Alá no século pasado, cando os pés vivían nos escarpíns bravos de lá, e os escarpíns nos zamancos, baixaba o carro do tío Prefeuto pola canada do Val, cargado ata os topes de estrume e coas terraxas ben apretadas.
Ó chegar ó Pego, meu avó deume a aguillada a min, que non tiña máis de oito anos, pra ir facendo prácticas de condución pola estrada, ben arrimadiño a borda da dereita, pra chegar a ser un bon chamador de carros o día de mañá.
Ai, amigo! Esta sí que foi boa: ó chegarmos frente ó cuartel, subían pola escaleira o teniente de Lubián e o capitán de Puebla, que acababa de baixar da súa cirila. E o carro canta que te canta, alternando notas gaíñas con baixos profundos, nunha harmonía que traía embelesado ó tío Prefeuto.
Pero resulta que daquela tiñan proibido os gardas o canto dos carros, pois ó madrugar na sementeira, despertabamos ós carrilanos. Así é que o garda de portas baixóu do cimo da escaleira coma un alustro, en pulos de tres baldois.
-- ¡Paren, paren ese carro!
--Xo! --dixen eu, presentando a aguillada diante dos fociños das vacas, e nun impresionante frenazo de apenas vinte centímetros o carro quedou clavado.
--Señor Perfecto --dixo o garda botando os fígados polas meninas dos ollos-- ¿Cómo tenemos que decirles a ustedes que está prohibido que los carros canten?
Engrasen ese eje, si no quiere que se le caiga el pelo con una multa.
--Pois sí, señor, --dixo o avó mentres floxaba as terraxas-- Eu ben me farto de engrasalo, como di vostede. Inda esta mañá, ben cediño, ben que o enxarnei de unto tanto o eixe, coma os apeladeiros. Pero canto máis o unto, millor e máis canta. Non o hai en toda a contorna con máis harmonía...
Coas terraxas floxas, como viña cunha boa carrada de estrume, nada máis arrancar xa volveu o carro coa súa cantarena. E o avó, acenando cara ó garda coas dúas maos, dixo:
--Mire: eu xa llo dixen. Cala, carallo, que os gardas non queren que cantes! Pero dígallo vostede, que a min maldito caso me fai.
O garda quedóu descomposto, mentres a teniente e o capitán escarallábanse a rir no cimo da escaleira.
Cousas do meu avó.
Ó chegar ó Pego, meu avó deume a aguillada a min, que non tiña máis de oito anos, pra ir facendo prácticas de condución pola estrada, ben arrimadiño a borda da dereita, pra chegar a ser un bon chamador de carros o día de mañá.
Ai, amigo! Esta sí que foi boa: ó chegarmos frente ó cuartel, subían pola escaleira o teniente de Lubián e o capitán de Puebla, que acababa de baixar da súa cirila. E o carro canta que te canta, alternando notas gaíñas con baixos profundos, nunha harmonía que traía embelesado ó tío Prefeuto.
Pero resulta que daquela tiñan proibido os gardas o canto dos carros, pois ó madrugar na sementeira, despertabamos ós carrilanos. Así é que o garda de portas baixóu do cimo da escaleira coma un alustro, en pulos de tres baldois.
-- ¡Paren, paren ese carro!
--Xo! --dixen eu, presentando a aguillada diante dos fociños das vacas, e nun impresionante frenazo de apenas vinte centímetros o carro quedou clavado.
--Señor Perfecto --dixo o garda botando os fígados polas meninas dos ollos-- ¿Cómo tenemos que decirles a ustedes que está prohibido que los carros canten?
Engrasen ese eje, si no quiere que se le caiga el pelo con una multa.
--Pois sí, señor, --dixo o avó mentres floxaba as terraxas-- Eu ben me farto de engrasalo, como di vostede. Inda esta mañá, ben cediño, ben que o enxarnei de unto tanto o eixe, coma os apeladeiros. Pero canto máis o unto, millor e máis canta. Non o hai en toda a contorna con máis harmonía...
Coas terraxas floxas, como viña cunha boa carrada de estrume, nada máis arrancar xa volveu o carro coa súa cantarena. E o avó, acenando cara ó garda coas dúas maos, dixo:
--Mire: eu xa llo dixen. Cala, carallo, que os gardas non queren que cantes! Pero dígallo vostede, que a min maldito caso me fai.
O garda quedóu descomposto, mentres a teniente e o capitán escarallábanse a rir no cimo da escaleira.
Cousas do meu avó.
