Nos veráns non hai cincuentón, sesentón ou septuaxenario que non teña horta. Pero cultivar un horto a beira da estrada pola que pasean todos os xubilados é unha tarefa reservada só para os máis atrevidos.
--Vaia pementos máis esmirriados que ten eiquí o Inda. Esta colleita non lle vai quita-la fame, non!
--Non os regues tanto, que vas afogalos.
--Non se cava nuca cando hai orballo. Parece mentira que foras labrego de rapaz e de mozo.
--Eses sucos deberían se máis fondos...
-- ¿E logo moi seca tés a horta? ¿Non hai auga no caño?
--Non regues ca da fonte, que vai moi fría e destemplas o eido...
A muller trouxera as manadas de pementos de Oimbra, pero non parou de chover nunha semana, e cando vin plantalos xa debían andar doentes. Certamente eran os pementos máis ruís de todo o Val de Lubián. Botaron flor, caeulle a mitade, e logo saíron aqueles pementos escuchumizados que non daban medrado...
Comprei un saco deles en Verín e seleccionei os máis mellores: vintetantos cm de largos e cun corpo cheo de esbeltez. Levanteime cedo, collín uns metros de sedal e prendín dous nunha planta, tres naquela outra,... así, ata que gastei dúas ducias deles. Inda tuve que suplementar algunha plantiña con dous o tres guizos: había pementos máis altos cas plantas.
Aqueles días foi a sensación do paseo:
--Se non o vexo, non o creo --decían casi todos-- Hai que ver qué pementos en plantas tan miudiñas.
--Como se nota a calor! Esta cortiña e moi fría. Non deron medrado as plantas pola friaxe, pero estas noites quentes cómo fixeron enche-lo fruto. Os mellores pementos do lugar!
Unha tarde, xa medio luscofusco, acercouse a min o Piño con moito sixilo e alá me botou na orella as seguintes palabras:
--Quen ía decir que plantas tan arricanxas darían da noite á mañá pementos tan caralludos. Así é a natureza. --Esbozou unha sorrisa de pillabán e acabou plantexando unha dúbida na que non caera eu-- Pero o que xa non ten explicación é que aquelas cuatro plantas do cabo do suco, sendo de Padrón, den pementos de Oimbra, carallo!
--Vaia pementos máis esmirriados que ten eiquí o Inda. Esta colleita non lle vai quita-la fame, non!
--Non os regues tanto, que vas afogalos.
--Non se cava nuca cando hai orballo. Parece mentira que foras labrego de rapaz e de mozo.
--Eses sucos deberían se máis fondos...
-- ¿E logo moi seca tés a horta? ¿Non hai auga no caño?
--Non regues ca da fonte, que vai moi fría e destemplas o eido...
A muller trouxera as manadas de pementos de Oimbra, pero non parou de chover nunha semana, e cando vin plantalos xa debían andar doentes. Certamente eran os pementos máis ruís de todo o Val de Lubián. Botaron flor, caeulle a mitade, e logo saíron aqueles pementos escuchumizados que non daban medrado...
Comprei un saco deles en Verín e seleccionei os máis mellores: vintetantos cm de largos e cun corpo cheo de esbeltez. Levanteime cedo, collín uns metros de sedal e prendín dous nunha planta, tres naquela outra,... así, ata que gastei dúas ducias deles. Inda tuve que suplementar algunha plantiña con dous o tres guizos: había pementos máis altos cas plantas.
Aqueles días foi a sensación do paseo:
--Se non o vexo, non o creo --decían casi todos-- Hai que ver qué pementos en plantas tan miudiñas.
--Como se nota a calor! Esta cortiña e moi fría. Non deron medrado as plantas pola friaxe, pero estas noites quentes cómo fixeron enche-lo fruto. Os mellores pementos do lugar!
Unha tarde, xa medio luscofusco, acercouse a min o Piño con moito sixilo e alá me botou na orella as seguintes palabras:
--Quen ía decir que plantas tan arricanxas darían da noite á mañá pementos tan caralludos. Así é a natureza. --Esbozou unha sorrisa de pillabán e acabou plantexando unha dúbida na que non caera eu-- Pero o que xa non ten explicación é que aquelas cuatro plantas do cabo do suco, sendo de Padrón, den pementos de Oimbra, carallo!
