ROMUALDO ERA UN HOME "FINO". Polas súas maneiras xeitosas conquistou reputación de home ben enseñado, aunque as súas cortesías co chapeu na man non tiñan certamente o cuño da fidalguía pura. A Romualdo, tan mixiriqueiro, tan fricoleiro, non lle pegaba ben un oficio de traballo, e despóis de chorarse moito logróu meter cabeza no xuzgado municipal, onde vivéu emborronando papel, ata o día da súa morte. Romualdo ademáis de escribente era un gran catador de viño, calidade que lle deixara o seu pai en herencia.
Non beber era como non escribir: moitos groliños de viño enciados de xeito melindroso, letriña miuda con rabiños enribirichados. Tan fino no xuzgado coma na taberna. Romualdo emborrachábase moitas veces; pero endexamáis esgallou as pernas. Canto máis viño levase a bordo máis cortesía facía.
Unha vez Romualdo pasóu a noite toda de parranda e no intre de chegar á súa casa topóuse cuns amigos. Era domingo.
-Anda, Romualdo, vente conosco, que imos xantar unha empanada.
-Ben; pero agardái un anaquiño que vou decirllo á miña muller.
E Romualdo entróu deseguida na súa casa. Os amigos sentiron un gran estrondo e dispóis unhas verbas adoecidas. ¡Lacazán! ¡Borrachón! ¡Pelexo! A muller de Romualdo mallaba no home coma quen malla nun fol vello. ¡Plim, plam! ¡Plim, plam!
Romualdo aparecéu amañando a roupa, e con cara de ledicia finxida díxolle aos seus amigos:
-Imonos xa, que non está ninguén na casa.
(Este conto copieio de Portoespiño co puso no foro de Ayto Lubián, é moi gracioso)
Saludos, salud y alegría a todos. ... (ver texto completo)
Non beber era como non escribir: moitos groliños de viño enciados de xeito melindroso, letriña miuda con rabiños enribirichados. Tan fino no xuzgado coma na taberna. Romualdo emborrachábase moitas veces; pero endexamáis esgallou as pernas. Canto máis viño levase a bordo máis cortesía facía.
Unha vez Romualdo pasóu a noite toda de parranda e no intre de chegar á súa casa topóuse cuns amigos. Era domingo.
-Anda, Romualdo, vente conosco, que imos xantar unha empanada.
-Ben; pero agardái un anaquiño que vou decirllo á miña muller.
E Romualdo entróu deseguida na súa casa. Os amigos sentiron un gran estrondo e dispóis unhas verbas adoecidas. ¡Lacazán! ¡Borrachón! ¡Pelexo! A muller de Romualdo mallaba no home coma quen malla nun fol vello. ¡Plim, plam! ¡Plim, plam!
Romualdo aparecéu amañando a roupa, e con cara de ledicia finxida díxolle aos seus amigos:
-Imonos xa, que non está ninguén na casa.
(Este conto copieio de Portoespiño co puso no foro de Ayto Lubián, é moi gracioso)
Saludos, salud y alegría a todos. ... (ver texto completo)
