Ai, Piño, que case fúche-lo Pío da Gel! E logo tí non andabas cunha pucha na testa apañando as castañas?
Contaba un día no xogo dos bolos de Lubián o tío Manuel do Selmo, con aquela retranca, tanto da súa fala coma dos seus andares, que el fora de mozo somatén, destinado en San Ceprián de Hermisende.
E unha noite tiveran que levar para casa a un paisano de alí, con máis viño no seu bandullo co dun pelexo máis un pipote xuntos.
Ao chegaren á casa daquel borrachín, dixo que era mellor entrar pola corte, que a porta da casa, no cimo da escaleira, xa a tería pechada a boa da súa muller.
Da corte subía unha escaleira de madeira que daba nunha trapa, pero non foron capaces de subilo. Cando ía polo terceiro banzo (que en Lubián decimos baldón), alá marchou de fociños contra o cu da porca, que estaba deitada no seu cubil. Daquela abrazouse á calor da porca, e medio tatexou:
--Carallo, Ignacia, cómo te fede o alento!
Contaba un día no xogo dos bolos de Lubián o tío Manuel do Selmo, con aquela retranca, tanto da súa fala coma dos seus andares, que el fora de mozo somatén, destinado en San Ceprián de Hermisende.
E unha noite tiveran que levar para casa a un paisano de alí, con máis viño no seu bandullo co dun pelexo máis un pipote xuntos.
Ao chegaren á casa daquel borrachín, dixo que era mellor entrar pola corte, que a porta da casa, no cimo da escaleira, xa a tería pechada a boa da súa muller.
Da corte subía unha escaleira de madeira que daba nunha trapa, pero non foron capaces de subilo. Cando ía polo terceiro banzo (que en Lubián decimos baldón), alá marchou de fociños contra o cu da porca, que estaba deitada no seu cubil. Daquela abrazouse á calor da porca, e medio tatexou:
--Carallo, Ignacia, cómo te fede o alento!
Xa me reí un bon rato co caso.
Non sabia que o Manuel do Selmo fora somatén, ¿levaría uniforme? pois tiña que sentarlle como a unha porc un chocallo.
Era mui pedorro, se tiraba unhos cuescanos de impresión, presumía de que non había ser humano que tuvera tanta potencia no tubo de escape, era gracioso, xa en por sí tiña cara de chiste, enterraba as boina bilbaína hasta as orellas, quedando estas como abanicos pros lados, a boca grande, se reía muto, deixando ver unhos robustos dentes que parecían os de un engazo desdentado, algo paticorto, unha perna algo máis corta ca outra, o que lle favorecía en ese subir e baixar o andar, cargaba a bomba pras súas "tracas" que nin as das fallas de Valencia estouraban tan forte.
Digo andar! máis ben casi sempre iba a cabalo de un burro de color pardo, lanudo, bueno, o lombo xa o tiña pelado, sería dos fogonazos que recibía, albarda tampouco usaba, o pobre burro casi sempre asustado, coas orellas hacía adiante como cuando abarruntan o lobo, os ollos remelois parecía que se lle iban a salir pra fora, tamén sería pra vigilar a caxata do amo.
Contaba o Manuel, que un tal Daniel máis él, andaban facendo pared no prado do Portoespiño, a pared inda era larga, coincidiu que un estaba no cimo é outro no fondo do prado, en esto que vai o Manuel e se tira un atronador pedo, tanto que o Daniel, a pesar de estar mui xordo levanta a cabeza e lle contesta mande! seguido ponse a camiñar hacía o Manuel pra ver o que lle quería, mentras o outro se escojonaba da risa.
Non sabia que o Manuel do Selmo fora somatén, ¿levaría uniforme? pois tiña que sentarlle como a unha porc un chocallo.
Era mui pedorro, se tiraba unhos cuescanos de impresión, presumía de que non había ser humano que tuvera tanta potencia no tubo de escape, era gracioso, xa en por sí tiña cara de chiste, enterraba as boina bilbaína hasta as orellas, quedando estas como abanicos pros lados, a boca grande, se reía muto, deixando ver unhos robustos dentes que parecían os de un engazo desdentado, algo paticorto, unha perna algo máis corta ca outra, o que lle favorecía en ese subir e baixar o andar, cargaba a bomba pras súas "tracas" que nin as das fallas de Valencia estouraban tan forte.
Digo andar! máis ben casi sempre iba a cabalo de un burro de color pardo, lanudo, bueno, o lombo xa o tiña pelado, sería dos fogonazos que recibía, albarda tampouco usaba, o pobre burro casi sempre asustado, coas orellas hacía adiante como cuando abarruntan o lobo, os ollos remelois parecía que se lle iban a salir pra fora, tamén sería pra vigilar a caxata do amo.
Contaba o Manuel, que un tal Daniel máis él, andaban facendo pared no prado do Portoespiño, a pared inda era larga, coincidiu que un estaba no cimo é outro no fondo do prado, en esto que vai o Manuel e se tira un atronador pedo, tanto que o Daniel, a pesar de estar mui xordo levanta a cabeza e lle contesta mande! seguido ponse a camiñar hacía o Manuel pra ver o que lle quería, mentras o outro se escojonaba da risa.
Maravillosos estes contiños de Piño máis Inda, contados con tanto realismo que casi se filtra o cheirume a través de o ordenador.
Pero os peidos non cheiran todos igual. Desto deuse conta o tío Pedro ben pronto cando inda era un cativo. Según me contou foi un día ás cereixas co Cosmito. Este era o fillo do veterinario. Un rapaciño moi feito, sobretodo polo ben vestidiño e apañadiño que ía sempre. Cando se fartaron de comer cereixas, puseronse a xogar coas carabuñas diante da casa da tía Xacoba, que estaba sentada ao sol coa súa veciña. Os gases que lle provocaron as cereixas aos rapaces empezaron a premer e pedían saír a berros facéndolle retorcer as tripas. O Pedro apretaba o traseiro todo o que podía, cando detás de Cosmito se ouviu un son finiño, como saído dunha trompeta daquelas de xoguete das feiras. O rapaz mirou de esguello ás vellas, un pouco avergonzado, pero a tía Xacoba que tiña un bo oído, díxolle de con voz melosiña: "Non pasa nada bonito, se te escapou ¿verdai?"
Entón o Pedriño pensou: "esta é a miña, se el pode eu tamén" e deulle renda solta a todo o gas que tiña acumulado. Inda o rapaz non acabara de desinchar cando se levanta a tía Xacoba e lle di moi, pero que moi indignada: "marcha de ahí porco cheirón" e volvéndose cara a súa vecina: "igualiño que seu avó, acórdaste, que xa de novo non se paraba a carón del".
Pero os peidos non cheiran todos igual. Desto deuse conta o tío Pedro ben pronto cando inda era un cativo. Según me contou foi un día ás cereixas co Cosmito. Este era o fillo do veterinario. Un rapaciño moi feito, sobretodo polo ben vestidiño e apañadiño que ía sempre. Cando se fartaron de comer cereixas, puseronse a xogar coas carabuñas diante da casa da tía Xacoba, que estaba sentada ao sol coa súa veciña. Os gases que lle provocaron as cereixas aos rapaces empezaron a premer e pedían saír a berros facéndolle retorcer as tripas. O Pedro apretaba o traseiro todo o que podía, cando detás de Cosmito se ouviu un son finiño, como saído dunha trompeta daquelas de xoguete das feiras. O rapaz mirou de esguello ás vellas, un pouco avergonzado, pero a tía Xacoba que tiña un bo oído, díxolle de con voz melosiña: "Non pasa nada bonito, se te escapou ¿verdai?"
Entón o Pedriño pensou: "esta é a miña, se el pode eu tamén" e deulle renda solta a todo o gas que tiña acumulado. Inda o rapaz non acabara de desinchar cando se levanta a tía Xacoba e lle di moi, pero que moi indignada: "marcha de ahí porco cheirón" e volvéndose cara a súa vecina: "igualiño que seu avó, acórdaste, que xa de novo non se paraba a carón del".
