Campana de la Iglesia

Dicen que lle tocou a primitiva a dos amigos en grado sumo do cubata, da xinebra, do Whisky, e demáis graduadas beberaxes.
--E onde ivertimos estes cartos?--dixo un deles.
--Nun bar! --sentenciou o outro afortunado.
--Carallo, nun bar! E se nos vai mal?
--Se nos vai mal, abrímolo ao público!

Si, pero aiqui fizose onte día 26.
Hubo sardiñas asadas, empanada, chourizos e de postre bica con almendras.
Tomemos café solo e con leite, licores variados e cubatas pra quen os quixo. Total coma sempre que se fai uhna festa no pueblo pasemolo moi ben, comimos, bebimos, charlemos e o mais importante estuvemos xuntos.
Saudos.

Este foro é para moitos de nos a ventá pola que nos asomamos o noso pueblo. Pode ser unha boa ferramenta si se fai un bo uso dela. A miúdo pasa que a participación acaba sendo cousa de tres, dous e ata incluso un, o que fai que decaia o animo e as ganas de participar.
Eu celebro que se participe, e cantos máis mellor.

Outra vez preto de nos, e nos de vostede.
Prezado amigo, que non sexa a derradeira.
Moito gozo!

Lobiños!
Que inda non chegou a forcia do calor pra que andemos tan apagadiños, ou é ca sega da herba traevos ocupados, sendo desa maneira o primeiro é o primeiro,
O sabado fumaza, todos a comer sardiñas! e a espantar co fumo a mala sorte.
Saudos

Xa o dixe noutra ocasion,é un orgullo ter un castañeiro coma este.

Ó mesmo tempo que os primeiros moradores de Lubián levantaban barreiras, trazaban camiños e colmaban con xestas as súas casas, Adolfo Fernández, prantou o castañeiro que nos vindeiros anos axudaría o sustento da súa familia. Naquela nutrida terra virxe medrou moi á presa e ó cabo de dous outonos xa dou as súas primeiras castañas xanotas. Os anos caeron por lustros, decenas e centos, mais nin un solo novembro deixou de axudar ao sustento da familia co seu froito.

Non houbo xeadas, ventos nin crudos ... (ver texto completo)

E eu non me sinto molesta, solo fago un comenterio e tamén sin ánimo de molestar, nin a Xinxelo nin a naide.

Por descontado Carmina, hai moito tempo que participas neste e outros foros, e sempre marcas moi bo ambiente. Eso si, nestes últimos tempos, ao menos neste foro, a túa participación tantiño escasa de máis.

Sen medo a equivocarme, creo saber quen é a persoa que se ampara no seudónimo de “Xinxelo”. É un dos nosos, e a ben seguro a súa intención non é a de molestar.

E eu non me sinto molesta, solo fago un comenterio e tamén sin ánimo de molestar, nin a Xinxelo nin a naide.

Sen medo a equivocarme, creo saber quen é a persoa que se ampara no seudónimo de “Xinxelo”. É un dos nosos, e a ben seguro a súa intención non é a de molestar.

pois ainda estás a tempo de aprendelo Joseba cando a tua familia che fale que axa en galego e se non se tes a oportunidade a la donde vivas de ter un canal de televisión galega copias o vocabulario verás como o aprendes a falar en imxenio de telefonica teñen un canal de Galiza; espero aberte servido de asxuda xa me contar´s un saludo

Gracias Pepiña por atua suxerencia, pois onte a noite dei nun programa da tv. galega que se decia luhar, pois non vexas o que me trouxo, demomento discursión coa muller e tamen coa sogra pois as duas querian ver na primeira, o ataque a Pexalbur, o final terminei aprendendo algo, hasta dilleron carallo. Un cordial sahudo.

cando eu era rapaz ala po lo ano 1964 naceu miña irma, e viñeron o bautizo alguns familiares de lexos e que po lo paso do tempo xa non falaban galego. Una noite fumos a unha pereira que tiña o Jambrina q. e. d. e roubamoslle as peras, pero non sei como, enterouse e foi a protestarlle os meus pasi po lo feito. e unha prima que o ouviu decia,: "yo solo comi una rajita" Estamos no ano 2010 Agora no pobo de Lubian hai moitos frutais e pouca xente. Xa naide pasa fame. Xa chegou o progreso. Hai periódico, ... (ver texto completo)

A ver Xinxelo, ¿por que crees tú que la gente era más feliz hace cien años? y si quieres que haya vacas, labranza y vivir como hace cien años!ánimo! que nosotros los que queremos y tenemos una vida mejor que hace 100 años, pues te aplaudiremos, al menos yo que si es por ser feliz no se deben escatimar esfuerzos.

O Pabliño estaba cos seus avós que o coidaban mentras os pais traballaban.
-Aboa, vou a xogar ca Lupita – Dícelle Pabliño. A Lupita era unha neniña que era nova no pobo.
-Bueno, vai, e non fagas trasnadas.
O rato volve correndo e pregúntalle:
-Aboa, ¿cómo se chama iso cando dóus dormen no mesmo cuarto e un está por enriba do outro?
A señora Herminia abreu os ollos e tragou dúas veces seguidas, pensando qué decir, pois os nenos ahora edúcanos doutra maneira ca ela aducara os seus, e nin quería pasarse nin quedar corta na explicación. Daquela pensou que o millor sería falarlle claro e díxolle o netiño:
-Mira Pabliño, iso chámase face-lo amor, ou falando claramente botar un polvo, ¿sabes fillo?
-Vale aboa.
O neno bota a correr pra calle. Nun intre está de volta, ca cara larga, o fociño saído e ponse dediante da aboa con brazos cruzados e dando cun pé no chan, dille:
-Aboa,! o que te preguntei antes chámase litera, e o pai da Lupita quere falar contigo!... ... (ver texto completo)

cando eu era rapaz ala po lo ano 1964 naceu miña irma, e viñeron o bautizo alguns familiares de lexos e que po lo paso do tempo xa non falaban galego. Una noite fumos a unha pereira que tiña o Jambrina q. e. d. e roubamoslle as peras, pero non sei como, enterouse e foi a protestarlle os meus pasi po lo feito. e unha prima que o ouviu decia,: "yo solo comi una rajita" Estamos no ano 2010 Agora no pobo de Lubian hai moitos frutais e pouca xente. Xa naide pasa fame. Xa chegou o progreso. Hai periódico, ... (ver texto completo)

Hola a todos. Algun dia eu tamen irei o fiadeiro