3 meses GRATIS



Mejores mensajes de ARES:
A veces reflexionando sobre lo ques ucede llegando a una edad, me da la impresión que al viejo una de tres, se le deja abandonado en una esquina como si fuera un mueble inútil, llegado el caso y si hay salud como si fuera una guardería y en el peor de los casos ante una carencia física o cognitiva como si fuera un menor de edad atentando contra su dignidad por el respeto que se merezca.
Por eso entiendo que gestionar la edad debiera ser dentro de un marco entre iguales y que para ello estén habilitados.
Cuando ... (ver texto completo)
Antes los niños se socializaban en la calle  en donde se establecían las gerarquias paralelamente a las normas de la escuela donde  se hacían respetar y así dualmente iban creciendo con la supervision de los padres que actuaban en complicidad, (se lo voy decir a tu padre) se solía decir, y la fórmula funcionaba
Hoy no es así por que la calle es un peligro y a los niños se les priva de ir creciendo en libertad por que hay exceso de tutela, hay que mantenerlos en un redil con unas madres a la desesperada ... (ver texto completo)
Son las siete y cuarto de la tarde, el día no invita a salir pues una lluvia constante de esa que parece que no lo es y que le llaman orvallo justifica mi pereza cuando el cuerpo mal acostumbrado reclama una vida ociosa
Sentado en una silla y con el ordenador sobre la mesa pretendo hacer el ejercicio de rememorar ya que beneficia a las neuronas según dicen los entendidos.
Como es habitual me recreo en el pasado cuando el presente no se presenta para las celebraciones, y porque nos vamos a flagelar, ... (ver texto completo)
Recuerdo como si fuera hoy, el primer día que asistimos a la escuela primaria, tenía seis años, nos partieron un lápiz y la mitad para cada uno, en una mano una pizarra y en la otra una rebanada de pan con nata y azúcar , lo que se supone era por la tarde, el profesor Don José Vera,  un andaluz gallego de adopción que según he oído comentar en tiempos jóvenes destacaba como futbolista, era serio frugal y respetable, carácter socarrón e irónico, que según me contaron fue uno de  aquellos represalia ... (ver texto completo)
Fixera frio,  chovera a dios dar auga, nevara ou so ventara, que pracer chegar a casa donde agardaba a taciña de caldo un par de ovos con patacas fritas e para entrar en calor meterse nunha daquelas camas i a dormir o que fixera falla.
O redor de vez en cando unha velliña insomne que facía de anxel da garda.
Nin televexos nin obxetos que inducen a compulsividade existían enton.
Levo aguantando o segredo moitísimos anos, estou a punto de reventar, a min nadie me pode acusar de delator, sempre fun quen de cumplir un xuramento, pero o meu pesar neste caso xa non ten obxeto a resistencia, o sinto moitísimo, mais que si me arrancaran unhas moas sin anestesia, o fin despois de remoelo,  chegou a hora de dicir basta , e ante a concurrencia yo me confieso:
O que espichou o pau a pila de merda humana e pau e ambos los dous foron lanzadas a bidreira da escola, a  que daba o cañijote ... (ver texto completo)
O outro día estando tomando café nun bar, oín falar a Macamen daquelas Semana Santas cando non había outro sitio onde ir e era o refuxio de tanta xente que papaba de pe a pa o sermón das sete palabras e aquelas si que se facian largas, eran algo así como una representación de unha traxedia grega donde un único actor tiña como fin principal producir unha catarsis
Había moita xente que ia con devoción e outra que ben por vivir sola encontraba o sitio adecuado para verse acollida entre tanta xente.
Eso ... (ver texto completo)
Llora rueda llora que tus lamentos son alegrías para mí dando cuenta que están vigentes, llora carro llora que mientras tus lamentos se dejan oír es la señal  de que las gentes que más significan para mí, aun a día de hoy todavía están presentes.
Llora carro llora, llora y no dejes de llorar por que tu silencio me hará despertar en una realidad que no he pedido sinó que me ha sido impuesta
Ai dios mio o que hoxe vin,  o Mexote arreoulle unha labazada o Bailero,  que non foi quen de sosterse que caeu encima dunha pila de merda,  eso sí,  era da Xubenca e non da Marela,  que si non..
E todo por dicir que as vacas do Gerónimo tiraban mais que os bois do Pipela
Ai ooh, parece que o noso poeta non lle gustan os calamares con patacas e que ve as casas vacías, fala do pobo e da sua xente  con certo grado de desencanto e pesimismo, cada quen está no seu dereito de opinar eu por educación desta vez vou a estar calado, tampouco son quen para baixarlle a autoestima o quen cando se pon a rimar remata facendo routadas cando fala do que desconoce
No se deje ir por las primeras impresiones que pueden ser engañosas
Más si no se han tomado la pastillas en el día del ... (ver texto completo)
Y dicen los separatistas: Cataluña es indivisible, en que quedamos ooooh
Bo, vai haber que poñer as vacas o rego que en canto as deixas soltas vanlle a comer o millo a o Figueroa e o can non o impide por que e un lacazán.
Hoxe terei que ir a como o Párrocho a ver si a Casilda me prepara un guiso de parrochiñas que a muller púxoseme e folga e dice que si que ro comer ade ser onde come o gato
Pero o gato non está dacordo
Todas las mañanas de 11 a 12 horas salíamos al recreo, en la tercera fase de la primaria que impartía don Antonio y disparados nos dirigíamos a la playa en donde organizabamos partidos de fútbol, raro era el día que llegábamos de regreso con puntualidad, y como consecuencia al siguiente día nos quedabamos sin recreo, teniendo a veces que enviar un emisario qur tuviera crédito para mediar  ante el profesor con el recado de que no volvería a suceder de ahí que el profesor ablandara, el emisario siempre ... (ver texto completo)
Sí visitamos el Museo Naval en Madrid, podemos leer el nombre y apellido en una placa de bronce de dos hijos de Ares entre otros gallegos, muertos en la batalla de Trafalgar, la que marcó la definitiva decadencia de España como imperio.
En su momento me hizo pensar, ¿dejarían descendencia? ¿¿viven en Ares en la actualidad gente de su misma sangre??
Nunca faltaba na mesa o platiño de caldo, que daba gusto mollar o pan nel, e logo un segundo prato,  que ben podía ser un guiso calquera, quen o diría o bacallao era a comida do pobre,  e peixe en xeral do que  xeitos ou tarrafas abastecían a praza ou mulleres que porta a porta ofrecían en caíxas e paxes que transportaban na carretilla.
O chegar un xeito a rampla, ainda recordo o soar de una caracola coa que un mariñeiro convocaba as compradoras para logo sair a vendela cosecha.
Recordo algún  ... (ver texto completo)
Tenía poca puntería don Anguel ¿verdad?, cuando íbamos en la procesión de los calladitos y el hijo del alcalde armando un follón va   y empieza a repartir obleas saltando al armadanzas que no apañó y acabando el reparto en yo, que me comí hasta las sobrantes, a  toda la fila de " inocentes criaturas "  le tocó, menos al hijo del alcalde
Que poca puntería tenía don Anguel, ¿verdad?
ERAN TIEMPOS DEL CUPLÉ