Neses
montes de Trevinca, hai un marmurio divino, coa devoción que brinca a través do noso destino, cando o arrulo do
rio, canta baixo a
sombra dos milenarios teixos, formando un concerto divino que lévanos moi lexos, ata a Ermida de
San Xil, onde está a proteción divina que fainos tan ditosos,ó atopala devocion sagrada desas altas
montañas por onde camiñou San Xil para santifica-lo noso vivir.
Eu que nacín en Casaio, co meu corazón proclamo, que non hai un
santo tan milagreiro, como San Xil de
... (ver texto completo)
