Compramos energía a futuro



No sé si la imaginarias divisoria la usaban para auyentar a los que aprovechando el fiadeiro buscaban los amoríos de las mozas del otro bando. Lo nuestro era los juegos, que por cierto solamente había uno que tenía bula para jugar en nuestro bando. Amigo Pica, ¿en qué parte te encontrabas?

Cuando me refería a Campairos, era con relación a la fraga que está pegada al río. Allí me llevó Arturo, y la verdad es que me dió un poco de respeto. Un abrazo.
Yo en aquella epoca estaba en el limbo... pero hace tiempo que me he caido del guindo, ja, ja.
Amigo Camba, centrado e identificado. Yo no pertenezco a esa generación, pertenezco, quizás, a la siguiente. Con Don Laureano mi experiencia fue posterior, de hecho yo estaba en la escuela cuando él se marchó de Gudiña, pero ha sido un personaje que me influyó mucho a pesar, o quizás a causa, de mi niñez y guardo un recuerdo maravilloso de aquella epoca, tengo claro que sus cualidades de docente influyeron decisivamente en mi, particularmente en las ganas de adquirir conocimientos que ha sido mi ... (ver texto completo)
No sé si la imaginarias divisoria la usaban para auyentar a los que aprovechando el fiadeiro buscaban los amoríos de las mozas del otro bando. Lo nuestro era los juegos, que por cierto solamente había uno que tenía bula para jugar en nuestro bando. Amigo Pica, ¿en qué parte te encontrabas?

Cuando me refería a Campairos, era con relación a la fraga que está pegada al río. Allí me llevó Arturo, y la verdad es que me dió un poco de respeto. Un abrazo.
Ahora que se acerca la fiesta de S. Aparicio quiero unirme a todos mis vecinos, a todos los que, estando dispersos por el mundo nos une su espíritu, su amor a los demás y su humildad. A todos, Feliz día.

Un día, me sentí muy reconfortado, cuando, asistiendo a Misa en la Parroquia de Santa Casilda de Madrid, oficiada por un sacerdote de Veracruz, le insinué si conocia al Beato, y me dió detalles tanto de su cuerpo incorrupto, como de su obra y la devoción que allí le profesan. La fé no tiene fronteras. ... (ver texto completo)
Vexo por aiquí o Suso. Parente, que o Tito da Nova Galiza me pregunta por a Pina e por tí. Si tedes moito frío e vos apetece, dande unha voltiña por A Manga e nos vemos. Sabá que o final facíais un Magosto, aunque faltara o xabalí. Un abrazo
Me alegro que me hayas centrado que no identificado: Enhorabuena, pero yo a tí no logro ni siquiera horquillarte. Dime Picarel. Por casualidad te encontrabas, o conoces a alguien de A Gudiña que haya participado en la primera "novillada" total que le hicimos al maestro D. Laureano Prieto (muy querido y admirado por su labor docente) la totalidad de los rapaces allá por los años 50?. Y si estabas allí, ¿en que bando de los dos te encontrabas cuando teníamos dividido el pueblo para jugar, por una raya ... (ver texto completo)
Amigo Camba, centrado e identificado. Yo no pertenezco a esa generación, pertenezco, quizás, a la siguiente. Con Don Laureano mi experiencia fue posterior, de hecho yo estaba en la escuela cuando él se marchó de Gudiña, pero ha sido un personaje que me influyó mucho a pesar, o quizás a causa, de mi niñez y guardo un recuerdo maravilloso de aquella epoca, tengo claro que sus cualidades de docente influyeron decisivamente en mi, particularmente en las ganas de adquirir conocimientos que ha sido mi ... (ver texto completo)
Amigo Camba, no creas que soy el unico que ha leido tu mensaje, seguro que han sido muchos mas, lo que pasa es que la gente no se anima a participar, imagino que por diferentes razones. Con las explicaciones que das en tus mensajes ya te tengo centrado, ja, ja. De nuevo te doy la bienvenida y espero que esta nueva etapa que comienzas a instancias de tu mujer te sea gratificante. Un abrazo
Me alegro que me hayas centrado que no identificado: Enhorabuena, pero yo a tí no logro ni siquiera horquillarte. Dime Picarel. Por casualidad te encontrabas, o conoces a alguien de A Gudiña que haya participado en la primera "novillada" total que le hicimos al maestro D. Laureano Prieto (muy querido y admirado por su labor docente) la totalidad de los rapaces allá por los años 50?. Y si estabas allí, ¿en que bando de los dos te encontrabas cuando teníamos dividido el pueblo para jugar, por una raya ... (ver texto completo)
Emocionante el relato, tanto por su contenido como por la exactitud de la situación del Pico Sacro en Campairos. Lo que yo recuerdo, es que además, después de pasar Las Rabazas, La Aparición y Cerca de Retorta, entre robles y monte bajo, hay una fraga muy grande difícil de localizar, en posición vertical donde, al parecer, se agarimaban del viento del Norte los pobladores de aquellas tierras. Posiblemente de ahí venga el nombre der Rio da Fraga
Revisando as mensaxes do foro, hai esta do mes de novembro na que eu non caíra porque precisamente estaba na Gudiña naquela epoca, cando estou ali teño tantas cousas que facer que non me queda tempo para estes "menesteres", e non tuven polo tanto ocasión de responder. Estuven pensando se contestar ou non, visto o tempo pasado desde entón, pero visto tamén o ataque tan directo que me fas, aducindo argumentos imaxinarios, ¿cando presumín eu de educación?, ¿cando me sentín ofendido?, ¿cando lancei labazadas ... (ver texto completo)
Estou de acordo contigo.
Mirei mal. Ao revisalo "Je n'ai jamais dit" está perfectamente escrito. Lino de corrido e non me decatei de que "dit" non é a 3ª persona do presente, senon o participio do ´pasado composto.
Agora ben: teño que decirche que nunca pensei que estaba a ofender a ninguén. Se foi así, perdón, porque nada máis lonxe da miña intención.
Unha aperta.
Tanto me ten que a resposta sobre Vigo fose para min ou para outro.
O caso é que as personas que presumen de máis educación tantas veces, danse por ofendidas sin ningunha razón obxetiva, e lanzan labazadas sin ton nin son.
Vexo o ben que falades francés. Non é o meu caso. Escribo máis que falo, porque en Francia non estiven máis que catro días en Coulonge Le Rouge e en Najac nunhas xornadas sobre turismo rural, e outros tres días en Bruselas visitando o Parlamento Europeo na defensa das linguas ... (ver texto completo)
Revisando as mensaxes do foro, hai esta do mes de novembro na que eu non caíra porque precisamente estaba na Gudiña naquela epoca, cando estou ali teño tantas cousas que facer que non me queda tempo para estes "menesteres", e non tuven polo tanto ocasión de responder. Estuven pensando se contestar ou non, visto o tempo pasado desde entón, pero visto tamén o ataque tan directo que me fas, aducindo argumentos imaxinarios, ¿cando presumín eu de educación?, ¿cando me sentín ofendido?, ¿cando lancei labazadas ... (ver texto completo)
Hola Picarel: Me alegro que alguien haya leido lo que he escrito. La verdad es que he comenzado en esto por iniciativa de mi mujer, que me ha animado a tener un correo, ya que soy un negado para ello. Gracias por contestarme, aunque tampoco te centro. Me fuí de A Gudiña, con 16 añitos. Ha pasado mucho tiempo, aunque parece que fué ayer. Seguro que no habías nacido.
Amigo Camba, no creas que soy el unico que ha leido tu mensaje, seguro que han sido muchos mas, lo que pasa es que la gente no se anima a participar, imagino que por diferentes razones. Con las explicaciones que das en tus mensajes ya te tengo centrado, ja, ja. De nuevo te doy la bienvenida y espero que esta nueva etapa que comienzas a instancias de tu mujer te sea gratificante. Un abrazo
Enhorabuena, seas quies seas por haber hecho este relato que creo fidedigno. He conocido a gente incluida en él, como José Fernandez Gallego pariente mio, Casiano Saquete el sastre, padre de Celso, de Máximo solo tengo referencias por mi padre José Gallego Carracedo, y por supuesto, en mi niñez he pisado Campairos y el Río da Fraga. Grandes recuerdos que se pierden en el tiempo
Da a impresión que o escultor quixa poñerlle un aire de que está guarnecéndose do frio e o aire que fai Na Gudiña
bai de refrans, na zona do rios decimos cando hai invernia, cando as nubes ban pro invernadeiro decimos vellos pro fumeiro, e cando ban pra gudiña decimos vellas pra cociña e ke sigan os refrans. SALUDOS e boo entroido
Despois das sardiñas da Gudiña, ven a forma de comer o caldo:
Os de Carracedo comen o caldo acedo.
Os do Canizo comen o caldo na punta dun quizo.
Bienvenido amigo Camba al foro, llegas en un momento en que está poco animado, pero esto va por rachas, esperemos que pronto venga una en que la gente se motive y participe un poco más. Dices que marchaste de Gudiña hace 47 años, sin ánimo de ser cotilla puedes decirnos cuantos años tenias cuando te fuiste para ver si te centro un poco mas?. Respecto a Casa del Perú creo que ha dejado de participar en el foro, no se si sera momentaneo o definitivo pero si quieres contactarlo puedes hacerlo en la ... (ver texto completo)
Hola Picarel: Me alegro que alguien haya leido lo que he escrito. La verdad es que he comenzado en esto por iniciativa de mi mujer, que me ha animado a tener un correo, ya que soy un negado para ello. Gracias por contestarme, aunque tampoco te centro. Me fuí de A Gudiña, con 16 añitos. Ha pasado mucho tiempo, aunque parece que fué ayer. Seguro que no habías nacido.
No foro da Vilavella, que dito entre parentesis é o unico que ten unha certa actividade e que me produce unha envidia sana, estan a falar estes dias dos refráns da nosa comarca, e como é natural xorde con frecuencia o famoso "Na Gudiña cada cuatro unha sardiña". A min a verdade e que sempre me chamou a atención este refrán e intentei buscar a orixen. A primeira reflexión e obvia, os da Gudiña son uns famentos, tein tan pouco que comer que se reparten unha sardiña entre cuatro. Pero o refraneiro se ... (ver texto completo)
¿Na Gudiña cada cuatro unha sardiña?. Eso e moito. Unha pra cada oito. ¡E das pequenas!. Est0 e mais ou menos como sigue ese refrán, que por certo mo repetíu o Tito, no bar A Nova Galicia en Madrid. Pero seguro que o Pepe do Vergas o tén incluido no repertorio, porque é un libro sin fondo. Un recuerdo pra él a muller e os fillos en Santiago