En certa ocasión un veciño meu, no sei si a consecuencia de unha boa fabada que comera, tiña as tripas un pouquiño revoltas. O caso e que decidiu ir hasta o barrio dos Placeres a tomar un café. A pouco de andar escapouselle unha sonora ventosidad, a lo que exclamou: ¡alivio!. Uns metros mais adiante repeteuse a historia e de novo exclamou: ¡alivio!. E asi foi soltando alivios. Nun momento dado, escoitou pasos detras del, e volvéndose, mirou a Sifó que levaba o mismo camiño. ¡Oh Don José, e viña osté detrás de min!. ¡Si home si- contestou o crego- veño detras ti desde o primeiro alivio...!