Luz ahora 0,06888 €/kWh



Gracias por la invitación para vernos. Yo siempre estoy abierto a relacionarme (no sé por qué me sale siempre esta palabra) con la jente: Sin fronteras: in perjuicios: Sin límites. Me imagino un desfile de jamelgos como nosotros, digno de la mejor charanga de carnaval, uno cojeando, otro encorvado, a 252525 con su hoz... a Barxes con el Cardú... menudo plantel.

Por cierto: El día de San Diego, lo pasé en una maravillosa cueva de Cuevas de Almanzora, con un gran amigo, el cual nada mas terminar ... (ver texto completo)
No conocí a nadie de Tropas Nómadas. Éstas estaban formadas por soldados peninsulares y soldados nativos.
Por quel entonces nació el Frente Popular para la Liberación de Saguia El Hamra y Río de Oro, grupo que optaba a la independencia de su pueblo.
Algunos polisarios lograron infiltrase en las Tropas Nómadas. Y en el verano del 74, en unas maniobras con fuego real de una compañía de T. N., los infiltrados hicieron una matanza de sus "compañeros" peninsulares. De aquello muy poco se supo en la ... (ver texto completo)
Nos chamámoslle mamotas as castañas cocidas en auga coa casca. Despois de cocidas e peladas están boísimas con leite. Lembro que os bullós despois de asados no tixolo e retirados do lume tapábanse un anaquiño cunhas follas de verza para que se coceran millor por dentro. Ahora, a falta de verza, vale tamén un periódico. Bueno, esto no Pereiro, claro. Saúdos.
Graciñas Gel. Si, me acordo do tixolo; ahora teño unha sartén furada pra este evento. Claro que o millor era o sabor que lle daban as llamas das úces secas, e non o gas actual.

Penso que lle chamábamos mamotas porque quedaban como cocidas as mal asadas.

Un saúdo
Amigos foreros: acudo a vosotros por si alguno me lo puede aclarar.

Llevo, por tradición, como creo que he dejado constancia en este foro, que todos los años suelo ir por castañas para luego hacer magostos con familias amigas, aunque el verdadero motivo sea pasar un rato en amor y compañía. Y por supuesto, haciendo Patria.

El caso es que la semana pasada, hice un con unos amigos de Murcia, y me quedaron las castañas poco asadas. Entonces me salió del alma decir: "Están mamotas". Mi mujer me ... (ver texto completo)
Nos chamámoslle mamotas as castañas cocidas en auga coa casca. Despois de cocidas e peladas están boísimas con leite. Lembro que os bullós despois de asados no tixolo e retirados do lume tapábanse un anaquiño cunhas follas de verza para que se coceran millor por dentro. Ahora, a falta de verza, vale tamén un periódico. Bueno, esto no Pereiro, claro. Saúdos.
Amigos foreros: acudo a vosotros por si alguno me lo puede aclarar.

Llevo, por tradición, como creo que he dejado constancia en este foro, que todos los años suelo ir por castañas para luego hacer magostos con familias amigas, aunque el verdadero motivo sea pasar un rato en amor y compañía. Y por supuesto, haciendo Patria.

El caso es que la semana pasada, hice un con unos amigos de Murcia, y me quedaron las castañas poco asadas. Entonces me salió del alma decir: "Están mamotas". Mi mujer me ... (ver texto completo)
Gracias, camarada, por contestar a mi reflexión del solitario paseo. Y gracias también por tus acertados consejos. Es un placer que acudas al gran poeta humorístico Ramón de Campoamor para que te acompañe en la respuesta. Militar y amante de la lírica. Es una curiosa mixtura. A ver si un día nos conocemos en Barxa y organizamos un desfile por la bodega de Barxés.
Gracias por la invitación para vernos. Yo siempre estoy abierto a relacionarme (no sé por qué me sale siempre esta palabra) con la jente: Sin fronteras: in perjuicios: Sin límites. Me imagino un desfile de jamelgos como nosotros, digno de la mejor charanga de carnaval, uno cojeando, otro encorvado, a 252525 con su hoz... a Barxes con el Cardú... menudo plantel.

Por cierto: El día de San Diego, lo pasé en una maravillosa cueva de Cuevas de Almanzora, con un gran amigo, el cual nada mas terminar ... (ver texto completo)
Gracias, camarada, por contestar a mi reflexión del solitario paseo. Y gracias también por tus acertados consejos. Es un placer que acudas al gran poeta humorístico Ramón de Campoamor para que te acompañe en la respuesta. Militar y amante de la lírica. Es una curiosa mixtura. A ver si un día nos conocemos en Barxa y organizamos un desfile por la bodega de Barxés.
Aprezados tudos/as: Istou munto contento, pois nahún podia ser de outra maneira, un pobo que tanto traballei de garoto, ver ahora que é un dos que más se escribe na provincia de Ourense, quero recordar a ise raparigo xamado Luis, pois segando pros do sinor Ougenio, nos levou auga fresca, algún carallo alí decia mira o garoto béin da capitale más le gosta o campo, en resumen que a sua tia era xermana do mencionado, ela recordoa a sombra dunha parreira cerca da fonte, tambéin recordo o piqueno, pois ... (ver texto completo)
Pedo disculpas, sobretudo o sinor Eugenio, pois istaba a comer un bocado y escrebi coa voca xea, totale que me salió a o en vez de a e, bueno si me seguen xa se darán conta como é o pobre do Zé.
Aprezados tudos/as: Istou munto contento, pois nahún podia ser de outra maneira, un pobo que tanto traballei de garoto, ver ahora que é un dos que más se escribe na provincia de Ourense, quero recordar a ise raparigo xamado Luis, pois segando pros do sinor Ougenio, nos levou auga fresca, algún carallo alí decia mira o garoto béin da capitale más le gosta o campo, en resumen que a sua tia era xermana do mencionado, ela recordoa a sombra dunha parreira cerca da fonte, tambéin recordo o piqueno, pois ... (ver texto completo)
Bueno, pues ya he aparecido. Ante todo presentarme, mi nombre es Luis, y aunque no soy de Barxa sí lo era mi abuela materna. A ella casi no la conocí pues falleció cuando yo era muy pequeño, pero años después allá por los setentas, comencé a veranear en el pueblo con mi tía-abuela Rita. No puedo sino recordar con agrado aquellos veranos de calor, tardes de pesca en A Fervenza, paseos por el río, por A Ladeira, a veces hasta La Veiga, hasta el "marco" con Portugal... qué se yo. Lógicamente y teniendo ... (ver texto completo)
Amigo Luis despois de tantos anos, algo asi como 40, non está mal recordar anecdotas e vivencias que de pequenos vivimos xuntos, me dou perfecta conta como recordas cantar os carros cargados de torgos, a pesca na fervenza, os paseos o marco, a Veiga etc. Teis unha memoria prodixiosa, que deus cha conserve.
Sabes que Barxa segue no mesmo sitio, cunha diferencia que de 150 ou 200 persoas que vivian polos setentas agora viven fixas no pobo 24, aunque claro está, nos fins de seman aumenta en 10 ou 12, ... (ver texto completo)
Veo que hay forero/as que se desenvuelven en este campo. Enhorabuena. Yo me he quedado en las espinelas, pero si me gustan las poesias. De vez en cuando abro el libro de las 1000 mejores poesías, y me sumerjo en ellas para pasar un rato agradable.

Un saludo
Gracias amigo Camba: Por a invitación que lle fixeches a Luis, (Luisito) pros amigos seus da infancia entre os que xa el no seo escrito me incluio a min, que me lembro de montons de travesuras que faciámos de pequenos.
Luis gran amigo e gran profesional no seo traballo.
Unha grande aperta amigo Camba.
Hola Barxes: La verdad es que Luis me consta que es un buen profesional. En tiempos hemos estado desarrollando trabajos paralelos. Y la verdad es que hemos pasado un rato agradable cuando coincidimos en Granada.
Un abrazo
En lo que a mi concierne, solamente me he limitado a hacer comentarios de mi trabajo, en plan de compartir vivencias con personas que mas o menos estuvimos relacionados.

Para mi, lo que valoro en la vida, y creo que vale la pena, es la relación con las personas.

He entrado en este foro, porque siento añoranzas que marcaron mi niñez, juventud y madurez, y me gusta compartirlas, con personas que mara mí tienen esa condición: Personas.

No quiero o al menos procuro no ofender a nadie, ni compararme ... (ver texto completo)
Sinor Pachi, voçe pensa que eu sahún un neno, pois xa teño muntos anos como o sinor sabe, sempre istá Zé ísto nahún debes decirlo, mire el padre Xosé me puso dois dias de penitencia sin escreber, logo o sinor véin a decermo que eu debo facer, fodase co gaxo, xa istou xeu de que me digan o que teño que facer, meu Deus nahún sei como facer pra contentar a tudos. Eu le digo, que perdoe que en min nahún actuo de mala fe. Espero y desexo co sinor Camba nahún se infade con migo.
Unha aperta.
Amigo 25. Antes de nada, quero recordarche a tí e a todos os foreiros que non lle fago o vacio a ninguén. O que pasa é que entro no foro cando a miña muller deixa libre o ordenador, que pra mín, penso que o lugar que tiña que ocupar na casa está na entrada, pra darlle unha patada o entrar e outra o salir. Quero decir que quedéi farto de él no traballo.

Aparte que xa teño ganas de deixar car o... en un sitio, e deixar descansar o coche, pero parece que de momento non vai a poder ser.

Con respeto ... (ver texto completo)
Esta tarde pasé en una vieja ciudad por delante de un viejo edificio con un escaparate lleno de perolas vacías, moldes de roscón, trozos de arneses, neumáticos para hielo, marcos para fotos sin foto, pantallas para lámparas sin lámpara y otros desechos, sombra y telarañas.
En el cristal, sin embargo, inesperada y felizmente, me veo a mí mismo en colores más vivos que los trastos expuestos y, ante mi sorpresa, andando en una actitud semiencorvada.
Eché los hombros hacia atrás, saqué pecho como les ... (ver texto completo)
Amigo Romerales: Después del consejo de la meda/pirámide, ahora veo que te ha salido, permíteme que haga una reflexión sobre este correo.

El cristal te ha jugado una mala pasada. Ya sabes que:
En este mundo traidor,
nada es verdad ni mentira.
Todo depende del color
de cristal con que se mira.

En este caso, si te hubieses girado 90º, te hubieses visto de frente (como hay que mirar la vida, y al enemigo) y hubiese desaparecido esa semicovadura al momento.
... (ver texto completo)
Bueno, bueno. Creo que por aqueles tempos estaba no Cerro Muriano, de Capitán, o meu cuñado Gabriel Castilla Bosch. E penso que tamén estaba Nicolás Puertas del Mercado

Mira, no foro de a Gudiña, deixei unha reflexión respecto o dia dos difuntos. Os tempos cambian, o menos pra os que volvemos despois de 47 anos.

Si volves a ver a Roberto Rivero, pregúntalle, que seguro que conocía a Lisardo Nieves, anduvo por Ferrol, que foi párroco da Gudiña antes de ser Castrense, ou a Pablo de Pobla de Trives, ... (ver texto completo)
Gracias amigo Camba: Por a invitación que lle fixeches a Luis, (Luisito) pros amigos seus da infancia entre os que xa el no seo escrito me incluio a min, que me lembro de montons de travesuras que faciámos de pequenos.
Luis gran amigo e gran profesional no seo traballo.
Unha grande aperta amigo Camba.