UN PERSONAXE INDIGNO. ¡Hola, amigos!. (Alguns). Digo alguns, pórque algun Vecińo que teño muy cercano, nón pode ser tratado como amigo. Todo ó contrario. Este personaxe, parece ser que nón ten bastante con ó que é seu, entonces trata de facerse o dono do que nón lle pertenece. Un camińo separa a súa veiga da miña. Ese camiño que ë veciñal està en de- suso, pero Eu teño que pasar por él, nón hay outro, si teño que reparar al gun problema que poida ter con ó muro da mi-ña veiga. Como Eu estuven moitos anos ausente, ese personaxe, que està enfermo de avaricia, de soberbia é de maldad, ten no camiño, un almacen de leña, ten un montón de mterial de obra é por si todo esto nón fose bastante, plantou arboles po-lo medio do camiño pà estorbar mais. Si pa estoebar, Deixou ó espacio xusto pa pasar con a carretilla cargada de toda a merda que saca da veiga a tirala ó fondo da miña veiga,óu, debaixo da Ponte dó Valiño. Todo esto faino con to- tal impunidad, porque solo ó poden ver desde a miña casa.É un personaxe, que nón ten dignidad, nin respeto, nin vergon-za, esclavo da súa propia avaricia, un sujeto aborrecible, indeseable, un sujeto que nón conoce mais que a amargura pór-que a avaricia, nón lle deixa conocer a alegria.É tal a enfermedad que ten, que si ó Mundo enteiro fora de Él, parece-rialle pequeno. Vamos, que si fose ó Sol, alumbrariase Él solo. Amigos, esto nón ó esperaba Eu de Él. Sinceramente. Nunca pensara que quen debia ser un bo amigo, sea un traidor. Veremos como termina todo esto. Bueo, teño moitas ganas de estar de novo por Viascón, donde me sinto orgulloso de ter "casi" todo ó Pueblo como amigo. Hasta que nos vexamos outra vez, despídome de todos vos con un cordial ë forte abrazo, deseàndovos ö millor a todos. (Simito.)