FUTBOL este sabado temos saida a castela valladolid a ver o noso celtinha ke colleu o AVE con estacion a primeira division. vamos CELTA a gañar si podemos e si non cantamos, cuando xogas con teson vibra toda afeccion hala CELTA berramos hala CELTA campeom

Eu nesa data tiña tres anos e non lembro, pero contactei por telefono cun Sñr de 79 anos e me dice que efectivamente viñan a coller castañas dede A Gudiña e tamen de O Canizo. Cuando estea con el personalmente me informará polo miudo, enton lle darei información cumplida.
Respeito o bar si o tiña un matrimonio que xa falleceo, que teñen un fillo pero que o bar xa o cerraran os pais. O gaiteiro tamen morreu, tocaba a gaita o saxo e o clarinete.
No pueblo soio quedan 23 persoas vivindo permanentemente, ... (ver texto completo)

Gracias Barxes: Os da Gudiña éramos nos.

Quero recordar que había mais veciños. Sobre too na Festa, que algunha vez baixamos, aunque quedaba lexos. Pero as que non perdiamos eran as de Carracedo, o Canizo, a Bouza, e S. Lorenzo.

Logo cambiamos o rumbo da vida, e aiquí estamos.

Recordo que a Igrexia era pequena, pero con encanto. Cerca había uha rapaza que se chamaba Anita.

E no rio, aparte de troitas, tamén collían anguilas. E desde logo, as fabas eran exquisitas.
... (ver texto completo)

O tío Horacio era un home de peso, de moitas terras e moi traballador. As terras foron de sempre a súa mor paixón. Eran ó que máis quería. Ahora xa de vello, cada vez que se paseaba agarrado ó caxato polo que ainda era seu, puña a man a modo de visera para mirar ao derredor e caíalle a alma ós pes o velas de monte e sin ter a ninguén que botara man delas.
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; ... (ver texto completo)

A min paréceme que as becerriñas estaban mal destetadas. Menos mal que non levaban "betillo" no "calamón".
Olliño con estes contos marabillosos, que hai quen che excomulga polo valor dunha palla.
Gracias.

Yo tambien tengo, o al menos tenía familia en BARXA.

Hace mas de 50 años que no voy por allí. Iba desde a Gudiña en burro a recoger las castañas en el souto que teníamos al cruzar el rio por la parte Sur del pueblo. Solía merendar en el Bar que había a mano izquiera, atendido por un matrimonio y un joven.

Mi familia, una se llamaba josefa, y había un gaiteiro que tocaba el saxo en la orquesta de Paulino.

Eu nesa data tiña tres anos e non lembro, pero contactei por telefono cun Sñr de 79 anos e me dice que efectivamente viñan a coller castañas dede A Gudiña e tamen de O Canizo. Cuando estea con el personalmente me informará polo miudo, enton lle darei información cumplida.
Respeito o bar si o tiña un matrimonio que xa falleceo, que teñen un fillo pero que o bar xa o cerraran os pais. O gaiteiro tamen morreu, tocaba a gaita o saxo e o clarinete.
No pueblo soio quedan 23 persoas vivindo permanentemente, ... (ver texto completo)

O tío Horacio era un home de peso, de moitas terras e moi traballador. As terras foron de sempre a súa mor paixón. Eran ó que máis quería. Ahora xa de vello, cada vez que se paseaba agarrado ó caxato polo que ainda era seu, puña a man a modo de visera para mirar ao derredor e caíalle a alma ós pes o velas de monte e sin ter a ninguén que botara man delas.
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; ... (ver texto completo)

Graciñas Gel polo conto, dende logo as Becerriñas tiñan boa sede, pra trabucarse de mangueira, o mellor era que o tio Horacio as tiña acostumadas.

Yo tambien tengo, o al menos tenía familia en BARXA.

Hace mas de 50 años que no voy por allí. Iba desde a Gudiña en burro a recoger las castañas en el souto que teníamos al cruzar el rio por la parte Sur del pueblo. Solía merendar en el Bar que había a mano izquiera, atendido por un matrimonio y un joven.

Mi familia, una se llamaba josefa, y había un gaiteiro que tocaba el saxo en la orquesta de Paulino.

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras
ao pe dos meos cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida
no mesmo sol te me amostras,
¡eres aestrela que brilla,
¡eres o vento que zóa.
... (ver texto completo)

O tío Horacio era un home de peso, de moitas terras e moi traballador. As terras foron de sempre a súa mor paixón. Eran ó que máis quería. Ahora xa de vello, cada vez que se paseaba agarrado ó caxato polo que ainda era seu, puña a man a modo de visera para mirar ao derredor e caíalle a alma ós pes o velas de monte e sin ter a ninguén que botara man delas.
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; ... (ver texto completo)

Prezado Zé: Eu estou ca a mediar sempre entre voçe i o Pachi, i voçe e un desagradecido beim falare ca que eu i o Diamantino bubemos o whisky, pois eu naho o nego, pero comparare un chupito un dia de festa cos copos que toma o Diamantino, a munta diferença ¿ou voçe viume algun dia bebedo? naho quero jatearme con voçe mais mereciao.
I o asunto do conto queim mente e voçe ou o Diamantino mas ele dizme que o domingo Robella era de Boticas que fica a beira de Montealegre, intahum voçe teim de ollare ... (ver texto completo)

Di voçe ahí, co Domigo se le pusera mala a uvella que ia en busca dua botica, más como era Domingo que istaba cerrada, logo colleu ô aeroplano ate Montealegre, alen deuse conta que istaba na republica portuguesa, axo que ô tal Domigo pasoulme como a min que se nahún me dicta ô xefe nahún acerto a contestar,ô finale di ô sinor que le pedio un xato. Disculpe se nahún for assín ê ô xefe que istamos a celebrar ô da mala, con caba Ispañolo.
Unha aperta.

Caro amigo, xa istou un bocadito farto do que voçe dí, nahún me ô tome a male, más ô sinor sabe que ô conto ê munto vello, además aconteceo na Ispaña, pra que di co Diamantino, que levaba ô coche se casí sempre ven na mota. Logo ô sinor vei a mensaxe do Pachí y fáltale tempo pra poñer a mensaxe do sinor cura, vai perder un bon amigo como ê ô Pachi y boa persoa, eu ven sei entre ô Diamantino y ô sinor le gosta ô whisky.
Unha aperta.

Prezado Zé: Eu estou ca a mediar sempre entre voçe i o Pachi, i voçe e un desagradecido beim falare ca que eu i o Diamantino bubemos o whisky, pois eu naho o nego, pero comparare un chupito un dia de festa cos copos que toma o Diamantino, a munta diferença ¿ou voçe viume algun dia bebedo? naho quero jatearme con voçe mais mereciao.
I o asunto do conto queim mente e voçe ou o Diamantino mas ele dizme que o domingo Robella era de Boticas que fica a beira de Montealegre, intahum voçe teim de ollare os planos da Europa actuale, i verâ que boticas pertenze a Republica Potuguesa. Pedole que naho se jatee conmigo mais e assin. ... (ver texto completo)

Gracias Piño por completar ô conto, assín queda demostrado que aconteceo na Ispaña non en Portugale.
Unha aperta.

Querido amigo, tú no tienes arreglo, como te dije en otras ocasiones, no estás a gusto si no te metes con la iglesia, o con alguno de sus miembros, hazte un poco más respetuoso si puedes y sino tú mismo, pero que sepas que a mi no me parece bien lo que haces. Ésto no quita que siga pensando que no eres mala persona, pero debido a la falta de preparación parece como si te desahogaras haciendo lo que haces.
Un cordial saludo.

Amigo Pachi, disculpanos que tienes razón, debemos ser un bocadito más respetuosos
pero ya ves que no tiene remedio este Barxés, yo se que sois buenos amigos tú a él no te atrebes a decirle nada, pero para eso ya me tienes a mí apreciado amigo.
Unha aperta.

Gracias Piño, por completar o conto, estubeches mui agudo pois o conto segun o Diamantino remataba tal como ti o contaches. O Diamantino como mui ben sabe tamen o amigo 25, despois das comidas e un gran aficionado a beber whisky "cardhu",é o dia 19 xa tiña unhos cuantos encima, cuando contou o conto despois da comida. De feito camiño de Montealegre tivo que conducir o coche a sua muller.

Caro amigo, xa istou un bocadito farto do que voçe dí, nahún me ô tome a male, más ô sinor sabe que ô conto ê munto vello, además aconteceo na Ispaña, pra que di co Diamantino, que levaba ô coche se casí sempre ven na mota. Logo ô sinor vei a mensaxe do Pachí y fáltale tempo pra poñer a mensaxe do sinor cura, vai perder un bon amigo como ê ô Pachi y boa persoa, eu ven sei entre ô Diamantino y ô sinor le gosta ô whisky.
Unha aperta.

Gracias Piño, por completar o conto, estubeches mui agudo pois o conto segun o Diamantino remataba tal como ti o contaches. O Diamantino como mui ben sabe tamen o amigo 25, despois das comidas e un gran aficionado a beber whisky "cardhu",é o dia 19 xa tiña unhos cuantos encima, cuando contou o conto despois da comida. De feito camiño de Montealegre tivo que conducir o coche a sua muller.

Aprezado amigo, tanto tempo sin saber de voçe, por ô que vexo istá bein. Veña ter aquí onde nos que ô istamos a pasar munto bein, olle onte ô padre Xosé disfrazamolo de embarazada, tubo munto exito pois como téin sa barriga tan grande foi fácil de facer, eu ia de monguillo, tuda unha pasada. O sinor que tanto le gosta a misa, nahún ten problema ô padre Xosé faio ô are libre, según él di que ate ê más sana, pois corre más ô are.
Unha aperta.

Amigo Zé: Este conto que me contou o Diamantino, vai dedicado a ti y os demais foreir@s, escepto o amigo Pachi, sei que nos sabrá disculpare.
Nas guerras de Angola y Mozambique, no teu Portugal habia munta miseria, i os homes novos foran a gerra cuaseque todos, intaum as mulheres entre outras cousas adicabanse a facere cestos, so que os minbios o redor do cu que eran os mais dificiles sempre llos puñan os cregos.
Intaum un dia un crego na igrexa estaba a decer o evanxeo, y diz saum anos de munta ... (ver texto completo)