejor, por aquello del diálogo.
Houbo un tempo no que as casas estaban cheas de xente, as cortes cheas de vacas e de res, as pallaregas cheas de herba, os currunchos con sequeiros de leña e palleiros de ramallos, as leiras aradas, as cortiñas todas cheas de patacas, verzas ou millo, e os camiños cheos de bulleiro.
E naqueles tempos había no pobo tantos Josés e Josefas, que a xente houbo de botar man das nomeadas para poder distinguilos.
Estaban o José da Salvadora. o José da Casavella, o Pepe da Joaquina, o Pepe da María Rosa, ... (ver texto completo)
¿Como no me va a gustar leerle?... Un salud para todos los Pepes del mundo, nombre que nos habla de la sencilled del hombre trabajador, responsable ante la vida y sus deberes.

Felicitaciones por su relato
Blas
_Non cantes, non chores, non rias, non fales, nin entres, nin sallas sin mo preguntare. ¡Valame San Pedro con tanto gardarme!

Rosalía de Castro.
Apreciada Duli; llego recien de Vacaciones y casi terminando la jornada laboral del primer dia, ingreso en este barrio nuestro, recorriendo sus calles y cuadras, encontrandome con mis amigos, con conocidos y vecinos, enterandome de que "falaron" en mi ausencia, cuales fueron sus temas; me alegro de encontrarlos a todos bien y en algunos casos mas integrados entre Uds.; de verlos programando los dias feriados de Semana Santa (no os olvideis de lo principal, Dios); invitandose mutuamente al encuentro ... (ver texto completo)
¡Sofia!"; cuanto te chamei, esperenado verte como en estos relatos tuyos, que nos llenan de alegria, gracias por tu recuerdo y aprecio, el que correspondo como a una amiga del Alma, por ahí able de un primer amigo Galego en Internet pero, referente a ti ablo como mi primera amiga gallega en mi madurez.
Estoy de acuerdo contigo en la respuesta a Pepe; somos de donde estamos, sin olvidar nuestras raices por cierto; si tuviesemos dos madres, una te pario, la otra te crio... ¿A cual llamariamos madre? ... (ver texto completo)
quise decir...: "esperando verte..."

blas
Nose como empezar:: Hola a todos, 1º Estrella que estas ahi, claro que siento no habernos visto en Febrero, fue visita relampago, pero ya vendra el verano pronto, y charlaremos ratitos, Ah.... lo de escribir en gallego afortunada tu que lo has estudiado yo, no tengo ni idea, ya sabes que nuestro gallego es especial, de hecho desde Padornelo a la Canda ningun pueblo hablamos igual, yo hay palabras que tu escribes que no entiendo, pero alguna en especial, tu hazlo si te sientes bien, ya nos entendemos, ... (ver texto completo)
¡Sofia!"; cuanto te chamei, esperenado verte como en estos relatos tuyos, que nos llenan de alegria, gracias por tu recuerdo y aprecio, el que correspondo como a una amiga del Alma, por ahí able de un primer amigo Galego en Internet pero, referente a ti ablo como mi primera amiga gallega en mi madurez.
Estoy de acuerdo contigo en la respuesta a Pepe; somos de donde estamos, sin olvidar nuestras raices por cierto; si tuviesemos dos madres, una te pario, la otra te crio... ¿A cual llamariamos madre? ... (ver texto completo)
Gel. Igual xa estás no Pueblo de vacacios de Semana Santa?. Moito tempo sin saber de ti, me dou gran alegría o leerte en este foro, de vez en cuando non deixes de visitarnos, nos facias reír cos teus chistes é relatos, non, non, non podes abandonarnos. te necesitamos.
Donde quera que estés, o importante é que che encontres mui ben, disfrutando da vida a tope é acompañada dos teus seres máis queridos. (Eso espero.)
Un saludo.
Prezado Piño, xa quixera eu atoparme pola terriña, coa melena ao vento e a mente ao ralentí! Pero non, de momento hai que aguantarse onde as circunstancias nos amarran.
Gracias por estas bonitas palabras que me adicas, son recibidas como auga de maio despois de un inverno escuro e frío en tódolos sentidos. Eso que dis de abandono son só apariencias, pese a que teña a inspiración un chisco aletargada non me olvido dos amigos.
Hoxe o mirar un diario invadiume a nostalxia o ler o titular: "Últimos ... (ver texto completo)
jaja! no Grupo xa non por suerte xa non habia tirois de orella nin te puñan de rodillas, xa todo era distinto. Aqel ano foi bastante dificil foron demasiados cambios tanto pros alumnos como pros maestros foi a primeira reforma educativa, cambios de escuela novos compañeiros de outros pueblos qe non conociamos naestros distintos por asignatura en fin un lio. A primeira excursion de fin de curso qe foi un desastre era q Vigo de ida e volta e pasamos o dia aparcados no arcen da carretera nos caeu unha ... (ver texto completo)
Candil, a segunda tanda de maestros (a si me gusta nombralos) estaban cuando eu gun a escuela da Mezqita D. Angel foi meu Maestro de Lengua e Frances por certo parente do Piño.
Si, miña hirma é meu cuñado, estuveron no grupo da Mezquita varios anos de maestros, debian estar contentos xa que de alí non se moveron hasta que viñeron pra Valladolid, aiquí se jubilaron é aiquí siguen, nos verans se van pra Cádabos.
Tanto Tere como Pepita, me da que erais duas meniñas majas é traballadoras, non habría problema, ou inda hubo algún tironciño da orella, ahora creo que eso xa non se leva, está mal visto, cuando eu era rapaz debía estar hasta de moda, o salir o recreo sempre se veía ... (ver texto completo)