¡Hay taco!, carro enfeitado

Acabados os renovos botei as vacas pro caudillo, deixando solo na casa unha novela chamada Corala que trataba de amansar, e a Garbosa a punto de parir.
O tío José que era un home moi entendido, advertiume un día que como non le botara a miúdo o xugo encima a novela, podía non tela presta para herba nin a carrexa.
O problema era que na corte non tiña máis vacas, e cúa Garbosa naquel estado non a podía xunxir.
Dandole voltas ó tema, veume unha idea á cabeza que aviado puse na practica. No corral, ... (ver texto completo)

Sexas benvida neste foro, e quedas tamén convidada á páxina oficial do Ayuntamiento (www. ayuntamientolubian. es), onde hai outro foro menos concurrido, pero moito material.
Eu tamén tuve un avó que foi o mellor contacontos do mundo de Lubián, e unha mai que tamén os contaba moi ben levados, pero que agora non lembra polo maldito alzheimer.
Todos estes contos e lendas son o noso patrimonio inmaterial. E non imos perdelo.
Nin que decir ten que probablemente non haxa nin un anaco de verdade en ... (ver texto completo)

CONTO DO ALCALDE DE LUBIÁN
Daquela inda non chegara a TV ó noso concello. Andaran uns navarros cunha antena cravada no cimo dun pao de piñeiro levantado preto da Escarramana. Pero aquelo máis parecía unha buraca chea de chispas que un televisor.
A radio inda hoxe non se escoita ben, pero naqueles tempos non che había outra cousa, e botaban aquelas radionovelas por episodios diarios...
-- ¡"Matilde, Perico y Periquín"! "Matilde Conesa, Pedro Pablo Ayuso..."
As amas de casa daqueles tempos (que ... (ver texto completo)

Mira que foi ben sincero o señor crego.
O mei querido pai DEP (fai precisamente hoxe xa 6 anos que nos deixou) foi albañil, e pola sua profesion recorreu mutos pobos nos seus anos novos, que despois viviu hasta xubilacion fora. E contabanos sempre historias do que pasaba polo contorno. Bueno, a veracidade delas eu non podo comprobala.
Esta histora sempre a recordo, non sei en que pobo foi, ben pudo ser Lubian o millor, onde vivía o tio Serna e a sua muller Sara mais o fillo do que non me acorda ... (ver texto completo)

CONTO DO ALCALDE DE LUBIÁN
Daquela inda non chegara a TV ó noso concello. Andaran uns navarros cunha antena cravada no cimo dun pao de piñeiro levantado preto da Escarramana. Pero aquelo máis parecía unha buraca chea de chispas que un televisor.
A radio inda hoxe non se escoita ben, pero naqueles tempos non che había outra cousa, e botaban aquelas radionovelas por episodios diarios...
-- ¡"Matilde, Perico y Periquín"! "Matilde Conesa, Pedro Pablo Ayuso..."
As amas de casa daqueles tempos (que ... (ver texto completo)

Hola a todos los de Lubian. Yo soy de O Pereiro. Disfruto muchísimo con las historias que contais de antaño, es como si los años retrocedieran y estuviera escuchando a mis mayores en los fiadeiros, cuando contaban aquellos contos que nos dejaban a los niños con la boca abierta y a veces llenos de miedo. ¿Serian cousas do demo, ou tiñan unha explicacion coma do prado de Carnatiño?

Hola Gel; celebro que te gusten as historias que se contan.
Gracias, e Benvid@.

O tío Andrés sempre foi un home de unha seriedade contrastada e profundas convinciois relixiosas, máis tiña tamén a firme convicción de que a augua sempre tiña que durmir nos seus prados. Por eso non era de estrañar atopalo cúa súa aixada ó lombo a calquera hora da noite. Pra desgracia miña, en Carnatiño tiñamos un prado que nos apezaba. Meu pai a pouco que nos fumos facendo grandes, (grandes… con nove ou dez anos), distribuínos a meus hirmous e a min os prados, pra que cada un de nos fora responsable ... (ver texto completo)

Hola a todos los de Lubian. Yo soy de O Pereiro. Disfruto muchísimo con las historias que contais de antaño, es como si los años retrocedieran y estuviera escuchando a mis mayores en los fiadeiros, cuando contaban aquellos contos que nos dejaban a los niños con la boca abierta y a veces llenos de miedo. ¿Serian cousas do demo, ou tiñan unha explicacion coma do prado de Carnatiño?

Mañá, día 23 de marzo, ás 16:30 tocará a nosa Banda de Gaitas no instituto de Puebla de Sanabria para alumnos e profesores belgas e franceses que nos visitan dentro do proxecto Comenius.

Dous compañeiros, dicelle un o outro, ay! ayer tarde lebeime un susto ¡do carallo! fui a dar unha volta po lo monte, cando de repente aparece un touro bravo correndo detras de min, pego a correr fortemente, pero enseguida xa me viña pegando cos cornos é cos fuciños nas nalgas, chacho! hasta sentia o calor na carne cuando fungaba o bicho o correr, menos mal que resbalou, ¡do contrario non sei que pasaría!
Dicelle o outro, gracias que fuche tú, si son eu cágome de medo, contesta o primeiro, ¿logo ... (ver texto completo)

Un gallego, cansado de que todos le tengan manía y de que todos se aprovechen de él, se dispone a suicidar. En eso que llega su mujer y le dice:
-Pero Pascualiño, ¿qué vas a sacar ahorcándote? y Pascualiño le contesta timidamente: ¿la lengua?

Felicidades a los Joses y a los que no lo son y son papas.
Un saludo.

O tío Andrés sempre foi un home de unha seriedade contrastada e profundas convinciois relixiosas, máis tiña tamén a firme convicción de que a augua sempre tiña que durmir nos seus prados. Por eso non era de estrañar atopalo cúa súa aixada ó lombo a calquera hora da noite. Pra desgracia miña, en Carnatiño tiñamos un prado que nos apezaba. Meu pai a pouco que nos fumos facendo grandes, (grandes… con nove ou dez anos), distribuínos a meus hirmous e a min os prados, pra que cada un de nos fora responsable de ter limpos, escaldeirados e votarlle a augua aos que por sorte nos tocara manter. Unha noite meu pai chegou a casa despois de facer unha revisión do estado no se encontraban os prados que eu tiña asignados, chamoume a varas pra pedirme explicacións polo lamentable estado no que se atopaba o prado de Carnatiño. Eu defendinme dicindo que co tío Andrés non podía e que ese home nin respetaba horas de augua “ni Cristo que lo fundo”, meu pai solo me contestou: “eses problemas son teus”, nin que decir ten que colli o mensaxe deseguida, e póseme a xurdir un plan pra dar solución ó problema. Tras varias noites agazapado no alto dun carballo que había por encima do tapadeiro do meu prado, ó fin, unha noite escura o vin vir, como case sempre rezando o rosario. Mentres el esborxaba a augua, cun fiu de sedal, un plomo e un azúelo atado na punta, deixeino caer hasta que le enganchei a boina, despois fui tirando do sedal pouco a pouco, el espantado ó ver como a boina subía sola pro cimo do carballo aliviouse de aires, e dixo: “ ¡esto son cousas do demo que anda tras de min!”, apretou a correr a velocidade que le daban as pernas e non parou hasta chegar ó pueblo. Desde aquel día, o meu prado de Carnatiño foise pondo máis verdiño.

¡Tío Andrés!, Onde queira que este perdoe. Poda que si foran cousas do demo. ... (ver texto completo)

Hola Piño, xa vexo que estás de volta, notase que a chuvia do Mediterráneo fixote aflorar a poesía.
Benvido de novo.

Pingadelo. Debo de confesar que algo raro me pasou no Mediterráneo, antes a poesía me daba igual, ahora me gusta (hasta amin se me fai raro este cambio) supoño que influíu o leer algun libro de Miguel Hernández e Rosalía de Castro, sobre todo, esta última me fizo impacto.
Saludos.

Estou moi contento. O domingo pola mañá, ó ir acomodar as pitas, escoitei os rechouchíos dunha anduriña. Levantei os ollos, e alí estaba, no cable da luz que cruza a estrada.
A esa inda non a volvín ver. Non sei onde estará agarbada desde entonces.
Pero despois xa vi ó López, á Mari, á Baldomina e á Marcela e ó seu marido Luis.
Xa van vindo.
Isto xa vai tomando cor.

Este "poema" o escribí fai un par de días o meus netiños, gustoume é quero que o vexais. En unha boa temporada non os vou a marear maís con estas chapuciñas. Gracias por dedicarlle este rato.

Camiño da Tuiza ¡Oh sorpresa!
esto era un vintecinco de abril,
no Carqueixal atopeime
loba con tres lobiños, que saian do cubil.

Lle brillaba o pelo de seda
cando o Sol lle pegaba,
deitadiños sobre a fraga,
a sua nai amamantaba.

Tan bonitos eles eran,
que hasta a raposa admiraba,
non lle importaba o peligro
se quedaba embelesada.!

Seguin carreirón adiante,
paxariños volaban é chirrian,
os coellos tamén correteaban
nerviosos, pensaban que os perseguían.

o pasar a ponte do Couto,
o río, con suas aguas claras baixaba,
comtemplando desde a barandilla,
cómo as troitas nadaban.

No merendeiro da playa,
andan meniños xogando
unhos fain futbol é birlo,
parte de eles observando.

en chegando a explanada
(a do pe do Santuario)
meniñas collen pampintas,
mulleres rezan o rosário.

Repican as campaniñas,
os feligreses, están chamando.
veise vir bastante xente,
po los camiños baixando.

Regresando de camiño a casa,
recreándome na campiña,
dou gracías o Dios del Cielo.
por nacer en esta terriña. ... (ver texto completo)

Hola Piño, xa vexo que estás de volta, notase que a chuvia do Mediterráneo fixote aflorar a poesía.
Benvido de novo.