É unha mágoa, tantos anciáns que padecen o síndrome da soidade. Para min non hai lección que máis disfrute que escoitar os avatares da vida contados por estes velliños e velliñas de cara arrugachada e olliños saltois cheos de historia, que lembran detalles do pasado como se os acabaran de vivir.
Dito sexa de paso, a guinda destes relatos é o feito de ser contados na nosa fala, sí, sí, o galego, a raíz da nosa cultura, lingua na que foi falada a nosa historia antes de ser escrita noutras.
Aí vai unha.
O tío Mateo, como mutos outros da terceira idade, nos últimos anos da súa vida fíxose moi amigo do crego. Non perdía a misa nin domingo nin festa de gardar como manda o catecismo. Tamén practicaba con certa frecuencia o terceiro sacramento, anque só fora para charlar un pouco co cura.
Nunha destas dille:
-Padre, estou moi contento porque o Noso Señor axúdame tódalas noites. Cada vez que me levanto para botar unha canetada, cousas da idade... xa sabe... pois ben, o Señor mándame un anxo que me acende a luz ao abrir a porta e tamén a apaga cando acabo.
O crego deulle a razón para non quitarlle encanto ao asunto, pero quedou coa mosca detrás da orella. Á primeira ocasión preguntoulle a súa muller se estaba o corriente daquelas visitas nocturnas dun anxo que parecía ter o tío Mateo.
-Un anxo, padre, estache bo! Mire, elle ben cabezán, non sabe vostede como atopo a neveira cada mañá!
Dito sexa de paso, a guinda destes relatos é o feito de ser contados na nosa fala, sí, sí, o galego, a raíz da nosa cultura, lingua na que foi falada a nosa historia antes de ser escrita noutras.
Aí vai unha.
O tío Mateo, como mutos outros da terceira idade, nos últimos anos da súa vida fíxose moi amigo do crego. Non perdía a misa nin domingo nin festa de gardar como manda o catecismo. Tamén practicaba con certa frecuencia o terceiro sacramento, anque só fora para charlar un pouco co cura.
Nunha destas dille:
-Padre, estou moi contento porque o Noso Señor axúdame tódalas noites. Cada vez que me levanto para botar unha canetada, cousas da idade... xa sabe... pois ben, o Señor mándame un anxo que me acende a luz ao abrir a porta e tamén a apaga cando acabo.
O crego deulle a razón para non quitarlle encanto ao asunto, pero quedou coa mosca detrás da orella. Á primeira ocasión preguntoulle a súa muller se estaba o corriente daquelas visitas nocturnas dun anxo que parecía ter o tío Mateo.
-Un anxo, padre, estache bo! Mire, elle ben cabezán, non sabe vostede como atopo a neveira cada mañá!
Munto bueno Gel, más ficesteme recordar un caso que me contarin de piqueno, era por istas fechas, totale que eran unhs musicos y forin a tocar la pra un pobo da serra, a noute le tocou durmir a dois na mesma casa, sendo ista terreira, a coisa que denoute a un deule ganas de bober y foi dereito a pipa como se la tiña esinado o seu dono de día, más tarde se levanta o compañeiro y face o mesmo, totale que tudo normal, volta pra cama y nesto senten xi, xi, xi, o mellor nahún me explico béin, a coisa que parecia como se salira a espicha da cuba do viño, claro nahún había luz, levántase o compañeiro y colle unha caroza do millo a te que llega donde istaba a quelo saindo cuando pra sorpresa do musico a sinora que istaba mexando pegou un berro que nahún vexas, coisas que pasaban por falta de luz, claro que no que tú contaste por lo menos a da neveira se encendia.
Unha aperta.
Unha aperta.
252525, tendrian que hacerte miembro de la Real Academia de la Lemgua (Gallega, italina, portuguesa, y la que tu has inventado) Como dice el amigo Varela, tendremos que volver a estudiar idiomas, hasta el esperanto, por si las moscas, se te ocurre escribir tambien en "Esperanto"
Picos
Picos
Chixo, Chixo, Xixo, como eres tahún pandigo, mira que xegas a ser pandigo, hombre pero que pandigo eres Xixo, decer que me levas esperando tanto tempo y nahún solo iso si nahún que te comen as moscas, mira que xegas a ser pandigo, pero Xixo eu le direi o noso amigo Varela que nahún te dee tahúnta cachaza.
Unha aperta.
Unha aperta.
Voy a contarles li historia
del Varón de Chester Mata
se no he cherta e veritata
que me arranquen un capelo
di la punta di la pata
Tras morisca ventaneta
la primorosa Julieta
con el semblanti contenti
está pelando patata
con un sabli di la tropa
Remando en una barqueta
fumando brevas a pasti
llega un mancebo siniestri
que a la doncela del castri
le hace con el ojo diestri
la seña del tres di basti
La doncela enamorata
de tan apuesto galani
le arroja una escalinata
fabricata con cordeli
que el galani como
un felini esquilata
Su patre que era un nerone
observa la operacione
desde un horti allí cernani
donde cultiva, le fabi, le macarroni
y le trurroni de girlachi
Con una estaca muy gorda
sube a le piso primero
les apunta sin pietati
con una viella escopeta
se oye una detonacioni
dejando uno en tomati
y el otro a la vinagreta
Tutos los astros del cielo
se cubrieron de escarlata
e no es cuento ni es camelo
no se volvió hablar nunca
el Castelo del Varón
de Chester Mata
Picos
del Varón de Chester Mata
se no he cherta e veritata
que me arranquen un capelo
di la punta di la pata
Tras morisca ventaneta
la primorosa Julieta
con el semblanti contenti
está pelando patata
con un sabli di la tropa
Remando en una barqueta
fumando brevas a pasti
llega un mancebo siniestri
que a la doncela del castri
le hace con el ojo diestri
la seña del tres di basti
La doncela enamorata
de tan apuesto galani
le arroja una escalinata
fabricata con cordeli
que el galani como
un felini esquilata
Su patre que era un nerone
observa la operacione
desde un horti allí cernani
donde cultiva, le fabi, le macarroni
y le trurroni de girlachi
Con una estaca muy gorda
sube a le piso primero
les apunta sin pietati
con una viella escopeta
se oye una detonacioni
dejando uno en tomati
y el otro a la vinagreta
Tutos los astros del cielo
se cubrieron de escarlata
e no es cuento ni es camelo
no se volvió hablar nunca
el Castelo del Varón
de Chester Mata
Picos
