CASTRELOS: Muchas gracias Duli. Tu sigue diciendo esos calificativos...

Castrelos é o seu nombre,
de orixen romano, se entende
bello pueblo nas montañas,
entre Lubián y Hermisende.

As casas están mui xuntas
en busca de calor e amparo,
a xente vive mui feliz
tendo veciños o lado.

Cuando o tempo das castañas
o chau de elas está cuallado,
van e veñen as mociñas,
co seu burriño cargado.

Duli. Tes que contarnos
ese conto sin demora,
cando van co faroliño
a esconxurar Pozo da Moura.

¿Quén son os personaxes?
en que iban? él quen era?
Por qué non iban de día?
cando o Sol os alumea.

¡Non será moito pedir..!
dispois de algún momento?
non vamos a pasar por alto
¡ay! ese conto do vento.

O río Tuela está mui cerca,
que boas trutas en el se crían,
por eso nas Muradellas,
que merendolas facían...

Perdón por mi demora. Esa poesía tan bonita que le has hecho a Castrelos, no se lo merece. ¡Gracias! Estás hecho un autentico poeta. Vamos que Rosalía de Castro a tu lado no era nada... ja, ja, ja. En serio además no tienes pereza ni te conformas con poco, eres generoso. Otra vez, ¡gracias!. Yo cuando me sienta inspirada te contaré mis cuentos. Supongo que serán un batiburrillo de cosas pero que contados por una persona a la que quieres y admiras y más siendo una niña, te parece el no va mas. Ojalá tuviéramos siempre esa alma de niños para vivir las cosas con tanta intensidad. Yo ficho por ello. Un saludo.

Muchas gracias Duli. Tu sigue diciendo esos calificativos tan agradables ¡después voy y me lo creo y que pasa..! Bueno, bueno, esto fue simplemente expresar el concepto sobre el pueblo, de las veces que fui por allí últimamente. Castrelos me merece mucho más, tanto, que de no ser por nuestros antepasados nosotros no existiríamos, y algunos eran de ahí, mi bisabuela era de Castrelos se llamaba Mariana, y la bisabuela de Mary Tere (mi mujer) tambien lo era, se llamaba Mª Rosa, por lo cual estamos emparentados con los Rodríguez, (vosotros) y con los Guerra por parte de mi mujer.
La gente de Castrelos sois amables y agradables, de pequeño tengo el recuerdo de ir a casa de tus abuelos con mi padre, al pasar para Hermisende siempre entraba a ver a sus primos carnales, Santiago y Luis, que el pobre, le recuerdo siempre en cama debido a su enfermedad.
Ahora recientemente (desde que estamos jubilados) tengo ido mas veces a Castrelos, antes al estar trabajando fuera de Lubián, iba menos, en el tiempo de las castañas coincidimos con Herminía en el camino que va para las Viñas, estuvimos hablando un rato, por cierto, todo aquello me pareció precioso, sobretodo en primavera cuando están las carqueixas en flor, los castaños y demás árboles.
Estos castaños que tenemos en Castrelos, gracias a Pepe q. e. d. A Cesar y Pilar que nos los enseñaron, ni edea en donde estaban situados, estos eran de la familia de mi mujer y nunca nos los habian enseñado, dos castaños están casi en el mismo pueblo en una parcelita con pared y todo.
Un abrazo para todos.