BARXA: Amigo Zé: Este conto que me contou o Diamantino, vai...

Apreciados foreros/as: No es mi costumbre escribir en los foros, primero por falta de tiempo, segundo por no herir la sensiblidad de nadie, como en foros cercanos a éste veo todo tipo de discrepancias al respecto, caso juez Garzón, quiero exponer mi opinión. Realmente (me cuesta escribir exjuez) es un símbolo, cuya caída celebra el PP porque se consideró perseguido por él y ahora sólo le falta mostrarlo como un trofeo. Para gran parte de la izquierda, es una víctima que simboliza su propia derrota y la persecución de un héroe, que al intentar perseguir los crimenes del franquismo, permetiría revisar moralmente el resultado una guerra perdida hace setenta años.
En el pensamiento de la mayoría de nosotros ocurre algo parecido: quienes hemos ensalzado el papel de Garzón durante lustros, quienes hemos alavado su valentía frente al narcotráfico, quienes hemos valorado su desmontaje del entramado etarra, tenemos dificultades para entender que sea despachado para la historia con el veredicto de prevaricador. Aceptamos todo lo demás: que ha cometido errores debidos a la improvisación, que se ha excedido en sus competencias, que interpretó las leyes con osadía o que se ha creído un elegido entre todos los demás juezes. Pero entre esa valoración humana y la descalificación absoluta que supone la prevaricación hay un tramo difícil de recorrer.

Aprezado amigo, tanto tempo sin saber de voçe, por ô que vexo istá bein. Veña ter aquí onde nos que ô istamos a pasar munto bein, olle onte ô padre Xosé disfrazamolo de embarazada, tubo munto exito pois como téin sa barriga tan grande foi fácil de facer, eu ia de monguillo, tuda unha pasada. O sinor que tanto le gosta a misa, nahún ten problema ô padre Xosé faio ô are libre, según él di que ate ê más sana, pois corre más ô are.
Unha aperta.

Amigo Zé: Este conto que me contou o Diamantino, vai dedicado a ti y os demais foreir@s, escepto o amigo Pachi, sei que nos sabrá disculpare.
Nas guerras de Angola y Mozambique, no teu Portugal habia munta miseria, i os homes novos foran a gerra cuaseque todos, intaum as mulheres entre outras cousas adicabanse a facere cestos, so que os minbios o redor do cu que eran os mais dificiles sempre llos puñan os cregos.
Intaum un dia un crego na igrexa estaba a decer o evanxeo, y diz saum anos de munta miseria, as mullercinhas naun tracen falda nin camisa, i respostou un home no fundo da igrexa, mente, mente, que a miñ traina y de lenzo novo, y o crego contesta xa o sei "Domingo Sobella", terminou a misa i a xente foise pra casa, i o tal Domingo Sobella contoullo a muller, quen por certo era coxa, intaum ela diz pra ele se estivera la cantabalas beim cantadas, habia de polo como un zapato, ela diz pro home lebame xunto o crego que las bou cantare agora, intaum como era coxa montou as carrouchas do home, i o xegare xunto o crego ela diz, voçe o outro dia xamoulle Domingo Sobella i ele naho ê, el ê "Corno Cornella O Redor Da Orella". Intaum o home di pra ela, cantastelas beim cantadas, toma la un figo, sube as miñas carrouchas y vamos la.