Compramos energía a futuro

Lubián pinga de orballo
Moito máis que un simple billete.
Escenario de tristes despedidas, máis tamén de felices reencontros.É doado que non deixe a ninguén indiferente.
RETRATO DE UN DIÁLOGO LOBUNO
--Maestro: ¿por qué nosotros tenemos nieve en el hocico y tú, que estás entre los dos, lo tienes limpio?
--Ah recarallo! Mira estes lobiños castejanos del poniente! Só tedes que lamber o fociño, almas cántaras.
Estación y anexos, esperan el AVE con ansiedad de un futuro positivo para la comarca.
(Buena foto, es un referente del pueblo)
Carmina, fai moito que non te asomas.
Hola!
Por aquí estoy.
Bonitos relatos los de Piño y los de todos los demás, con un punto de picardía por parte de indachosei.
Así me gusta el foro está tomando impulso!
Saludos.
La nieve de Enero, dura cómo el acero.
(lo contrario a la de Marzo)
Dura más la mala vecina, que la nieve marcelina.
Dura a neve e duro o inverno.

Mentres non chegue o tempo de sentarnos ao soalleiro, seguiremos estirando do sequeiro.
La nieve de Enero, dura cómo el acero.
(lo contrario a la de Marzo)
Dura más la mala vecina, que la nieve marcelina.
Quisiera narrar una anécdota que me contó un Sr. de Lubián (hoy fallecido E. P. D. Vivia en la Cachifra, yo lo apreciaba un montón, persona amable, ocurrente y simpática a más no poder. alguna vez le he dicho a uno de sus nietos que el tener un abuelo cómo él ha tenido, es un lujo.
Esto ocurrio una tarde de verano en la Casa Vieja, por entonces se usaban mucho las zapatillas de esparto, eran cómodas, buenas para el sudor, tenian el inconvenie que duraban muy poco, ¿Que hacia la gente? para que ... (ver texto completo)
MANUEL E OS LOBOS.
Manuel Álvarez Piñeiro e Isabel Domínguez Ballesteros, eran pais de cinco rapaces entre catro e oito anos. No pueblo era un segredo a voces que desde que acabara a guerra, Manuel levaba unha codia a casa gracias os cartos que ganaba co contrabando do café. Unha fea tarde de mediados de febreiro de 1947, en contra da voluntade de Sabel, Manuel, dirixiase a cova do Salmeiriño na serra da Teixeira, ao encontro co seu contacto pra cubrir o traxecto con dúas sacas de café hasta o seu ... (ver texto completo)
Certamente, é unha das vistas máis fotografiadas de Lubián.
"De habitación que garda lembranzas coma flores,
de pasado que volve de súpeto ata agora,
de palabra esquecida, de relembro te gozo
nas horas despaciosas onde a tarde se abala."
Como cambiaron los pueblos de Sanabria de un tiempo aquí.! Ahora con los parques eólicos las montañas de Sanabria Generan corriente eléctrica para media España, (y como no, beneficios a los pueblos que los tienen) hace unos años habia que arreglarse con un candil y velas, no habia luz eléctrica.
Claro, pasaban cosas, en un pueblo de la zona, una madre y una hija discutian a ver a quien le tocaba ordeñar la vaca ese día, que si tú, que si yo, (al final va la hija) la cuadra era grande, al final en ... (ver texto completo)
COUSAS DO BÍO
O avó érache un viuvo novo que andaba polos cincuenta. No tempo da herba da serra, el soíño apalleirou o prado do Casar e ata cargou o carro sen axuda. Tal era o xeito que se daba nos traballos da labranza. Claro que todo fai o non ter quen te axude.
Tantiño máis alá andaban a cargar o carro o tío Aquilino maila súa criada xabresa. O vello encaramado no alto do carro de herba, e a xabresa toda arremangada coa espalladeira na mao, agora collo o engazo pra engazar ao redor, agora boto ... (ver texto completo)
Bonito relato Piño, a ben deguro que pasado agora o tempo o recordas como un bon día. A trastallá é o paxaro que en castelán se conoce como "codorniz". Cando inda se sembraban as leiras de centeo, na epoca de cria había moitas pola zona da Carballa Seca. Hoxe en día é moi difícil velas.
Me alegro que os gustara el tema, más bien pensé todo lo contrario (muy largo) si me agrada recordar ese día.
Tú aventura con las cerezas es caralluda, ¡Qué faena os hizo el hombre.! Estos relatos hay que consérvarlos para contarlos a los nietos. Saludos.
Día de pastoreo, siempre habia pastores profesionales, pero entonces empezaban a escasear, el ganado habia que guardarlo entre los vecinos del pueblo, un día iban unos y otros los demas, ese día nos toco a nosotros, cinco rebaños, cinco pastores, el tio Domingo, Consuelo, Toña, Lito, y yo, los tres últimos entre catorce y quince años.
Mañana apacible de primavera, empezaba a asomar el Sol por lo alto de las montañas, olor a flor de carqueixa y brezo, escuchando el sonido de los cencerros de las ... (ver texto completo)
Bonito relato Piño, a ben deguro que pasado agora o tempo o recordas como un bon día. A trastallá é o paxaro que en castelán se conoce como "codorniz". Cando inda se sembraban as leiras de centeo, na epoca de cria había moitas pola zona da Carballa Seca. Hoxe en día é moi difícil velas.