Souto de Castañeiros (Lubián)

Xa que me queda pouco tempo de estar en Valladolid.
Os vou a contar un dos moitos casos que nos relata Miguel. Dice que certo día estaban no comercio bastante xente, tamén un par de viajantes, sacaron ó tema da nova técnica da inseminación artificial, comentaban sorprendidos os avances tan grandes en este tema.
De entre a xente, estaba unha muller de Acibeiros, movendo o seu pañuelo a cacharula hacia atras- cice con voz alta é firme, deixaros de chorradas, pra min como o sistema antiguo non hay ... (ver texto completo)

Llega el paleta a la obra y a la hora del almuerzo empieza a renegar como todos los días.
- Seguro que otra vez es de tortilla, seguro.
Un compañero que lo ve tan deprimido ante el bocadillo sin desenvolver, le dice para animarlo,-igual hoy es de sardina, de atún o de chorizo, ¿Por qué no lo abres y lo compruebas?.
-No seguro que es de tortilla como todos los días y no lo quiero. Pero llevas una semana sin almorzar-insiste el amigo- te vas a poner malo, Venga, ábrelo y pruébalo, igual es de jamón ... (ver texto completo)

A outra tarde tiñan soalleira o Miguel e o Baltasar. Eu acerqueime, porque sempre é agradable lembrar cousas do pasado tan ben contadas por esa xeneración.
E andaba Baltasar a describir a seguinte estampa:
Un mozo de pé, firme, cun arado ó lombo. Unha moza de pé, firme, cun cántaro de auga enriba da testa. Os dous levan nesa postura un rato longo, roendo a orella. E dice el:
--Maio cabrón: Inda non nace o sol, e xa se pon!

Carallo, Amancio. Manda carallo na Habana! E a noiva non tiña tataravoa?

INOCENCIO siempre soñaba con ter unha "Harley Davison", asíque propúsose cada mes ir aforrando uis cuartiños do seu sueldo pra chegar a tela, inda que tardera uis aniños en conseguilo.
Cuando tiña os cuartos que valía, nun montón, marchou a Ourense pra comprala. Unha vez a tuvo escollida, o vendedor advertiule que non a podía deixar ó tempo si chovía, porque podía enfurrexecérsele. Tamén le recomenda que teña siempre á mau un tarriño de vaselina pra untala, como mantenimento.
Uis meses despóis Inocencio conoce a unha rapaza guapa e namórase dela perdidamente. Cando xa pasou un tempo prudencial, a rapaza convidao a cenar a súa casa pra que conozca á súa familia, advertíndole que nas súas xuntanzas siempre frega os cacharros o primeiro que, o acabar de comer, fala.
Despóis de unha deliciosa cena, todos continúan sentados, esperando ó primeiro que rompa o silencio, pois naide quere fregar os platos...
Pasan 30 largos minutos e Inocencio, pra acelerar as cousas, toma á súa novia e a besa didiante de todos. ¡Naide dice ni pío!. Como naide rompe o silencio, decide tomar medidad extremas: toma á súa novia, ponha sobre a mesa e ten sexo cuela.... ¡Naide dice unha palabra!.
Ahora Inocencio está desesperado, así que toma á súa sogra e alí mismo ten sexo cuela, de forma inda máis salvaje que ca súa novia... ¡Pero o silencio continua!.
Inocencio, xa a punto de reventar e sin saber mui ben qué facer, sinte alá ó lonxe os primeiros tronos dunha tormenta. O primeiro que pensa é na súa motocicleta... así que, saca do bolsillo do pantalón a vaselina..
Entonces levántase o pai da novia como un cohete decinto todo apurado:
-"MECAGO NO CARALLO...., VALE, VALE, ESTÁ BEN.... FREGO EU! ... (ver texto completo)

Mefr. Estou de acuerdo plenamente referente o calificativo do noso pueblo.

Gel. Me parecía que estabas tardando moito en asomarte a ésta "ventana" ahora vexo que o motivo foi algo similar o meu (o estar no pueblo silencio total.)
Foi certo que che pasei unha invitación pra malla - festa, despois penseí, qué por esas fechas optarías por unha playa que é bastante máis refrescante.
Te deseo que pases muy ben o veran nas playas da Coruña. Saludos.

Piño, alégrame saber de ti. Dixéronme que me invitaras a festa da malla. Non sei si é así ou non, porque eu non lin a mensaxe. Estiven no mes de maio no pueblo e desde que falleceu miña nai xa non temos internet. De todos modos, si é que tiveches a amabilidade de invitarme, quérote dar a gracias e que non penses que son unha maleducada, por non dartas antes.
Este verán non estarei polo Pereiro, a non ser que o Concello faga en dous meses o que non conseguiu en tres anos, pero iso xa sería unha milagre. ... (ver texto completo)

O desterro.

Tocoume vivir entre as portelas naqueles duros anos en que tanto odio cía nos tiña a xente daquela xeración.. Dicíase, que nos eramos os causantes de tódolos males que os homes padecían. As lendas, rara vez certas, fixéronnos moito mal. Certo é, que penurias pasabámolas todos e cada un tiña que procurar unha esmola para el e a súa familia. Un duro inverno, tras xa varios días sen comer, a miña compañeira e máis eu sentímonos atraídos polos berros de un cordeiro que por baixo da Cruz ... (ver texto completo)

Veo que seguís de buen humor ¡fenomenal!
A mi ahora me toca menos ordenador, en el pueblo no tengo Internet, si lo echo en falta, de todos modos, siempre busca uno en que distraerte, salidas al campo, que si una feria aquí, que una romería allá y ese pulpo tan rico que está presente donde quiera que vayas, el otro día en Verin alguna pulpeira hasta lo servía con cachelos cocidos, es un manjar! y no te cuento si alargas el viaje un poco más y te asomas el morro por las Rías Baixas, ese marisco, ese ... (ver texto completo)

pois ainda estás a tempo de aprendelo Joseba cando a tua familia che fale que axa en galego e se non se tes a oportunidade a la donde vivas de ter un canal de televisión galega copias o vocabulario verás como o aprendes a falar en imxenio de telefonica teñen un canal de Galiza; espero aberte servido de asxuda xa me contar´s un saludo

Hace tiempo que ojeo este foro y me dais envidia de lo bien que escribiis el gallego, yo como descendiente de gallegos me gustaría hacerlo igual, no puedo porque no me lo enseñaron, estoy totalmente de acuerdo con Pepita con respecto al cuento del Toñiño y lo dice Gel Martínez, los cuentos no son exclusivos de un lugar, a veces son de hábito mundial, y las personas conocen muchos y pueden explicarlos donde crean oportuno. Un cordial saludo a todos.

Non sabía que tiñais os contos a medias cós de Barxa!

Ccriño dime algo con amor amor-amor amorfa.

jajaja... moi vo o conto do Toñito.

Como sempre, e un pracer ler os vosos contos. Tiña unha boa reserva amontoada, que me veu como bálsasmo refrescante nesta costa arriba de retomar a rutina diaria, despois de pasar unhas semanas por terras galegas, cá morriña ainda fresca e na retina retidos restos dos contrastes verdes dos montes có amarelo das xestas e o rosado das queiroas.
Lendo o conto dos noventa graos, veúseme a mente o Toñito, persoaxe dunha historia que me contou meu pai, e casi diría con certeza que estamos a falar do ... (ver texto completo)