Compramos energía a futuro



Cuando mi adorado Teles vio el calendario del Verín C. F. con las fotos de sus jugadores en bravas pelotas, pasó veloz hoja por hoja buscando a mi nieto futbolista.
El muchacho aparece en cueros, de pie, exhibiendo todos sus atributos, con las piernas bien plantadas y abiertas, y los brazos sujetando una pelota que a duras penas oculta sus vergüenzas.
El bueno de Romerales meneó imperceptiblemente la cabeza, totalmente poseído por una de esas sonrisas de boca apretada con mil rayas en las comisuras.
Hoy ... (ver texto completo)
Me imagino que ya estarás preparando las maletas para veniros a disfrutar de la familia en Madrid.

Que paséis unas felices Navidades, y como dicen que la suerte no le toca a quien la busca, si no a quien la encuentra, te deseo que "la encuentres" en forma de Lotería, y también en forma de salud y amor.

Un abrazo
Feliz Navidad a todos los foreros de nuestra Comarca. Un abrazo a todos
Muchas gracias, KDT. Igualmente para ti y tu familia.
Ya te habrás enterado que ha cerrado el bar Nueva Galicia. Si vienes por Madrid, avísami y si no ando por Valdemoro nos podemos ver aunque sea en el Potiño. Nosotros nos reuniremos toda la familia allí el 3 de Enero.

Un abrazo
Feliz Navidad a todos los foreros de nuestra Comarca. Un abrazo a todos
... al Nueva Galicia, de Huertas, Madrid.

Tito, Isabel, Rafa y demás: Gracias por vuestro cariño. Habéis hecho de vuestro Bar, nuestro refugio y parada donde nos hemos sentido como en casa.

Suerte en vuestra nueva singladura, y mi familia y yo nos seguiremos reuniendo con Lelo, hermano de Isabel, en su restaurante "el Potiño", en la calle Conde Duque.

Un abrazo
Aprezado Inda, Menosmale que o sinor me sacou de dubidas, entón un cheira gateiras istá relacionado con el osstaqueo de trompas, pois sendo assín acertou eu de novo sempre soupe destinguir o bon perfume sabía cuando xeiraba a sardiña ou bacallahu, totale que agora poso entendernos o que dixo o Barxés, se me queda decirle munto obrigado tanto o sinor como al Barxés.
Unha aperta pros dois.
Aprezado Barxés, parece mentira que voce diga que eu era un non sei qué de gateiras, penso que o sinor confundió el ruido del trueno con un estruendo en la mina, a mi siempre me gustó axudar a xente a tapar as goteiras pero de ahí a lo otro a munta diferencia.
Unha aperta.
Amigo Zé das Carvalhas: Cheiragateiras sería a palabra. Agora ben, eu non digo nada, que despois todo se sabe.
Aprezado Barxés, parece mentira que voce diga que eu era un non sei qué de gateiras, penso que o sinor confundió el ruido del trueno con un estruendo en la mina, a mi siempre me gustó axudar a xente a tapar as goteiras pero de ahí a lo otro a munta diferencia.
Unha aperta.
Siempre había creído que la cicatriz procedía de otro tipo de batallas. Como Telesforo nunca había querido hablar del asunto, creí que se trataba de traumáticos recuerdos que no convenía resucitar.
Y yo, cándida de mí, adobaba mi fantasía creyendo que se trataba de un efecto secundario de una romántica acción... Imaginaba al bueno de Romerales en el fragor de una encendida hazaña bélica, con el uniforme hecho jirones, con su aguja percutora colgando sin protección, la pobrecilla, salvando a su querido ... (ver texto completo)
Estimada Sra: En primer lugar darle las gracias por participar nuevamente en nuestro foro y también decirle que comparto con usted las opiniones que muestra en su mensaje respecto a su marido y gran amigo mio Telesforo.
Con relación a Zé, es casi seguro que fuese el husmeador de la hazaña de la cocina, pues como le he dicho en un mensaje anterior al Sr. Inda este segador de centenos cumplidos ya tenia ese costumbre de ojear por las gateras de noche para ver si divisaba algún murciélago en las cocinas ... (ver texto completo)
Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun ... (ver texto completo)
Prezado amigo Inda Cho Sei: Unha vez lida anecdota do Sarxento Romerales non podo por menos decir, que o demo armas en calquer lugar, dende logo o Sr. Romerales viña do deserto un tanto salido... e con esas cousas na aldea de súa mai deberia haberse cuidado un pouco mais... sobretodo alonxandose da cociña económica. (Aunque ela se deixara querer) millor noutro lugar...
Tamen estou con bostede no asunto que o que estaba a ollar pola fiestra seria o ZÉ das Carvalhas, e non o seu xefe nin o santo do ... (ver texto completo)
Este Cho de cualquier pequeña anécdota te saca una novela. Podría contar la misma escena a mi manera, pero no quisiera echar más leña a tan desgraciado fuego.
Hace unos diez años lo acompañé un par de días a Valladolid y Fuensaldaña, a donde lo llevaban sus tareas políticas.
El primer día se entrevistó con el Consejero de Agricultura en su despacho. Valín, creo que se llamaba. Pretendía convencerlo de la necesidad de conseguir una Denominación de Origen para la TERNERA SANABRESA. Viví callado, ... (ver texto completo)
Sinor Inda, nahún teño más remeio que dar credito y cofirmar o que o sinor contou, pois según o meu xefe se vei que fai testemuña de íso, sólo que el contouno de difer

ente maneira é decer que o sinor Tilisforo gostaba da rapariga más habías algún más que tamén gostaba de lamencionada, entón cuando estaba a namorar co sinor Tilisforo apareció por la xinela el meu xefe entón foi cuando ela cambió de posizahún, resultando el fatal desenlace.
Unha aperta.
Siempre había creído que la cicatriz procedía de otro tipo de batallas. Como Telesforo nunca había querido hablar del asunto, creí que se trataba de traumáticos recuerdos que no convenía resucitar.
Y yo, cándida de mí, adobaba mi fantasía creyendo que se trataba de un efecto secundario de una romántica acción... Imaginaba al bueno de Romerales en el fragor de una encendida hazaña bélica, con el uniforme hecho jirones, con su aguja percutora colgando sin protección, la pobrecilla, salvando a su querido y respetado Inda de morir abrasado en una tanqueta en llamas...
Tampoco imaginé jamás, adorado Zé, que tu jefe el Padre José fuese capaz nunca de husmear por las ventanas. De todos modos, mejor buscarse el beneficio de una moza, que no acariciar al monaguillo.
Apostaría un potosí: en el caso que nos ocupa el husmeador fue más bien el actual monaguillo.
Por lo que se refiere a esa dolorosa herida de Telesforo, añadir sin ambages que su cicatriz grande en el glande mejoró sin duda el encanto y la eficiencia de su adorado pizarrín para escribir cartas de amor. ... (ver texto completo)
Sinor Inda, nahún teño más remeio que dar credito y cofirmar o que o sinor contou, pois según o meu xefe se vei que fai testemuña de íso, sólo que el contouno de difer

ente maneira é decer que o sinor Tilisforo gostaba da rapariga más habías algún más que tamén gostaba de lamencionada, entón cuando estaba a namorar co sinor Tilisforo apareció por la xinela el meu xefe entón foi cuando ela cambió de posizahún, resultando el fatal desenlace.
Unha aperta.
Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun novelo criado nas malladas da serra de Porto. E logo quedou Telesforo prendado da moza; el, que tiña desbravado a centos de reclutas das máis afastadas devesas.
Tiven que acompañalo á cantina unha ducia de veces, sempre aproveitando calculadamente os intres nos que ela andaba soa, cando os clientes andaban ocupados nas pallaregas e cortes, acomodando a facenda.
Daquela quentábase a cantina cunha cociña de ferro desas que chamaban económicas. En realidade o establecimento viña sendo coma unha cociña-salón cunha mesa das matanzas no medio e tres escanos ao redor.
Ela deixábase querer.
Eu sentaba nun escano deses aos que se lle baixa unha táboa a modo de mesa, e lía un xornal que mercaba na Gudiña, ao irmos de camiño. E el sentaba con ela mesmo no forno da cociña, a quecerse ámbolos dous.
Eu facía que lía, pero ás veces tiña o xornal diante de min, mesmo do revés...
El atacaba con xeito, a modiño, como bon estratega.
Ela deixábase querer.
Telesforo exploraba con disimulo. A man chegou despacio ao xeonllo, acariñou o muslo morno e suave, apartou con delicadeza a máis íntima das prendas...
Ela deixábase querer.
A berberechiña agradecía aqueles dedos expertos, húmida de ledicia...
Ela levantou de súpeto, agarrada á barra da cociña, coa racha da saia cara atrás... El tamén se levantou, pero de vagar, abrazándoa desde atrás pola cintura con biquiños no pescozo.
Ela deixábase querer.
Unha man abaixo, pola rachadela da saia, seguía na procura da paxariña. E cando máis calor había nos corpos que na chapa da económica, Romerales, coa dereita tocando a fanfona, usou a esquerda para botar fóra o ciringallo a modo de misil...
Ela deixábase querer, ata que aquel pulo a espantou!
E ao fuxir repentinamente a un lado, o meu sarxento foi clavar o piringallo naquela porta roxa do forno, crepitante coma unha alleira na tixola!
Houbo que curalo. Metímoslle aquela mioquiña ferida nunha cunca de fariña. Ela fixo unhas vendas, esgazando as bragas que andaban polo chan; lavou aquel paxariño con auga fresca dun cántaro de cobre e envolveuno naquelas tiras de seda como se dun agasallo se tratase.
Perdeu parte do seu sabre na batalla, e nunca foi quen Telesfora de gañar aquela guerra.
Bó día, dona Pita. Non se me enfade vostede, que estas son augas pasadas. ... (ver texto completo)
Pues si no hay cambios en nuestro programa, a finales de Mayo estaremos una semana por Madrid, y en Junio nos vamos para Aguadulce hasta Octubre.
Espero que nos veamos por allí. Vas a quedar gratamente sorprendido por lo tranquilo que es aquello.

Me imagino que eres una persona con mas paciencia que San Job, pero seguro que tus alumnos de informática te lo agradecerán. Y es gratificante ver el deseo que tienen de aprender.

Un abrazo