SAN MARTIN DE TREVEJO: ¿ALABANZAS? Hai un nun se que de dulzura natural en...

¿ALABANZAS? Hai un nun se que de dulzura natural en uivilnus alabal, damus a isu demaxiá importancia: cuandu isu oivu d mi se me encendi a lú roja. Nun me preocupa tantu sabel o que soi pa os demais comu sabel o que soi pa mi mismu. Queru sel ricu por o mei, i nun por o prestau. Os extrañus solu ven os feitus i apariencias externas i tos puemus poñel boa cara estandu por dentru cheus de espantu. Nun se nos vé o corazón ¡se nos vé o rostru! ¿hai coixa mais facil pa un homi expertu que eludil con finjimentu os peligrus, tendu o corazón froisu? Tantus meyus hai de evital particularmenti situacios arriesgas, que puemus enganal a xenti mil vedis antis de poñelnus en verdadeiru peligru. Y aún entoncis si otru remeyu nun nos quea, nos cabi encubrilnus a o rostru i palabras sosegas, aunque nos tembli hasta el alma. Muta xenti si tuvera o anelu platónicu que feya a xenti invisibli a o que o levaba, volvendu a palma de a man, a menú se ocultaría dondi mais tuvera que prexentalsi, arripintindusi de estal por necesiai en lugal honrroxu. Escritu por San Peiru XIV (Anillu de Giges-Platón. República II, 3)