3 meses GRATIS

Arcoiris na cruz
A VOLTA A LUBIÁN

O 22 de novembro de 1958 cheguei á estación de Lubián no expreso Rías Baixas procedente de Vigo, aquel mesmo día, desembarcara do "Okendo" en viaxe desde Cuba, onde dera remate ó servicio militar que prestara como agregado á Embaixada Española na Habana.
Cando catro anos e medio atrás partira, o ferrocarril a Galicia non era máis que un proxecto en longa obra descontinua que parecía non ter fin. Tres anos traballera eu na trinchera de San Bartolome.
Ao chegar á estación atopeime ... (ver texto completo)
Indachosei. al leer tú relato, veo que la estación do Curisco-Lubián ha progresado cantidad de cuándo yo estuve por ahi, ¡los tiempos cambian!
Con tú padre tienes que tener un poco de paciencia, se le nota cierta agresividad, quizá le haya influido la separación de tú madre en el carácter, por otra parte, esta gente que tiene una posición desahogada se creen.... Que son o carallo! A la vez vete sacándole el dinero que puedas y vive lo mejor posible.
Saludos.
Vamos ben, a cousa ponse interesante.
.........
En este otro local los camareros vestían americanas de piel de zorro, semejantes a chaquetas de caza, y las paredes estaban adornadas con arneses de caballos y cabezas de animales silvestres disecadas. Había hasta alguna albarda.
Nos sentamos, y mi padre empezó a gritar de nuevo:
-- ¡Que venga el encargado de la jauría! ¿Qué tal los jabalíes este año? Quisiéramos una última copa antes de empezar a cabalgar. Para ser más exactos, dos Bib-kas Geefeaters.
-- ¿Dos bib-kas Geefeaters?-- ... (ver texto completo)
Indachosei, Carmen, Pingadelo-Mirlo Blanco, Manuel y otros, Gracias por ser tan buenos, me gustan mucho los mensajes y fotos que subís al Foro, tanto que incitáis a uno a escribir, (aun siendo tonterías.) Pingadelo. Las dos últimas fotos, super buenas.
Un abrazo para todos. Piño.
Piño sigue escribindo como o fas, é agradable ler esas historias salpicadas de Toponimos.
...//...

Seguí a mi padre y entramos en otro restaurante. Esta vez no armó tanto alboroto. Nos trajeron las bebidas, y empezó a someterme a un verdadero interrogatorio sobre la temporada de billarda. Al cabo de un rato golpeó el borde de la copa vacía con el cuchillo y empezó a gritar otra vez:
--Garçon! Cameriere! Kellner! ¡Oiga usted! ¿Le molestaría mucho traernos otros dos de lo mismo?
-- ¿Cuántos años tiene el muchacho? --preguntó el camarero.
--Eso --dijo mi padre-- no es en absoluto ... (ver texto completo)
Vamos ben, a cousa ponse interesante.
Escenario de tristes despedidas, máis tamén de felices reencontros.É doado que non deixe a ninguén indiferente.
...//...

Seguí a mi padre y entramos en otro restaurante. Esta vez no armó tanto alboroto. Nos trajeron las bebidas, y empezó a someterme a un verdadero interrogatorio sobre la temporada de billarda. Al cabo de un rato golpeó el borde de la copa vacía con el cuchillo y empezó a gritar otra vez:
--Garçon! Cameriere! Kellner! ¡Oiga usted! ¿Le molestaría mucho traernos otros dos de lo mismo?
-- ¿Cuántos años tiene el muchacho? --preguntó el camarero.
--Eso --dijo mi padre-- no es en absoluto ... (ver texto completo)
Ahora que ya son los días mas largos, tenemos que empezar a desentumecernos, hay que aprovechar lo que la Naturaleza nos ha regalado. En Lubian tenemos una vegetación, unos senderos y un clima que nos invita a hacer senderismo sin mucha dificultad, lugares a recorrer lo tenemos como muy variado para elegir, hay lugares con historia como es el Castro de las Muradellas, según las ceramicas encontradas, apuntan hacia el siglo III a de C.
Cuenta con un campo de piedras hincadas de una anchura de diez ... (ver texto completo)
Indachosei, Carmen, Pingadelo-Mirlo Blanco, Manuel y otros, Gracias por ser tan buenos, me gustan mucho los mensajes y fotos que subís al Foro, tanto que incitáis a uno a escribir, (aun siendo tonterías.) Pingadelo. Las dos últimas fotos, super buenas.
Un abrazo para todos. Piño.
Escenario de tristes despedidas, máis tamén de felices reencontros.É doado que non deixe a ninguén indiferente.
.../... CONTINUACIÓN
Salimos de la estación y nos dirigimos hacia un restaurante por una calle secundaria. Todavía era pronto y el local estaba vacío. El barman discutía con un botones, y había un camarero muy viejo con una chaqueta roja junto a la puerta de la cocina. Nos sentamos, y mi padre lo llamó con voz potente.
--Kellner! --gritó--. Garçon! Cameriere! ¡Oiga usted!
Todo aquel alboroto parecía fuera de lugar en el restaurante vacío.
-- ¿Será posible que no nos atienda nadie aquí? --gritó--. ... (ver texto completo)
No meu paso efémero polo mundo da pesca, sempre que saia pra zona da granxa, á volta pra casa viña pola Cruz, onde a miúdo andaba a pasear un home, agora xa morto, que nos seus tempos mozos fora moi aficionado ás mansoeiras. Este home sempre le botaba unha guincha, que a modo e caxato levaba cuel, ao fondo da miña cesta pra sopesar a cantidade de troitas que collera. Ao fin, sempre decía o mesmo: "non as entendes". Cansado desta situación, un día que miña mai comprara xurelos e congrio no pescadeiro, ... (ver texto completo)
Escenario de tristes despedidas, máis tamén de felices reencontros.É doado que non deixe a ninguén indiferente.
La última vez que vi a mi padre fue en la Gran Estación Central del Curisco. Yo venía de estar con mi abuela en Ponte de Xanares, y me dirigía a una casita de campo que mi madre había alquilado en Carnatiño; escribí a mi padre diciéndole que pasaría hora y media en El Curisco debido al cambio de trenes, y preguntándole si podíamos comer juntos. Su secretaria me contestó que se reuniría conmigo en el quiosco de información al mediodía, y cuando aún estaban dando las doce le vi venir a través de la ... (ver texto completo)
Naqueles tempos do século pasado, subía un pescador polo Tuela arriba a partires dos Coutos de Chaos e enchía de troitas o mingacho antes inda de chegar ós Areáis.
Trinta e nove troitas un día, todas collidas á "cucharilla", algunhas delas de unha libra de peso.
Desde os Areáis o pescador subíu ladeira arriba cara ó lameiro do Casar, con todo aquel peso do mingacho ó lombo.
-- Ësta sí que foi! Subir tanta costa pola forza do día!
Pero era mellor subila, que desandar o andado pola borda do río, ... (ver texto completo)
¿O tren correo?, si si... máis ben o tren da maña cara Ourense
Estaba un vello sentado nun banco da praza, de pronto un rapaz cos pelos tesos e tinxidos de roxo, amarelo, azul e verde sentase o seu lado. O vello sorprendido non podía deixar de miralo. O rapaz con desaire dicele: ¿Qué pasa gilipollas?, ¿nunca fíceste unha loucura na túa vida?.
O vello sin alterarse contestale:
Sí, unha vez emborracheime, e fuquei cun loro... e agora xustiño estaba eu a pensar si á raiz daquela non serás meu fillo.
Naqueles tempos do século pasado, subía un pescador polo Tuela arriba a partires dos Coutos de Chaos e enchía de troitas o mingacho antes inda de chegar ós Areáis.
Trinta e nove troitas un día, todas collidas á "cucharilla", algunhas delas de unha libra de peso.
Desde os Areáis o pescador subíu ladeira arriba cara ó lameiro do Casar, con todo aquel peso do mingacho ó lombo.
-- Ësta sí que foi! Subir tanta costa pola forza do día!
Pero era mellor subila, que desandar o andado pola borda do río, ... (ver texto completo)
Muuu! Muuuu! Tú Gallarda sigues ahi deitada tan tranquila rumiando, a mín non se me quita da cabeza a quela herba tan frondosa é tierniña da Serra de Lubián, a do lameiro de Lagarellos, e que me dices da do Bedulo? mira, Garbosa xa te teño dito mais veces, como que me da moito a manzanilla a herba de esa zona, me gusta mais a dos pastos altos, o lameiro do Xeixo, a da Xarda, despois coa comodidad de ter a li o sestil tan fresquiño, a agua da fonte Zamorana, vista panorámicas, ¿Qué máis queres?.
... (ver texto completo)