Compramos energía a futuro

Iglesia de Lubián
Na festa de Acibeiros, nunha tertulia na que participaba un veciño eiquí casado, importado de Castrelos, dixo outro de Lubián:
--I este de Castrelos, pagou eiquí o viño?
--Pagou --contestou un galo de pluma moi blanca--. Pagouno, i bebeuno el todo.
El día que se ajunten esos mozos irán a reclamar el viño y puede que también vaya eu, pero sobretodo hay que seguir cuidando la parra que es la única que puede separar el viño del agua.
Alá polo ano 1.973, eu tiña moza en Padornelo. Que bonita era! Casi tanto como agora.
Unha tarde estabamos os dous sentados nunha mesa da Cafetería da Sra. Teresa Cano, cando entraron dous rapaces dirixíndose a min directamente:
--Boas tardes, que dicen os mozos de Padornelo que tés que pagar o viño.
Eu pensei nun garrafón dun cántaro, calculei o seu valor así por riba, e vin que levaba cartos pra pagalo. Así é que contestei a bote pronto:
--Moi ben, pois decille aos mozos que veñan, que o pago.
Eles ... (ver texto completo)
Que ben se esta no pueblo. O Miercoles pasado estuve no cortello e estaba muy limpio e ben cuidado. a porta estaba aberta e o lobo xa fuxira. Ou igual se o lebou a Irene.
Seguro que lle gustaría atoparse co lobo, os tres pequeñajos disfrutarían de lo lindo, ¡cómo os lobos en Lubián falan é contan contos! ainda lle desperta máis interés.
Que ben se esta no pueblo. O Miercoles pasado estuve no cortello e estaba muy limpio e ben cuidado. a porta estaba aberta e o lobo xa fuxira. Ou igual se o lebou a Irene.
Hace un par de días, estuvimos Mary-Tere y yo en León, al salir de la ciudad por autovía, nos dimos cuenta que Astorga estaba a muy pocos km. sin pensarlo más, allá que nos fuimos, un poco animados, debido a que hice allí la mili y tenía ganas de volver a darme un paseo por de la Ciudad Maragata, en donde he caminado varias veces vestido de soldado.
Ciudad preciosa, toda ella es un monumento, está la muralla romana, muy bien conservada, la catedral, el palacio de Gaudí, las termas Romanas en el ... (ver texto completo)
Piño, que no decaiga el humor. Eu en Padornelo voy a tener que hacer como estos programas de tv para que suba la audiencia. Cuanto más insultan, cuanto más gritan, cuanto más se dicen de hijo de P... más audiencia tienen. Eu a veces creo que ya estamos todos contagiados, y pensó, o malo es que contagiemos los países de fuera.
Un hombre, con cara de amargado, entra en una zapatería y le dice al dependiente:
--Quiero unos zapatos.
--De que número caballero?
--del 39...
---Pero si usted tiene el pie muy grande, ¡por lo menos necesita un 42!
--Deme unos del 39, haga el favor.
El dependiente algo mosqueado, le prepara el par de zapatos de la talla 39 y cuando el cliente está a punto de irse le pregunta:
--Perdone caballero, una curiosidad, los zapatos no son para usted ¿Noo?
--Si los zapatos son para mí.
--No es posible, pero si no le van a entrar ni de broma...
--Mire le explico: mi mujer me ha dejado por otro hombre, mi hijo está metido en la droga, mi hija es prostituta, me han echado del trabajo y no tengo ni un duro... La única satisfacción que me queda ahora es llegar a mi casa y quitarme los zapatos. ... (ver texto completo)
Dándolle un vistazo os mensaxes do foro de Lubián. Me chamou a atención cuando relatas as aventuras que a túa abuela pasou, no camiño entre o Pereiro e a Canda, encima de ter que ir cargada cos alimentos que ela podía conseguir no economato, (por entonces todo estaba racionado o máximo) ter que soportar os lobos de compañia... Coitada muller, que ganas tería de chegar a súa casa, a xentiña na aquela, foron unhos héroes, eles, elas pra poder sobrevivir, mui poucas personas se librarían de pasar fames ... (ver texto completo)
Sí, Piño, sí, deberon ser tempos muy duros, Dios queira que non volvan nunca. Aunque hoxe en día tamén se sufren outros tipos de calamidades, aunque non nos queiramos dar conta. Ojalá os nosos fillos poidan heredar un mundo millor, en paz e armonía en todo o planeta, porque non te creas que podo disfrutar muto vendo a miña nevera tan chea sabendo que cada segundo está morrendo alguen de fame no mundo. ¡Somos tan afortunados de nacer nesta época e neste país! Non sei se sempre nos damos conta de eso... Biquiños e despídome, que me poño melancólica por non poder solucionar tantas cousas que están tan mal neste mundo noso... ... (ver texto completo)
Aquel Holofernes de vai 2600 anos, estaría mui enchufado o Rey de Babilonia, tería moitos cartos, e tamén de vivir unha vida alegre y desenfreno, así lle fixeron a emboscada.
Do personaje que falamos na actualidad, a mayoría sabemos de quen se trata, dudo que Holofernes lle chegara en simpatía, ocurrente y esa facilidad tan natural pra facerche reír cuando conta as súas vivencias, sería un dos actores valorados pras películas de Santiago Segura.
Resulta chocante de que manera se interpreta la realidad, para que encaje simplonamente con los cánones moralistas de aquella época que tocaba.
La inspectora le habrá levantado acta:
Todo objeto; saliente, punzante, en movimiento y de ciertas dimensiones debe ser señalizado.
Mi mayor enhorabuena a Isabel y Pablo. Vaya poder de convocatoria que tenéis, pedíais que participara mas gente en el foro de Padornelo y os ha venido un aluvión ¡que gusto da cuando es así! hasta de Argentina os han oído la llamada. Aquí cuando veo que solamente entramos dos o tres en el foro de Lubián, pido ayuda, pero de nada me vale, está claro que tengo la parabólica jo... no tiene cobertura, cierto, que yo quizá estoy entrando demasiado (ya perdonaréis) quiero aprovechar los días que me quedan ... (ver texto completo)
Esto me recuerda cuando yo iba con las vacas para los prados de la Moura.
Llevaba un trozo de pan con touciño y me iba para los carballos que están en el otro lado de la solana, cogía unas cuantas bellotas, que normalmente eran pequeñas, las trillaba con una piedra y todas saltaban para entre las uces, pero tu sabes aquellas gotas del jugo que caían en el touciño, sabían mejor que el jamón de jabugo de ahora.
Dándolle un vistazo os mensaxes do foro de Lubián. Me chamou a atención cuando relatas as aventuras que a túa abuela pasou, no camiño entre o Pereiro e a Canda, encima de ter que ir cargada cos alimentos que ela podía conseguir no economato, (por entonces todo estaba racionado o máximo) ter que soportar os lobos de compañia... Coitada muller, que ganas tería de chegar a súa casa, a xentiña na aquela, foron unhos héroes, eles, elas pra poder sobrevivir, mui poucas personas se librarían de pasar fames ... (ver texto completo)
Xa está presidindo a plaza,
o lobo temos a espreita,
a mociña que se durma
atacarlle na verbena.
Ai que chove, que chove,
chove, que xa está chovendo
non temos medo a mollarnos,
nos cubren as estrelas do Ceo.
Cada dous con un paragüiñas
que ben se baila arrimado, ... (ver texto completo)