ESGOS: En su pueblo adoptivo, Velez Malaga, donde desarrolló...

hoy ha fallecido en velez malaga nuestro amigo ramon viso, era natural de esgos, poeta, escritor, catedratico de instituto jubilado. amaba a galicia con toda su alma y decidio que lo enterrasen en su pueblo natal, esgos.
en su largo y fructifero caminar por la vida, dejo muy buenos amigos pues era una persona entrañable, simpatico, abierto, hospitalario. tanto su casa de velez como su casa " a malleira " en su añorado esgos, tenian siempre las puertas abiertas a todos. escribio un precioso poema para mi padre," a mi amigo pepe en la euforia de su jubilacion ".
descanse en paz ramon viso
saludos de jose irigoyen

En su pueblo adoptivo, Velez Malaga, donde desarrolló la ultima etapa de su prolija vida, recibimos la noticia del fallecimiento de D. Ramon Viso con gran pena por ser persona sumamente querida. Descanse en paz D. Ramon, ya esta usted en el cielo rodeado de escritores insignes, Maria Zambrano, Juan Ramon Jimenez, Joaquin Lobato, Fray Luis de Leon etc. con los que podra compartir tantas vivencias e inquietudes y gozaran de tantas enseñanzas que ha que cultivado entre todos los que hemos tenido la suerte de tenerle. Mi pesame a su querida esposa Evangelina. Permitame despedirle con un poema de Rosalia de Castro con un "hasta siempre, Maetro amigo".

Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
.............................. ...........
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

ADIÓS, RÍOS, ADIOS, FONTES
Respuestas ya existentes para el anterior mensaje:
Referente al fallecimiento de Don Ramón Viso, lo siento muchísimo y no cave la menor duda de que esta entre los mejores, intelectuales como lo hemos conocido, yo muy joven he tenido la suerte de compartir algunos momentos con El que fueron agradables junto con mi marido. (fallecido). QUE DESCANSEN EN PAZ