¡Hola, amigos!. Son Simito, e aparezco por aqui outra vez, para saludarvos con todo ó meu cariño a casi todos. Si, a casi todos, pórque a algun que teño muy cerca, nón merece a pena. E unha pena que veciños de toda vida e bos amigos, teña Eu agora que chegar ó punto de retirarlle a palabra. Non falarlle. A verdad é, que é ó único con quen non mefalo,é teño por orgullo decir, que é maravilloso ter tantos é bos amigos. Pero, ó personaxe que teño enfrente,é un triste problema Pórrque é un personaxe indigno, enfermo de avaricia, de soberbia é de maldad. E tan miserable, que nón lle chega a terra que ten,é quere facerse ó amo do que non lle pertenece, por ejemplo,ó camiño que separa as duas propiedades. Menos mal que nón teño marcos na leira, que sinón, igual xa non tiña leira. Sabe sobradamente, que si Eu teño un problema nun muro teño necesariamente que pasar por ese camiño, para arreglalo. Pois esfórzase en poñer en ël, todo tipo de estorbos. Por ejemplo, un almacen de leña con tellado de uralita que lle añadeu óseu cuberto que esà a limite dó camiño. Material de obra, outro tanto, planta árboles no camiño, en fin, todas esas falsas maniobras que demostran que é un ser aborrecible. Nó camiño solo deixou ó espacio xusto pa pasar con a carretilla a tirar nó camiño, toda a basura que saca da leira. Agora ten ó basurero ou vertedeiro, debaixo da ponte da carretera vella. Amparado por ó escondido do lugar, està facendo ó que mais lle comvén, porque nadie ó ve. Amigos a verdad é, que nunca pensara que podia ser un personaxe tan indigno, pero si repasamos ó historial que ten en Viascón, nón podemos encontrar outra clase de sujeto. Amigos, un cordial saludo, de quen vos recorda sempre. Simito.
