OFERTA LUZ: 5 Cts/kWh

VIASCON: Gracias Simito! Hermoso poema. Los que descendemos...

LEMBRANZAS~Alguns diramme que si, outros diramme que nón, pero pa min nón hay Pueblo, mais bonito que Viascón. Ten montes, e verdes prados, e tamèn ten arboredas, e a Ponte dó Valiño, que e gratis pasar por ela. E desde ó Coto dó Castro, vese monte, e vese ó mar, da Ria de Pontevedra. Vistas pa nón olvidar. Xa està despertando ó Sol, e escoito cantar un carro. E meu Abuelo Nemesio, que vai pa Veiga de Barro. Ahi, aprendin a ler, a dar meus primeiros pasos, Pa uns serían de èxitos, para outros de fracasos. Nón chove a gusto de todos. Problema sin solución, pero por eso nòn vou, a renegar de Viascòn. A eses airiños a pino, a eucalipto e a Carballo. A esa Terra mollada, por chuvia, ou por orballo. E aquela costureira que me cosía ò pantalòn, dispois de tomar medidas, que era a Festa dó Patròn. Habia que ir ben guapo que era Festa dó Patrón, còs zapatos ben lustrados, e ò cuello de almidón. Asistir a Sta. Misa, e cantar na procesiòn. Eu, era un poco traste, seino e nòn me arrepin-to, pois de haber sido así, muy a gusto que me sinto. Por eso, a ese Barrio dó Valiño que un día me veu nacer, si ò Ceo nòn mo impide, a èl quixera volver. penso que era normal, que me gustara a parranda, pero nòn era a min solo, outros tamèn se apuntaban.Èramos da Cofradía de Sn. Pouco Madrugar. ¡Home, dispis de ir a festa, haberà que descansar!. ¡Que bós amigos deixei!, pero són cousas da vida.Ò por qué me fun de ahí, inda hoxe nón ò sei.Ós amigos de verdad, sòn ós que ò teu lado medran.Ós que conoces dispis,ó millor igual cha "pegan". Un-ha cousa é un amigo, e outra un compañero. Cando andas po-lo Mundo, hay mais segundos que primeiros. Pero bueno a verdad, e que ò pasamos ben. Disfrutàbamos con cartos, pero sin eles tamèn.Ó Modesto da taberna, que era muy da carallada, cando nos via"apagados" (sin cartos), decíamos,"ides en llanta". E,ó Sr. Apolinar ó contento que èl estaba,ó ver que ningún de nós, po-la porta lle entraba. Botàronlle a bomba fètida, de eso nón podo esquecerme, e decia Apolinar,"ò que ò cagou, que ó cheire". Si e verdad que hay Dios, ten que ternos reservado, un sitio pa todos nòs, pa nòn estar amargado. (Un fuerte abrazo, pa todos eses grandes amigos, e veciños de Viascón, de SIMITO).

Gracias Simito! Hermoso poema. Los que descendemos de gallegos emigrados (mi abuelo Juan Eiras) tenemos esos sentimientos en los genes y en la sangre