Varias veces fuimos a robar manzanas, a decir verdad yo creia y sigo creyendo que eran propiedad del pueblo y no del cura, el se supone que el guardian temporal... Os dous ramos ...estaban sabrosisimas anque estuveran verdes, sabian a gloria.
Todos las fotos son estupendas, esta fenomenal, unha ...fantastic..thanks.
Espero que este verano nos conozcamos puesto que yo a vosotros creo que no os conozco a vuestro padre si Un abrazo para el de todas formas decirle que me envie su correo puesto que mi ordenador hizo crack y no lo tengo (El vuestro tambien ¡claro!
Asi es la del lado e do pai do Juanito, que non 6 por donde anda...
Muchos saludos para ti, Lolo y para tu familia.
Yago y Selene Rivas de Madrid.
Ala derecha es la casa de angel y alejandra en la actualidad y a la izquierda la casa de mi tia abuela argelina que por desgracia ya no esta con nosotros pero las ultimas veces que estube con ella era impresinante, era un reducto del pasdo, un enciclopedia abierta, cada cosa que te contaba era como un cuento, sus palabras te abrazaban y no te dejaban marchar solo querias seguir escuchando y con los ojos muy abiertos para no perder ni un solo detalle.
Recuerdos desde vitoria a los rivas de Madrid (Lolo Ojea Ojea).
Acabo de encontrar este foro y las fotos. Me han emocionado. Gracias a quien lo inició. Supongo que fue Bito de USA. Tengo un buen recuerdo tuyo de allá por los años 70 en aquella plaza da "Fonte da fame" donde vivían tu abuela y mis abuelos. Soy Isabel do "Coello".
O Pedrairo.
Recanto tía Piedad, Tio Bernardino.
Na direita de esta foto, estaba a Moreira do tío Emilio, a o carroucho que levaba a Fonte, non 6 si ainda está, pero na Moreira pasábamos bos ratos a mediodía, comendo moras e vendo pasar os carros con mollos...Nembrádervos dos olores do pueblo, por exemplo, cando era a ápoca das mallas...
Es un placer haceros partícipes de los recuerdos que acuden a uno cuando se pasea por el pueblo, después de todo, allí se quedó nuestra infancia, allí se forjaron un montón de sueños, que unas veces se habrán cumplido y otras no, pero allí nacieron y allí están,
Cada vez que vamos al pueblo o vemos las fotos es como volver a ellos. En cada esquina, en cada estación del año...siempre hay algo o alguien que te recuerda que aquello no es nuevo para tí.
Ahora a Pista parece pequena, pero cando nos tirábamos coas bicicletas por ela abaixo...e sin frenos...pareceía que nunca se terminaba, o final sempre era contra a porta do Chavea, se estaba cerrada, mal, pero se estaba aberta...mellor que non estivera o Chavea dentro... Saudos pra él, fai pouco que falei con él e gusta de recordar estas cousas, como dice él, ¡cousas de rapaces!...por certo, un dos que insultaba o can que tiña, era eu, cando iba no Mangana.
Soy el hijo de bito, por ahi abajo fuimos varias veces a taberna do peseto...
El sueño de una persona, nunca esta tan horgulloso que cuando mira hacia agrelo desde su parte alta.