SAN MARTIN DE TREVEJO: ¿Oraoris?...

¿Oraoris?
En otrus tempus a ciencia de o pensamentu, a elocuencia se confundian en unha misma expresión, pa desigual a un homi de ideas, se idia de él que era elocuenti i locuaz. Pero fai tempu yá que a elocuencia ha siu separá por abstracta de a ciencia i de a radón; poicu a poicu esta abstracción vai sendu de o dominiu de tós (reidis sociás), así temus oxi sabius de varius tipus que falán poicu i oraoris que nun són tán sólu sabius enha ciencia de falal. Asi un filósofu por ejemplu, yá nunhé un sabiu, é un oraol. Un legislaol un poeta erán consideraus en otrus tempus comu homis ilustris i divinus, hoxi dia nun son mais que oraoris. Un oraol é comu un timbri sonoru que a o menol choqui soa con ecu interminabli, en oraol a labia, a locuaciai está sempri en radón directa a pobreda de ideas. Os oraoris gubernan o mundu, nos aturdin, nos molestan, nos persiguin, nos chupan a sangri i se burlan de noxotrus. Os sabius entri tantu calán, i si querin falal nun se les deixa. ¡Que escriban!

Chitu, tú eris comu o tripli monu de o budismu, que nun ve, nun oivi i, aunque farfulli, nun fala, porque nun pensa- ¡pero me divirtis!

"En fin, por celos soy. ¡Qué nacimiento! (QUEVEDO)