Hola vecinos de Montecubeiro, de nuevo soy Luis de Cepomundín, como parece que nadie se anima a escribir sobre nuestra tierra, hoy os animo a que leáis un pequeño relato basado en una historia real, relato que escribí como homenaje al Día de las Letras Gallegas. Lo escribí envuelto en la niebla de la morriña que me invade aquí en el norte de África.
Se que muchos pensaréis que este es un cuento que llega tarde, que hubiera estado muy bien en los 70 pero que ahora suena rayado, no podemos escapar de la historia, está a la vuelta de la esquina duerme en nuestra cama, no está demás perderle el miedo, hablar de vez en cuando con ella.
No soy el más indicado para hacer un homenaje, aunque soy gallego y lo hablo, no tengo conocimientos del idioma para escribirlo. Aún así lo he intentado, si alguno me lo corrige se lo agradeceré. Ahí va, un pequeño cuento en gallego
Choros dun neno
Aquel neno, probiño, non fixera nada malo, seu pai, que era un gran home, tampouco, pero eran fillo e neto dun mestre roxo, e iso non se perdoa. Aquel neniño que non tería mais de catro anos, calzado con unhas zoquiñas estreabas para aquela ocasión, que a todas luces lle quedaban grandes, estaba quietiño diante da garda civil como si estivera morto. Non falou nada, nada tiña que dicir, e mellor estar calado si non lle preguntaban, e o garda nada lle preguntou, de sobra sabía que aquel probiño nada tiña que dicir ¡Miña xoia, que ía saber o neno! Mexouse no pantalón, corto, demasiado corto porque era do ano pasado, e o neno medraba mais de presa cos cartos para mercarlle un novo. Tiña tanto medo que non sentiu o correr de aquela auga quente que lle baixaba por as pernas. Moveu un pouco o pe dereito porque a zoca encheuse de ouriños, o garda mais novo, que se escondía detrás do outro, avergonzouse tanto que sentiu un calafrío no peito, aquilo non tiña sentido, nada tiña sentido desde onte.
Todo comezou a iso das once da mañá, cando no ceo se debuxou unha nube de fume mouro que tapou o sol, e o veciño entrou na aira correndo.
-Ai que baixar a airexa para que toquen as campas a lume, ai que avisar a xente, o monte está ardendo.
O incendio non foi moi grande, e as dúas da tarde xa estaba controlado, a xente dos pobos veciños loitou contra o lume con todas as súas forzas.
A iso das sete da tarde apareceron os gardas civís montados naqueles cabalos brancos que tanto medo lle daban a xente. Entraron na horta deixando que comeran as verzas, que era o sustento pra facer o caldo todo o mes de outono, as que non comeron pisáronas e iso que os cabalos tiñan mais sentido cos gardas e non se moveron moito.
-Vostede foi o que lle prendeu lume o monte, sentencio o garda mais vello.
-Pero que está dicindo, como ía a prenderlle lume o monte se o monte e meu. Ademais estiven todo o día na casa do señor Pepe, pódenlle preguntar.
-Se non foi vostede, porque o parecer ten testemuñas, foi o seu fillo. Mañá quérovos ver no cuartel a vostede e mais o seu fillo, a primeira hora.
O saír do cuartel, aquel probe neno foi andando os seis km. que había hasta a súa casa, a cachos da man de seo pai, a cachos correndo detrás del para non perdelo, pero sempre cos ollos cheos de bágoas e sorbendo os mocos que se mesturaban con elas. As medias de la, que lle chegaban por baixo do xeonllo, fóronse tinguindo de vermello co sangue que lle saía das feridas que lle ían facendo as zocas. O resto dos recordos perdéronse por o camiño, son moitos anos dende aquel día en que aquel neniño descubriu que ser neto dun mestre de escola podía ser un problema, sobre todo, si ese mestre era republicano e os seus osos descansaban nunha cuneta esquecida.
Se que muchos pensaréis que este es un cuento que llega tarde, que hubiera estado muy bien en los 70 pero que ahora suena rayado, no podemos escapar de la historia, está a la vuelta de la esquina duerme en nuestra cama, no está demás perderle el miedo, hablar de vez en cuando con ella.
No soy el más indicado para hacer un homenaje, aunque soy gallego y lo hablo, no tengo conocimientos del idioma para escribirlo. Aún así lo he intentado, si alguno me lo corrige se lo agradeceré. Ahí va, un pequeño cuento en gallego
Choros dun neno
Aquel neno, probiño, non fixera nada malo, seu pai, que era un gran home, tampouco, pero eran fillo e neto dun mestre roxo, e iso non se perdoa. Aquel neniño que non tería mais de catro anos, calzado con unhas zoquiñas estreabas para aquela ocasión, que a todas luces lle quedaban grandes, estaba quietiño diante da garda civil como si estivera morto. Non falou nada, nada tiña que dicir, e mellor estar calado si non lle preguntaban, e o garda nada lle preguntou, de sobra sabía que aquel probiño nada tiña que dicir ¡Miña xoia, que ía saber o neno! Mexouse no pantalón, corto, demasiado corto porque era do ano pasado, e o neno medraba mais de presa cos cartos para mercarlle un novo. Tiña tanto medo que non sentiu o correr de aquela auga quente que lle baixaba por as pernas. Moveu un pouco o pe dereito porque a zoca encheuse de ouriños, o garda mais novo, que se escondía detrás do outro, avergonzouse tanto que sentiu un calafrío no peito, aquilo non tiña sentido, nada tiña sentido desde onte.
Todo comezou a iso das once da mañá, cando no ceo se debuxou unha nube de fume mouro que tapou o sol, e o veciño entrou na aira correndo.
-Ai que baixar a airexa para que toquen as campas a lume, ai que avisar a xente, o monte está ardendo.
O incendio non foi moi grande, e as dúas da tarde xa estaba controlado, a xente dos pobos veciños loitou contra o lume con todas as súas forzas.
A iso das sete da tarde apareceron os gardas civís montados naqueles cabalos brancos que tanto medo lle daban a xente. Entraron na horta deixando que comeran as verzas, que era o sustento pra facer o caldo todo o mes de outono, as que non comeron pisáronas e iso que os cabalos tiñan mais sentido cos gardas e non se moveron moito.
-Vostede foi o que lle prendeu lume o monte, sentencio o garda mais vello.
-Pero que está dicindo, como ía a prenderlle lume o monte se o monte e meu. Ademais estiven todo o día na casa do señor Pepe, pódenlle preguntar.
-Se non foi vostede, porque o parecer ten testemuñas, foi o seu fillo. Mañá quérovos ver no cuartel a vostede e mais o seu fillo, a primeira hora.
O saír do cuartel, aquel probe neno foi andando os seis km. que había hasta a súa casa, a cachos da man de seo pai, a cachos correndo detrás del para non perdelo, pero sempre cos ollos cheos de bágoas e sorbendo os mocos que se mesturaban con elas. As medias de la, que lle chegaban por baixo do xeonllo, fóronse tinguindo de vermello co sangue que lle saía das feridas que lle ían facendo as zocas. O resto dos recordos perdéronse por o camiño, son moitos anos dende aquel día en que aquel neniño descubriu que ser neto dun mestre de escola podía ser un problema, sobre todo, si ese mestre era republicano e os seus osos descansaban nunha cuneta esquecida.
