POLA DE LAVIANA: Hola FERRERA que tal, gracies pol consuelu y tamien...

BELEN, toi viendote nesti retratu con tu mascota y ta dondome dando muncha pena, porque esta mañana pasá, a las 9 seme murio la mi perrina con 10 años, nun podeis imaginar lo mal que lo toi pasando, yera un animal delo mas cariñoso, cuando yo llegaba de trabayar y al escuchame la moto ya taba asomaina al balcon y al abrir la puerta benia a saludame dando saltos de alegria y hasta que nun la acariciba nu se quedava tranquila. Ya llevava malina unos cuantos dis y llevela al veterinariu y tuvomela dos dis hospitaliza y con suero y paecia que se avia pues tosto bien, pero volvio pones como antes y dexo de comer y poco apoco fue diendose, asi que toi mui triste y chandola muncho de menos.
Abrazos pa toos.

Nica: Cuánto lo siento. Yo estoy pasando por lo mismo. El día diez dejomos el mi Rony, un caniche negru, con el que durante dieciséis años compartimos todo. Sólo i faltaba hablar, porque entender entendíalo todo. Y la alegría con que nos recibía a todos y cada uno de la familia. Y cómo nos ladraba cuando alguno se iba como diciendo ¿a dónde vas dejándome aquí?. El vacío que ha dejado es inmenso. Pero siempre nos acompañará su recuerdo.

Hola FERRERA que tal, gracies pol consuelu y tamien digote lo mismo.
Los ratos de compañia y cariño que te dan estos animalinos nun tien preciu, porque, cuando sienteste triste, cansau, aburriu o tas malu, ellos paez que lo presienten y enseguia se ponen xunto ti mirandote y meneando el ravu como queriendo decite que nun te pongas asi que aqui toi yo pa consolate, cosa que una persona nun fai, y que ellos nunca te abandonarien.
Uu fuerte abrzu pa toos.