Me gustan las pequeñas capillas

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Pois falando de verzas a miña nai en Montevídeo, como a casa non tiña terrra, a horta era o xardin, a xente chamavalle moita atención, foi toda un ha novedades no barrio.

No pinar de Bande, pasaba eu horas e horas, ahinda que fixera frío, por orden do médico Don Paulino de Celanova, médico de meus abos, Piugis de Gontán; levábanme elí a respirar entr`os pinos, pra me curar da tos ferina. E curóuseme. Pura de Nigueiroá.

Eu tamén lavei elí as miñas berrugas (nunha mau e nunha rodilla), e cairon, claro que cairon. Mais tarde encontrei a explicación no orixen emocional e a somatización que causa as berrugas. O que non impide que os milagros existan. Pura

Mais vale seguir ca historia: un ano, veu unha peste que levou todos os porcos de Gontán, pero os porquiños da virxen salváronse, e aquelo foi visto com`un milagro. PUra

Pocas escenas pode haber tan queridas, e que tanta tenrura e morriña susciten. Algú tempo, todo era de todos, e nada era de nadie, e había sobreabundancia, porque non se cultivaba a avaricia sen límites como ahora... Saudos Pura

Como se lle quere os eidos e a xentiña do pobo que nos viu nacer! Pura

Este tipo de arado seguiuse usando hasta ben avanzado o secolo XX e ahinda mais... se cadra en certos sitios. Despois foi sustituido por o arado de ferro, moito mais eficaz e fácil de manejar, e tamén pra xugada das vacas, porque a pala do arado de ferro cortaba a terra como o pan... e non se rompía nin se gastaba com. o de madeira. Eso e o rastrillo de ferro, foi un adianto importante. Meu pai mandábame sentar porriba do rastrillo pra que labrara a terra mais profundo. Pura

En Vilar vivía a tía Martina, xa con moitos años... alá por os anos 45 e 47 do secolo XX.
A tí Martina foi tamén a parteira que axudou a nosa mamá a traernos o mundo... e meu pai alá por o ano 56 levounos desde Ourense a coñecer a tía Martina e darlle as gracias e un abrazo de gratitude. Por ela e que me importa Vilar... Pura

Faían a alegría dos nenos, co seu color e o seo ruido o estralar. (E por eso que se chaman estraloques). Pura

Esta e unha estampa pro recordo e a añoranza e a consecuente morriña. Dios bendiga o pobo e a sua xente, a pesar dos errores, a que os humanos son tan propensos. Saudos Pura

lástima que non pudemos ir este ano as festas... Pero estivemos de corazón.
Outro ano será se Dios quere. E Dios quere, claro que sí. Pura

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Sí... Nigueiroá o pe do Outeiro, tal com se o monte protexera o pobo do frío vido do Monte Grande. Boa panorámica, Un saudo. Pura

Estas margaritas tan alegres estaban a esquerda do camiño, entre a pista da canteira e a piscinas da Lama do Muiño. mais a esquerda, quedounos o campo de Chamuiña. Pura