OFERTA LUZ: 5 Cts/kWh

A GUDIÑA: Home como un peixe quizais non sexa a expresión, mais...

Bienvenido amigo Camba al foro, llegas en un momento en que está poco animado, pero esto va por rachas, esperemos que pronto venga una en que la gente se motive y participe un poco más. Dices que marchaste de Gudiña hace 47 años, sin ánimo de ser cotilla puedes decirnos cuantos años tenias cuando te fuiste para ver si te centro un poco mas?. Respecto a Casa del Perú creo que ha dejado de participar en el foro, no se si sera momentaneo o definitivo pero si quieres contactarlo puedes hacerlo en la dirección peru186@yahoo. es. Un abrazo y de nuevo bienvenido

Hola Picarel: Me alegro que alguien haya leido lo que he escrito. La verdad es que he comenzado en esto por iniciativa de mi mujer, que me ha animado a tener un correo, ya que soy un negado para ello. Gracias por contestarme, aunque tampoco te centro. Me fuí de A Gudiña, con 16 añitos. Ha pasado mucho tiempo, aunque parece que fué ayer. Seguro que no habías nacido.

Amigo Camba, no creas que soy el unico que ha leido tu mensaje, seguro que han sido muchos mas, lo que pasa es que la gente no se anima a participar, imagino que por diferentes razones. Con las explicaciones que das en tus mensajes ya te tengo centrado, ja, ja. De nuevo te doy la bienvenida y espero que esta nueva etapa que comienzas a instancias de tu mujer te sea gratificante. Un abrazo

Me alegro que me hayas centrado que no identificado: Enhorabuena, pero yo a tí no logro ni siquiera horquillarte. Dime Picarel. Por casualidad te encontrabas, o conoces a alguien de A Gudiña que haya participado en la primera "novillada" total que le hicimos al maestro D. Laureano Prieto (muy querido y admirado por su labor docente) la totalidad de los rapaces allá por los años 50?. Y si estabas allí, ¿en que bando de los dos te encontrabas cuando teníamos dividido el pueblo para jugar, por una raya imaginaria que iba desde la Cotarela, el café de Anta, la Iglesia de S. Pedro y la casa de la Sra. Aurora?. Cosas de rapaces, desde luego, porque al final todos estábamos unidos

Amigo Camba, centrado e identificado. Yo no pertenezco a esa generación, pertenezco, quizás, a la siguiente. Con Don Laureano mi experiencia fue posterior, de hecho yo estaba en la escuela cuando él se marchó de Gudiña, pero ha sido un personaje que me influyó mucho a pesar, o quizás a causa, de mi niñez y guardo un recuerdo maravilloso de aquella epoca, tengo claro que sus cualidades de docente influyeron decisivamente en mi, particularmente en las ganas de adquirir conocimientos que ha sido mi máxima en la vida. Respecto a esa linea imaginaria de la que hablas, es curioso pero esa linea era una divisoria en el pueblo, de hecho los viejos me contaban que en esa zona se esperaban los mozos para apedrear a los de los otros barrios cuando intentaban pasar de uno a otro barrio en la epoca de los "fiadeiros" para evitar la concurrencia con las mozas, otros tiempos otras costumbres. Por ultimo Don Manuel Sanchez y tú coincidís en un error, Campairos no solamente no está al lado del Pico Sagro sino que ambos están en sitios opuestos en los montes de La Gudiña, me imagino que esto se debe al tiempo pasado desde que os fuisteis, que hace que en muchos casos los recuerdos se hagan borrosos y se entremezclen..... Un abrazo

No sé si la imaginarias divisoria la usaban para auyentar a los que aprovechando el fiadeiro buscaban los amoríos de las mozas del otro bando. Lo nuestro era los juegos, que por cierto solamente había uno que tenía bula para jugar en nuestro bando. Amigo Pica, ¿en qué parte te encontrabas?

Cuando me refería a Campairos, era con relación a la fraga que está pegada al río. Allí me llevó Arturo, y la verdad es que me dió un poco de respeto. Un abrazo.

Yo en aquella epoca estaba en el limbo... pero hace tiempo que me he caido del guindo, ja, ja.

Dicen que co tempo sabase tudo, mira a persoa que eu menos desconfiaba, foi a que le xodeo a guindeira ô meu xefe, xa pesabas munto pra irgazar a galla da forma que ô fixeste. A cuestión ê que nahún te fixeras mal.

Ay, que te pillaron como a un peixe, mira que ir a cairte dun guindo na Gudiña xa e difícil, porque non hay mais que dous ou tres encima da Fontenova. Si inda dixera que te caíras dun rebolo...

Pero penso que non te querías dar por aludido.

Si xogas e che toca o ramo do Beato Sebastián, espero que compartas algo

Home como un peixe quizais non sexa a expresión, mais ben como un "pardillo", e pra ser exactos non me pillaron, intentárono xustamente hasta que me caín, ja, ja. Efectivamente chega o San Aparicio, a min e un personaxe que me apasiona, a parte da súa faceta relixiosa que e pola que e coñecido e da que se sabe casi todo interésame tamén a súa parte, digamos, secular que por outra parte foi a mais larga da súa vida pois entrou na orde dos franciscanos con 70 anos. Cuando dicimos que os españois introduciron a roda na cultura azteca, falando en concreto foi él o que a introduxo. Chegou a Mexico cuando inda debía cheirar o fume da batalla de Otumba porque chegou polo 1535 e xustamente con un italiano empezou a construír os primeiros carros, foi un autentico emprendedor, co italiano en cuestión e cos carros que construíron conseguiron que lle deran a exclusiva do transporte da prata desde as minas de Zacatecas e pra iso construíu o primeiro camiño de carros naquel país, por iso e hoxe o patrón dos conductores en Mexico. Tuven a sorte de que durante unha epoca da miña vida viaxei a Mexico DF con frecuencia, 3 ou 4 voltas o ano, cada vez que iba procuraba darme unha voltiña pola Puebla, que e unha ciudade colonial preciosa, e facer unha visita a igrexa dos franciscanos que onde estan os seus restos. A primeira vez que o vin polos seus rasgos a que non sabes a quen se me pareceu? o Camba da Gudiña. Unha aperta