PRANTO POR UNHA DEFUNTA
Un día nunha remota aldea da miña terra faleceu unha muller chamada Ginibra, e como é moi
corrente os veciños van ao seu velorio. O cadaleito é colocado nunha pequena sala na entrada da casa, con dous cirios acendidos un a cada lado do cadaleito.
De pronto ábrese a porta e entran dous homes veciños, arrímanse á un mesiña que estaba no medio da sala, e sobre de ela a cafeteira e a botella da augardente chea, os seu lado as correspondentes cuncas pequenas de café e a copa da augardente e o meten para o corpo, dicindo, é mellor que poñades a cafeteira ao lume que xa esta algo frío.
A filla da defunta empezo chorando e dándolle unhas tremedeiras, as mulleres que alí estaban dixéronlle, Carme, por que non te deitas un pouco muller, polo menos un par de horas e ala pra as dúas da mañan espertámosche.
Bo a verdade é que xa non aguanto máis, entón ata logo e grazas, á para as dúas da madrugada fórona a espertar e ao entrar na alcoba a encontra a cabalo dun de éllos chamado Manolito, a muller dille, parece mentira, a túa nai de corpo presente e o teu dándolle gusto ao corpo, e dille a que é puta nunca deixa de selo.
Cálese que vostede tamén é boa, segundo me contou Manolito non é ningunha Santa, di que é como unha cadela en celo.
Pra matalo tempo
P. P. C.
Un día nunha remota aldea da miña terra faleceu unha muller chamada Ginibra, e como é moi
corrente os veciños van ao seu velorio. O cadaleito é colocado nunha pequena sala na entrada da casa, con dous cirios acendidos un a cada lado do cadaleito.
De pronto ábrese a porta e entran dous homes veciños, arrímanse á un mesiña que estaba no medio da sala, e sobre de ela a cafeteira e a botella da augardente chea, os seu lado as correspondentes cuncas pequenas de café e a copa da augardente e o meten para o corpo, dicindo, é mellor que poñades a cafeteira ao lume que xa esta algo frío.
A filla da defunta empezo chorando e dándolle unhas tremedeiras, as mulleres que alí estaban dixéronlle, Carme, por que non te deitas un pouco muller, polo menos un par de horas e ala pra as dúas da mañan espertámosche.
Bo a verdade é que xa non aguanto máis, entón ata logo e grazas, á para as dúas da madrugada fórona a espertar e ao entrar na alcoba a encontra a cabalo dun de éllos chamado Manolito, a muller dille, parece mentira, a túa nai de corpo presente e o teu dándolle gusto ao corpo, e dille a que é puta nunca deixa de selo.
Cálese que vostede tamén é boa, segundo me contou Manolito non é ningunha Santa, di que é como unha cadela en celo.
Pra matalo tempo
P. P. C.