Veo que num me chais enfalta. Pero ya toy aquí, y ya que habláis de curas voy contabos una de ellos. Pasó fai lo menos cincuenta y tantos años. Cuando de chavalinos teníamos eso de catorce o quince añinos. Yera miércoles santu y después de haber estrenao pa Ramos un patalonín y una camisina yera obligatoriu dir a comulgar el jueves, el viernes y el domingu de Pascua. D. Blas escogió los guajes pa confesar y D. Benigno les muyeres. Tábamos toos acoyonaos y ficimos un sorteu pa ver quien diba entrar el primeru al confesionariu. Depende de como salía de tar con D. Blas tomaríamos una descisión. El casu ye que y tocó a Berto el de Flora, nuestru porteru nel Asturias. Tábamos toos escondios cuando salió Berto después de quince minutinos con el párroco. Diba colorau como un tomate per la cara (D. Blas había tiraoi de los carrillos); les orelles yeren común tizón; había daoi treinta o cuarenta coscorrones en la cabeza. En resumen que yera una yacería. Entós decidimos dir los demás a confesar a Sotrondio con D. Marcelino. El casu ye que a D. Blas extrañoi vemos a toos comulgar el jueves santu y al primeru que garró por banda fue a Tamayo (o sea a Mí). Preguntome que como diba a comulgar sin confesar, que yera un sacrilegiu y nun tuve más remediu que dexí que había confesau con D. Marcelino pues sino allí mismo me excomulgaba. Pero fue a más y preguntome que si habín dio los demás también, y que remediu tuve que " cantar ". Castigomos a toos y dixio que desde aquuel momento diba a vigilamos y que diba a Falar con D. Marcelino pa que nun mos volviera a confesar. Estes coses pasaben en Blimea por entonces.