As cereixas blancas

Barxes Moitas Gracias. Esto é unha de tantas maneiras de pasar un rato devertido.
Me alegra a observar, que cada día somos máis a participar no foro, (os que leen solamente, tamén é un papel importante.) Tú sigue escribindo.
O conto do abad, me fizo moita gracia ¿Qué cura máis picarón?
Saúdos.

¿DRACULIASIS?
Eu, cando éramos nenos, ouvín ás veces que os cabelos longos de muller non se podían botar na auga, porque se convertían en serpes.
Paréceme que era unha crenza, un credo dos vellos, transmitida pola tradición oral.
Ao medrar, esquecinme por completo do que sempre me parecera unha andrómena.
Pero hai uns anos, de pesca no Tuela, no lugar da foto, nunha charca entre os penedos vin un fío que se movía, con vida propia, como se fora un cabelo dunha marabillosa mociña loira. Estaba ... (ver texto completo)

Igual o que viches foi un pelo da MOURA xa que o seu pozo esta perto.
Moitas son as lendas que envolven a este maxico lugar. Unha delas di que un home roubou o peine de ouro dunha moura que, en venganza, optou por asasinar a todo-los homes da zona ata que desapareceu nesta poza. Outra lenda di que unha fermosa moura chegou a zona co seu pai e que se namorou dun home; o pai, contrario a relación, matou o rapaz e ela, toleu e tirouse nesta poza. Dende enton, nas noites de veran, escoitasen laios ... (ver texto completo)

Felicidades o Piño dende terras da Gudiña por esa poesia tan bonita e verdadeira, por que cantas veces nas mallas, sendo eu pequeno habia que tapar a meda cando estaba pola metade por que viña a tronada,é andando nas faceiras pasaba o mesmo.
UN SAUDO AGARIMOSO A TODOS OS FOREROS DE LUBIAN

¿DRACULIASIS?
Eu, cando éramos nenos, ouvín ás veces que os cabelos longos de muller non se podían botar na auga, porque se convertían en serpes.
Paréceme que era unha crenza, un credo dos vellos, transmitida pola tradición oral.
Ao medrar, esquecinme por completo do que sempre me parecera unha andrómena.
Pero hai uns anos, de pesca no Tuela, no lugar da foto, nunha charca entre os penedos vin un fío que se movía, con vida propia, como se fora un cabelo dunha marabillosa mociña loira. Estaba ... (ver texto completo)

Fai unhos anos, era bastante corriente, en alguha casa de labranza, guardar os apeiros do xugo no rincon do balcón, procuraban untalo o subeo e as cornais con manteca de porco, pra que duraran máis e non lastimaran a cabeza das vacas.
A altas horas da noite (noite clara de luar) Domitila, sinte ruxir algo no balcón, nin corta nin perezosa, se levanta da cama pra ver ó que sucedía, vei sorprendida, como un can pinto, grande, andaba lamendo as cornais do xugo. O can o ver a muller, asustouse, engancha ... (ver texto completo)

Tarde soleada de otoño. Varias mulleres lavando no rigueiro da Fonte da Uz (ahora está canalizado) antes ahí lavaban a roupa, a la, é maís o liño, que o puñan a blanquear no lameiro, mentras a colada levaba o seu proceso, elas votaban as súas boas paroladas "tratando de solucionar os problemas do pueblo - o millor posible".
(O liño, era mui importante na economía da casa, despois de moito traballo, pasaba o tear, ahí facian as telas pras sábanas, colchas, camisas, hasta roupa interior, contaban ... (ver texto completo)

Creo que has errado o herrado en el animal. O hablas de un Leon?

Creo que has errado o herrado en el animal. O estamos hablando de un Leon?

Hubo un tempo no que había escolas en tódolos pobos. Naqueles tempos felices, inda que máis pobres, as casas andaban cheas de xente: abós, pais e fillos... e as cortes cheas de gando. Por iso estaban tamén cheas de cativos as escolas.
Para amañar un problema xurdido na escola de Padornelo, a señora mestra, o pedáneo de Padornelo e mais o alcalde maior de Lubián viaxaron no tren a Zamora, recibidos en audiencia polo Delegado Provincial de Educación.
O viaxe pagouno o concello, e o señor alcalde ... (ver texto completo)

Eu xa estaba eiquí. Levaba cincocentos vintesete anos sen compañeiros. Viña ás veces unha luz divina, e apañaba catro noces e un canastro de castañas. Os días catro de cada mes viña máis xente con gando, e facían unha feira. Foi daquela cando me naceu o ollo. E foi así como mirei a malladadacimapolapaladosalbard eiros dar pinotes contra outro castiñeiro que xogaba de defensa. Mancouse e... que negro tiña aquel pé! Logo houbo tamén unha brigada de traballadores facendo unha zanxa moi profunda na que ... (ver texto completo)

Nas últimas eleccions de Galicia viña un conto do Carrabouxo. Falaban na televisión os candidatos o goberno e decían: "nos o que queremos son os intereses de Galicia". E di o Carrabouxo: "home claro, si o capital xa e voso".

PEPITA
Non te coñezo, pero os dous que viñeron de Chile, foron os dous irmans, que viven en Madride José (Pepe) e Manolo, que son tíos de ise que no foro da Vilallella, se chama José Vicuña e su nai, Eva, vive na Gudiña, que casou con Toño.
Ollo o Can

Que ben lle quedou o de capador de grilos, pois efectivamente por terras da Gudiña enseñaban a capar os grilos da seguinte maneira sobor de todo os rapaces
primeiro botabanlle auga, ou mexabanlle no burato pra que saira, e despois mandabanlle por as maus coas palmas estiradas en posición vertical é a unha distancia de 15cm. unha da outra enton colocaban o grilo nunha palla pasado polo medio e colocada facendo de travesa de mau a mau, enton collian un fio pra capalo. E decian apreta apalla rapaz é daban coas mans por o lado da fora enton ó grilo quedaba aplastado na man do rapaz é decian xa está capado, chamabanlle o" capagrilos". Un saudo pra Pingadelo, Lobonocortello, Xinxelo é Indachosei. ... (ver texto completo)

Los Hijos de Abraham.

Vai tu a saber a santo de que, pero o caso é que o maestro aquel día, e sin que servira de precedente, pediule os alumnos de 4º de EGB, na asignatura de relixión, que le ficeran unha redacción da vida dos fillos de Abraham-. “Papofino” que non achaba xeito por onde collelo, axudouse da “boa voluntade” de Holofernes e o seu parente, máis non o curman adivino, outro, catro ou cinco anos mores quel, e que se sentaban xusto no pupitre por tras.
Cos ecos daquelas estupendas ... (ver texto completo)

Amada Clementina: Ti sí que sabes. Ésa é a verdadeira historia deste xa famoso cuadrúpedo. Só marras nunha cousiña: As especialidades deste xumento sonche Tocoloxía e Obstetricia. Eu convivín con el catro anos nunha alta institución. El érache o voceiro nunha Comisión, e non vexas como orneaba.
Según dicen os que millor o coñecen, daquela orneaba presumindo de ser o castelán que máis farragachas de muller levaba contempladas.