"Buenos pastos en Lubian"

a min como galegafalante non me extrana que un zamorano fale galego o triste e que me empeza a extranar que o fale un galego... tal como van as cousas os que si o falamos imos ter que pedirvos asilo os zamoranos. un saudo

Xariñas: estamos a vivir nunha aldea global. Nós somos unha parte pequerrechiña do territorio do galego oriental. Eu coñezo queixas presentadas verbalmente no concello por usa-lo galego en folletos sobre o Verán Cultural. O máis curioso é que as queixas sexan plantexadas en galego. Cómo se pode facer en galego unha queixa contra o galego?
É decir: neste concello de fala galega hai as mesmas problemáticas lingüísticas que en Galicia, agrandadas polo feito de pertencer a outra comunidade.
Pero hai ... (ver texto completo)

a min como galegafalante non me extrana que un zamorano fale galego o triste e que me empeza a extranar que o fale un galego... tal como van as cousas os que si o falamos imos ter que pedirvos asilo os zamoranos. un saudo

Decía un apreciado e finado pechabares que víra un búfalo na serra. O can de Dacasnalgas trouxo un coello. ¿Non sería o búfalo aquel? Mira que non volveu velo ninguén.
Seguramente unha das perdices, ó caer fulminada, matou o búfalo dun picotazo fortuito no cerebelo.
A seguir coa narrativa, Pingadelo.

Antes de adicarme ó taxi, fun lexionario no deserto do Sahara. Certo que facía calor, inda que eu pasei os quince meses en Dajla (daquela, Villacisneros), que está na costa, e o clima é suave pola influencia do Atlántico.
Sendo recluta, cando máis calor facía, tiñamos que facer instrucción ó sol e abrigados coa camisola por riba da camisa. Logo púñannos ó abesedo, detrás dun frontón, sentados no chan, en mangas de camisa, para as clases teóricas.
Como PROFESORES de teoría tiñamos os CABOS, casi ... (ver texto completo)

O pasado domingo foi a Feira Franca da Moimenta, e por alí anduve a dar unhas voltas. Fun convidado polo senhor presidente da Junta de Freguesía.
O día non puido estar mellor. Por iso andaba por alí toda a contorna. Houbo touros nunha plaza desas portátiles, con forcados e toureiros dacabalo, concurso de ovellas e de cans da res, e moitos postos de vendas ambulante.
Chamoume a atención un paisano que deu a vara desde dous sitios distintos co autoparlante sempre a berrar:
--Dez panos de cocinha, ... (ver texto completo)

Verdadeiramente, ¡por cinco euros quen non lle fai frente a lei da gravidade!

Dacasnalgas levaba o día enteiro de caza pra Serra; dos Cortellos a Barón, da Mallada da Cruz á Barreira Blanca, hasta chegar a Lagarellos cúa entreperna encetada e nin perdices nin charrelas… ¡nin tan xiquera pitos verdeais!.
Eso si, polos Queirugais e o Bedulo non deixaron de sentirse tiros en toda a maña, ao que el respondía: “así reventaseis, no os cansareis de perdices, ¡carajoo!”- si no encuentro perdices comere al menos la merienda.

Ó acabar de comer, encetadiño como estaba, colle o pendín ... (ver texto completo)

O pasado domingo foi a Feira Franca da Moimenta, e por alí anduve a dar unhas voltas. Fun convidado polo senhor presidente da Junta de Freguesía.
O día non puido estar mellor. Por iso andaba por alí toda a contorna. Houbo touros nunha plaza desas portátiles, con forcados e toureiros dacabalo, concurso de ovellas e de cans da res, e moitos postos de vendas ambulante.
Chamoume a atención un paisano que deu a vara desde dous sitios distintos co autoparlante sempre a berrar:
--Dez panos de cocinha, ... (ver texto completo)

O tio Pedro foi un dia a feira, e o darse unha volta polos postos, os de lenceria sempre atraen a atencion. Despois de tanto mirar, decidiu comprarlle un sujetador distes modernos a sua muller.
Pediulle un a vendedora en ista loxicamente lle preguntou que talla queria, o que el lle responde: "Pois, uste vera, eu de tallas non lle entendo". A vendedora dicelle: "Bueno, pero uste sabe como son os peitos da sua muller, digo eu"
O tio Pedro: "Bueno, si, asi mais ou menos como pementos"
A vendedora: ... (ver texto completo)

Moi bo, Gel, moi bo...

O tio Pedro foi un dia a feira, e o darse unha volta polos postos, os de lenceria sempre atraen a atencion. Despois de tanto mirar, decidiu comprarlle un sujetador distes modernos a sua muller.
Pediulle un a vendedora en ista loxicamente lle preguntou que talla queria, o que el lle responde: "Pois, uste vera, eu de tallas non lle entendo". A vendedora dicelle: "Bueno, pero uste sabe como son os peitos da sua muller, digo eu"
O tio Pedro: "Bueno, si, asi mais ou menos como pementos"
A vendedora: "Pementos ainos de moitas clases, ¿non seran asi como os de Padron?
"Home non", responde el, "dises pequeniños non. Asi.. como os outros mais grandes... pero asados". ... (ver texto completo)

Nos veráns non hai cincuentón, sesentón ou septuaxenario que non teña horta. Pero cultivar un horto a beira da estrada pola que pasean todos os xubilados é unha tarefa reservada só para os máis atrevidos.
--Vaia pementos máis esmirriados que ten eiquí o Inda. Esta colleita non lle vai quita-la fame, non!
--Non os regues tanto, que vas afogalos.
--Non se cava nuca cando hai orballo. Parece mentira que foras labrego de rapaz e de mozo.
--Eses sucos deberían se máis fondos...
-- ¿E logo moi seca ... (ver texto completo)

Valentín Mimbreo era el abuelo de mis sobrinas, un extremeño que en los años cincuenta emigró con su mujer y sus dos hijos mayores al País Vasco. Después de vivir en un pueblo minero se instaló en Gadácano (Vizcaya) donde cultivaba a la orilla del rio, una parcela donde tenía un hermoso huerto. Tenía un vecino de labores hortícolas que siempre se estaba fijando en las labores que Valentín llevaba a cabo en su huerto y le ponía muchos defectos a lo que este hacía, pero a pesar de las criticas del ... (ver texto completo)

Nos veráns non hai cincuentón, sesentón ou septuaxenario que non teña horta. Pero cultivar un horto a beira da estrada pola que pasean todos os xubilados é unha tarefa reservada só para os máis atrevidos.
--Vaia pementos máis esmirriados que ten eiquí o Inda. Esta colleita non lle vai quita-la fame, non!
--Non os regues tanto, que vas afogalos.
--Non se cava nuca cando hai orballo. Parece mentira que foras labrego de rapaz e de mozo.
--Eses sucos deberían se máis fondos...
-- ¿E logo moi seca tés a horta? ¿Non hai auga no caño?
--Non regues ca da fonte, que vai moi fría e destemplas o eido...
A muller trouxera as manadas de pementos de Oimbra, pero non parou de chover nunha semana, e cando vin plantalos xa debían andar doentes. Certamente eran os pementos máis ruís de todo o Val de Lubián. Botaron flor, caeulle a mitade, e logo saíron aqueles pementos escuchumizados que non daban medrado...
Comprei un saco deles en Verín e seleccionei os máis mellores: vintetantos cm de largos e cun corpo cheo de esbeltez. Levanteime cedo, collín uns metros de sedal e prendín dous nunha planta, tres naquela outra,... así, ata que gastei dúas ducias deles. Inda tuve que suplementar algunha plantiña con dous o tres guizos: había pementos máis altos cas plantas.
Aqueles días foi a sensación do paseo:
--Se non o vexo, non o creo --decían casi todos-- Hai que ver qué pementos en plantas tan miudiñas.
--Como se nota a calor! Esta cortiña e moi fría. Non deron medrado as plantas pola friaxe, pero estas noites quentes cómo fixeron enche-lo fruto. Os mellores pementos do lugar!
Unha tarde, xa medio luscofusco, acercouse a min o Piño con moito sixilo e alá me botou na orella as seguintes palabras:
--Quen ía decir que plantas tan arricanxas darían da noite á mañá pementos tan caralludos. Así é a natureza. --Esbozou unha sorrisa de pillabán e acabou plantexando unha dúbida na que non caera eu-- Pero o que xa non ten explicación é que aquelas cuatro plantas do cabo do suco, sendo de Padrón, den pementos de Oimbra, carallo! ... (ver texto completo)

Dende facía tempo o tío José e a tía Josefa estaban a precisar de un caldeiro novo pra cocerlle aos porcos, e naqueles primeiros anos 70, a Leonides xa non viña vendendo os xeitosos cacharros de materiais reciclables, (eso si que foi un exemplo de reciclaxe: latas de aceite que se convertían en regadoiras, e que logo os rapaces faciamos servir de saxofóns, botes de tomate que acababan sendo cazos pra sacar a augua do deposito da cociña económica, latas das empanadas, ou carrapitos de varias midas). ... (ver texto completo)

Eu cuando lle oia decir o crego, e despois as monxas, que todos somos hermanos, faciaseme ese pensamento un pouco agobiante. Pero lendo a vosas historias, aparte de rirme moito, penso que debe de ser vedade que polo menos somos todos cortados polo mismo machado.
O do Pereiro que tuvo esta brillante idea foi pra estrenar a cociña de butano.
O Antonio o vendelas decia que eran unha maravilla, que nin queimaban as potas. E el, aunque que era da raza comun daqueles tempos que consideraba a cociña terreo da muller, quixo facer el mismo a prova e colleu o primeiro que se lle veu a mau pra quentar augua, o caso e que se quedou sin caldeiro e escangallou os queimadores da butana. ... (ver texto completo)

Dende facía tempo o tío José e a tía Josefa estaban a precisar de un caldeiro novo pra cocerlle aos porcos, e naqueles primeiros anos 70, a Leonides xa non viña vendendo os xeitosos cacharros de materiais reciclables, (eso si que foi un exemplo de reciclaxe: latas de aceite que se convertían en regadoiras, e que logo os rapaces faciamos servir de saxofóns, botes de tomate que acababan sendo cazos pra sacar a augua do deposito da cociña económica, latas das empanadas, ou carrapitos de varias midas). Achegouse o tío José á casa dos do Sotillo pra mercar un caldeiro sin dicirlles o fin pro que o farían servir. Vendeulle o Miguel un caldeiro moi lixeiriño e cun colorido que daba gozo velo. O tío José iba máis contento que unhas castañolas, pero non pasaran nin catro horas e xa estaba reclamándolle polo mal resultado que le dera o coitado caldeiro.

- ¡Mecago no birimbao…! mira o que quedou do raio do caldeiro, enseñandole a argola.
- Pero home de Díos, como pois o caldeiro na lareira, non veis que é de plástico.
- ¡Arrenegado sea o demo! ... (ver texto completo)

Nun concello desta ínclita provincia, fará uns cinco ou seis anos, colocaron no Taller de Bordados un emblema da Longa Noite de Pedra, que xa fora quitado dalí na transición. Daquela saíu este meu artigo no diario provincial, que me valeu unha forte discusión con aquel rexidor, nun ágape na Deputación.

"Allí estaban el yugo y las flechas. Él, acostado, en posición de descanso, cansado ya de tantas humillaciones. Ellas, de pie, en perfecta formación.
Para sus infantiles ojos formaban un todo indisoluble. ... (ver texto completo)

Hola Gel. No me extraña que se te faga raro o que a muller pensou en ese momente, amín tamén se me fizo.
Ela debeu pensar que tiña unha hernia nos cataplines, e que o tamaño de estes xa en por si eran considerables.
Hay que ter en conta, que a xente por entonces non se operaba comoa ahora, debia de darse algún caso en homes de necesitar algun tipo de taleguilla (parecida a dos toreros) pra sujetar unha hernia na suas partes, pero claro, sería unha cousa moderada digo eu, (eso nin pra un touro.)
Se agradece a túa opinión, me alegra que te reiras un pouco. Nos en casa o día que o contou miña sogra, pensei que os duchaba a todos de caldo, pra colmo, estábamos comendo.
Os casos que tú nos contache, non tei desperdicio, son graciosos de verdade, ¡o do pito no huevo! ¡pobre neno! o dos calzoncillos, en un gran sistema pra levar as muestras pros análisis, -non se perde nada.-
Saludos. ... (ver texto completo)