Luz ahora 0,07524 €/kWh
        

Mensajes de PEREIRO O SAN PEDRO (Orense) enviados por Gel Martínez:

De todas formas Gel, aunque dejé la pesca por esos y otros motivos, yo seguía llegando a casa los dias salientes de guardía con mi quiñón de pescado, con lo que me hice pescador famoso entre la familia, y famoso cliente entre las pescantinas de la lonja. Claro que puesto que a rizar el rizo un dia llegué a casa con un par de rodaballos "recien pescados" y no les quité la etiqueta de "made in Galicia" que llevaban colgando. No sirvieron las explicaciones de que habian cruzado el Estrecho, y llevaban ... (ver texto completo)
Non entendo moito de pesca, pero teño oído que é un recurso usado con frecuencia eso de pasar pola lonxa, pero... non quitarlle o DNI os rodaballos, Xosé, eso xa é un despiste que non se pode facer dúas veces...
Miña nai ía as veces a lavar o regueiro da Ponte do Charro. Eu adicábame a facer pozas na area e a "pescar" cádavos. Un día tive sorte e enchín a poza. Fumos a comer á casa ao mediodía e cando volvimos a auga da poza filtrárase pola area e os bichiños estaban todos panza arriba. ¡Coitadiños, ... (ver texto completo)
pues si gel mi primer parto fue en el hospital santa cristiana en madrid, yo 18 añitos de hace 40 me encuentro en un paritorio con una sra despendolada y afeitada (entonces se afeitaban) y me dice el ginecologo (dr. caballero) junta el 2º y3 dedo y dime plano.... ufff yo en aquella epoca excarceos con la novia.. pero de dedos naaaa.. y claro le dije mal la situacion del feto... de ahi llega el parto y mikel redondo al suelo... pero lo pase.. esta es la primera pero hay mass un bico
Mikel, despois de 40 anos ben seguro que xa tes todo baixo control en non haberá parto que se te resista.
Xosé, ¿cómo te foi a parar o anzuelo na cabeza? ¿Ficecheo tu soíño ou metiche a cabeza onde non debías? Saúdos para os dous.
bueno abuelete yo tb hace años llevo canas... pero tu eres unb abueleta encantador con esos nietos tan preciosos y deseados... lo del temporal pues yo he embarcado 4 veces,, bcn -- baleares.. en el barquito de mi hermano (sirauna) q salimos de getaria y en media hora en puerto otra vez con nun mareo q el cemento del puerto lo veia por la cabeza.. y otra vez con un marinel jubilado de mutriku q fuimas a txipirones (yo no persaque ninguno) pero nos entro una galerna y menos mal q el era un veterano ... (ver texto completo)
Venga, venga, a animarse e contar anécdotas! Mikel, tu a primeira que tes que contar é a do teu primer parto, que me diexache moi intrigada... apertas
Estoy por aquí, lo que pasa es que estais todos disparados, y no puedo meter baza. Un abrazo a tod@s. Xose.
Vaia, xa me andaba preguntando eu tamén qué sería do fillo da señora Carmen. Alegróme que estés ben, en que non te olvidaras de nos. Saúdos.
sou Kin o fillo do cacheiro, a toli non foy o grupo a Mezquita. Que escola era? un abrazo
Saúdos Kin, fillo do Cacheiro. Tamén un forte abrazo para Ludi.
de la casa de las marujas ya solo queda la explanada.. pero gel cuando vengas a pereiro podras tomar un cafe en el escano de las marujas,,, q ya esta reformado despues de mucho trabajo en nuestra casa.... o sea q animate,,,
un bico
Xa teño ganas de tomar ese café no escano das Marujas e recordar tempos bonitos todos xuntos. Unha aperta.
tere " uja" maruja era un encanto de mujer sin lugar a dudas.. pero era barja y esa familia como te cuento en face tiene algo por ahi mal de ojo.. fario.. no se que es.. pero las desgracias van encadenadas,, los mayores se fueron con logica y con edad pero sus primas (feliz y nela) con veintitantos, manoli hija de carmen con 11 maruja con cuarenta y pocos y ahora esto... creo q ahi q buscar alguien o algo q proteja a la familia
Mikel, as cousas pasan porque sí, e non se lle pode dar máis voltas.
Toda esta familia para min é como si fora propia. A tía María Corvina e miña nai (DEP as dúas) levábanse como irmás e os fillos criámonos todos xuntos alí no cima da aldea. Para mín a Rosa máis a Uja foron as miñas compañeiras de xogos infantiles, e levo recordos delas deses que nunca se olvidan por muto que pasen os anos. A Uja (María) era tan boa que non pode estar máis que en bo sitio, protexendo os seus fillos, e ben seguro ... (ver texto completo)
Como siempre yo soy la de las malas noticias. Hoy se le quemo la casa de los nietos de Corbina. Los hijos de Maria q. e. d y de Jose luis. Lo siento mucho O Candil, tus sobrinos, y a lo mejor no sabes aún nada y yo soy la que te amargo la tarde, pero tarde o temprano te vas a enterar. en principio parece que le ardio todo, aunque yo espero que al menos objetos personales y sobretodo recuerdos pudieran salvar algunos. La verdad es que una tragedia para estos chichos que yo aunque los conozco poco, ... (ver texto completo)
¡Qué mala noticia, Pura! Cuánto ó sinto, polos dous chavales que sí, por certo son moi boas persoas, como toda a familia. Si non houbo que lamentar daños personais xa é moito. Espero que se recuperen pronto deste mal trago. Unha aperta para O Candil e para toda toda a familia
gel eu no soy lito soy un suplantador... mikel y mi lengua materna es el euzkera... necesito algo sencillo para aprenderlo.. hace 30 años cuando apareci por pereiro no entendia na de na.. ahora al menos creo q entender lo entiendo.. y hablarlo pues no aunque me encanta soltar parrafadas cantarinas
Home, a estas alturas xa sei que non eres Lito, jaja, trabuqueime qué queres, pero eu dirixíame tí, Mikel, que sigas soltando esas parrafadas cantarinas que te quedan moi ben.... apertas (tamén para Lito)
Gel a mi tambien me encanta poder comunicarme contigo eres la hija de Clementina QDP verdad? tu continuas en Holanda? me encanta tener noticias de la gente del pueblo asi que continuaremos comunicandonos, perdoname pero no se escribir en gallego que vergüenza pero en mis tiempos no nos enseñaron, a ver si tengo corage y me pongo a ello.
Bueno O Candil yo tampoco sé quien eres, me fui de España en el 67 asi que seguro que tu no habias nacido, soy hija de Amador hermana del Manolo que està en Verin ... (ver texto completo)
Prezada Belsita, claro que son a filla da Clementina e sigo en Holanda. A min tamén me encanta comunicarme coa xente do pobo, non me importa en qué lingua, cada cual na que poida ou queira. Eu a ti creo que fará dous anos que te vin no don Pepe, xunto ao Manolo máis a Toñita. Eu estaba cos meus irmáns e as nosas familias.
Lito, o teu galego e precioso, tu sigue practicando que o vas a conseguir.
Un abrazo.
Hola Belsita, alégrame saudarte neste foro e non deixes de amenizalo cas túas mensaxes. Tamén aproveito para desexarte a ti máis a túa familia un feliz ano.
Muto ánimo para as dúas xunto coas vosas respectivas familias. Un abrazo.
quiero descargar un par de fotos y no me deja el sistema, las he comprimido y tampoco ¿sabeis si tiene algun problema?
Quizáis teñas que facer as fotos con unha resolución menor. Eu ás veces tamén teño problemas para subilas, pero ó comprimilas sí que as admite. Apertas
Eusebio foi sempre un home moi apacible. No pobo inda hoxe a hora de facer comparanzas é frecuente escoitar: "ten máis aguante que o Eusebio".
Estuvo casado ca tía Marcela. Serache verdai eso de que os polos opostos se atraen, porque ela era todo ó contraio, moi rexileira, sempre estaba rebulindo, mandando e xurdindo para non deixalo tranquilo.
Cando enviuvou púsolle de epitafio: "Miña amada Marcela, agora descansas e eu tamén".
Pero un bo día ó Eusebio chegoulle tamén a hora de pasar a, según dicen, millor vida.
O ateravesar a porta do ceo, ainda non acabara de mirar ó redor admirado da paz que alí se respiraba, cando de repende vei chegar a Marcela cos brazos abertos a darlle unha aperta ben preta.
-Por fin Eusebio da miña alma, canto desexei este momento.
O Eusebio púsolle as mans nos ombreiros e apartouna un chisco para mirarlle fixamente os ollos.
-Marcela -dixo con voz firme- o trato foi: "hasta que la muerte nos separe". ... (ver texto completo)
Tamén para ti, 25, felices festas mais un venturoso ano novo, e ademais de saúde, traballo.. e todas esas cousas boas que sempre queremos, deséxote tamén que conserves o bo humor e paciencia co teu xefe. Saúdos.
El bar del que hablas era de una tía de Milagros, la Xita. Ahí pasábamos los ratos libres en nuestra niñez. La Xita tan buena persona, siempre renegando con la rapazallada que allí se juntaba a pero nunca enfadada. ¡Qué paciencia!
El segundo apellido de mi abuela paterna también era Gallego, y creo haberle oído a mi padre alguna vez que eran familia lejana, asique aunque sea poco, algo emparentadas estamos. Apertas.
q va teresa me quedo en la parte de arriba-- y yo tb conoci a la tia morena sentada en la casa de xefa
O Xosé que poña o barril, que non faltarán candidatos que se amarren a él, e so o deixaran rodar barroque abaixo cando esté ben valeiro..
Para ti tamén Piño xunto coa túa familia os meus mellores desexos para as festas que se aproximan e un vindeiro ano cheo de saúde e cousas boas. Apertas.
hola soy maribel la hija de eduardo uno de los 7 hijos que tenia mi abuela que se llamaba maria gallego conocida creo haber entendido como la morena ahi en le pereiro. Mi padre ha fallecido hace un año y medio y yo hace mas de 30 años que no voy al pereiro siendo una niña y no recuerdo casi nada.-He estado mirando las fotos y me ha parecido bonito el pueblo tengo que ir a verlo me gustaria que alguien me pudiera dar alguna referencia de alguien de mi familia que viva ahi, un saludo.
Hola Maribel, bienvenida al foro de Pereiro. Yo he conicido bien a tu abuela, la tía Morena, y mi madre hablaba mucho de Eduardo (d. e. p. los tres) pues parece ser que eran de la misma edad y tenía bonitos recuerdos de su niñez. Tu prima Milagros hija de Francisco d. e. p. es una gran amiga mía y aunque no viven en el pueblo van a menudo. En Pereiro sólo vive Toño, que yo sepa. Si te animas a visitar el pueblo estarás en tu casa, siendo nieta de la tía Morena también es un poquito tuyo. Saudiños.
Mikel, o de bellezas ía por as vosas sobriñas e pola Carmen, pero todo hai que reconocer, vos tamén estades de bo ver...
Padre, ¿os curas non se casan? Non Agapito, nos non, o día de mañá os nosos fillos o millor si.
Ja, ja, ja, qué bruta a rapaza de Sanabria (aclaro que ese Candil que solicitaba non era eu, jua, jua:-).
Non seguro que non, o Candil xa lle alumeaba a un sanabrés.....
¡Sodes todos os mellores.! Da gusto entrar en este foro porque te partes de risa.
Gel o da Elvira coa súa copa de viño, mui bon, pero éste despiste do crego, máis o do José, non teñen desperdicio. Buenísimos.

Alá vai outro caso de despistes.
En un pueblo de Sanabría, (cerca do lago) de ésto fai unhos cuantos anos, ainda non habia luz eléctrica nos pueblos.
Duas mulleres, mai é filla, non se puñan de acuerdo de cual iba a muxir a vaca que tiñan parida, o final, a mai convece a filla de que era ... (ver texto completo)
Gracias Piño por animar tamén un chisquiño este foro. As túas historias tamén son moi boas que sempre leo con pracer. Apertiñas.
Creo lembrar que o tal Sifó cantaba moi ben, por iso o chamaban ós funerais de importancia en Ourense. Noutra ocasión, despois de rematar o acto maila cea, iba o crego a paso lixeiro camiño da Praza das Mercedes a coller o coche de línea de volta para Lourizán.
Era entroido, as calles estaban abarrotadas de xente cada cal co millor disfraz. Nesto atópase con Braulio, un ugandés morenocho antiguo compañeiro de seminario e deciden ir a celebrar o encontro tomando unhas copas.
O Sifó, para disimular, ... (ver texto completo)
Existió, y digo existió porque ya falleció hace algún tiempo, un personaje en Marin llamado artísticamente "Jhon Balan" el "Hombre Orquesta". Este hombre tuvo mucha resonancia en Galicia donde tuvo programa propio en la Televisión Gallega, y ya se cuenta que de pequeño mostraba buenas cualidades. Siendo todavía un "cativo" un vecino lo contrató para acarrear una partida de leña que le habían traído para su horno. El contrato era de 5 pesetas que le abonó por anticipado por realizar el trabajo.
Cuando ... (ver texto completo)
Persoaxes deste calibre non morren nunca, porque nos deixan tantas anécdotas que siguen vivos na nosa memoria. A pena é que non houbera naquel intre alguén "rodando" xa tal ocurrencia... porque haber hainos, o caso é dar cueles.
Apertas.
Habia un personaje en Marin muy aficionado a empinar el codo. Asi que la gente acostumbrada a sus "trompas" procuraba no hacerle mucho caso. En cierta ocasíon a altas horas de la madugada le oyeron gritar a grandes voces: ¡Acudirme, tres que me atacan, tres que matan...!. Los vecinos apenados y pensando que no era ley, atacar asi a una persona, acudieron prestos a defenderlo. Cuando llegaron al lugar se encontraron al interfecto tendido en un banco de la Alameda con una botella en la mano. Preguntado ... (ver texto completo)
Moi bo, Xosé. Cóntanos máis historias, anda. Estas do viño non teñen desperdicio. ¡E viva o bó viño, que con moderacón alegra as festas! Apertas.
gracias gel por el email de esta mañana, si antes digo q esto esta muerto antes sale el foro corriendo
no me ha dejado subir fotos.. ahora mismo currando en urgencias y entre paciente y paciente dando a la charleta un bico a tod@s
¡Qué gusto da esto, verdai Mikel! Apertas
Don Evaristo era un burgués retrógrado decadente.
Elvira, a súa muller, era unha gran señora, empalagada de aburrimento. Levaba a cara moi empolvada para cubrir a palidez, secuela de os anos pasados á sombra do seu home.
Un día calquera, sentados á mesa, don Evaristo repite por enésima vez a mesma cantiga dende hai mutos anos:
-Non hai dereito, que vivan igual ou millor ca nós, fáiseme insoportable.
Elvira colle a copa de viño, pecha os ollos e dí despois de soltar un suspiro:
- ¡Quérote tanto, ... (ver texto completo)
Ha ganado el PP por mayoría absoluta.
Tirando polo fío da madeixa, eu persoalmente chego a seguinte deducción. Estabamos ó borde do abismo, xa demos o tan deseado paso adiante. Por pura lóxica, atopámonos no medio do abismo. Non pasa nada. Fai uns días en plena campaña electoral, o novo presidente dixo textualmente: "Ya es hora de que los españoles adivinen la luz al final del túnel". Eso de adiviñar púsome a cavilar. Unha das súas acepcións é: "Descubrir por conjeturas algo que no se sabe". Eu, se acaso, xa vou aguzando as facultades ... (ver texto completo)
Apreciada Gel,ó comentario que ouviste nahu le des munta importancia, más creo quen ó dixo xa sabemos do pe que coxea. Iso do paso adiante sona cando fixe a mili, oxalá a sín sea por ó bein de tudos, más eu axo que a que ir o xeito.
Me gostan tudos os teos mensaxes, pero en especial un que puseste onte no foro de Lubian.
Uha aperta.
Prezado 25, ese comentario deume muto que pensar porque é a pura realidade, estamos ó borde dun abismo, e se damos un paso adiante esnafrámonos todos abismo adentro... A perspectiva non é moi alentadora.
Como ben din O Candil mais Teresa a imaxinación infantil é moi grande. Pero daquela, por moi medosas que foramos, ó ver a alguén ou ó chegar a casa o medo disipábase como por arte de maxia. Ó medrar, aqueles medos desaparecen pero dan lugar a outros de máis calibre que non se quitan de modo tan sinxelo. Eu escoitei fai pouco un comentario dunha desas persoas entendidas, que dixo que o país está ó borde do abismo, pero que a partir do día vinte daremos todos un paso adiante...
Como non pondes fotos novas, estiven repasando as vellas.. O mirar esta do barroque, aflóranme mutos recordos deste camiño tantas veces andado cando inda regañaban os corollos de pedra no chan, hoxe enterrados debaixo desa capa escura de progreso chamada asfalto.
Vouvos a contar algo que me pasou de pequena, cando tiña uns sete ou oito anos.
Eu acordo o buzón do correo en tres ou catro sitios no pobo. Un deles foi colgado na parede da casa do carteiro, por aquel entonces o tío Alejandro (d. e. ... (ver texto completo)
¡Feliz 11-11-11 a todos! Esta sí es una fecha irrepetible que no volveremos a vivir, pues la siguiente, 22-22-22, no existe. Disfrutémosla.
Mikel, cuando salí de Misa me comentó mi marido que había hablado contigo, pero a mí ya no me dió tiempo pues nos pusimos mis hijas y y a hacerle fotos al caballo y al burro que había en aquella finca al lado de la fuente y ya se nos hizo tarde, pues aún teníamos que ir a llevar con mi madre las flores al cementerio. Le dejé una flor a Manoli, pues siempre paso ... (ver texto completo)
Candil, non estarás vaticinando o fin do mundo! Porque así como xa houbo antes moitos 11-11-11, espero que inda estén moitos máis por vir. Eso sí, tes razón neso de non o volveremos a vivir; o próximo non será antes de cen anos e a nos pillaranos un chisquiño desencaixadas jaja. Pero bueno, cada día é único, asique a disfrutalos todiños. Apertiñas.
¡Alabado seas Mikel! É verdade que ultimanente estaba o foro algo apagadiño, pero votas tu un berro ehhhhhhhhhhh, e xa se volveu a encher.
Cocido e magosto, nada menos, que vos aproveite, pero sin sobrepasarse por eso das flatulencias posteriores, xa sabes. Unha aperta para todos.
Prezados Lito e Mikel: Desexo que o esteades pasando ben, sempre o mellor que poidades, nos estades dando enveixa os demais foreiros, por estardes a comer (os bullós) castañas, e os demais traballando, pero se non hai novidade pro dia dos santos comereinos eu tamen.
Coa auga que choveo o que sairan antes de marchardes van a ser as lepihotas que a plancha ou asadas na brasa boas van a estar porque os demais cogumelos como os niscalos ainda tardan mais en sair, que nos piñeirais da Esculqueira salen ... (ver texto completo)
¡Fai falta ser ben malos! Estándesme a dar unha boa envexa, sí señor, bueno envexa, morriña e de todo un pouco, porque se acerca tamén o día dos Santos, e por razóns obvias, tamén me gustaría estar ahí. Outra vez será. De todolos modos deséxovos que o pasedes todos moi ben, comede algún bulló a nosa saúde, os cocomelos nas brasas con unha pouca de auga mais unhas areas de sal.... bueno, voume a por un babeiro... Apertiñas para todos
Gracias a tod@s polas vosas palabras de agarimo. Os enfermer@s con pacencia e mimo xa aportamos o noso gran de area, para eso estamos.
Mikel, si non conoces o magosto non sabes o que te perdes, asique animote a facelo e xa me contaras. Para min unha verdadeira delicatesse xunto cos cocomelos, anque con a sequia este ano non habera mutos. Seguro que o noso amigo Barxes sabera onde atopar algun. Saudos para tod@s.
Gel. Sempre tan genial cos teus comentarios, me gusta como escribes, deberías de facelo máis a menudo. A próxima vez que utilice un taxi, vou a intentar ese sistema.
Teño entendido, que tiña habido un problema de salud con un familiar teu, por tal motivo, este verán non pudeche pasar as vacacións no pueblo. Espero esté todo xa solucionado, de ser o caso contrario que resuelva o máis pronto posible.
Observo no foro que tamén hay por ahí máis problemas de salud, os deseo en breve esté todo perfecto.
Saudos.
Mutas gracias polo teu interes, xa vai indo a cousa encarrilada para ben. Ahora tocame facer de enfermeira privada, tal como se promete no seu dia: na saude mais na enfermedade, nas duras e nas maduras. Un cordial saudo. Tamen para o amigo 25 e demais forer@s.
Moita sorte para Xosé e Lito, e por suposto para outro foreiro moi querido polo que a min me toca; en fin, para todolos doentes, participantes ou non, que se poñan pronto ben.
Esto contoumo un día o Valentín das Frieiras:
Para mercar aquel famoso tractor o Valentín marchou, coma moitos naquel tempo, un ano para Suiza. Alí traballou de sol a sol e aforrou todo o que poido, pero como en ningún sitio atan os cans con longanizas, en vez dun ano tivo que pasar dous.
Cando volveu, chegou a estación ... (ver texto completo)
Muy bonito Gel, el poema de nuestra mas insigne poeta y escritora. No lo conocia pero es precioso. Tendré que profundizar más en la obra de Rosalia, ahora que tengo mas tiempo para ello. Un abrazo. Jose.
Prezado Xosé, alégrome que te guste o poema. Temos unha gran sorte de ter unha lingua tan agarimosa e que xente como Rosalía soupera apreciar o valor que ten e nos deixara a súa obra en herdanza, un verdadeiro tesouro. Aiquí te mando outro para que lla ensines os teus netiños.

Teño o corazón senlleiro
e orfo na noite fría.
Non importa, agardaréi
polo albor do novo día.
Teño lobos, teño sombras,
teño a sorte fuxidía.
Non importa, agardaréi
polo albor do novo día. ... (ver texto completo)
Has de cantar,
meniña gaitera;
has de cantar,
que me morro de pena.
Canta, meniña,
na beira da fonte;
canta, daréiche
boliños do pote.
Canta, meniña,
con brando compás,
daréiche unha proia
da pedra do lar.
Papiñas con leite
tamén che daréi;
sopiñas con viño,
torrexas con mel.
Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces.
¡Que ricas que saben!
¡Que feira, rapaza,
si cantas faremos...!
Festiña por fora,
festiña por dentro.
Canta, si queres,
rapaza do demo;
canta, si queres;
daréiche un mantelo.
Canta, si queres,
na lengua que eu falo.
Daréiche un mantelo.
Daréiche un refaixo.
Co son da gaitiña,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.
Co son da gaitiña,
co son do tambor,
che pido que cantes,
meniña, por Dios.

Cantares Gallegos /Rosalía de Castro ... (ver texto completo)
Bonita fotografía, Lito tú podias decirme si vive un tal Don Antonio que hera profesor, de iscola, teño bon recordo dil enseñoume a sumar y restar na aquil tempo.
D. Antonio xa fai bastantes anos que nos deixou. Tamén o seu fillo faleceu hai máis dun ano. Que descansen en paz os dous, eran persoas moi queridas no pobo. Saúdos.
pues avisa cuando aparezcas manel y lito el sabado hablaron de ti
Espero que foran so cousas boas...... Non vos preocupedes que cando me atope polo pobo unha das primeiras visitas teñoa resevada para vos. Apertas.
Gracias, Barxes. A ver si para o ano que ven hai máis sorte. Nos de momento aínda non podemos facer planes a longo prazo, pero en canto poidamos darémonos unha escapada. Alégrome que o pasarades ben cos amigos foreros; seguro que foi o aquel día que a min me asubiaban moito os oídos jajaja. Apertas.
Esquezabame preguntarte que pasou para non ter vacacións, espero que no fora por nada penoso.
Pura, gracias polo teu interés. A cousa penosa, depende de cómo se mire. Foi por unha caída tonta do Manolo que acabou dando máis a lata do que nun principio pensamos.
En cuanto o meu galego, nótase ben que non o aprendín na escola, anque na casa sempre me inculcaron o valor que ten a nosa lingua. Aprender a escribilo é un reto persoal que un día me impuxen e inda me queda moito por andar, porque o curso vou a ter que deixalo para cando me xubile, a ver si teño máis tempo, jaja. Apertiñas.
Aprezado Lito: As festas na Tuiza según o meo amigo Barxés son o 25 de este mes, a igrexa istá na antigua carreteira.
Me podias informar por donde anda a miña ademiradora Xel, o digo como participante nos foros, que le deseo tuda sote do mundo, aunque so sea por o que me fixo reir. Uha aperta.
Prezado 25, xa vexo que aproveitache moi ben os días de lecer, que volves con muta enerxía. Eu non podo dicir o mesmo, pois as nosas vacacions quedáronse en auga de castañas, pero bueno, todo se andará.
Non sei si nos teus anos novos tamén te tocou de andar a seitura polo Pereiro. Eu era pequena, pero ainda lembro cando viñan as cuadrillas polo pobo, e anque na nosa casa non había nin seitura nin malla, miña querida nai sempre tiña algún favor que dovolver a algún veciño, e ía mutas veces a levarlle ... (ver texto completo)
Realmente el dia del Loreto, no es ni en agosto ni en septiembre. Es el dia 10 de Diciembre y como en diciembre se hacia imposible por el mal tiempo, la cambiaron al primer domingo de Septiembre, (esto hace 50 años). Despues, hace unos años la adelantaron al ultimo de agosto y como ese coincidia con otras fiestas por los alrededores, fue el movito de moverla al penultimo domingo de agosto.
¡Qué ben te sabes a historia Pura! Eu tamén lembro festexar sempre o día do Loreto no primeiro domingo de setembro, e de feito, nun pobo da Coruña celebrano o día 9 deste mes, pero o máis importante é que a xente non perda a tradición e se sigan xuntando os amigos e as familias a celebralo, que a virxe seguro que non se enfada porque lle cambien o día.
Gracias a todol@s que estandes pondo fotos tan bonitas do noso pobo, así os que nos atopamos lonxe e non poidemos estar ahí vivimos un chisquiño as nosas tradicións dende a distancia. Apertiñas para tod@s.
Lito e Mikel, en hora boa pola casa. Quedóu moi bonita, e o detalle do escudo é precioso, así sí que será sempre a casa da Xefa como vos queredes. Que a disfrutedes. Saúdos.
Tienes razón fueron especiales, Recuerdo a una muchachita preciosa con un nombre que no me cuadraba, me preguntaba ¿Gel que nombre es? jajajajaja
Y Leo cuantos días de juegos, Para mi fueron experiencias que me aportaron muchas cosas, un crio de ciudad, metido en un pueblecito en que todos se ayudaban a recoger la cosecha, también recuerdo un incendio y todos los vecinos acudían a luchar contra el fuego, aprendí muchos valores, Que en la selva de la ciudad casi me convierten en un bicho raro,
Pero ... (ver texto completo)
Jajajaja ¡Qué bueno! Y el Patito qué calladito detrás de la ventana. A ver si también se asoma alguna vez.
Apertiñas para los dos.
Jajajajaj si somos Mi padre Juan Antonio Sanchez Mi Hermana Pepita Y Yo Joan
Gracias Juan Me ha gustado ver esta fotografia. Me trae a la mente recuerdos de mis vacaciones en el Pereiro fueron dias que nunca olvidare al igual a todas aquellas personas que conoci o me acompañaron y que muchos ya no estan Como mi Hermana o tia Maria Gracias, muchas Gracias por lo que estais haciendo
¡Hola guapetón! Me alegra mucho saludarte en este foro. Aquellos veranos ya tan lejanos seguirán siendo siempre valiosos recuerdos, así como las maravillosas personas que nos rodeaban. Siento muchísimo el fallecimiento de Pepita, ella también sigue presente en mi recuerdo. Un abrazo para ti y tu familia, tus padres, y como no, para el "patito".