Mensajes de otras poblaciones cercanas a POUSADA (Orense)

Sinor Inda, nahún teño más remeio que dar credito y cofirmar o que o sinor contou, pois según o meu xefe se vei que fai testemuña de íso, sólo que el contouno de difer

ente maneira é decer que o sinor Tilisforo gostaba da rapariga más habías algún más que tamén gostaba de lamencionada, entón cuando estaba a namorar co sinor Tilisforo apareció por la xinela el meu xefe entón foi cuando ela cambió de posizahún, resultando el fatal desenlace.
Unha aperta.

Siempre había creído que la cicatriz procedía de otro tipo de batallas. Como Telesforo nunca había querido hablar del asunto, creí que se trataba de traumáticos recuerdos que no convenía resucitar.
Y yo, cándida de mí, adobaba mi fantasía creyendo que se trataba de un efecto secundario de una romántica acción... Imaginaba al bueno de Romerales en el fragor de una encendida hazaña bélica, con el uniforme hecho jirones, con su aguja percutora colgando sin protección, la pobrecilla, salvando a su querido y respetado Inda de morir abrasado en una tanqueta en llamas...
Tampoco imaginé jamás, adorado Zé, que tu jefe el Padre José fuese capaz nunca de husmear por las ventanas. De todos modos, mejor buscarse el beneficio de una moza, que no acariciar al monaguillo.
Apostaría un potosí: en el caso que nos ocupa el husmeador fue más bien el actual monaguillo.
Por lo que se refiere a esa dolorosa herida de Telesforo, añadir sin ambages que su cicatriz grande en el glande mejoró sin duda el encanto y la eficiencia de su adorado pizarrín para escribir cartas de amor. ... (ver texto completo)

Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun novelo criado nas malladas da serra de Porto. E logo quedou Telesforo prendado da moza; el, que tiña desbravado a centos de reclutas das máis afastadas devesas.
Tiven que acompañalo á cantina unha ducia de veces, sempre aproveitando calculadamente os intres nos que ela andaba soa, cando os clientes andaban ocupados nas pallaregas e cortes, acomodando a facenda.
Daquela quentábase a cantina cunha cociña de ferro desas que chamaban económicas. En realidade o establecimento viña sendo coma unha cociña-salón cunha mesa das matanzas no medio e tres escanos ao redor.
Ela deixábase querer.
Eu sentaba nun escano deses aos que se lle baixa unha táboa a modo de mesa, e lía un xornal que mercaba na Gudiña, ao irmos de camiño. E el sentaba con ela mesmo no forno da cociña, a quecerse ámbolos dous.
Eu facía que lía, pero ás veces tiña o xornal diante de min, mesmo do revés...
El atacaba con xeito, a modiño, como bon estratega.
Ela deixábase querer.
Telesforo exploraba con disimulo. A man chegou despacio ao xeonllo, acariñou o muslo morno e suave, apartou con delicadeza a máis íntima das prendas...
Ela deixábase querer.
A berberechiña agradecía aqueles dedos expertos, húmida de ledicia...
Ela levantou de súpeto, agarrada á barra da cociña, coa racha da saia cara atrás... El tamén se levantou, pero de vagar, abrazándoa desde atrás pola cintura con biquiños no pescozo.
Ela deixábase querer.
Unha man abaixo, pola rachadela da saia, seguía na procura da paxariña. E cando máis calor había nos corpos que na chapa da económica, Romerales, coa dereita tocando a fanfona, usou a esquerda para botar fóra o ciringallo a modo de misil...
Ela deixábase querer, ata que aquel pulo a espantou!
E ao fuxir repentinamente a un lado, o meu sarxento foi clavar o piringallo naquela porta roxa do forno, crepitante coma unha alleira na tixola!
Houbo que curalo. Metímoslle aquela mioquiña ferida nunha cunca de fariña. Ela fixo unhas vendas, esgazando as bragas que andaban polo chan; lavou aquel paxariño con auga fresca dun cántaro de cobre e envolveuno naquelas tiras de seda como se dun agasallo se tratase.
Perdeu parte do seu sabre na batalla, e nunca foi quen Telesfora de gañar aquela guerra.
Bó día, dona Pita. Non se me enfade vostede, que estas son augas pasadas. ... (ver texto completo)

Xa sei que ti queres levarte ben con todos. Pero ten coidado co padre Xosé que non che é tan santo como ti o pintas. Según contan as malas linguas das Carvallas este verán disfrutou á perna solta do viño que vos levou o Barxes. Unha vez que outra levantou o codo máis da conta e perdeu o control da sin óso, contando cousas que non quedan moi ben saídas da boca dun home de Deus.
O parexcer no Brasil misar é unha tarefa esgotadora. Á hora da comunión a ringleira de devotos parece non ter fin. O corpo ... (ver texto completo)

Aprezada Xel, nahún teño parábolas para descrebir tal situazahún, a verdade nahún teño a menor idea como puderin xegar isas noticias a tí, pois béin a verdade nahún foi culpa do viño do Barxés que é bon más o mezclarlo con el del porto foi cuando é posible que el padre falara un bocadito más da conta, más sempre nun contesto de normalidade, claro ca no Brasil nos pasan coisas un bocadito extrañas, sin ir más lexos fai dois dias xegou unha preta que nahún te podes imaxinar como istaba a preta, totale ... (ver texto completo)

Munto obrigado Gel, ollando iste foro me percato que te lembras de min, coisa que te agradezco de corazahún, como sabrás tú eres a miña ademirada Xel y sempre lo serás, claro istá con tudos los respeitos que me merece o teu marido, espero nahún sexa celoso,él comprenderá o que eu me refiero, que nahún fai falta aclarar.
Dices que no verán nahún me deixei ver, por ises lares andei, más claro unhs dias pra un sitio outros para outro, totale que cuando me quixe dar conta se pasarin las ferias.
Nahún ... (ver texto completo)

Prezada Gel: Con un dia chuvioso en toda Galiza aunque con pouca intensidade, poñome a respostarche e darche "mil grazas" por todas as bonitas fotos que subiches o noso foro, tamen polas aloubanzas que fas de todos os veciños de Barxa. Todos encantados de que vos gustara o pobo, sempre serendes benvidos e a casa do Barxes tereila sempre aberta pra vos.
Alegreime muito do titulo de algunhas fotos... "os Sres. do Fiaderio" tamen encantados coa vosa visita.
Dende oxe mesmo quedades convidados a un ... (ver texto completo)

Mutas grazas Barxes.
Ya me contarás se viche o noso (outrora) gran amigo 25. No verán non se deixou ver. Ahora que aprendeu a escribir un chisquiño millor e xa o entenden o seus grandes amigos de élite non se lle vei o pelo por este foro. Parece que nos ten esquecidos ou atópase máis agusto nas frieiras altas. Como cambia a xente!

Bonito pobo de Barxa que tiven o pracer de coñecer este verán.
Grazas a todos os barxeses e barxesas, nativos e de adopción, pola vosa hospitalidade. Tamén aos señores Fiadeiro, foi un pracer coñecer xente tan de a nosa terra. Unha aperta.

Um casal de jovens chega ao consultório de um médico terapeuta sexual. O médico pergunta:
- O que posso fazer por vocês?
O rapaz responde:
- Poderia ver-nos a fazer sexo?
O médico olha espantado, mas concorda. Quando termina, o médico diz:
- Não há nada de mal na maneira como fazem sexo.

E cobra 70,00 euros pela consulta, o que se repete por várias semanas. O casal marca um horário, faz sexo sem nenhum problema, paga ao médico e deixa o consultório. Finalmente o médico resolve perguntar:
- ... (ver texto completo)

Prezado seitureiro, sô duas liñas pra lembrarte que espero verte na romaria da nosa Señora da Asunçaho o dia 15, pois ligou o Jorje de Rebordelo que habia de porparare un cabrito o espeto pra comelo a beira do rio na Quinta da Lameirinha. Pois o doutore Americo mandou facere uma praia a beira do rio Rabaçal e ficou munto linda y vinho traceo taubeim ele.
Un forte abrazo Caro amigo ZÉ (252525)

Olá às pessoas de Fumaces,
O meu nome é Regina Stellin, sou brasileira e tenho uma avó que recentemente descobri que nasceu em Fumaces, Espanha. O nome dela de solteira era Rosa Rodrigues Rodrigues nascida no ano de 1891, de pais José Rodrigues e Luiza Rodrigues Reizada. Ela emigrou para o Brasil em 1910 para casar com um portugues, o Sr. Joaquim Antonio Ramos. Ela viveu em São Paulo, desde então, onde constituiu família de cinco filhos e doze netos. Depois dela, vieram para São Paulo seus irmãos ... (ver texto completo)

Áprezado Sr. Zé (252525): Estou a desejar que voçe venha de ferias, eu sei que estâ cuase a chegare sei que beim en aviaum da TAP de Penambuco directo a Porto.
Se vier o Padre y o jefe diga voçe pra cumprimentalos.
Mas bou adicarle esta cantiga tipica do seu Concello Vinhais.

Ó RAMA, Ó QUE LIMDA RAMA.

Ó rama,ó que linda rama
Ó rama da oliveira
Ó meu meu par é o mais lindo
Que anda aqui na roda inteira ... (ver texto completo)

Aprezado Barxés, munto obrigado por tudo, la poesía munto buena, le agradezco que se lembrara de min, espero y desexo istar por isos lares a partir da xesta feira do mes de Agosto, como diría el padre si Deus quixer, béin xa levarei cualquer coisa, recordando o meu ademirado Cantinflas aunque so sexa unha pallota pra xupar.

Unh forte abrazo pra voçe.

Prezado Inda Cho Sei: Non puden parar de reir durante un cacho, con esa vivencia vivida por bostede na mili. Eu xa sabia que bostede era un gran amigo do Sarxento Romerales pero irlle de testemuña pra pedida da filla do Capitan co malo que era De Las Heras... un asunto un tanto dificil.
Romerales ese dia xa segundo o seu escrito estaria cortadisimo, é ainda porriba tarda en entrar en conversa é entra falando dos perendengues do can. Tamen se nota ben que De Las Heras era chusquero, porque chamarlle ... (ver texto completo)